1971-80: Εποχή Γουλανδρή
* στην κεντρική φωτό: όρθιοι από αριστερά: Νίκος Γουλανδρής (πρόεδρος), Κουρέας, Περσίδης, Πουπάκης, Σιώκος, Κελεσίδης, Βιέρα, Αγγελής, Κυράστας, Συνετόπουλος και Λάκης Πετρόπουλος (προπονητής). Καθιστοί: Σταυρόπουλος, Λοσάντα, Κρητικόπουλος, Γιούτσος, Γκαϊτατζής, Παμπουλής, Δεληκάρης, Τριαντάφυλλος, Γκλέζος 
Με τον Μπούκοβι να αποτελεί εδώ και μια τριετία παρελθόν o Ολυμπιακός εξακολουθεί και κατά τις αρχές τις δεκαετίας του ’70 να αλλάζει με τους ίδιους ρυθμούς προπονητές και προέδρους αλλά χωρίς αποτέλεσμα: ο τίτλος του πρωταθλητή συνεχίζει να αγνοείται για άλλα δύο χρόνια, συνολικά πέντε συνεχόμενα. Το κλίμα βεβαίως δεν αλλάζει ούτε με ένα ακόμη Κύπελλο, αυτό του 1971 (3-1 τον ΠΑΟΚ στον τελικό), το 14ο στην ιστορία του. Την ίδια σεζόν τελειώνει το πρωτάθλημα στην έβδομη θέση με απολογισμό μόλις 13 νίκες, 11 ισοπαλίες και 10 ήττες, ενώ το 1972 τερματίζει δεύτερος. 
Είναι ξεκάθαρο πως ο σύλλογος χρειάζεται ριζικές αλλαγές για να επανέλθει στην κορυφή, όπως έχει πράξει με απόλυτη επιτυχία και κατά το παρελθόν. Χρειάζεται πρόεδρο με όραμα, διάθεση και χρήμα και προπονητή με νέες ιδέες και την ικανότητα να διαχειριστεί τους πολλούς νέους σπουδαίους παίκτες που αργά ή γρήγορα θα ερχόντουσαν για να πάρουν τη θέση αυτών που σταδιακά εγκατέλειπαν την ενεργό δράση. Αυτοί οι άνθρωποι αποδείχθηκε πως ήταν ήδη πολύ κοντά. Ένας πρόεδρος «τρελός» με την ομάδα και ένας τεχνικός που είχε μια μικρή θητεία κατά το 1971…
Γκολ, νίκες, τίτλοι, ρεκόρ…
Είναι πλέον το 1972 και τις τύχες του συλλόγου αναλαμβάνει ένας αυθεντικός «τζέντλεμαν» της εποχής, ο Ανδριώτης μεγαλοεφοπλιστής, Νίκος Γουλανδρής. Ο Γουλανδρής αγαπά παθολογικά τον Ολυμπιακό και είναι αποφασισμένος η παρουσία του στον σύλλογο να αποτελέσει ένα κεφάλαιο που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του και θα γίνει σημείο αναφοράς για όλες τις μεταγενέστερες γενιές προέδρων. Σήμερα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια πως τα κατάφερε με τρόπο επικό και σε χρόνο ρεκόρ! Επί των ημερών του –οι οποίες τελικά έμελλε να μην είναι όσες ο ίδιος και τα εκατομμύρια των Ολυμπιακών θα ήθελαν– ο κόσμος απολάμβανε μια ομάδα αντάξια εκείνης της δεκαετίας του ’50.
Ο Νίκος Γουλανδρής δεν λυπήθηκε ποτέ τον πολύ χρόνο και το ακόμη περισσότερο χρήμα που ξόδεψε. Τι πέτυχε εκείνος ο Ολυμπιακός εν συντομία; Τρία Πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα (δύο νταμπλ – 1973 και 1975) σε τρία χρόνια, κατάκτηση Πρωταθλήματος (1973-74) με ρεκόρ βαθμών για την εποχή (59) και γκολ (102) το οποίο παραμένει ακατάρριπτο, ένα αήττητο σερί 59 αγώνων, το οποίο επίσης αποτελεί μέχρι σήμερα ρεκόρ σε όλα τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (μαζί με τη Μίλαν), η μεγαλύτερη σε έκταση νίκη στην ιστορία της Α’ Εθνικής (11-0 τον Φωστήρα στις 3 Μαρτίου 1974), είχε τους οκτώ πρώτους παίκτες στην λίστα των πρώτων σκόρερ ενός πρωταθλήματος (1973-74) στο ίδιο ρόστερ και αναγκαστικά όχι όλους μόνιμα βασικούς, την καλύτερη άμυνα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου (έστω και αν δεν ολοκλήρωσε κάποια σεζόν χωρίς ήττα) με παθητικό 13 γκολ σε 34 αγώνες την περίοδο 1972-73 -ένα ακόμη ακατάρριπτο ρεκόρ- και 14 γκολ σε 34 αγώνες την περίοδο 1973-74, 16 παίκτες ταυτόχρονα διεθνείς στην Εθνική Ελλάδος, δηλαδή την βασική ενδεκάδα, τις τρεις αλλαγές και άλλους δυο… Με ακόμη λιγότερα λόγια, το θέμα για τον συγκεκριμένο Ολυμπιακό δεν ήταν αν θα νικήσει. Ήταν το πόσα γκολ θα βάλει και μετά από πόσα παιχνίδια θα δεχθεί ένα γκολ…
Γαλαξίας αστέρων…
Για να τα πετύχει όλα αυτά, ο Γουλανδρής μαζεύει αμέσως στον Ολυμπιακό την ελίτ του ελληνικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου, βάζοντας πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη όποτε χρειάστηκε να ξεπεράσει τα… συνήθη εμπόδια του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ που καραδοκούσαν. Έτσι, μέσω των «αγορών» του αλλά και με τους ορισμένους σπουδαίους παίκτες που προϋπάρχουν (Γιούτσος, Δεληκάρης) «χτίζει» ένα ρόστερ που περιλαμβάνει ταυτόχρονα δύο εν ενεργεία διεθνείς τερματοφύλακες, τους Παναγιώτη Κελεσίδη και Λευτέρη Πουπάκη. Τους Ουρουγουανούς διεθνείς Χούλιο Λοσάντα και Μίλτον Βιέρα, με τον δεύτερο μάλιστα να είναι ο πρώτος ξένος παίκτης που ήρθε στην Ελλάδα ενώ είχε αγωνιστεί σε Μουντιάλ (1966) και ο πρώτος παίκτης ελληνικής -μαζί με τον Δεληκάρη- που αγωνίστηκε στην Μικτή Κόσμου! 
Τους Ελληνογάλλους Ρομέν Αργυρούδη και Υβ Τριαντάφυλλο, ο πρώτος διεθνής με την Εθνική Γαλλίας, ο δεύτερος ένας από τους μεγαλύτερους γκολτζήδες που πάτησαν το πόδι τους σε ελληνικό γήπεδο. Έναν άλλο υπερσκόρερ της ερυθρόλευκης ιστορίας, τον αείμνηστο Μιχάλη Κρητικόπουλο, τον φανταστικό Μάικ Γαλάκο, τον Γιάννη Κυράστα, τον Μπάμπη Σταυρόπουλο, τον Κώστα Αϊδινίου, τον σπεσιαλίστα των φάουλ, Κώστα Δαβουρλή, τον διεθνή με την Αυστρία ομογενή μέσο, Δημήτρη Περσίδη, τον τρομερό αμυντικό χαφ-εξολοθρευτή Τάκη Συνετόπουλο, τον «παλιό» και συνδετικό κρίκο μεταξύ της ομάδας του Μπούκοβι με αυτή, Νίκο Γιούτσο. Στις ήδη υπερπλήρεις γραμμές κέντρου και επίθεσης, προσθέτει μια αμυντική τετράδα (πεντάδα μαζί με τον τερματοφύλακα Κελεσίδη) που έγινε «ποίημα» στο στόμα των Ολυμπιακών: «Κελεσίδης-Γκαϊτατζής-Σιώκος-Γκλέζος-Αγγελής». Οι πέντε τους θα συμβάλουν τα μέγιστα στις αξεπέραστες αμυντικές επιδόσεις εκείνης της ομάδας. Τελευταίος, αλλά όχι έσχατος, ένας ποδοσφαιριστής για τον οποίο αρκεί απλά να ειπωθεί πως για πάρα πολλούς -έστω και καθ’ υπερβολή- δεν είχε απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τους Τζορτζ Μπεστ και Γιόχαν Κρόιφ, δηλαδή τους δύο μεγαλύτερους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές στην ιστορία: ο Γιώργος Δεληκάρης.
Λάκης Πετρόπουλος, ο «μαέστρος»
Ήταν σαφές για το Νίκο Γουλανδρή πως πέρα από όλα τα αστέρια που έφερε στο σύλλογο έπρεπε να δώσει «τα κλειδιά» της ομάδας σε έναν προπονητή που θα είχε πολλαπλές αρμοδιότητες: να δημιουργήσει εκ του μηδενός ένα σύνολο που θα αποδίδει καλό ποδόσφαιρο και θα κατακτά τίτλους, να διαχειριστεί τις πάρα πολλές ισχυρές προσωπικότητες των πολλών σπουδαίων παικτών εντός και εκτός γηπέδου, να «καθαρίσει» τα αποδυτήρια από τους δεκάδες… παρατρεχάμενους που βασίλευαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, να «θωρακίσει» την ομάδα από οποιονδήποτε, είτε μέσα από το σύλλογο ή εκτός αυτού, θα προσπαθούσε να την εκμεταλλευθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Ο έμπειρος επιχειρηματίας και ταυτόχρονα άνθρωπος της «πιάτσας» δεν θα λαθέψει στην πολύ δύσκολη αυτή επιλογή του.
Στον πάγκο του Ολυμπιακού θα καθίσει ξανά (είχε περάσει για ένα διάστημα το 1971) ο Λάκης (Βασίλης) Πετρόπουλος. Παρόλο που δεν έλειψαν αυτοί που τον αντιμετώπισαν καχύποπτα στην αρχή λόγω του «πράσινου» παρελθόντος του, η δουλειά του δεν θα αργήσει να φανεί. Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολη, ωστόσο τόσο αυτός όσο και ο πρόεδρος της ομάδας είναι αποφασισμένοι να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό στην κορυφή.
Ο Λάκης Πετρόπουλος υπήρξε ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού τη δεκαετία του '50 και τα μυστικά της προπονητικής τα έμαθε στο πλευρό του Στέφαν Μπόμπεκ. Διατέλεσε προπονητής του Παναθηναϊκού από το 1969 όταν και κατέκτησε το πρώτο νταμπλ στην ιστορία των «πρασίνων», ενώ κατέκτησε και αυτό του 1970. Πολλά χρόνια μετά, θα κατακτούσε με τον ΠΑΟ και το Κύπελλο του 1982. Διατέλεσε επίσης προπονητής πολλών άλλων ομάδων όπως του ΠΑΟΚ, του Πανιωνίου του ΟΦΗ, της βελγικής Σερκλ Μπριζ αλλά και της Εθνικής ομάδας σε τέσσερις διαφορετικές περιόδους (1964, 1967, 1969 και 1976) με απολογισμό 6 νίκες, 9 ισοπαλίες και 20 ήττες σε 35 ματς.
Ωστόσο, το σπουδαιότερο «δημιούργημά» του ήταν ο Ολυμπιακός της περιόδου 1972-1975 έστω και αν δεν θα έμενε, όπως και ο Γουλανδρής, μέχρι το τέλος της σεζόν 1974-75. Ο Πετρόπουλος ήταν άνθρωπος μετρημένος, λιγομίλητος, λάτρης της πειθαρχίας σε όλα τα επίπεδα, εμψυχωτικός και φυσικά άριστος γνώστης της τακτικής. Κατάφερε να διατηρήσει τις ισορροπίες μέσα στην ομάδα βρίσκοντας ρόλους για όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες του, δεν αδίκησε κανέναν, εμφύσησε άπαντες με νοοτροπία άκρως επαγγελματική και -το δυσκολότερο κομμάτι του έργου του- έδιωξε κακήν κακώς από τους κύκλους γύρω από την ομάδα κάθε παρασκηνιακό, ύποπτο ή άχρηστο.
Το αποτέλεσμα του «εκρηκτικού» μίγματος προέδρου-προπονητή-παικτών φάνηκαν πολύ γρήγορα πάνω στο χορτάρι.
* νίκη επί της ΑΕΚ το 1972
Θρύλος… Νο3
Μετά τον αήττητο επί τρία χρόνια αήττητο Ολυμπιακό των Ανδριανόπουλων τη δεκαετία του ’20, την «αρμάδα» του ’50 που σάρωσε σε δέκα χρόνια τους 15 από τους 20 τίτλους που διεκδίκησε, ήρθε ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή και του Πετρόπουλου να πάρει τη θέση του στους… επί μέρους θρύλους του Θρύλου!
Την περίοδο 1972-73 κατακτά το νταμπλ με περίπατο. Με 16 διεθνείς στο ρόστερ του, ολοκληρώνει το πρωτάθλημα με ιστορικό ρεκόρ χαμηλότερου παθητικού (13 γκολ), 72 γκολ ενεργητικό και 94 βαθμούς (με σύστημα βαθμολόγησης 3-2-1) και 27 νίκες, 6 ισοπαλίες και μία μόλις ήττα. Αυτή στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ η οποία θα ήταν και η… κλασική του μέσα στην τριετία, η μοναδική που θα είχε σε καθεμιά από αυτές τις σεζόν. Πέρα από τον ισχυρό τότε ΠΑΟΚ του Άγγλου τεχνικού Λες Σάνον (στον πάγκο του Ολυμπιακού τη σεζόν 1976-77), καμία άλλη ομάδα δεν κατάφερε να νικήσει τους Πειραιώτες σε αυτό το διάστημα. Βεβαίως, τους τίτλους εξακολουθούσε να τους κατακτά ο μόνιμος πρωταθλητής, όπως συνέβη και με το Κύπελλο του ’73 όταν νίκησε τον «Δικέφαλο του Βορρά» 1-0 στον τελικό. Εκείνη τη χρονιά, μετά την ήττα στην Τούμπα την 3η αγωνιστική (1-0), οι ερυθρόλευκοι μένουν επί πέντε ματς -όχι αήττητοι, κάτι που ήταν φυσιολογικό- αλλά χωρίς καν να δεχτούν γκολ. Νικούν 3-0 το Αιγάλεω, 1-0 εκτός τον Παναθηναϊκό, 3-0 τον Εθνικό, 1-0 εκτός του Ηρακλή και 4-0 τον Ατρόμητο. Το σερί τους το χάλασαν, όχι σε ήττα, αλλά στο… μόλις 5-1 επί της ΑΕΚ.
* η νίκη επί του ΠΑΟΚ στον τελικό Κυπέλλου της σεζόν 1972-73
Επόμενη σεζόν, 1973-74 και ο Ολυμπιακός που παρακολούθησαν οι Έλληνες ήταν πιθανότατα ο καλύτερος όλων των εποχών. Οι Δεληκάρης, Γιούτσος, Λοσάντα, Βιέρα, Τριαντάφυλλος, Κρητικόπουλος «οργιάζουν» στην επίθεση και φορτώνουν τις αντίπαλες εστίες με 102 γκολ. Αντίστοιχα, η άμυνα που αποτελείται από τους (βασικούς) Παναγιώτη Κελεσίδη (τερματοφύλακα), Γιώργο Γκαϊταντζή (δεξί μπακ), Βασίλη Σιώκο, Λάκη Γκλέζο (κεντρικούς αμυντικούς), Θανάση Αγγελή (αριστερό μπακ) και Τάκη Συνετόπουλο (αμυντικό χαφ), δέχεται μόλις 14. Ο συνολικός απολογισμός της χρονιάς ήταν 1η θέση και 59 βαθμοί (με σύστημα βαθμολόγησης 2-1-0), τέρματα 102-14, με 26 νίκες, 7 ισοπαλίες και μια ήττα, ξανά στην Τούμπα. Επίσης, εάν την προηγούμενη σεζόν το σερί των αγώνων χωρίς να δεχθεί γκολ είχε σταματήσει στους πέντε μετά το… άδικο 5-1 επί της ΑΕΚ, σε αυτή ολοκληρώθηκε στα οκτώ μετά την ισοπαλία 1-1 με τον Παναθηναϊκό (την 23η αγωνιστική) η οποία… πανηγυρίστηκε δεόντως από την αντίπαλη μεριά!
* ΑΕΚ - Ολυμπιακός 1-5. Το 0-3 από τον Δεληκάρη
Αναλυτικά το σερί από την 15η έως και την 22η αγωνιστική της περιόδου 1973-74:
13-01-74: Λάρισα – Ολυμπιακός 0-3
20-01-74: Ολυμπιακός – Παναχαϊκή 3-0
27-01-74: Καβάλα – Ολυμπιακός 0-2
03-02-74: Ολυμπιακός – Ολυμπιακός Βόλου 2-0
10-02-74: ΑΠΟΕΛ – Ολυμπιακός 0-1
17-02-74: Ολυμπιακός – Αιγάλεω 5-0
03-03-74: Ολυμπιακός – Φωστήρας 11-0
10-03-74: Πανσερραϊκός – Ολυμπιακός 0-2
Όσον αφορά στο Κύπελλο, το δεύτερο σερί νταμπλ και το απόλυτο 6/6 για την τριετία χάθηκε στον τελικό με τον ΠΑΟΚ, στον οποίο οι Θεσσαλονικείς επικράτησαν στα πέναλτι (4-3, κανονική διάρκεια και παράταση 2-2). Δηλαδή ακόμη και έτσι αήττητος…
Τα επιτεύγματα του Ολυμπιακού για τη δεκαετία αυτή, θα ολοκληρωθούν τη σεζόν 1974-75, κατά την οποία θα αποχωρήσει ο Νίκος Γουλανδρής και ακολούθως ο Λάκης Πετρόπουλος. Αυτή τη φορά, αντί για τον ΠΑΟΚ του Σάνον, ήταν η ΑΕΚ του Φάντροκ που θα διεκδικούσε τον τίτλο, αλλά με τα ίδια αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός φτάνει ξανά στο νταμπλ. Πρώτη θέση και 57 βαθμοί (τέρματα μόλις 65-21 αφού όλοι πλέον είχαν μάθει το μάθημά τους και ταμπουρώνονταν στην άμυνα) και 24 νίκες, 9 ισοπαλίες και την κλασική του ήττα. Στο Κύπελλο επικρατεί του Παναθηναϊκού 1-0 στο Καραϊσκάκη.
Αίσθηση και στην Ευρώπη
Την τριετία αυτή, ο Ολυμπιακός θα έχει σημαντικά αποτελέσματα και στην Ευρώπη, τα οποία μάλιστα θα προκαλέσουν αίσθηση. Εάν μάλιστα ήταν λίγο πιο τυχερός ή πιο… οργανωμένος κατ’ άλλους, λογικά θα είχε προχωρήσει περισσότερο.
Την περίοδο 1972-73, ο Θρύλος γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που αποκλείει ιταλική σε διπλές αναμετρήσεις. Είναι ο Α’ γύρος του Κυπέλλου UEFA και αντιμετωπίζει την Κάλιαρι. Νικά με το εύθραυστο 2-1 χάρη σε γκολ των Γιούτσου, Τριαντάφυλλου στο Καραϊσκάκη. Στον επαναληπτικό, ένα γκολ του Γιούτσου δίνει τη νίκη και την πρόκριση στον Ολυμπιακό για να σταματήσει η πορεία στο Κύπελλο UEFA πάνω στην Τότεναμ (1-0 και 0-4). Την επομένη της νίκης στην Ιταλία το ΦΩΣ γράφει: «Οι Ημίθεοι του Ολυμπιακού με καρδιά χιλίων λεόντων κατεσπάραξαν μέσα στη Σαρδηνία τις τίγρεις της Ιταλίας».
* η νίκη επί της Τότεναμ
Την επόμενη περίοδο, μετέχει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και πετυχαίνει μια από τις μεγαλύτερες προκρίσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας του. Απέναντι στη μεγάλη Σέλτικ της εποχής αποσπά ισοπαλία 1-1 στην Γλασκόβη προηγούμενος μάλιστα με γκολ του Βιέρα. Στη ρεβάνς του κατάμεστου Καραϊσκάκη, οι ερυθρόλευκοι επικρατούν 2-0 με γκολ των Κρητικόπουλου, Σταυρόπουλου. 
Το ΦΩΣ γράφει: «Ο υπεργίγας Ολυμπιακός πάτησε, έλιωσε, σκόρπισε και εταπείνωσε την Σέλτικ 2-0 βγάζοντας την έξω από το Κύπελλο της Ευρώπης με υπερθέαμα που έκοβε την αναπνοή εκατομμυρίων Ελλήνων. Τα λιοντάρια του Θρύλου κατέπληξαν». Στον Β΄γύρο ο διαβόητος διαιτητής Πολοτάι ακυρώνει δύο γκολ του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη και έτσι το τελικό 3-0 επί της Άντερλεχτ δεν είναι αρκετό μετά το 5-1 του Βελγίου. Το ΦΩΣ αναφέρει σχετικά: «Ένας απατεώνας, πουλημένος διαιτητής, ελήστεψε τον υπεργίγαντα Ολυμπιακό».
* από τη νίκη επί της Σέλτικ
* από το 3-0 επί της Άντερλεχτ
* η «ληστεία» του Παλοτάι στο ΦΩΣ
Ολυμπιακοί και «Ολυμπιακάρες»
Η τελευταία δημόσια δήλωση που έκανε ο Νίκος Γουλανδρής πριν εγκαταλείψει τον Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο γενικότερα ήταν το προφητικό «φοβάμαι τους Ολυμπιακάρες…» Η συγκεκριμένη «μάστιγα» που προ ετών είχε επιχειρήσει (και τελικά καταφέρει με την αμέριστη συμπαράσταση της Χούντας) να διώξει τον σπουδαιότερο τεχνικό που πέρασε από τα ελληνικά γήπεδα, τον Μάρτον Μπούκοβι, αποδείχθηκε πιο δυνατή από την αγάπη του εφοπλιστή για τον Ολυμπιακό. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Πετρόπουλου να απαγκιστρωθεί η ομάδα από κάθε λογής «παρατρεχάμενο» που βρισκόταν είτε μέσα στη διοίκηση είτε στους ευρύτερους κύκλους του συλλόγου, οι «Ολυμπιακάρες» έκαναν ξανά το «θαύμα» τους κερδίζοντας μια ακόμη μάχη.
Μετά από τον επαναληπτικό με την Άντερλεχτ και τα τρία ακυρωθέντα γκολ που στέρησαν από τον Ολυμπιακό την πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1974 ο Γουλανδρής αποχωρεί αηδιασμένος και προκαλεί σοκ σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Μοιραία την ομάδα θα εγκατέλειπε λίγο καιρό μετά πριν ολοκληρωθεί η σεζόν και ο «αρχιτέκτονάς» της εντός των τεσσάρων γραμμών, Λάκης Πετρόπουλος. Όπως δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα ένας από τους σημαντικότερους παίκτες εκείνης της ομάδας, ο Παναγιώτης Κελεσίδης, στα «ΝΕΑ», ο Γουλανδρής «…αποχώρησε πικραμένος επειδή ανακάλυψε ότι οι συνεργάτες του τον κορόιδευαν. Αυτά τα λαμόγια έκαναν περιουσίες με τα λεφτά του και, όταν εκείνος έφυγε, μας κορόιδευαν. Χάθηκε η πειθαρχία, χαλαρώσαμε, χάσαμε τον ηγέτη μας και ο Ολυμπιακός μπήκε σε περιπέτειες. Αν ο Γουλανδρής είχε μείνει και είχε καλύτερους συνεργάτες, εκείνη η ομάδα θα διακρινόταν και στην Ευρώπη. Σίγουρα...». Βεβαίως, οι ακριβείς λόγοι που τον οδήγησαν στην απόφασή του αυτή, δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Σίγουρα οι περισσότεροι μέχρι και σήμερα θεωρούν ότι ο Γουλανδρής έμαθε πάρα πολλά για πρόσωπα και καταστάσεις και μοιραία σιχάθηκε σε τέτοιο βαθμό το ποδόσφαιρο που δεν θέλησε να ασχοληθεί ξανά, άλλοι πάλι θεωρούν πολύ σημαντικό παράγοντα που τον επηρέασε στο να εγκαταλείψει τον χώρο τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.
Ο Γουλανδρής πέθανε, ο μύθος ζει
Ο Νίκος Γουλανδρής, ο άνθρωπος που πεθαίνοντας στις 4 Αυγούστου του 1983 δήλωσε το αμίμητο «το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι που δεν θα βλέπω τον Ολυμπιακό», αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία του συλλόγου. Ακόμη και σήμερα, με τον Σωκράτη Κόκκαλη να έχει σαρώσει τα πάντα στα 17 χρόνια που ασχολείται με τον Ολυμπιακό, έχοντας κατακτήσει 12 πρωταθλήματα σε 14 χρόνια, με έργα-ορόσημα για τον Θρύλο όπως η κατασκευή του νέου Καραϊσκάκη και του Ρέντη αλλά και με τη γενικότερη προσφορά του που έβγαλε το σύλλογο από την αφάνεια μιας δεκαετίας, πολλοί θεωρούν ότι το έργο του Γουλανδρή ήταν σημαντικότερο και σαφώς πιο δύσκολο.
Με μια Χούντα να… παραμονεύει, χωρίς υποδομές, χωρίς τεχνογνωσία, χωρίς εμπειρία, χωρίς συμμάχους είτε εκτός είτε εντός Ολυμπιακού και με μοναδικά εφόδια την απύθμενη αγάπη του για τον σύλλογο, τις ώρες που αφιέρωσε από τη ζωή του και τα χρήματά του, έχτισε μέσα σε μηδέν χρόνο έναν Ολυμπιακό που διέλυσε τους αντιπάλους του, δημιούργησε ανεπανάληπτα ρεκόρ παίζοντας φανταστικό ποδόσφαιρο και καταξιώθηκε στα μάτια όλης της φίλαθλης Ελλάδας, δεδομένης και της τεράστιας δυναμικής των αντιπάλων της εποχής, ως η πληρέστερη ομάδα στην Ιστορία. Ο μύθος που περιβάλει εκείνη τη φοβερή ομάδα αλλά και το απρόσμενο τέλος της, όπως αυτή του Μπούκοβι, με τα χρόνια γιγαντώθηκε και μοιραία ίσως η άποψη αυτή δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν βρεθεί μια «φουρνιά» του Ολυμπιακού η οποία θα πετύχει κοσμογονικά πράγματα…
Από τις ιστορίες που περιβάλουν τον αείμνηστο Νίκο Γουλανδρή, δύο περιγράφουν σε όλη της την… τρέλα, την αγάπη του για τον Ολυμπιακό. Σύμφωνα με τον τότε αρχηγό της ομάδας, Γιάννη Γκαϊταντζή, ο Γουλανδρής τον έπαιρνε συχνά πυκνά τηλέφωνο καταμεσής της νύχτας και τον καλούσε στο γραφείο του για να συζητήσουν για την ομάδα. Το γεγονός αυτό οδήγησε τον μπακ του Ολυμπιακού να παραδώσει το περιβραχιόνιο λέγοντας πως δεν μπορούσε να βρει την ησυχία ούτε στον ύπνο του! Την ίδια εποχή, καλούσε τον Γιώργο Δεληκάρη στο γραφείο του. Εκεί, είχε φροντίσει να βρίσκονται δύο σακούλες γεμάτες με χιλιάρικα, η μία με πενήντα η άλλη με εκατό. Τις μπέρδευε μπροστά του και μετά του έλεγε: «Διάλεξε, μικρέ. Να δούμε αν σε θέλει η τύχη σήμερα». Αυτό επαναλαμβανόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, αφού του είχε τεράστια αδυναμία!
Όσον αφορά στο πως γινόντουσαν οι μεταγραφές επί των ημερών του, ο Δεληκάρης έχει δηλώσει: «Ήταν το κάτι άλλο ο Γουλανδρής. Είχε χιούμορ, έκανε πλάκα ακόμη και στους παράγοντες. "Ποιον παίκτη θέλετε να πάρουμε;", τους ρωτούσε παρουσία όλων των ποδοσφαιριστών. Άρχιζαν αυτοί να λένε διάφορα ονόματα. Ο Γουλανδρής τους άκουγε με προσοχή. Όταν ολοκλήρωναν τις προτάσεις τους ρωτούσε. "Και πόσα χρήματα βάζετε εσείς κύριε για τον τάδε παίκτη; Κι εσείς για τον δείνα;" Οι παράγοντες άρχιζαν τις δικαιολογίες: Μα, εμείς δεν έχουμε χρήματα, πρόεδρος είστε εσείς! Τότε, ο Γουλανδρής έβγαζε μια σφυρίχτρα, σφύριζε και τους έλεγε: "Βρε ουστ! Με τα δικά μου λεφτά θέλετε να πάρετε παίκτες;". Και μετά, όταν έφευγαν οι παράγοντες, ο συχωρεμένος ρωτούσε εμάς ποιον παίκτη να πάρουμε για να γίνει ακόμη πιο ισχυρός ο Ολυμπιακός…»
Ξανά στην αφάνεια
Κατά το πρόσφατο παρελθόν, ο Ολυμπιακός είχε μείνει ξανά για σημαντικά διαστήματα χωρίς τίτλο Πρωταθλητή (δύο φορές για έξι και πέντε χρόνια έκαστη) οπότε τα τέσσερα χρόνια που θα απουσίαζε από την κορυφή δεν θα ήταν ότι χειρότερο είχε «ζήσει». Βεβαίως, αν συνυπολογιστεί η τεράστια αξία και τα μυθικά επιτεύγματα της ομάδας που ξαφνικά διαλύθηκε πριν ακόμη καλά καλά πανηγυρίσει τον τελευταίο της τίτλο (1975) μετά τη διαδοχική φυγή προέδρου, προπονητή και των σημαντικότερων παικτών της, τότε σίγουρα μπορεί να γίνει λόγος για μια ιστορική αδικία. Εν πάση περιπτώσει, τα χρόνια πέρασαν και με τον Θρύλο σε νέα φάση αναζήτησης και τους διαβόητους «Ολυμπιακάρες» να αλωνίζουν πλέον ανενόχλητοι, ο Ολυμπιακός στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 περιορίζεται σε δευτερεύοντα ρόλο. 
* η ομάδα της περιόδου 1975-76
Το 1976 τερματίζει στην 3η θέση, το 1977 στην 2η, το 1978 στην 4η και το 1979 ξανά στην 2η. Παράλληλα σε αντίθεση με τις προηγούμενες φορές που έμενε μακριά από την κορυφή στο Πρωτάθλημα, ετούτη δεν θα κατακτήσει ούτε καν ένα Κύπελλο. Είναι μάλιστα η περίοδος που «(ξανα)χορεύουν τα ποντίκια» και φτάνουν σε σημείο μάλιστα να σπάσουν κατάρες που τους κυνηγούσαν μια ζωή ολόκληρη. Επί παραδείγματι, η 8η Ιουνίου του 1977 γράφεται με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του… Παναθηναϊκού! Μετά από 46 ολόκληρα χρόνια από καταβολής Κυπέλλου Ελλάδος, ο ΠΑΟ φτάνει στην πρώτη του νίκη επί του Ολυμπιακού στον θεσμό (2-1 στην παράταση) μετά από 18 διαδοχικούς αγώνες με 13 νίκες των ερυθρόλευκων και πέντε ισοπαλίες…
Αναλυτικά μέχρι τότε:
13-11-32: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-6
26-03-39: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 2-0
09-03-47: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 0-0
30-04-47: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 2-0
03-05-53: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-2
04-09-57: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-0
20-07-58: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 3-0
07-08-60: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1
11-09-60: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 3-0
27-06-62: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1 (διεκόπη)
16-06-63: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 3-5
17-06-64: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-1
14-07-65: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-0
26-06-66: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 1-2
21-07-68: Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 0-1
09-07-69: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-1
08-05-74: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-0
18-06-75: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 1-0
Η τρίτη κατά σειρά περίοδος «ανομβρίας» θα ολοκληρωνόταν όταν τον σύλλογο αναλάμβανε λίγο πριν ολοκληρωθεί η δεκαετία, ένας ακόμη «τρελός» με τον Ολυμπιακό, ο Σταύρος Νταϊφάς.
Γκούμας Ευτύχιος (1970-71)
Σκυλίτσης Αριστείδης (1971)
Βαρδάνης Δημήτρης (1971-72)
Γουλανδρής Νίκος (1972-75)
Θανόπουλος Κώστας (1975, 1976-78)
Λαναράς Περικλής (1975)
Τσιτσαλής Ηρακλής (1978-79)
Υφαντής Ηλίας (Μάιος 1970)
Γεωργιάδης Νταν (1970-71)
Πετρόπουλος Λάκης (1971, 1972-75)
Δαρίβας Γιώργος (1971, 1975, 1976)
Άσμαν Άλαν (1971-72, Αγγλία)
Μπάκιγχαμ Βικ (1975-76, Αγγλία)
Σάνον Λες (1976-77, Αγγλία)
Βεσελίνοβιτς Τόζα (1977-80, Γιουγκοσλαβία)
