Δύο αγωνιστικές έμειναν συν τον τελικό κυπέλλου. Τρεις αναμετρήσεις για να τελειώσει άλλη μια «μουδιασμένη» σεζόν. Χωρίς πρωτάθλημα, με την αγωνία για τον προπονητή, τις μεταγραφές που θα ακολουθήσουν και τον μόνιμο φόβο σε αυτές τις περιπτώσεις για το γνωστό ράβε-ξήλωνε. Παναθηναϊκό déjà vu το οποίο δυστυχώς δεν σταματά να επαναλαμβάνεται.
Μέσα σε αυτή την… ωραία ατμόσφαιρα, ο Παναθηναϊκός έχει τρεις αγώνες. Σημαντικούς, όχι τυπική διαδικασία. Κυρίως ο τελευταίος με τον Άρη γιατί είναι ο τελικός κυπέλλου, όμως και τα πριν με ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό μόνο αδιάφορα δεν είναι. Τα πλέι οφ πρέπει να διασφαλίσουν έστω την 3η θέση για να είναι δεδομένη η ευρωπαϊκή συμμετοχή για αρχή.
Δεν θα το χαρακτηρίσουμε «στόχο», γιατί αν ο Παναθηναϊκός το 2024 συνεχίζει να έχει στόχο την ευρωπαϊκή συμμετοχή, τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Είναι αυτονόητο, υποχρέωση, αποφυγή απόλυτης καταστροφής. Στόχος όμως, όχι δεν είναι.
Να σας πούμε την αλήθεια δε μας «ψήνει» και τόσο η λογική της εκδίκησης για το πέρυσι για το τότε, για το παλιότερα. Το ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός βρίσκει έναν να παλεύει για το πρωτάθλημα κι αυτός δε φορά Πράσινα. Αυτόματα ο ρόλος του Τριφυλλιού είναι άχαρος και δύσκολος. Μοιάζει με κομπάρσος στη «γιορτή» που θέλει να κάνει κάποιος άλλος. Πώς λοιπόν μπορούν οι Παναθηναϊκοί να «ζεσταθούν» με έναν τέτοιο αγώνα;
Η εκδίκηση που αναφέραμε αφορά τις γνωστές αναδρομές στο παρελθόν. Δηλαδή να νικήσουμε τον ΠΑΟΚ γιατί αυτός πριν ένα χρόνο πήρε ισοπαλία στη Λεωφόρο στα πλέι οφ, στερώντας απ’ τον Παναθηναϊκό το δικαίωμα να θέλει και ισοπαλία με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο στην προσπάθεια για τίτλο. Αν πλέον θεωρείται «παράσημο» το να μην πάρει ο ΠΑΟΚ/η ΑΕΚ το πρωτάθλημα, τότε απλά αποδέχεσαι το ρόλο του ρυθμιστή και την μείωση του αναστήματός σου.
Παναθηναϊκός εκτός τίτλου. Εκεί σταματά η κουβέντα, όπως και η προσπάθεια αναζήτησης κινήτρου για να πάρει το Τριφύλλι αποτέλεσμα. Όσα κι αν σκέφτεται ο κάθε υποστηρικτής του Παναθηναϊκού, η υποχρέωση της ομάδας είναι να γυρίσει με νίκη από τη Θεσσαλονίκη. Γιατί πλέον παλεύει για την αποφυγή της απόλυτης καταστροφής. Δε θα την πανηγυρίσει κανείς, αλλά είναι ζήτημα επιβίωσης για το ίδιο το κλαμπ.
Κι επειδή η ατμόσφαιρα συνολικά είναι περίεργη, υπάρχουν κι αρκετές γνώμες Παναθηναϊκών που επιμένουν πως η ομάδα δεν πρέπει να… σκιστεί κιόλας στην Τούμπα, για να δείξει πως προτιμά ο τίτλος να καταλήξει εκεί κι όχι στην ΑΕΚ. Τέτοιες απόψεις αυτόματα διαγράφονται ως ανεπίτρεπτες από τη λογική που εκφράζει ο Παναθηναϊκός. Στο κάτω-κάτω ας πάρει όποιος θέλει τον τίτλο, το ζήτημα είναι πως δεν τον κατακτά το Τριφύλλι. Άρα αυτόματα στενάχωρη κατάληξη. Εκεί τελειώνει η κουβέντα για τις συγκεκριμένες απόψεις.
Αγωνιστικά το ματς προφανώς και είναι υπερβολικά δύσκολο. Μια ομάδα που έχει φανεί πως ο Παναθηναϊκός δεν την «έχει», άκρως φορμαρισμένη και ψυχολογικά στα καλύτερά της. Παίζει στο γήπεδό της, γεμάτο από κόσμο και ενθουσιασμό για το δικό τους στόχο. Απ’ την άλλη ο Παναθηναϊκός με την ψυχολογία υπό του μηδενός και έχοντας να αγωνιστεί πολλές μέρες.
Με απλά λόγια δηλαδή, τα πάντα εναντίον του τα έχει το Τριφύλλι και ξεκάθαρα το φαβορί είναι ο ΠΑΟΚ. Καμία σημασία δεν έχει, πρέπει ο Παναθηναϊκός να νικήσει στην Τούμπα. Το πώς και το γιατί, ας το βρει. Μετά πρέπει να νικήσει και τον Ολυμπιακό και να κλείσει με νίκη επί του Άρη στον τελικό κυπέλλου. Για να ακολουθήσει η πραγματική κριτική αναφορικά με το τί πήγε λάθος και η σεζόν κατέληξε μεν με ένα κύπελλο, αλλά με την τεράστια απώλεια του βασικού και μεγάλου στόχου.
Υ.Γ. Εκφράζονται ως σοβαρές, γνώμες που αναφέρουν πως ο Παναθηναϊκός… φοβόταν και δεν μπορούσε να έχει κόσμο στον τελικό κυπέλλου. Η ομάδα δηλαδή που μόνη της γέμισε το Πανθεσσαλικό 2-3 φορές την τελευταία διετία μόνο. Και η προπαγάνδα έχει όρια, η βλακεία κάποιων δυστυχώς τα ξεπερνά.
Υ.Γ.1: Τα επικοινωνιακά παιχνίδια για τον τελικό κυπέλλου, δεν έχουν καμία ουσία και κανένα νόημα. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να πάρει το κύπελλο, είτε παίξει στον Βόλο είτε στο Τρόμσο της Νορβηγίας. Πρέπει να το πάρει είτε έχει 0 φιλάθλους το γήπεδο είτε 100.000. Τα υπόλοιπα έχουν μηδενική ουσία.
