‘Η, τουλάχιστον, έτσι το αισθάνεσαι. Για δύο λόγους. Ενας, δεν αντιμετωπίζεις πίεση, απλώς παίζεις και δείχνεις τι έχεις. Δεύτερος, πηγαίνεις με ό,τι πιο δυνατό σε κίνητρο. Ειδάλλως, εάν παίζεις με τη Σεβίλλη και αυτό δεν αρκεί για να σου ενεργοποιεί τα κύτταρα απ’ άκρου εις άκρον, τότε κακώς ασχολείσαι με το αντικείμενο. Απ’ το ένα συνεπώς, μπορείς μόνο να κερδίσεις. Απ’ το άλλο, μπορείς μόνο να χάσεις.
Η πραγματική δοκιμασία δεν είναι η Σεβίλλη. Ένα κλαμπ, έτσι κι αλλιώς έξω απ’ την κατηγορία-ΑΕΚ. Η δοκιμασία της πραγματικής ζωής έρχεται όταν φτάνει το 75’ με τον Πλατανιά, και το ταμπλό γράφει 0-0 ή, ακόμη χειρότερα, 0-1. Οι εξετάσεις, εκεί είναι. Όχι αν έχεις, που λίγο-πολύ έχεις, καλούς. Αλλ’ αν έχεις προσωπικότητες, στο week in/week out του πρωταθλήματος. Ποιος το παίρνει, στη συγκεκριμένη καυτή συνθήκη, επάνω του. Δυσεύρετο. Η Εθνική π.χ., τέτοιον δεν έχει κανένα. Γι’ αυτό και δεν μπορεί, ενώ έχει καλούς, να νικήσει κανένα.
Η ΑΕΚ της επιστροφής στη Σούπερ Λιγκ, σχηματίζεται. Βάζει κομμάτια, σε κενά. Η διαδικασία ευρίσκεται σε εξέλιξη. Προτού ολοκληρωθεί, είναι ανόητο να πεις. Για δυνατότητα. Για προοπτική. Μένεις, προς το παρόν, στον κεντρικό στόχο. Που δεν νοείται παρά να είναι, με την επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ, η άμεση επιστροφή (του χρόνου) στην Ευρώπη. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Δεν πρόκειται για κάτι, ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο. Αυτονόητα, αλλού. Όχι στο ποδόσφαιρο. Πρακτικά καλείσαι να βγάλεις έξω κάποιον, έστω ένα, απ’ το παγιωμένο top-5. Καλή επιτυχία!
Συν τω χρόνω, στο μεταξύ, απ’ την εικόνα παικτών και ομάδας στο γρασίδι προκύπτουν δύο (σχεδόν) βεβαιότητες. Ότι ο Μιλοβάνοβιτς ξέρει τη δουλειά, όσο χρειάζεται για να είναι ένας καλός συνεχιστής του σχεδιαστικού έργου που άφησε, φεύγοντας, ο Λυμπερόπουλος. Επίσης, ότι ο Δέλλας φέρει τη ικανότητα στο να δείχνει και να μεταδίδει τη σωστή σειρά του παιγνιδιού. Απ’ το Α και το Β, ως το Ω. Οι ποδοσφαιριστές, ένας-ένας μεν, επιβεβαιώνουν όποιον τους βρήκε. Γιόχανσον. Ολοι μαζί δε, επιβεβαιώνουν όποιον τους δουλεύει στην καθημερινότητα.
Αν δεν κυκλοφορεί άπλετο χρήμα, δεν πειράζει. Και η Σεβίλλη, διαχείριση εσόδων κάνει. Το υγιές. Σε βάθος χρόνου, το ασφαλές. Ο πιο ακριβός της αυτό το καλοκαίρι είναι, ο Ν’Ζόνζι, στα μόλις 7 εκατομμύρια. Τον Κονοπλιάνκα, τον πήραν τζάμπα! Βασικό είναι, να έχεις φτιάξει κάτι στο οποίο θα θέλει κανείς να έλθει. Και να είναι, όταν έλθει, ευγνώμων. Αντρέ Σιμόες. Νιώθει, στον παράδεισο. Σ’ ολόκληρη την προτέρα διαδρομή του, μονάχα πέρυσι έπαιξε (με την ταπεινή Μορεϊρένσε) σε 1η κατηγορία. Ο,τι νιώθει εδώ, βγαίνει στο παιγνίδι του. Ευτυχής, να γίνεται θυσία.
Αν, πάλι, είναι να κυκλοφορήσει ένα κάποιο χρήμα, διάθεσέ το κι άσε να το διαχειριστούν εκείνοι που γνωρίζουν. Με λίγα λεφτά, καλός αθλητικός διευθυντής και καλός κόουτς βρίσκουν την άκρη. Μια θέση, το πολύ δύο, είναι που απαιτούν περισσότερα. Με τα λίγα, η ΑΕΚ φαίνεται πως εξασφαλίζει την ανταγωνιστική πληρότητα. Μένει, η μία θέση. Το βαρόμετρο. Ο σέντερ-φορ. Ο Τζεμπούρ ήταν μια παρόρμηση του Μελισσανίδη στην οποία αντιλαμβάνεται κανείς πως όσοι θέσει έχουν λόγο, ακριβώς επειδή ήταν η παρόρμηση του αφεντικού, πήγαν πάσο.
Τώρα, η ιεραρχία καλείται να ζήσει με την παρόρμηση. Να πάρουν αποφάσεις, να κάνουν επιλογές, να προστατεύσουν ισορροπίες. Αυτά, ναι, δυνητικά πειράζουν. Ο Αλγερινός, μη κοροϊδευόμαστε, δεν γύρισε αυτός που ήταν όταν έφυγε. Και φρόνιμος να κάτσει (που ποτέ, με τον Τζεμπούρ, οι πιθανότητες σ’ αυτό δεν είναι υπέρ), πάλι το ίδιο το ποδόσφαιρό του, έτσι όπως το παίζει, βγαίνει «εκτός θέματος». Πολύ πιο μέσα στο θέμα, στο θέμα που δουλεύεται στην προπόνηση και διαχέεται ως πνεύμα στην ομάδα, είναι το αλληλέγγυο ποδόσφαιρο του Αραβίδη…
