Απλό, κατανοητό, ξεκάθαρο. Ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που του άξιζε. Ούτε μα, ούτε μου. Ούτε δικαιολογίες, ούτε αναζήτηση ευθυνών μακριά από το «σπίτι» του. Απλά πράγματα. Το ποδόσφαιρο είναι ωραίο γιατί συν τοις άλλοις είναι απλό.
Ποιος φταίει λοιπόν για τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Άντερλεχτ; Μόνο ο Ολυμπιακός. Από την κορυφή (διοίκηση) μέχρι τον τελευταίο παίκτη που είναι στο Ρέντη. Από τον προπονητή μέχρι τους πρωτοκλασάτους που στηρίζεται στην φετινή σεζόν. Μόνο αυτός φταίει, κανείς άλλος. Απλά η Λεβάντε που έγινε Ντνίπρο πέρσι, έγινε φέτος Άντερλεχτ. Στο ίδιο έργο θεατές και το εύλογο ερώτημα είναι γιατί; Μήπως δεν θέλουν; Αστείο το να μπούμε σε αυτή την διαδικασία. Τότε; Δεν μπορούνε; Προφανώς.
Αν δεν μπορούν όμως πως η ίδια ομάδα τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει τόσες σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ; Μια εξήγηση, ποδοσφαιρική, είναι πως ο Ολυμπιακός όπως είναι λογικό «χτίζεται» κάθε χρόνο για να είναι έτοιμος για τους ομίλους. Εκεί τα δίνει όλα, εκεί κρίνεται, εκεί θέλει να διακριθεί. Και όταν τελικά ο δρόμος τον φέρνει στο Γιουρόπα Λιγκ δεν έχει πια τις δυνάμεις, τις αντοχές, την προσήλωση αλλά και το πλάνο που χρειάζεται. Ή δεν επενδύει πάνω στην διάκριση στο Γιουρόπα Λιγκ. Ίσως…
Στο Γιουρόπα Λιγκ πάντως δεν μπορεί να είναι πια σύμπτωση. Τρεις σερί χρονιές δεν την λες και σύμπτωση.
Και αν στην προσπάθεια να φταίει πάντα κάτι άλλο τα προηγούμενα χρόνια κάτι μπορεί να βρεις, φέτος δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία. Τίποτα, το παραμικρό. Όσο και να ψάξεις, όσο και αν παλέψεις για να βρεις κάτι να «πιαστείς» (όταν θέλεις να το κάνεις αυτό βεβαίως σώνει και καλά…) δεν θα βρεις. Και όποιος ή όποιοι το επιχειρήσουν είναι δεδομένο πως μόνο κακό θα κάνουν στον Ολυμπιακό.
Στην αποτυχία, στην «καθαρή» αποτυχία, όπως ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την Άντερλεχτ το πιο σωστό και το πιο τίμιο είναι να την κοιτάς κατάματα. Έτσι, ίσως θα μπορέσεις να καταλάβεις τι κάνεις λάθος. Γιατί κάτι γίνεται λάθος. Και ξαναλέω, φέτος οι συνθήκες για να επενδύσει ο Ολυμπιακός πάνω σε μια καλή παρουσία στο Γιουρόπα Λιγκ ήταν ιδανικές.
Αλλά προσπαθώντας να εξηγήσεις το «γιατί» ίσως το πιο σωστό είναι να ξεκινήσεις από τα προηγούμενα χρόνια.
Ίσως από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι ένας διαφορετικός Ολυμπιακός σχεδόν κάθε χρόνο. Με νέο προπονητή, άρα και νέα φιλοσοφία και νέους παίκτες. Ίσως από το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός καλώς ή κακώς αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για αρκετούς από τους παίκτες που έρχονται για την… επόμενη ομάδα τους. Αν σκεφτούμε πως ο φετινός Ολυμπιακός με αυτόν που πριν δύο χρόνια έπαιζε ξανά με την Άντερλεχτ είχε στο βασικό του σχήμα μόνο τον Ρομπέρτο και στον πάγκο τους Τσόρι, Σαλίνο, Σιόβα ίσως να βρούμε κάτι για να απαντήσουμε στο «γιατί». Και από τότε ο Σάμαρης και ο Μήτρογλου είναι στην Μπενφίκα, ο Χολέμπας στην Γουότφορντ, ο Μανωλάς στην Ρόμα και ο Κάμπελ στην Άρσεναλ.
Όταν λοιπόν ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει, καλώς ή κακώς αυτό είναι άλλη κουβέντα, να ποντάρει δυνατά στο «πάρε – δώσε» και όταν και οι παίκτες που έρχονται ξέρουν πως μέσω του Ολυμπιακού έχουν την δυνατότητα να φανούν και να διεκδικήσουν μια πολύ καλή μεταγραφή τότε ίσως και αυτό να είναι ένα θέμα για το κατά πόσο μπορεί να κάνει μια καλή ευρωπαική πορεία. Γιατί στην Ελλάδα, και κάθε έξι μήνες να αλλάζει ομάδα, έτσι όπως είναι οι αντίπαλοι του είναι δεδομένο πως θα κόψει πρώτος το νήμα. Θέλει προσπάθεια για να χάσει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα, όπως… προσπάθησε πέρσι αλλά και πάλι το πήρε εύκολα στο τέλος.
Στο ζητούμενο Ευρώπη λοιπόν ίσως τα παραπάνω να παίζουν λόγο.
Ίσως επίσης αν θυμηθούμε πως την χρονιά που ο Ολυμπιακός επένδυσε πάνω σε μια ομάδα με τον Βαλβέρδε, μια ομάδα που είχε ομοιογένεια για δύο συνεχόμενα χρόνια μπόρεσε να κάνει κάτι καλό στην Ευρώπη. Να παλέψει μέχρι το τελευταίο λεπτό του τελευταίου αγώνα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ και στην συνέχεια να πάρει την πρόκριση επί της Ρούμπιν Καζάν στο Γιουρόπα Λιγκ και να την χάσει μέσα από τα χέρια του κόντρα στην Μέταλιστ όταν στο ματς που τελικά αποκλείστηκε είχε κάνει ένα από τα καλύτερα πρώτα 45λεπτα στην ευρωπαική του ιστορία. Τότε ήταν η κακιά η ώρα, ήταν και η κούραση γιατί η ομάδα έπαιζε σε υψηλό επίπεδο ανά τρεις μέρες έχοντας ανοικτό και το πρωτάθλημα που μπόρεσε στο ίδιο διάστημα να εξασφαλίσει ουσιαστικά. Τώρα δεν είναι η κακιά η ώρα. Στις τελευταίες τρεις συμμετοχές του στο Γιουρόπα Λιγκ σίγουρα δεν είναι η κακιά η ώρα. Είναι η λάθος διαχείριση, είναι η λάθος προετοιμασία, είναι η λάθος νοοτροπία είναι η λάθος αντιμετώπιση, πάντως κακιά ώρα δεν το λες.
Κόντρα στην Άντερλεχτ από τον Δεκέμβριο ο Σίλβα είχε την δυνατότητα να ετοιμάσει την ομάδα του για αυτά τα δύο ματς μη έχοντας το παραμικρό άγχος για το πρωτάθλημα. Το είχε άλλωστε εξασφαλισμένο. Όταν λοιπόν ο Πορτογάλος, όπως ο ίδιος είπε στην συνέντευξη Τύπου, είχε διακρίνει πως στον φουλ ρυθμό από την αρχή σε συνεχόμενα δύσκολα ματς η ομάδα μπορεί να έχει «θέμα» τότε όφειλε να φροντίσει να την έχει «φρέσκια» για τα πραγματικά σημαντικά ματς. Καλό και θεμιτό το αήττητο αλλά όταν βάζεις προτεραιότητες τις τηρείς.
Ο Σίλβα που προφανώς δεν ήταν ποτέ….Μουρίνιο αλλά και επίσης δεν έχει γίνει ξαφνικά… Αλέφαντος μετά τον αποκλεισμό από την Άντερλεχτ.
Είναι στο «αίμα» μας η υπερβολή, είτε για καλό είτε για κακό. Ο Σίλβα που κόντρα στην Άντερλεχτ ζορίστηκε προφανώς πολύ μέσα του μέχρι να «ζυγίσει» τα δεδομένα και να καταλήξει στην ενδεκάδα που παρέταξε. Ενδεκάδα που εν τέλει δεν του βγήκε όπως δεν «δούλεψαν» και οι αλλαγές του, δεν έπιασε και το κοουτσάρισμα του. Το ότι ο Πορτογάλος έχει ευθύνη για την αποτυχία με την Άντερλεχτ είναι δεδομένο. Όπως πιστώθηκε τις νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ, ειδικά στο Λονδίνο, έτσι «χρεώνεται» τον αποκλεισμό από την Άντερλεχτ.
Όλα αυτά, και τα καλά και τα άσχημα, στο μερίδιο πάντα που του αναλογεί. Ίσως τα παραπάνω που δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον Πορτογάλο να παίζουν ρόλο.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν πήρε αυτό που του άξιζε με τους Βέλγους. Που παρεμπιπτόντως μπορεί να μην ήταν κανένα «μεγαθήριο», μπορεί να ήταν ομάδα ροκ και να κατάφεραν να κάνουν ροκ τους αγώνες με τους «ερυθρόλευκους», αλλά στα δύο ματς που έπαιξε με τον Ολυμπιακό μέσα σε μια εβδομάδα έδειξε καλύτερη από αυτόν. «Καφενεία» άλλωστε στην Ευρώπη δεν υπάρχουν. Και για να πάρεις μια πρόκριση χρειάζεται να αποδείξεις μέσα στο γήπεδο πως είσαι καλύτερος από τον άλλο. Μια πρόκριση που ο Ολυμπιακός δεν την έχασε στις Βρυξέλλες. Στις Βρυξέλλες απλά φάνηκε πως το πράγμα είναι ζόρικο, δεν είναι απλό. Στο Καραισκάκη όμως τα είχε όλα, μα όλα υπέρ του.
Ο κόσμος γέμισε το γήπεδο και δημιούργησε την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα. Το ματς ξεκίνησε όπως το ήθελε ο Σίλβα με πίεση στον αντίπαλο και ευκαιρίες για γκολ. Ήρθε το 1-0 σε καλή στιγμή. Και συν τοις άλλοις είχε την πολυτέλεια να έχει υπέρ του όλα τα κρίσιμα σφυρίγματα (με εξαίρεση μόνο το πέναλτι που δεν έδωσε στην παράταση στον Μποτία που όμως στην κανονική διάρκεια γλίτωσε δύο φορές από την κόκκινη) για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα στο οποίο ήταν στο χέρι του να «τελειώσει» την πρόκριση. Τι άλλο λοιπόν χρειαζόταν; Να βάλει κάποιος την μπάλα στα δίχτυα. Ο Ιντέγε απέτυχε όπως στις Βρυξέλλες, ο Πουλίδο έχασε το απίθανο, ο Φορτούνης άργησε και το ματς πήρε τον δρόμο του…
Με ένα γκολ σε δύο ματς, όπως σωστά είπε ο κορυφαίος Καμπιάσο, δεν μπορείς να πάρεις εύκολα την πρόκριση. Πόσο δε μάλιστα όταν ο αντίπαλος παίρνει «δώρο» δύο γκολ από εσένα. Γιατί αν στις Βρυξέλλες το λάθος του Ρομπέρτο ήταν μεγάλο, στο Καραισκάκη το γκολ της ισοφάρισης είναι για σεμινάριο σε 9χρονα παιδιά που παίζουν μπάλα, για το ποια είναι η χειρότερη αντίδραση μιας άμυνας. Σε ένα ματς λοιπόν που από το 60΄και μετά με το 1-0 διαμορφωμένο «φώναζε» ότι η ομάδα που έχει υπέρ της τις πιθανότητες είναι η Άντερλεχτ, συνέβη αυτό που ποδοσφαιρικά περιμένεις. Άργησε λίγο αλλά δυστυχώς για τον Ολυμπιακό συνέβη. Για τον Ολυμπιακό που τα τελευταία χρόνια σε νοκ-αουτ αγώνες στην Ευρώπη έχει κερδίσει μόνο ένα ματς. Την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραισκάκη για τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ με μια από τις καλύτερες ομάδες που είχε δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια. Την τεράστια Μάντσεστερ, έστω ένα ματς την κέρδισε αλλά δεν μπόρεσε να κάνει ούτε μια νίκη με Λεβάντε, Ντνίπρο και Αντερλεχτ. Παράδοξο, περίεργο, ανεξήγητο ή μήπως όχι;
