Υπάρχουν στιγμές που τα λόγια στερεύουν, που η γλώσσα μοιάζει πολύ φτωχή για να περιγράψει τον εφιάλτη που ζεις. Το ίδιο και οι αντοχές ΟΛΩΝ. Αυτές δηλαδή που έχουν εξαντληθεί χρόνια τώρα, σε βαθμό να τρως τη μαχαιριά και να μην βγαίνει καν αίμα. Για τέτοιο πράγμα μιλάμε. Ανοσία κοντεύουμε να πάθουμε, μπας και τη βγάλουμε «καθαρή»…
Τι να πεις λοιπόν ΠΑΛΙ; Στο ίδιο έργο θεατής ο Παναθηναϊκός, απλώς ο μόνος που αλλάζει είναι εκείνος που σου κάνει την κηδεία. Που σε ξεφτιλίζει και σε ξαναρίχνει στο καναβάτσο. Ετούτη τη φορά ήταν ο ΠΑΣ Γιάννινα. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή ή αλλιώς τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα…
Η «διέξοδος» που έψαχνε ο Παναθηναϊκός μέσω του Κυπέλλου αποδείχτηκε όνειρο θερινής νυκτός. Αν την έψαχνε διότι δεν έχω καταλάβει αν είχαν καταλάβει μέσα στο κλαμπ ότι παιζόταν ΤΙΤΛΟΣ. Όνειρο που έγινε εφιάλτης σε μια ΑΚΟΜΑ βραδιά ντροπής για τον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο. Και η μεγαλύτερη ξεφτίλα δεν είναι από μόνος του ο αποκλεισμός. Μπάλα είναι, όλα μπορούν να συμβούν. Η ξεφτίλα έχει να κάνει με την εικόνα καφενείου που παρουσίασε η ομάδα, που κατέβηκε να παίξει έναν και καλά «τελικό» με νοοτροπία της πλάκας.
Όταν σε παιχνίδι ζωής ή θανάτου, στο οποίο πρέπει και οφείλεις να μπεις με το μαχαίρι στα δόντια τρως δυο γκολ στο δεκάλεπτο κάθε συζήτηση παύει να είναι σοβαρή. Ας πει όποιος θέλει, ότι θέλει για τον προπονητή. Δεν πρόκειται να μακροημερεύσει άλλωστε. Αμα δεν σε γουστάρουν τα αποδυτήρια είναι κανόνας πως δέκα στις… εννιά φορές φεύγεις. Δεν έχουν γλιτώσει άλλοι κι άλλοι, αυτός θα την σκαπουλάρει;
Στη θέα και μόνο επαγγελματιών ποδοσφαιριστών να μην μπορούν να κάνουν κοντρόλ, να αλλάξουν δεύτερη πάσα και να πάνε μονίμως δεύτεροι στις μονομαχίες, κάθε κουβέντα επί τεχνικών θεμάτων ΕΠΕΤΑΙ και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προηγηθεί. Και των «αδικημένων», που αντί να μιλάνε στο γήπεδο μιλάνε στα μικρόφωνα και τα τηλέφωνα και των υπολοίπων. Αν υπάρχει ΕΝΑΣ απ’ όσους αγωνίστηκαν που έχει τη συνείδησή του καθαρή και πιστεύει ότι έκανε ότι μπορούσε να σηκώσει το χέρι του ώστε να περάσουμε στην επόμενη πίστα, να σκίσουμε και τον κόουτς και όποιον άλλον γουστάρει ο καθένας. Sorry, μπορεί να χαλάω τη μόδα της εποχής, αλλά τέτοιο πράγμα ΔΕΝ είδαμε.
Η πρόκριση λοιπόν χάθηκε για τον Παναθηναϊκό μέσα σε ένα δεκάλεπτο. Το γκολ του Παντελάκη με την σέντρα και η απίστευτη γκέλα του Χατζηθεοδωρίδη δεν ήταν απλά σοκ αλλά ταφόπλακα. ΟΚ, φυσικά και δεν είναι εύκολο μετά απ’ όλο αυτό να βρεις τέσσερα γκολ αλλά ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ρε αδερφέ. Και δυστυχώς ο Παναθηναϊκός το παράτησε το παιχνίδι, δεν το έπαιξε καν.
Για την ντροπιαστική αυτή βραδιά μπορείς να πεις πολλά, υπάρχει όμως κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Είδαμε κάτι καινούργιο, συνέβη τίποτα για πρώτη φορά; Εννοείται πως όχι. Ο Παναθηναϊκός ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ μια ομάδα άρρωστη από την κορυφή ως τα νύχια, με κάποιες λίγες αναλαμπές. Ασθενεί διοικητικά, έχει ένα κάρο θέματα σε αγωνιστικό επίπεδο, ο κόσμος του (όσοι έχουν τα κουράγια να ασχολούνται) επίσης είναι άρρωστος και δεν ξέρει με ποιον να τον πρωτοβάλει, ακόμη και όσοι γράφουμε για τον Παναθηναϊκό τρελαμένοι είμαστε και ο ένας γράφει το μακρύ του και ο άλλος το κοντό του αναζητώντας μια κάποια ισορροπία. Τι να συζητάμε και πόσο άλλο να «χαλαστούμε» δηλαδή; Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να μην χαθεί και η Ευρώπη. ΟΚ, για παρηγοριά στον άρρωστο θα πρόκειται, σκεφτείτε όμως να μην καταφέρεις ούτε κι αυτό…
