Η έλευση ξένου αρχιδιαιτητή, του Πορτογάλου Βίτορ Μέλο Περέιρα, δεν λειτούργησε με τον τρόπο που θα περίμεναν οι εμπνευστές του σχεδίου. Ασφαλώς και ο Περέιρα δεν είναι Ντάλας, αλλά η έκθεση της Επιτροπής Παρακολούθησης προς την ΕΠΟ αποδεικνύει τα κενά που διαπιστώθηκαν. Το γεγονός ότι ζητούνται άλλοι δύο ξένοι αρχιδιαιτητές, δημιουργεί μία αίσθηση αποτυχίας της σημερινής ΚΕΔ και στην ουσία δικαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο μέσα από μία αιρετή επιτροπή.
Η διεθνοποίηση του ελληνικού διαιτητικού ζητήματος δεν είναι πανάκεια. Ακούγεται λογικό να υπάρχει συνδρομή από τη FIFA και την UEFA ώστε να αποκατασταθούν οι διαταραγμένες ισορροπίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο, όμως καμία αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει όσο συνεχίζεται ο διορισμός διαιτητικών παραγόντων. Θα έπρεπε εδώ και χρόνια να αποκτήσουν αυτονομία οι διαιτητές, να επιλέγουν οι ίδιοι τον αρχιδιαιτητή μέσα από αρχαιρεσίες και να αποτελούν μία ξεχωριστή Ενωση.
Οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες ποτέ δεν θέλησαν να δώσουν αυτή την αυτονομία στους διαιτητές. Ο λόγος είναι απλός: Αν οι διαιτητές αποκτούσαν δική τους ανεξάρτητη φωνή, θα έπαυαν να ελέγχονται. Και στην Ελλάδα ισχύει ότι ο ελεγκτής καταντάει ελεγχόμενος.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν οι ίδιοι οι διαιτητές θέλουν την αυτονομία τους. Δυστυχώς η απάντηση είναι αρνητική. Τους βολεύει να ποδηγετούνται από έναν εσμό παραγόντων, να αυτοκαταργούν τα αξιολογικά κριτήρια και να υποτάσσονται στις ορέξεις των ιδιοκτητών των ΠΑΕ.
Αν πραγματικά οι υπερεθνικοί ποδοσφαιρικοί οργανισμοί θέλουν να πετύχουν την εξυγίανση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, πρέπει να απαιτήσουν τη διαιτητική αυτονομία μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.
