Η ιστορία του Θωμά Μπισκιτζή άρχισε να παίρνει έκταση στα social media τα τελευταία 24ωρα, μετά το συγκλονιστικό βίντεο που ανάρτησε ο ίδιος στον λογαριασμό του στο facebook. Ηταν μία απίστευτη κατάθεση ψυχής, σχεδόν αδύνατο να μη σε λυγίσει, να μη σε κάνει να μπεις έστω και για μία στιγμή στη θέση του. Στη θέση ενός ανθρώπου που ένιωσε σχεδόν ανήμπορος απέναντι στη σπάνια ασθένεια με την οποία παλεύει εδώ και καιρό, αλλά παρ' όλα αυτά δεν χάνει τη δύναμή του και δείχνει αποφασισμένος να παλέψει κόντρα σε όλους και σε όλα.
Πρώτα απ' όλα για τον ίδιο και την τεράστια θέλησή του να συνεχίσει να ζει. Αλλά φυσικά και για τα δύο του παιδιά, τα οποία θέλει να συνεχίσει να τα κρατάει στην αγκαλιά του. Ο άλλοτε ποδοσφαιριστής -μεταξύ άλλων- της Επισκοπής, της Ασή Γωνιάς, του Ιωνικού και της Χαλκηδόνας, παλεύει την τελευταία τριετία με την ιστιοκυττάρωση στους λεμφαδένες (Rosai-Dorfman). Μία πάθηση που όπως εξομολογήθηκε κι ο ίδιος του προκαλεί αφόρητους πόνους που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί, ζώντας έναν πραγματικό εφιάλτη.
«Ήταν ένα ξέσπασμα ψυχής στους φίλους μου που γνωρίζω, αλλά σίγουρα δεν περίμενα ότι θα υπήρχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Είναι πραγματικά πολύ συγκινητική η στάση του κόσμου. Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος και να περάσω με αξιοπρέπεια τη δοκιμασία μου. Τρέχω στα νοσοκομεία εδώ και τρία χρόνια, αλλά δεν έχω τα χρήματα για να μπορέσω να ξεπεράσω την πάθησή μου. Μου είπαν ότι μόνο στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης μπορώ να θεραπευτώ. Ζητάω τη βοήθεια του κράτους πρωτίστως, όχι του ελληνικού λαού...», ήταν τα πρώτα λόγια του Θωμά στην επικοινωνία που είχε το SDNA μαζί του.
Με μία φωνή που "έσπασε", ένα ξέσπασμα που σε λύγιζε, βροντοφώναζε τη θέλησή του να ζήσει, να σταματήσει να περνάει αυτό το μαρτύριο που ζει σχεδόν μία τριετία.
«Είμαι ανασφάλιστος, δεν έχω κανέναν τρόπο για να ζήσω. Δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να κάνω κάτι παράνομο για να μπορέσω να βρω έσοδα. Αυτό που ζητάω από την ελληνική κυβέρνηση είναι μία βοήθεια για να σταματήσω να πονάω. Το μόνο που θέλω είναι να κρατηθώ στη ζωή. Δεν αντέχω άλλο τους πόνους, να μην κοιμάμαι τα βράδια. Δεν θέλω τίποτα, ούτε λεφτά να πάρω στα χέρια μου, ούτε εξετάσεις να δω. Το μόνο που θέλω είναι να με πάνε μία μέρα στο νοσοκομείο και να βγω από εκεί υγιής. Να μπορέσω κι εγώ να χαρώ τα παιδιά μου, να προσφέρω στην κοινωνία. Να κάνω όλα αυτά που κάνουν και οι άλλοι άνθρωποι γύρω μου...».
Συνεχίζοντας την κατάθεση ψυχής ο 34χρονος Ρεθυμνιώτης, πρώην ποδοσφαιριστής μιλάει για το πώς έχει βιώσει την πάθησή του όλα αυτά τα χρόνια: «Το 2014 είχα αιμόπτυση και νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο Παπανικολάου. Το πρόβλημα επανήλθε το 2015, όταν βρισκόμουν ακόμα στη Θεσσαλονίκη όπου δούλευα σε μία εταιρεία. Στη συνέχεια κατέβηκα στην Αθήνα, έχοντας αφόρητους πόνους στη βουβωνική χώρα. Στο ΚΑΤ έκαναν λάθος συνταγή κι έπαθα αλλεργικό σοκ. Τότε έκανα κάποιες βρογχοσκοπήσεις και το 2016 άρχισα τις επεμβάσεις στους λεμφαδένες. Η πρώτη αφαίρεση έγινε τον Ιούνιο του 2016 κι εκεί διαπιστώθηκε η ιστιοκυττάρωση. Τους τελευταίους μήνες έχω κάνει επτά βιοψίες, είναι απίστευτη η ταλαιπωρία που έχω βιώσει. Πρήζονται τα πόδια μου, η κοιλιά μου, το στήθος μου», αναφέρει ο Μπισκιτζής, μιλώντας παράλληλα για τις συμπεριφορές που βίωσε στα ελληνικά νοσοκομεία.
«Το σώμα μου έχει γεμίσει λεμφαδένες. Στο νοσοκομείο ξέρετε τι μου είπαν; Όταν γίνει καρκίνος, έλα και θα σε βοηθήσουμε! Δεν θέλω να πεθάνω γι' αυτό κι έκανα αυτή την έκκληση! Υποφέρω, πονάω. Με έδιωξαν γιατί δεν υπήρχαν κρεβάτια όπως έλεγαν, η γιατρός μου μάλιστα μου είπε ότι θα φτιάξει ένα χαρτί στο υπουργείο για να με βγάλουν έξω! Τελικά έφυγα μόνος μου γιατί η γυναίκα πραγματικά με είχε πιστέψει από την αρχή και με είχε βοηθήσει».
Ο Μπισκιτζής που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, έχει διαρκώς δίπλα του τη μητέρα του, αλλά και μία πολύ καλή του φίλη, η οποία τον φιλοξενεί και τον βοηθούν να μη χάνει τη δύναμή του. Παρά το ξέσπασμά του εξάλλου, ο ίδιος δεν χάνει την πίστη του.
«Θα κάνω τα πάντα για να μείνω δυνατός και να καταφέρω να βγω νικητής. Με έχει συγκινήσει πάρα πολύ η στάση του κόσμου και τα μηνύματα που έχω λάβει. Ξέρω ότι πολλοί θέλουν να με βοηθήσουν, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να ανοίξω τραπεζικό λογαριασμό. Θα ανοιχτεί ένας ερανικός λογαριασμός ο οποίος θα χρησιμοποιηθεί μόνο για τα έξοδα του νοσοκομείου, χρειάζεται ωστόσο χρόνος για να γίνει αυτό. Εγώ δεν θέλω να πάρω στα χέρια μου ούτε ένα ευρώ. Κυρίως όμως η βοήθεια που ζητάω είναι από το ελληνικό κράτος... Τους ευχαριστώ και πάλι όλους για τη συμπαράστασή τους».
