Ένας…φίλος έρχεται απ΄τα παλιά στην Super League.
Έπειτα από τρία χρόνια απουσίας ο («παλιόφιλος») Λεβαδειακός κατάφερε να κόψει πρώτος το νήμα στη δεύτερη κατηγορία και να κερδίσει έτσι (μέσω των διπλών αγώνων μπαράζ με τη Βέροια) το εισιτήριο για την επάνοδο στα «σαλόνια» του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η ομάδα της Βοιωτίας επιστρέφει στο πρώτο τη τάξει ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας, όπου κάνοντας rewind στο χρόνο, θα θυμηθούμε πως συμμετείχε για πρώτη φορά το 1987.
Εκείνη την περίοδο το κουμάντο των «πρασίνων» είχε ο αείμνηστος πρόεδρος, Μιχάλης Σκλαπάνης, επί των ημερών του οποίου «παρέλασαν» σπουδαίοι παίκτες - προπονητές απ΄τον Λεβαδειακό.
Μετά την πρώτη εμφάνιση στην τότε Α΄Εθνική, ο (rookie) Λεβαδειακός παράμεινε για τέσσερις σερί σεζόν και καθιερώθηκε στη «μεγάλη» - κατηγορία.
Προϊόντος του χρόνου άρχισε να γίνεται «ασανσέρ» και να κινείται μεταξύ Α΄- Β΄Εθνικής κι ακολούθησαν τα «πέτρινα» χρόνια με μια σεζόν στη Γ΄Εθνική και τρεις στη Δ΄Εθνική.
Η ανάκαμψη ήρθε – σε πρώτο χρόνο - με την άνοδο στη Β΄Εθνική το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2005 με την επιστροφή στην Α΄Εθνική.
Δε θα μπορέσει να παραμείνει στην κατηγορία αλλά θα επιστρέψει άμεσα, έπειτα από μία σεζόν, στη μεγάλη κατηγορία που έχει ήδη πάρει τη σημερινή της μορφή (Super League).
Έπειτα από τρεις διαδοχικές σεζόν στη Super League, ο υποβιβάζεται και την περίοδο 2010-2011 αγωνίζεται στη δεύτερη κατηγορία.
Τη σεζόν 2011-12 πραγματοποίησε την κορυφαία – μέχρι σήμερα – πορεία του στη Super League τερματίζοντας στην 7η θέση του βαθμολογικού πίνακα υπό την τεχνική καθοδήγηση του Γιώργου Παράσχου.
Παρεμπιπτόντως εκείνη τη σεζόν ο Λεβαδειακός πέτυχε σπουδαίες νίκες στην έδρα τους με αντιπάλους τον Παναθηναϊκό (1-0) και τον ΠΑΟΚ (4-3).
Μεγάλη διάκριση του Λεβαδειακού αποτελεί η πρόκριση του στους «4» του Κυπέλλου Ελλάδας το 1986, όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα κάτοχο του τροπαίου Λάρισα.
Το deal με τον Αλκέτα Παναγούλια και ο Ζοσέ Ανιγκό
Από τον πάγκο του Λεβαδειακού επί των ημερών του στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουν περάσει πολλοί προπονητές κάποιοι εκ των οποίων κουβαλούσαν...βαρύ βιογραφικό .
Ένας εξ αυτών κι ο άλλοτε επί σειρά ετών Γάλλος τεχνικός της Μαρσέιγ, Ζοσέ Ανιγκό, ο οποίος ανέλαβε το τιμόνι των Βοιωτών το καλοκαίρι του ΄17 κι έκατσε ένα χρόνο στον πάγκο της ομάδας.
Ξεχωριστή αναφορά χρήζει ασφαλώς ο «γάμος» με τον Αλκέτα Παναγούλια.
Ο αείμνηστος Σκλαπάνης κατάφερε να κλείσει συνεργασία με τον μετέπειτα ομοσπονδιακό τεχνικό και να τον φέρει στον αξιόμαχο Λεβαδειακό των αρχών της δεκαετίας του ΄90 και με τους Λεμονή, Μπάριο, Κάβουρα, Μαρτιναίο, Καβαλιέρη στη σύνθεσή του.
Σύμφωνα πάντως με τον αστικό μύθο εκείνης της περιόδου ο Παναγούλιας δεν φαίνεται να είχε πάρει ιδιαίτερα σοβαρά τη συνεργασία με τον Λεβαδειακό και φερόταν περισσότερο να παραγόντιζε παρά να προπονούσε, έχοντας ανοιχτή γραμμή με τον Σκλαπάνη για τον καταρτισμό της ενδεκάδας.
Εν τέλει ο Λεβαδειακός υποβιβάστηκε στη Β΄Εθνική και παρότι ο Παναγούλιας προερχόταν από μια ομάδα στην οποία δεν κατάφερε να προσφέρει έργο, εντούτοις κλήθηκε από τον τότε προέδρο της ΕΠΟ, Κώστα Τριβέλλα να αναλάβει την Εθνική ομάδα, με στόχο να την οδηγήσει στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών του 1994 κάτι που συν τω χρόνω κατάφερε να πετύχει!
Ο Πεχλιβανίδης και τα άλλα...παλικάρια της Λιβαδειάς
Τη φανέλα του Λεβαδειακού έχουν φορέσει στην ιστορία του κλαμπ σημαντικοί Έλληνες ποδοσφαιριστές με σημαντική διαδρομή στο χώρο του ποδοσφαίρου.
Οι Τάκης Γκώνιας, Ηλίας Αρμόδωρος, Μιχάλης Ζιώγας, Μιχάλης Καβαλιέρης, Μιχάλης Κασάπης, Δήμος Κάβουρας, Μιχάλης Καψής, Τάκης Λεμονής, Γιάννης Μαρτιναίος, Λουκάς Μπέλος, Πέτρος Ραβούσης, Κώστας Τσάνας, Χόρχε Μπάριος, Στέφανο Ναπολεόνι, Τάκης Νικολούδης υπήρξαν τα πιο «δυνατά» ονόματα, ενώ μια κατηγορία μόνος του είναι ο Στάθης Πεχλιβανίδης (διακρίνεται δεξιά στη φωτ. με τον Όλεγκ Μπλαχίν).
Οι επιδόσεις του ποδοσφαιριστή που βρέθηκε με την οικογένειά του στη Γεωργία και το Καζακστάν γράφοντας τη δική του ιστορία στο σοβιετικό ποδόσφαιρο (παραμένει μέχρι σήμερα ο πρώτος σκόρερ της Καϊράτ Αλμάτι με 105 γκολ) προκάλεσαν το ενδιαφέρον ελληνικών ομάδων τη δεκαετία του 1980.
Πολλοί τον θεωρούσαν εφάμιλλο του Χατζηπαναγή, που είχε έλθει από την Τασκένδη (του Ουζμπεκιστάν) στην Ελλάδα για λογαριασμό τοπυ Ηρακλή.
Ο Ολυμπιακός του Σταύρου Νταϊφά σύμφωνα με τα ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου φέρεται να επικοινώνησε ακόμα και με τους ανθρώπους του ΚΚΕ που είχαν σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση ώστε να μεσολαβήσουν για τη μεταγραφή του στην πειραϊκή ομάδα.
Εν τέλει οι Σοβιετικοί δεν έδωσαν άδεια στον Πεχλιβανίδη να αποχωρήσει. Ενδιαφέρον για την απόκτησή του έδειξε και ο Παναθηναϊκός, αλλά και ο Απόλλων Καλαμαριάς, με τον αείμνηστο Χάρρυ Κλυνν στην προεδρία.
Ο Πεχλιβανίδης ήρθε στην Ελλάδα το 1990 μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του και κατόπιν προσωπικών ενεργειών του Μιχάλη Σκλαπάνη υπέγραψε στον Λεβαδειακό , παρότι μίλησε και με τον Παναθηναϊκό και κόπηκε λόγω των παραπανίσιων κιλών του.
Στους Βοιωτούς τη σεζόν 1990-1991 είχε 10 γκολ σε 25 συμμετοχές, ενώ έπαιξε εκεί άλλα δύο χρόνια στη Β’ Εθνική. Ένας τραυματισμός δεν του επέτρεψε να πάρει μεταγραφή στην ΑΕΚ, που ήταν και το όνειρό του.
Ποδοσφαιριστής με τρομερή δύναμη στα πόδια και «φαρμακερά» σουτ τις επονομαζόμενες «ρουκέτες του Στάθη» όπως έλεγαν τότε οι φίλοι του Λεβαδειακού.
Παρεμπιπτόντως ο Πεχλιβανίδης έχει σημειώσει το πιο γρήγορο γκολ στο σοβιετικό πρωτάθλημα. Το 1986 χρειάστηκε μόνο 10 δευτερόλεπτα για να σκοράρει απέναντι στην Ντιναμό Κιέβου.
Με την Καϊράτ κατέκτησε ένα Κύπελλο το 1988 και αρκετές ατομικές διακρίσεις. Το μεγάλο του παράπονο ήταν ότι δεν κλήθηκε στην ολυμπιακή ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης το 1988, αν και είχε εντυπωσιάσει τον ομοσπονδιακό τεχνικό στην προεπιλογή, με τον ίδιο να το αποδίδει σε πολιτικούς λόγους.
Λεβαδειακός, όπως λέμε...«Κομποτιακός»!
Στον όμορφο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου κυκλοφορούν (και) εκείνες οι ομάδες που έχουν ταυτιστεί απόλυτα με τον ιδιοκτήτη τους.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα απ΄αυτό το ιδιαίτερο target group, σαφώς κι αποτελεί ο Λεβαδειακός ή αλλιώς «Κομποτιακός».
Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα που όταν αναφέρεται στην ομάδα της Βοιωτίας, το μυαλό του να μην πηγαίνει αυτομάτως στον Γιάννη Κομπότη.
Έναν απ΄τους πιο έμπειρους παράγοντες στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη και μία απ΄τις παλαιότερες παραγοντικές…σειρές την σήμερον ημέρα στην εγχώρια σκηνή.
Ανέλαβε τον Λεβαδειακό τον Νοέμβριο του ΄99 και απέδειξε πως είχε το “know how” προκειμένου να τον ανεβάσει στη μεγάλη κατηγορία.
Ο Βοιωτός επιχειρηματίας σπούδασε φαρμακευτική στην Ιταλία. Ωστόσο γρήγορα οι επιχειρηματικοί του ορίζοντες επεκτάθηκαν πέρα από τα στενά όρια της επιστήμης του και συγκεκριμένα στη δημιουργία ενός εργοστασίου βάμβακος («Βαμβάξ»).
Πολλά έχουν ειπωθεί κι άλλα τόσα έχουν γραφτεί το διάστημα της πολύχρονης παραγοντικής διαδρομής του, για τις φιλίες, τις κουμπαριές του και τα δυνατά κανάλια επικοιωνίας με ισχυρούς παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ηταν και παραμένει…αντιδημοσιογραφικός.
Δεν είναι από εκείνη την πάστα των ιδιοκτητών – παραγόντων που όπου δουν μικρόφωνο και κάμερα ορμάνε κατά πάνω τους!
Οσο κι αν..σκαλίσετε τα αρχείο, δεν θα βρείτε συνεντεύξεις του, ενώ διακρίνεται για τις φοβερές ατάκες του στις ιδιαίτερες κουβέντες του.
Του αρέσουν τα μεγάλα (βαριά) κομπολόγια και τα χλιδάτα αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού.
Σημείο αναφοράς αποτελούσε η θρυλική Maserati με την οποία έσκαγε…μύτη τα παλιά χρόνια στα συμβούλια της ΕΠΑΕ και αργότερα της Superleague.
Τα κουτσομπολιά έφερναν το συγκεκριμένο υψηλού κυβισμού αμάξι, να αποτελεί δώρο του Σωκράτη Κόκκαλη στο πλαίσιο της μεταγραφής του Μίρνες Σίσιτς τον Δεκέμβριο του 2008, κάτι που διέψευδε ο ίδιος λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Δώρο αυτοκίνητο κάνουν στις γκόμενες, δεν κάνουν τέτοια δώρα οι άντρες μεταξύ τους».
Τον Γενάρη του ΄18 παρέδωσε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του Λεβαδειακού σε συγγενικά του πρόσωπα και συγκεκριμένα στον γαμπρό του και τον ανιψιό του.
Το 59,93% των μετοχών ανήκει πλέον στον Ανδρέα Κολοκυθά ενώ το 10,60% στον Κωνσταντίνο Κολοκυθά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Κομπότης δεν παρακολουθεί όλα τα παιχνίδια του Λεβαδειακού και δεν παραμένει στην πρώτη...γραμμή, πιστός οπαδός - φρουρός της ομάδας.
