Θα μπορούσα να ξεκινήσω κάπως έτσι. Σχεδόν όλοι, και εγώ μαζί, εξέλαβαν ως μια απόλυτη αποτυχία του Ολυμπιακού τον αποκλεισμό του από την Ντνίπρο στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Σχεδόν όλοι, και εγώ μαζί, πίστεψα με το άκουσμα της αντιπάλου στην κλήρωση πως ο Ολυμπιακός είχε την ευκαιρία να προχωρήσει στο Γιουρόπα Λιγκ έχοντας απέναντι του την άσημη Ουκρανική ομάδα και ως παρακαταθήκη τις πολύ καλές ευρωπαϊκές του εμφανίσεις ακόμη και την φετινή σεζόν όπου η ομάδα είχε χτυπητές αδυναμίες για τα δεδομένα της Ευρώπης. Και όμως όλοι πέσαμε έξω, γιατί η Ντνίπρο που δεν μας γέμιζε το μάτι όχι μόνο τον Ολυμπιακό απέκλεισε αλλά και τον Άγιαξ στους «16» και την Μπριζ στους «8» και πλέον βρίσκεται στα ημιτελικά να έχει απέναντι της την Νάπολι για το εισιτήριο στον μεγάλο τελικό. Η ομάδα που απέκλεισε τους «ερυθρόλευκους» είναι στα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ, όπως και η ομάδα που απέκλεισε τον Ολυμπιακό από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, η Γιουβέντους, είναι επίσης στα ημιτελικά της διοργάνωσης.
Αυτή αναμφίβολα είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Υπάρχει και η άλλη. Και αν για την Γιουβέντους δεν έχεις να πεις και πολλά καθώς πρόκειται για μια εκ των κορυφαίων δυνάμεων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, για την Ντνίπρο υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν. Γιατί η Ντνίπρο δεν είναι ούτε καν η κορυφαία ομάδα της Ουκρανίας που βεβαίως δεν την λες και ποδοσφαιρομάνα.
Γιατί λοιπόν μια ομάδα χωρίς τεράστιο μπάτζετ, χωρίς κάτι το σπουδαίο με εξαίρεση έναν παικταρά και 2-3 καλούς παίκτες μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση και δεν μπορεί να την κάνει ο Ολυμπιακός; Θα μου πείτε, υπέρβαση δεν ήταν πέρσι η πρόκριση στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, η νίκη επί της Γιουνάιτεντ και η «μάχη» μέχρι το τέλος για να αποκλείσει τους Άγγλους; Βεβαίως ήταν υπέρβαση και μια από τις σημαντικότερες επιτυχίες του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Όμως φέτος έκανε ένα βήμα πίσω παρότι θαρρώ πως είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Στο Τσάμπιονς Λιγκ βεβαίως ήταν κομματάκι δύσκολο απέναντι σε Γιουβε και Ατλέτικο και οι νίκες του επί των δύο μεγάλων του αντιπάλων σε συνδυασμό με τους 9 βαθμούς που μάζεψε ήταν σημαντικές.
Στο Γιουρόπα Λιγκ όμως ο Ολυμπιακός απέτυχε. Έστω και αν έχασε από το πουθενά με 2-0 στο Κίεβο, έστω και αν στην πρώτη φάση στην ρεβάνς με το σκορ στο 1-0 δέχθηκε γκολ. Έστω και αν με λίγη τύχη θα μπορούσαν τα πράγματα με τους Ουκρανούς να ήταν διαφορετικά. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γινόταν αν. Βάση των όσων έχουν γίνει μιλάμε. Και το γεγονός είναι ότι η Ντνίπρο είναι στους «4» του Γιουροπα Λιγκ, μιας διοργάνωσης που θα έπρεπε να στοχεύει ο Ολυμπιακός πολύ περισσότερο από ότι νομίζω πως κάνει. Ναι, τα ματς με τους Ουκρανους έπεσαν σε ένα δύσκολο διάστημα όπου παιζόταν το πρωτάθλημα ακόμη. Όμως ο τρόπος που τα αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός αποδείχθηκε λανθασμένος. Και ας προχώρησε τόσο πολύ η Ντνίπρο, αυτό δεν το αλλάζει.
Ένας Ολυμπιακός που στην δεύτερη χρονιά του Βαλβέρδε, τρία χρόνια πριν, είχε δείξει πως μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω στην δεύτερη τι τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση. Είχε αντιμετωπίσει στοχευμένα το Γιουρόπα Λιγκ και ας ήταν τότε σε χειρότερη βαθμολογική κατάσταση στο πρωτάθλημα. Στο ίδιο διάστημα τα έπαιζε όλα και ο Βαλβέρδε με την ομαδάρα που είχε κατάφερε να περάσει την Ρουμπιν Καζάν και να πάει στους «16» και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και για τα προημιτελικά. Τα «καταραμένα» τελευταία λεπτά στο Καραισκάκη με την Μέταλιστ μετέτρεψαν το 1-0 σε 1-2 και ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε άδοξα.
Οι βάσεις όμως είχαν μπει για τα καλά σε όλους τους τομείς. Και την επόμενη χρονιά ήρθε το πισωγύρισμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως ήρθε και φέτος σε σχέση με την περσινή σεζόν. Η τότε ομάδα του Βαλβέρδε άλλαξε όλη, όπως αλλάζει πλέον κάθε χρόνο για τον Ολυμπιακό. Μπορεί του χρόνου η ιστορία να επαναληφθεί και να έρθει και πάλι η υπέρβαση. Καλά να είμαστε να το δούμε.
Αυτό όμως που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι πως για μια ομάδα επιπέδου Ολυμπιακού σε ένα άθλημα που είναι θαύμα πλέον με τις τεράστιες διαφορές που υπάρχουν μια μεγάλη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, το Γιουρόπα Λιγκ αποτελεί ευκαιρία. Και ως ευκαιρία οφείλουν να το βλέπουν στον Ολυμπιακό, εφόσον δεν μπορέσουν να συνεχίσουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ώστε να μην έρχονται εύκολοι αποκλεισμοί από ομάδες όπως η Λεβάντε και η Ντνίπρο. Ομάδες που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει κάτι ο Ολυμπιακός, ακόμη και ο φετινός με τα λάθη και τις αδυναμίες, αλλά είναι ισχυρότερος.
Υ.Γ.: Η εικόνα των πανηγυρισμών στο ΣΕΦ με τους αδελφούς Αγγελόπουλους να γίνονται ένα κουβάρι με τον Βαγγέλη Μαρινάκη είναι σίγουρα κάτι πολύ σημαντικό για τον Ολυμπιακό, συνολικά ως σύλλογο. Μπορεί σε πολλούς τομείς οι διοικητικοί ηγέτες του ποδοσφαιρικού και του μπασκετικού Ολυμπιακού να διαφέρουν ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα (για άλλο καλύτερα ο Μαρινάκης, για άλλο καλύτερα τα αδέλφια) όμως όλοι τους έχουν ως κοινό παρανομαστή την αγάπη και την «τρέλα» τους για αυτόν τον σύλλογο. Και αυτό από μόνο του αποτελεί μια τεράστια δύναμη για τον Ολυμπιακό.
