Δεν νομίζω πως ήταν πολλοί αυτοί που περίμεναν να δουν έναν Ολυμπιακό που θα «κεντάει» και θα κάνει πλάκα απέναντι στην Οσμάνλισπορ. Όσο και αν η τουρκική ομάδα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, μια ομάδα που συγκαταλέγεται στις χειρότερες που έχουμε δει χρόνια και χρόνια τώρα στο Καραισκάκη, ήταν δεδομένο πως ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να πετύχει πάρα πολλά στο πρώτο ματς για τη φάση των «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Νίκη με μισό μηδέν ήταν το ζητούμενο αλλά ούτε αυτό δεν μπόρεσε να πετύχει το συγκρότημα του Πάουλο Μπέντο.
Ένας Ολυμπιακός που δεν τρόμαζε τον αντίπαλο με μοναδική εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, ένας Ολυμπιακός που δεν κυριάρχησε στο παιχνίδι, δεν πίεσε τους αδύναμους Τούρκους και δεν είχε τις ευκαιρίες που έπρεπε.
Το 0-0 προφανώς και δεν είναι καλό αποτέλεσμα για τον Ολυμπιακό, τον αφήνει όμως να ελπίζει στην ρεβάνς την ερχόμενη Πέμπτη. Να ελπίζει πως έστω και στις λεπτομέρειες θα μπορέσει να αποκλείσει την Οσμάνλισπορ και να «σβήσει» από πάνω του ένα σερί αποτυχιών στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.
Βλέποντας «ψυχρά» τα πράγματα μετά το τελευταίο σφύριγμα στο Καραισκάκη δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Και εξηγούμαι.
Να κλάψεις γιατί αυτή η ομάδα που μέσα στο Καραισκάκη έχει κάνει ματσάρες απέναντι σε ομαδάρες και όχι… Οσμάνλισπορ δεν μπορούσε να πετύχει κάτι ουσιαστικό. Γιατί κινδυνεύει για μια ακόμη χρονιά να αποκλειστεί πρόωρα από την διοργάνωση έχοντας και πάλι το πρωτάθλημα στο «τσεπάκι», άρα και την προσοχή της στραμμένη στην Ευρώπη. Γιατί για ένα ακόμη ματς ο Πάουλο Μπέντο αποφάσισε να μας πείσει πως ο Καρντόσο αξίζει να παίρνει την μια ευκαιρία μετά την άλλη παρότι τα σκάρτα 10 λεπτά μαζί με τις καθυστερήσεις που έπαιξε ο Ανσαριφάρντ, και με τον Ολυμπιακό με 10 παίκτες, ήταν καλύτερα από όλο το διάστημα που αγωνίστηκε ο Παραγουανός. Γιατί τόσους μήνες μετά από το διάστημα που ανέλαβε τον Ολυμπιακό ο Μπέντο η ομάδα δεν έχει καταφέρει να έχει μια αγωνιστική ταυτότητα, ακόμη πειραματίζεται με παίκτες και σχήματα, ακόμη «ψάχνεται», ακόμη αγωνιστικά δεν υπάρχει βελτίωση. Έχει το ελαφρυντικό της δύσκολης χρονιάς ο Πορτογάλος αλλά έστω και λίγο θα έπρεπε μετά από τόσο καιρό να έχει δείξει η ομάδα του κάτι παραπάνω. Γιατί για ένα ακόμη ματς την φετινή σεζόν στο Καραισκάκη στο «κάστρο» του δεν βάζει γκολ (4η φορά σε έξι ματς), δεν κερδίζει στην έδρα του. Όχι ομάδες επιπέδου Γιουβέντους, Μάντσεστερ, Ατλέτικο, Ρεάλ, Ντόρτμουντ κ.λ.π. αλλά Γιουνγκ Μπόις, ΑΠΟΕΛ, Αρούκα, Μπερ Σεβά και Οσμάνλισπορ. Να κλάψεις γιατί σε ένα ματς που έπρεπε να βγει μπροστά ο Φορτούνης, ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού, δεν… εμφανίστηκε.
Να γελάσεις από την άλλη γιατί το «χρυσάφι» που έχει στα χέρια του ο Ολυμπιακός με τα νέα παιδιά είναι αληθινό. Γιατί ο Θανάσης Ανδρούτσος θύμισε τον… συνονόματο Οδυσσέα με την παλικαριά του, την μαγκιά του, το εξαιρετικό παιχνίδι που έκανε, το πείσμα του, την ενέργεια που έβγαλε, δείχνοντας πως έχει πολλά να προσφέρει στην ομάδα. Γιατί επίσης και οι δύο «κολλητοί» του, Ρέτσος και Μανθάτης ήταν από τους καλύτερους σε ένα ματς που λίγους μήνες πριν θα το έβλεπαν λογικά από την τηλεόραση.
Να γελάσεις γιατί ο κόσμος ήρθε στο γήπεδο, πάνω από 25-27 χιλιάδες, και βοήθησε απ την αρχή μέχρι το τέλος, στήριξε την ομάδα στα δύσκολα, και χειροκρότησε στο τέλος αναγνωρίζοντας τουλάχιστον την προσπάθεια που έκαναν και κυρίως τα νιάτα του Ολυμπιακού που χάρηκε να τα βλέπει να παίζουν.
Να γελάσεις, ακόμη-ακόμη, και γιατί για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός πάει στη ρεβάνς χωρίς να έχει ηττηθεί. Με Λεβάντε, Ντνίπρο είχε αποκλειστεί από το πρώτο ματς, με την Άντερλεχτ ήταν με την πλάτη στον τοίχο. Τώρα θα πρέπει να πάει για να μην χάσει στην Τούρκια και να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη με τους Ισραηλινούς. Εν κατακλείδι, όπως είχα αναφέρει πριν από τον αγώνα, τα ματς με τους Τούρκους είναι με διαφορά τα πιο σημαντικά για τον Ολυμπιακό σε αυτό το διάστημα με τους συνεχόμενους δύσκολους αγώνες. Αν περάσει, στην ισοπαλία, στην παράταση, στα πέναλτι, όπως και να είναι θα έχει πετύχει τον στόχο του. Αν αποκλειστεί θα έχει πετύχει την μεγαλύτερη αποτυχία των τελευταίων χρόνων.
