Το δόγμα του Λεμονή, εστίασε στα βασικά. Δίχως καλλιγραφίες. Δίχως πολυπλοκότητες. Build-up κ.λπ. Γενικώς δίχως αχρείαστους, επιπλέον εκείνων που ούτως ή άλλως το ματς έβαζε, μπελάδες στο κεφάλι.
Τα απλά, όσο γίνεται πιο σωστά. Τα απλά, για όση γίνεται περισσότερη ώρα. Τα απλά, με όση καλύτερη ισορροπία άμυνας/επίθεσης η συνθήκη επιτρέπει. Οι ποδοσφαιριστές εκτέλεσαν το πλάνο, με επιθυμία και συγκέντρωση.
Οι 4+1+4+1 τήρησαν τις αποστάσεις τους κι έγραψαν αμέτρητα χιλιόμετρα σε πλάγια βήματα. Σ’ αυτές τις αδιάκοπες, πέρα-δώθε, συγχρονισμένες μετατοπίσεις, ώστε να μη περάσουν οι κάθετες και να εξωθηθεί το παιγνίδι στα άκρα. Πίσω απ’ τους 4+1+4+1 δε, ο αλάνθαστος και πριζωμένος Πρότο έδινε το εξτρά μπόνους.
Μιλώντας για κάθετες, ο 20χρονος Μπεντανκούρ στον άξονα έβγαλε ενδιαφέροντα στοιχεία ρεπερτορίου και προσωπικότητας, ένα φως που προϊδεάζει για το μέλλον (του), όμως το εύρος είναι διαφορετικό από του Πιάνιτς.
Δίχως τον Πιάνιτς, η Γιουβέντους παρουσιάστηκε πιο ανούσια παρά υπομονετική στη διακίνηση της μπάλας. Αργή. Σε χαμηλό τόνο. Σχεδόν ληθαργική. Ακόμη και τα στημένα τους, φάουλ/κόρνερ, έμοιαζαν ανέμπνευστα.
Δεν κούρασαν, τις γραμμές του Ολυμπιακού. Ενδεχομένως εκτονωμένοι, μετά τα τέσσερα το Σάββατο στην Τορίνο; Το βέβαιον είναι ότι, για τουλάχιστον μισή ώρα στην αρχή, ο Ολυμπιακός έδειχνε πιο επικίνδυνος.
Εβγαινε σε υποσχόμενες coast-to-coast μεταβάσεις, με αγωνιστική αισιοδοξία. Τις άπλωνε, απ’ τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλην, ο ακόμη μία φορά Α+Ω (και Ρ και Γ και Θ και όποιο άλλο γράμμα θέλετε…) Οτζίτζα.
Γιατί, λοιπόν, δεν τελείωσαν έστω μία; Διότι αυτές τις μεταβάσεις, στην κρίσιμη φάση του τελευταίου τρίτου, δεν τις υποστήριζε η ατομική ποιότητα που χρειαζόταν. Ο Λεμονής προέκρινε, ειδάλλως ήταν σφαγμένος, το φίζικαλ. Όχι το αρτιστικό.
Η Κυρία συμπεριφερόταν σαν να περίμενε, το φρούτο να πέσει…έτσι. Με την ήσσονα προσπάθεια. Δεν έπεφτε, όμως! Τότε, κάποια στιγμή, αποφάσισαν να κουνήσουν το δέντρο συθέμελα.
Ο Ιγουαίν, το μόνο σίγουρο, δεν ήταν εκτονωμένος. Το αντίθετο. Είχε συσσωρεύσει πράγμα, 90+60 λεπτά στον πάγκο. Η είσοδος του Αργεντινού δεν ήταν ότι απλώς πολλαπλασίασε την οντότητα, την επιθετική διάσταση, της Γιούβε.
Αυτό συνέβη, αναμενόμενα. Ο Ιγουαίν λειτούργησε σαν ένα νεύμα του Αλέγκρι από τον πάγκο σε κάποιον dj, ν’ αλλάξει η μουσική. Αλλαξε! Η ένταση ανέβηκε, δραματικά.
Ο υπερπολύτιμος νούμερο-εννέα Μάντζουκιτς πήγε εκεί όπου, πλέον, δια της επαναλήψεως έχει εθιστεί να δουλεύει πιο ωφέλιμα για την ομάδα, έξω αριστερά. Ένα σπάσιμο της μπάλας «με πλάτη» έφτανε, ν’ ακινητοποιήσει ταυτόχρονα Ντιόγκο Φιγκέιρας και Σεμπά.
Ο Αλεξ Σάντρο έφυγε, στον πρώτο διάδρομο που βρήκε ορθάνοιχτο απ’ το ξεκίνημα της αναμέτρησης. Επειτα, δεν είχε επιστροφή. Ο Ολυμπιακός γονάτισε, δεχόμενος τα (δύο) γκολ πάνω-κάτω στα λεπτά…του αγώνα με την ΑΕΚ.
Όχι πως το είχε ανάγκη ο Λεμονής για να ξέρει την, στο εξής, προτεραιότητα της δουλειάς. Ένα φρεσκάρισμα, μέσα από στοχευμένους προπονητικούς μικροκύκλους, του fitness. Θα διευκολύνει τα πάντα, μετά.
Μια αναζωογονημένη ομάδα, με το αντίστοιχο πλάνο και με την υψηλότερη ατομική ποιότητα μπροστά, μπορεί να μπουρδουκλώσει άσχημα τη Σπόρτιγκ τον Νοέμβριο στο ραντεβού-κόμβος της Λισσαβώνας.
Η υπόθεση της 3ης θέσης στον όμιλο, παραμένει πολύ μακρυά απ’ το να θεωρείται κιόλας χαμένη.
