MENU

1951-60: Η ομάδα-Θρύλος

Ανδρέας Μουράτης, Γιώργος Δαρίβας, Θανάσης Μπέμπης, Ηλίας Ρωσίδης, Ηλίας Υφαντής, Μίμης Στεφανάκος, Μπάμπης Κοτρίδης, Σάββας Θεοδωρίδης, Κώστας Πολυχρονίου, Θανάσης Σούλης, Μπάμπης Δρόσος, Θέμης Μουστακλής. Ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αν αγωνιζόντουσαν σε διαφορετικές ομάδες θα ήταν οι ηγέτες σε καθεμιά από αυτές. Αντιθέτως, όλοι τους αγωνίστηκαν σε μία ομάδα, την ίδια εποχή: στον Ολυμπιακό της δεκαετίας του ’50! Σε μια ομάδα που μοιραία ήταν δομημένη από την αρχή ως το τέλος της για να σαρώσει αντιπάλους και τίτλους και να μείνει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ως η μυθικότερη που πάτησε τα γήπεδα της χώρας!

Επτά Πρωταθλήματα Ελλάδος (1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959), τα έξι από αυτά συνεχόμενα (1954-1959), οκτώ Κύπελλα Ελλάδος (1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960) χωρισμένα σε δύο… τετράδες, πέντε νταμπλ (1951, 1954, 1857, 1958, 1959) εκ των οποίων τα τρία τελευταία συνεχόμενα και ένας συνολικός απολογισμός 15 τίτλων από τους 20 διαθέσιμους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας, μαρτυρούν το προφανές: ο Ολυμπιακός βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του και ακόμη και οι σπουδαίοι αντίπαλοί του δεν είχαν καμία άλλη επιλογή παρά να τον αποθεώσουν. Ένας από αυτούς, ο Κώστας Νεστορίδης, εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών, είχε δηλώσει για τον Ολυμπιακό του ’50 σε συνέντευξή του το 1985: «Ο Ολυμπιακός της εποχής 1950-60, αν έπαιζε σήμερα, έπρεπε να παίρνει το πρωτάθλημα τουλάχιστον με 20 βαθμούς από τον δεύτερο! Δαρίβας, Κοτρίδης, Δρόσος, Σούλης, Στεφανάκος, Θεοδωρίδης, Υφαντής, Μπέμπης, Μουστακλής, Μουράτης. Τι παίκτες ήταν αυτοί! Δεν υπερβάλλω αν πω ότι ήταν από τους καλύτερους του κόσμου. Δεν τον γνωρίσατε τον Ολυμπιακό στις μεγάλες μέρες του, γι’ αυτό ίσως θα θεωρήσετε υπερβολικό τον χαρακτηρισμό μου…»

Τα πέντε που «ξέφυγαν»!

Για την ιστορία, ακόμη και από τους πέντε τίτλους που δεν κατέκτησε στην περίοδο αυτή, ένας δεν διεξήχθη λόγω Ολυμπιακών Αγώνων (το πρωτάθλημα του 1952), ο δεύτερος, το πρωτάθλημα του 1953, το έχασε… αήττητος, ενώ στον τρίτο (το Κύπελλο του 1956) χρειάστηκε να του ακυρωθούν τρία… μόλις, γκολ, για να τον κερδίσει για πρώτη φορά στην ιστορία της η ΑΕΚ σε τελικό οποιασδήποτε διοργάνωσης, με 2-1! Έχασε ένα ακόμη Κύπελλο, δίκαια, επειδή αποκλείστηκε από τον Απόλλωνα (3-1) για να πάρει ένα και ο Παναθηναϊκός… Τέλος, δεν κατέκτησε και το τελευταίο πρωτάθλημα της δεκαετίας (1959-60), με τους περισσότερους μεγάλους παίκτες του να βρίσκονται πλέον σε πιο προχωρημένη ηλικία.

Η χαμένη ευκαιρία

Το μόνο ερωτηματικό -και ταυτόχρονα παράπονο- που έμεινε αναπάντητο από εκείνη την εποχή για τη συγκεκριμένη ομάδα είναι το τι διακρίσεις θα είχε σε διεθνές επίπεδο αν είχε τη δυνατότητα να αγωνίζεται σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις όταν βρέθηκε στο απόγειό της. Γιατί με την ποιότητα που διέθετε, οι διακρίσεις -ακόμη και στο κορυφαίο επίπεδο- θα ήταν μονάχα θέμα χρόνου…

Το Κύπελλο Πρωταθλητριών όμως δεν δημιουργήθηκε παρά στα μέσα της δεκαετίας, το 1955 και όταν πια ο Ολυμπιακός αποφάσισε να πάρει μέρος, τη σεζόν 1959-60, κατά την προκριματική φάση, έπεσε πάνω στην πανίσχυρη Μίλαν, πρωταθλήτρια Ιταλίας τις χρονιές 1955, 1957 και 1959 και φιναλίστ της διοργάνωσης το 1958, όταν ηττήθηκε 3-2 από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έστω και έτσι όμως, ο Θρύλος πρόλαβε να αφήσει ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων του. Σε μια εποχή που οι διαφορές του ελληνικού ποδοσφαίρου με το ευρωπαϊκό ήταν χαώδεις, εκείνος ο Ολυμπιακός δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τα σπουδαία ξένα κλαμπ. Το απέδειξε περίτρανα στους δύο αγώνες που έδωσε με το ιταλικό μεγαθήριο, που είχε στις τάξεις του παίκτες όπως ο θρυλικός αμυντικός, Τζέζαρε Μαλντίνι, ο Κάρλο Γκάλι των 111 γκολ σε 305 εμφανίσεις, ο βραζιλιανοιταλός «βομβαρδιστής», Αλταφίνι, τρίτος σκόρερ στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος με 216 γκολ, ο Ουρουγουανός Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο, ο Ιταλός διεθνής τερματοφύλακας, Λορέντσο Μπουφόν (θείος του Τζιανλουίτζι) αλλά και ο κορυφαίος Σουηδός ποδοσφαιριστής στην Ιστορία, Νιλς Λίντχολμ!

Οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα αντιμετώπιζε εκείνη τη Μίλαν, θα μετρούσε σίγουρα… διψήφια, εντός και εκτός έδρας! Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, αντιμετώπισε ως ίσος προς ίσο το μεγαθήριο: πήρε ισοπαλία 2-2 (19΄ Παπάζογλου, 45΄ Υφαντής – 33΄, 76΄ Αλταφίνι), εντός έδρας και στην Ιταλία «έπεσε» με το άκρως τιμητικό 3-1 και σκόρερ τον Υφαντή. Τιμητικό, καθότι η Μίλαν την προηγούμενη σεζόν είχε διαλύσει στο Σαν Σίρο όλες τις μεγάλες ιταλικές ομάδες της εποχής: 7-0 την Ουντινέζε, 6-1 τη Νάπολι, 5-0 τη Λάτσιο, 5-1 την Τορίνο, 4-0 τη Τζένοα, 4-1 τη Ρόμα, 4-1 τη Σαμπντόρια, 4-1 την Πάντοβα! Μόνο και μόνο σε αυτά τα δύο παιχνίδια με την πρωταθλήτρια Ιταλίας, αποτυπώνεται με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο η, λογική, καθολική κυριαρχία εκείνου του Ολυμπιακού εντός συνόρων!

* Ηλίας Υφαντής και Ηλίας Ρωσσίδης

«Κυβέρνηση» τίτλων με… 75%

Η παντοδυναμία του Ολυμπιακού των 15 τίτλων από τους 20 που διεκδίκησε μέσα στη δεκαετία ξεκίνησε δυναμικά, έχοντας παράλληλα την εξαιρετική καθοδήγηση των παλιών του παικτών, αδερφών Βαγγέλη και Γιάννη Χέλμη στον πάγκο (1950-54). Αρχικά, κατακτά του νταμπλ το 1951. Στους τελικούς του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ο πρωταθλητής Θεσσαλονίκης, Ηρακλής και της Αθήνας, Πανιώνιος ήταν οι διεκδικητές του τίτλου, όμως δεν μπόρεσαν σε καμία περίπτωση να τον κοντράρουν. Για ακόμη μια φορά εκείνη την εποχή, αποδείχθηκε ότι το Πρωτάθλημα Πειραιά ήταν πιο δύσκολο από το Πανελλήνιο, με τους ερυθρόλευκους να παίρνουν τον τίτλο στο νήμα, με ένα βαθμό διαφορά από τον Εθνικό. Αντίστοιχη κυριαρχία και στο Κύπελλο Ελλάδος, με τον Θρύλο να διαλύει 4-0 τον ΠΑΟΚ στον τελικό.

Την επόμενη σεζόν, 1951-52, δεν διεξάγεται Πανελλήνιο Πρωτάθλημα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Ελσίνκι (1952), όμως στο Κύπελλο ο Ολυμπιακός επικρατεί του Πανιωνίου (2-2 και 2-0) και βάφει κόκκινο ένα ακόμη τρόπαιο. Την ίδια περίοδο, η Εθνική Ελλάδος, με επτά βασικούς παίκτες της από τους Πειραιώτες, δίνει οκτώ συνολικά αγώνες, έξι εκ των οποίων εκτός έδρας και επικρατεί στους έξι από αυτούς. Έφτασε μάλιστα στην κατάκτηση του μοναδικού της τροπαίου μέχρι το 2004, στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1951 στην Αλεξάνδρεια. Το 1953 ο Ολυμπιακός θα πέσει θύμα ενός ιστορικού παράδοξου! Παρά τις σοβαρές απουσίες των Μπέμπη και Μουράτη καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν λόγων διαφορών τους με τη διοίκηση, καταφέρνει να τελειώσει το πρωτάθλημα αήττητος, όμως χάνει τον τίτλο από τον Παναθηναϊκό! Κατέκτησε πάντως ξανά το Κύπελλο, νικώντας 3-2 την ΑΕΚ στον τελικό.

Η αρχή των σερί

Τα πραγματικά ερυθρόλευκα… γλέντια όμως δεν είχαν αρχίσει ακόμη. Από την περίοδο 1953-54, στην τετράδα Μπέμπη-Δαρίβα-Ρωσίδη-Κοτρίδη αρχίζουν να προστίθενται σταδιακά νέα αστέρια: Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Κώστας Πολυχρονίου αλλά και οι εξαιρετικοί Γιάννης Ιωάννου, Μπάμπης Δρόσος, Θανάσης Σούλης, Κώστας Καραπατής και Θέμης Μουστακλής. Ήδη, από την πρώτη αυτή χρονιά, το 1954, ο Ολυμπιακός κατακτά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα χωρίς ήττα και με τέρματα 33-3! Ίδια ιστορία και στο Κύπελλο, επικρατεί 2-0 της Δόξας Δράμας. Όσοι μάλιστα βιάστηκαν και θεώρησαν ότι η ομάδα είχε φτάσει ήδη στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, διαψεύστηκαν αμέσως. Περίοδος 1954-55 και ο Ολυμπιακός κατακτά εκ νέου χωρίς ήττα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, καταρρίπτοντας μάλιστα κάθε προγενέστερο ρεκόρ, με εννέα νίκες και μόλις μία ισοπαλία σε δέκα αγώνες. Στο τελευταίο ματς μάλιστα, κάνει φιέστα με τον Παναθηναϊκό (2-1) ως γηπεδούχος στη Λεωφόρο! Αυτό ήταν μόλις το δεύτερο συνεχόμενο από τα συνολικά έξι που θα κατακτούσαν.

Απώλειες υπ’ αριθμόν… 3 και 4

Στο Κύπελλο αντιθέτως, οι ερυθρόλευκοι υπέστησαν την τρίτη απώλεια τίτλου της δεκαετίας, καθώς αποκλείστηκαν 3-1 από τον Απόλλωνα. Το ίδιο θα συμβεί και στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1956 όταν γνώρισαν την πρώτη τους ήττα από την ΑΕΚ σε τελικό, 2-1, αφού βέβαια χρειάστηκε να τους ακυρωθεί ο… ταπεινός αριθμός των τριών γκολ! Στο Πρωτάθλημα του 1956 αντίθετα, με ένα βαθμό διαφορά από τους δεύτερους Εθνικό και Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός κατακτά τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο.

Η μηχανή του Θρύλου πλέον δουλεύει στο φουλ. Ο «κινούμενος ποδοσφαιρικός θίασος» όπως ονομάστηκε από τον Τύπο της εποχής η επιθετική τριάδα των Δαρίβα-Υφαντή-Μπέμπη οδηγεί τον σύλλογο σε μεγαλειώδεις εμφανίσεις. Νέο νταμπλ την περίοδο 1956-57. Στο Κύπελλο νικά τον Ηρακλή 2-0, ενώ στο Πρωτάθλημα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τερματίζουν ισόβαθμοι. Το επεισοδιακό μπαράζ που διεξάγεται στο γήπεδο της ΑΕΚ δεν αναδεικνύει νικητή (0-0). Στο νέο μπαράζ ο Ολυμπιακός επικρατεί με γκολ του Μεσολογγίτη και πανηγυρίζει τον τίτλο.* εναντίον του Παναθηναϊκού για το Κύπελλο

Το 1958 συνεχίζεται όπως τελείωσε το 1957. Στο Κύπελλο, αφού αποκλείει ως συνήθως ΠΑΟ (3-0) και ΑΕΚ (2-1), διαλύει 5-1 στον τελικό τη Δόξα Δράμας. Με τέρματα 40-14 και με τη συμμετοχή συνολικά 12 ομάδων, ο Ολυμπιακός κατακτά την πρώτη θέση και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, κατακτώντας το πέμπτο συνεχόμενο και δεύτερο συνεχόμενο ντάμπλ. Τα, μέχρι τότε, ιστορικά σερί του συλλόγου για τη συγκεκριμένη δεκαετία ολοκληρώνονται την περίοδο 1958-59. Κατάκτηση του Κυπέλλου (2-1 για τρίτη φορά σε τελικό τη Δόξα Δράμας), κατάκτηση του Πρωταθλήματος με το πρώτο «6 στα 6» και «3 στα 3» όσον αφορά στα νταμπλ, να ολοκληρώνεται. Παρά τις ήττες από Καλαμαριά και Παναιγιάλειο, ο Ολυμπιακός νικά δύο φορές τον Παναθηναϊκό και αποκαθιστά την ισορροπία. Φτάνει στο 15ο του πρωτάθλημα στις 23 συνολικά διοργανώσεις!

Εγένετω… Α’ Εθνική

Την περίοδο 1959-60, είχε φτάσει η ώρα για την αρχή του τέλους του ερασιτεχνισμού στο ποδόσφαιρο της χώρας. Δημιουργείται υπό την σκέπη της ΕΠΟ η Α’ Εθνική, στην οποία πλέον θα συμμετάσχουν ομάδες από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Εν μέσω διαφόρων «μαγειρεμάτων», κάτι λόγω της εξάπλωσης του ΠΡΟ-ΠΟ από τον ΟΠΑΠ, κάτι λόγω της στήριξης που ζητούσε η ΕΠΟ από τους δύο μεγάλους συλλόγους της χώρας, η φίλαθλη κοινή γνώμη κατηγορεί εκείνη την εποχή Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ότι προσπάθησαν να «μοιραστούν» τους τίτλους. Η αλήθεια είναι πως γεγονότα όπως παράξενοι «ορισμοί» αντιπάλων στο Κύπελλο και αλλαγές στις ημερομηνίες διεξαγωγής αγώνων τόσο σε Πρωτάθλημα όσο και σε Κύπελλο, ήθελε να μένουν ευνοημένοι οι δύο σύλλογοι. Το πρώτο πρωτάθλημα υπό το καθεστώς της Α’ Εθνικής καταλήγει στον Παναθηναϊκό, ενώ ο Ολυμπιακός μένει τρίτος (70 βαθμοί, τέρματα 52-24, 16 νίκες-8 ισοπαλίες-6 ήττες). Η δεκαετία ολοκληρώνεται πάντως με τίτλο, αφού στον διπλό τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟ, οι ερυθρόλευκοι αποσπούν ισοπαλία 1-1 στη Λεωφόρο και νικούν εύκολα, 3-0, στο Φάληρο. Αυτό ήταν το τέταρτο συνεχόμενο Κύπελλο με το σερί τους στον συγκεκριμένο θεσμό να σταματά τελικά στα πέντε αφού το κατέκτησαν και την επόμενη περίοδο (1957-61).

Μανούσκος Μιχάλης (1950)

Μέρμηγκας Θανάσης (1953-54)

Ανδριανόπουλος Γιώργος (1954-1967)

Συμεωνίδης Θεολόγος (1948-50, 1954-55)

Νεγρεπόντης Κώστας (1951)

Χέλμης Κώστας, Χέλμης Βαγγέλης (1950-54, 1956)

Ντραγκίσεβιτς Βράτσισλαβ (1956-57, Γιουγκοσλαβία)

Κέμενι Τίμπορ (1957-58, Ουγγαρία)

Βάλε Μπρούνο (1958-60, Ιταλία)

90 χρόνια ΟΣΦΠ: Η ομάδα-Θρύλος