ΟΚ, είναι προφανές πως χειρότερα δεν μπορούσε να γίνει. Η Μπιλμπάο σε επίπεδο υποψήφιων αντιπάλων σαφώς και ήταν ότι πιο δύσκολο μπορούσε να τύχει στον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο επειδή είναι μια καλή ομάδα, αλλά διότι είναι… απλά ισπανική.
Αυτό φτάνει και περισσεύει για να ζορίσει κι άλλο το πράγμα αφού συλλόγους από την συγκεκριμένη χώρα όχι απλά δεν τους περνάμε, αλλά δεν τους κερδίζουμε καν. Δεν λέω για τώρα, αλλά ακόμη και στα ντουζένια μας. Α και δεν μπαίνω και στη διαδικασία του «επειδή είναι καλή ομάδα θα μας βοηθήσει να παίξουμε και εμείς καλύτερα και να μην τους υποτιμούσαμε». Για τον απλούστατο λόγο ότι ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός δεν υποτιμάει κανέναν.
Το… κακό βέβαια φαινότανε, από τη στιγμή που δεν σου έκατσε το… καλό. Ο Παναθηναϊκός επί της ουσίας κυνηγούσε ένα θαύμα για να μπει στους ισχυρούς, πλην όμως έτσι που σου ήρθαν «κουτί» τα πρώτα αποτελέσματα αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε η ευκαιρία αυτή, σε έκανε να τα βάζεις με την τύχη σου που έμεινες… ανίσχυρος. Μια τύχη που εκεί που φτάσαμε ΑΝΕΤΑ θα μπορούσε να είναι διαφορετική και η αποστολή σου για να μπεις σε όμιλο από εύκολη έως διαδικαστική.
Κι όλα αυτά ασχέτως αν εν πολλοίς η πραγματικότητα έχει δημιουργηθεί εξαιτίας του ίδιου του Παναθηναϊκού, ο οποίος μην έχοντας μαζέψει βαθμούς τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να ελπίζει και σε καλές κληρώσεις. Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα για να ξέρουμε και τι λέμε και μην φταίει πάντα ο κακός μας ο καιρός. Ακόμη και έτσι πάντως υπήρχαν σαφώς πιο βατοί αντίπαλοι από τους Βάσκους, όμως φαίνεται ότι το τριφύλλι θα πρέπει να συνεχίσει να μαθαίνει να ζει στα δύσκολα. Με λίγα λόγια… σιγά μην δεν πέφταμε με δαύτους ένα πράγμα…
Να σας πω όμως και το άλλο; Εντάξει, για εμάς είναι «παλούκι» η κλήρωση και οι Βάσκοι είναι το μεγάλο φαβορί. Το ξέραμε, το εμπεδώσαμε. Μήπως γι’ αυτούς τα πράγματα είναι εύκολα; Να είσαι ισχυρός, να περιμένεις κανένα «χωριό» και να σου κάθεται ο Παναθηναϊκός του Ουζουνίδη, δεν το λες και ευχάριστη είδηση σίγουρα. Θα ζοριστούν κι αυτοί λοιπόν ασχέτως αν έχουν τον πρώτο λόγο.
Φυσικά και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξη των δύο παιχνιδιών και που θα κάτσει η μπίλια. Αυτό για το οποίο είμαι βέβαιος είναι ότι οι πράσινοι θα τα παίξουν τα ματς μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Θα τους ζορίσουν τους Βάσκους όσο δεν πάει κι αν τους βρουν μπόσικους θα τους στείλουν και «αδιάβαστους». Αυτό στην ομάδα που δουλεύει με τον τρόπο που έχει επιβάλει ο Μαρίνος και το επιτελείο του είναι το μόνο βέβαιο, αλλά και αδιαπραγμάτευτο. Με κάτω τα χέρια δεν χάνει ποτέ και από κανέναν.
Ο κόουτς έχει καταφέρει μέσα σε ένα βουνό προβλημάτων, πίσω από τα οποία προς τιμήν του ουδέποτε κρύφτηκε, να επαναφέρει την νοοτροπία του «Παναθηναϊκός είμαστε». Τον έβλεπα στο αεροδρόμιο του Μπακού και είχα πάθει πλάκα. Την ώρα που από τον πρώτο ποδοσφαιριστή μέχρι τον τελευταίο φροντιστή άπαντες είχαν μπει «μέσα» στα τάμπλετ και τα κινητά αγωνιώντας για το Μπράγκα –ΑΪΚ αυτός καθόταν ήρεμος και χαλαρός παρέα με τους συνεργάτες του και απλά περίμενε να τον ενημερώσουν… έτσι για να ξέρει. Χωρίς να τρελαίνεται, να ελπίζει ή να απογοητεύεται. Το πως σκέφτεται και το το αυτοπεποίθηση έχει το είδατε και από την δήλωση που έκανε για τον προσεχή αντίπαλο του τριφυλλιού. Ούτε συνεννοημένοι να ήμασταν ρε Μαρίνο…
Και βέβαια, για να κλείσουμε το μεγάλο όπλο για τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι πέρασε την Καμπάλα. Αλίμονο, για τον Θεό και επιτέλους τελείωσε αυτό το παραμύθι. Ούτε καν οι δυο νίκες και η συνολική σου ανωτερότητα, παρότι έπαιζες με μείον πέντε βασικούς από πέρσι (Μπεργκ, Εμποκού, Βιγιαφάνες, Κλωναρίδης, Κουτρουμπής). Αυτό που σε κάνει να ελπίζεις και δεν αναφέρομαι μονάχα στο δύσκολο σταύρωμα με την Μπιλμπάο, αλλά γενικώς, είναι η συνολική εικόνα της ομάδας και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει. Και το ωραίο είναι ότι ήδη έχουν αρχίσει να το παραδέχονται και οι αντίπαλοι και να τους ζώνουν τα φίδια…
