Για την φετινή σεζόν του ΠΑΟΚ έχουν γραφτεί πολλά, έχω γράψει προσωπικά άλλα τόσα, θα γράψουμε εκ νέου την Δευτέρα.
Προς το παρόν ας σταθούμε λίγο στα τρία ντέρμπι που ολοκληρώθηκαν και αυτό που ακολουθεί.
Ο ΠΑΟΚ μπήκε σε αυτά μετά την ισοπαλία με τη Λαμία που έδειχνε να τον βγάζει οριστικά εκτός διεκδίκησης τίτλου και γνωρίζοντας ότι δεν είχε περιθώριο ούτε για ισοπαλία! Νίκησε την ΑΕΚ με κυριαρχικό ποδόσφαιρο (μετά το πρώτο μισάωρο) και ανατροπή, τον σούπερ φορμαρισμένο (όπως αποδείχθηκε ξανά την Τετάρτη) Ολυμπιακό με έλεγχο και άψογη τακτική, τον Παναθηναϊκό με υπομονή και ποντάροντας και στην καταρρακωμένη ψυχολογία των “Πρασίνων”.
Και στα τρία ματς ο “Δικέφαλος” πήγε με ψυχραιμία, ταπεινότητα, χαμηλούς τόνους και δίχως ίχνος έπαρσης. Δεν έχει τον παραμικρό λόγο να αλλάξει την προσέγγισή του ενόψει του τέταρτου.
Αν χρειάζεται υπενθύμιση του πόσο δύσκολο θα είναι το παιχνίδι με τον Άρη, ας κοιτάξουν όλοι τους τρεις προηγούμενους αγώνες με τους “Κιτρίνους”. Ο ΠΑΟΚ όχι μόνο δεν νίκησε (δύο ήττες, μια ισοπαλία) αλλά στην πραγματικότητα δημιούργησε από ελάχιστες έως μηδενικές φάσεις στον αντίπαλό του. Ο Μάντζιος είναι από τους δυσκολότερους (βάση αποτελεσμάτων) προπονητές για τον Λουτσέσκου. Και προφανώς ο Άρης θα τα δώσει όλα για να το κόψει από τον ΠΑΟΚ και να μην πανηγυρίσει ο “αιώνιος εχθρός” πρωτάθλημα μέσα στο “σπίτι” του – και καλά θα κάνει.
Ο τελικός κυπέλλου που ακολουθεί δεν θα σταθεί εμπόδιο ώστε οι γηπεδούχοι να τα δώσουν όλα. Ο Μάντζιος ξέρει ότι το να δώσει η ομάδα του ένα πολύ δυνατό παιχνίδι, με ένταση και πάθος, πριν τον τελικό, αποτελεί την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, το ιδανικό τεστ για να βρει ρυθμό και να πάει “στα κόκκινα” στο Πανθεσσαλικό. Ούτε παραγγελία να το είχε κάνει!
Δεν τίθεται θέμα φυσικά τι προτιμούν οι Αρειανοί: Και να κόψουν τον τίτλο στον ΠΑΟΚ και να σηκώσουν το κύπελλο.
Γράφω όλα τα παραπάνω για να πω απλώς ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, τίποτα δεν έχει κριθεί. Κάθε συζήτηση για φιέστα είναι πρόωρη, οι πανηγυρισμοί καλό είναι να τελειώσουν άμεσα.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι η ατμόσφαιρα στην Θεσσαλονίκη θα είναι ιδιαίτερη μέχρι την Κυριακή, όλοι θα συζητούν για αυτό το ντέρμπι και πριν και μετά και πιθανόν για χρόνια.
Και αντιλαμβάνομαι ότι οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, τώρα που βλέπουν τον τερματισμό μπροστά τους, θα πρέπει να καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια ώστε να μην αποπροσανατολιστούν.
Όλα τα παραπάνω είναι ανθρώπινα.
Μόνο που η ομάδα του Λουτσέσκου έφτασε εδώ που έφτασε με το κλασσικό πια “game by game” και με “χαμηλά τη μπάλα”.
Χρειάζεται να κρατήσει την ίδια συνταγή για λίγες μέρες ακόμα. Δύσκολο; Φυσικά. Απαραίτητο; Απολύτως.
Λίγη υπομονή και θα δούμε αν θα τα καταφέρει.
Υ.Γ. Αν αυτό ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Αντρέ Βιεϊρίνια στην Τούμπα, τότε η ιστορία του έδωσε το “αντίο” που του άξιζε: γκολάρα με το οποίο ο ΠΑΟΚ “κλείδωσε” τη νίκη και το προσπέρασμα της ΑΕΚ, καθολική αποθέωση, συγκίνηση. Μύθος.
Υ.Γ.2: Για τον ΠΑΟ, τα είχαμε γράψει οι περισσότεροι μετά την αποπομπή Γιοβάνοβιτς. Μια ανήθικη όσο και αντιποδοσφαιρική απόφαση, με την οποία ο Γιάννης Αλαφούζος “γκρέμισε”ό,τι έχτιζε δυόμιση χρόνια. Το άθλημα τον τιμώρησε όπως του άξιζε.
Βασικά γκρέμισε ό,τι έχτιζε ο Γιοβάνοβιτς. Διότι ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, όπως αποδείχθηκε εκ νέου, δεν έχει κανένα ταλέντο στο χτίσιμο ποδοσφαιρικών ομάδων, παρά μονάχα στο γκρέμισμα. Η έλευση Τερίμ περνά στην ιστορία ως μια από τις πλέον λανθασμένες κινήσεις στην σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού και του Αλαφούζου. Και δεν είναι και λίγες εδώ που τα λέμε.
