Η αλήθεια είναι πως από την κλήρωση και μετά δεν σκοπεύαμε να… ξεφύγουμε στους πανηγυρισμούς για την επικείμενη πρόκριση. Αλλωστε, άσχετα αν στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν μπορείς να θεωρήσεις κάτι δεδομένο, επί της ουσίας μιλάγαμε για το ΚΑΘΗΚΟΝ του Παναθηναϊκού απέναντι στον εαυτό του. Δεν μπορούσε να υπάρξει γυρισμός σε αυτό. Δεν μπορούσε να υπάρξει νέα Καμπάλα. Δεν μπορούσε να υπάρξει ΤΙΠΟΤΑ πέραν της πρόκρισης που εν τέλει επετεύχθη.
Όμως, αλήθεια ρε αδέρφια, ποιος δεν «αρρώστησε» με το θράσος, το κόμπλεξ και τις αλητείες των Δανών; Εξ ου και ο τίτλος «βουλώστε τους τα στόματα» στο προηγούμενο blog. Και να πούμε και κάτι ακόμη; Ο Θεός με έχει ευλογήσει να ταξιδέψω σχεδόν παντού με το τριφύλλι. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Με άλλα λόγια έχω παραστάσεις, δεν σοκάρομαι εύκολα και μπορώ να αξιολογήσω τα όρια στο… καραγκιοζλίκι, την πρόκληση και την πόλωση. Αυτά δηλαδή που ξεπεράστηκαν τις τελευταίες μέρες και που κορυφώθηκαν τη μέρα του ματς με τους εμετούς των Δανών σε βάρος του «μπαμπά» τους, του Μάρκους.
Ούτε στην… Τουρκία τέτοιο πράγμα και τόσο μίσος. Και στην τελική οι Τούρκοι είναι… Τούρκοι. Μπορεί να περιμένεις τα πάντα. Ποιοι Δανοί τώρα και ποια Μπρόντμπι; Ας έρθουν άμα θέλουν λοιπόν στα αποδυτήριά μας που τόσο τους έτρωγε να δουν τι γίνεται εκεί μέσα και άμα θέλουν να σκύψουν να πιάσουν και το… σαπούνι. Αντε με τον κάθε χθεσινό που δεν έχει μάθει να σέβεται.
Ο Παναθηναϊκός πάντως δεν μάσησε απ’ όλα αυτά. Οσο κι αν έσκουζαν σαν τις χήρες στο κρεβάτι. Τα ξεπέρασε και επέστρεψε εκεί που ανήκει. Βεβαίως και είχε και το ισχυρότατο μαξιλάρι του 3-0 της Αθήνας, βεβαίως και τα χρειάστηκε κάπως μετά το πρώτο γκολ των Δανών αλλά ήταν εμφανές πως ακόμη και έτσι όλα παρέμεναν στο χέρι του. Οταν αποφάσιζε να πατήσει το γκάζι, θα τον… έχαναν οι Δανοί. Όπως και συνέβη στην επανάληψη, έπειτα από ένα κακό πρώτο ημίχρονο.
Οι αλλαγές βγήκαν απόλυτα στον Στραματσόνι που διέγνωσε έγκαιρα το πρόβλημα και έτσι τόσο ο Λέτο όσο και ο Λουντ μεταμόρφωσαν προς το καλύτερο την εικόνα του Παναθηναϊκού. Ο Φιλανδός για μια ακόμη φορά έβγαλε ασπροπρόσωπο τον κόουτς μπαίνοντας σε μια στιγμή που οι πράσινοι είχαν πρόβλημα στα χαφ καθώς και ο Λεντέσμα αλλά και ο Ζέκα δεν ήταν σε καλή βραδιά. Παράλληλα, ο Λέτο έπαιξε πιο κοντά, σε σχέση με τον Ιμπάρμπο, στον Μπεργκ, ο Παναθηναϊκός έγινε πιο απειλητικός και οι γηπεδούχοι απλά περίμεναν το μοιραίο καθώς το… κακό φαινότανε.
Ένα γκολ που εν τέλει ήρθε από τον Ιβανόφ με υπέροχη κεφαλιά και που απέδειξε για μια ακόμη φορά πως στο ποδόσφαιρο δεν θα πρέπει να βιαζόμαστε να κρίνουμε παίκτες από τόσο νωρίς. Ένα σωρό ειδικοί της μπάλας και της… τραμπάλας τον είχαν τελειωμένο τον Βούλγαρο όμως αυτός όχι απλά πέτυχε το χρυσό γκολ, αλλά ήταν συνολικά ο καλύτερος παίκτης του τριφυλλιού. Ενας Ιβανόφ που από το πρώτο ματς της Λεωφόρου είχε δείξει στοιχεία βελτίωσης κάτι που κορυφώθηκε την απόδοσή του στη ρεβάνς.
Δυο λόγια και γι’ αυτό το σκυλί του πολέμου που λέγεται Γουακάσο. Ο άνθρωπος που τα κάνει όλα και συμφέρει στο χώρο του κέντρου, κατάπινε αμάσητους τους Δανούς και έδωσε τρομερή ενέργεια στην ομάδα. Μια μεταγραφή που φαίνεται να βγαίνει με το καλημέρα, ένας παίκτης που μπορεί να κάνει πολλές δουλειές μέσα στο γήπεδο παίζοντας με την ίδια επιτυχία σε δυο και τρεις θέσεις. Όχι σαν «μπάλωμα», αλλά ως πρώτη επιλογή.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε το καθήκον του, πέρασε στους ομίλους και περιμένει να μάθει τους αντιπάλους του για να πάει παρακάτω. Διότι τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Και αυτός ο Παναθηναϊκός, με το ρόστερ που διαθέτει, μπορεί να πάει και ψηλότερα Τα ωραία μόλις τώρα (ξανά) αρχίζουν και η αλήθεια είναι πως τα είχαμε τόσο μεγάλη ανάγκη όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλώς ήρθες λοιπόν και πάλι Παναθηναϊκέ στο ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, στην Ευρώπη!
