Αυτά τα δευτερόλεπτα. Πόσα να ήταν; Δέκα, είκοσι; Τριάντα; Αυτή η αναμονή μέχρι να βγει το ριπλέι και να σιγουρευτούν όλοι.
Πόσο να κράτησε; Ούτε λεπτό.
Αστραπιαία το μυαλό ταξίδεψε πάλι εκεί. Σε αυτή την στοιχειωμένη φάση, που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το μυαλό όσων την έζησαν.
Χιλιάδες καρδιές έπαψαν να χτυπούν φυσιολογικά, πιέσεις ανέβηκαν στο Θεό, χιλιάδες πρόσωπα κρύφτηκαν σε χούφτες.
Καλυπτόταν ο Μπάμπα ή όχι; Επηρεάζε κανείς άλλος την φάση; Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί;
Αντιγράφω αυτολεξεί από το κείμενο που γράφτηκε μετά το 2-2 της Opap Arena στον πρώτο γύρο των πλέι-οφ.
Η ιστορία σκαρώνει καμιά φορά τις πιο ακραίες φάρσες. Εκείνο το ακυρωθέν γκολ του Φερνάντο Βαρέλα στις καθυστερήσεις στοιχειώνει για πάντα τις μνήμες όσων το έζησαν, άλλαξε για πάντα την ένταση, την φύση, το στάτους των αναμετρήσεων τους ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ.
Έκτοτε, τίποτα δεν ήταν όπως πριν, κάθε παιχνίδι μύριζε μπαρούτι, έχει ένα εντελώς διαφορετικό ύφος και ηχόχρωμα.
Συμπτωματικά, σχεδόν σαδιστικά, από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, όποια «αετομαχία» είχε καθοριστικό γκολ στο τέλος, αυτό ήταν ασπρόμαυρο.
Εκείνο το απευθείας φάουλ του Μουργκ σε έναν προημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ.
Ένα γκολ του Κούρτιτς κι ακόμα ένα του Μιτρίτσα στις καθυστερήσεις, πάλι στο ΟΑΚΑ, που μετέτρεψαν το 1-0, σε 1-2.
Το γκολ του Κεντζιόρα στον δεύτερο γύρο, που έκανε το 1-1.
Το γκολ του Οζντόεφ.
Τώρα, το γκολ του Σάστρε.
Ακραίο!
Ένα γκολ βγαλμένο μέσα από τα έγκατα της ψυχής. Μία δίκαιη ανταμοιβή για την ομάδα που από την πρώτη φάση, από την πρώτη επαφή, από την πρώτη μονομαχία έπαιζε για την ζωή της, για το οξυγόνο της, για την ύπαρξη της, για το αύριο.
Καμία άλλη ομάδα δεν στρίμωξε την ΑΕΚ του Αλμέιδα τόσο πολύ στα σχοινιά, όσο ο ΠΑΟΚ της επανάληψης. Κανείς δεν την νίκησε με τα δικά της όπλα, την ένταση, την τρεχάλα, την ταχυδύναμη.
Ακόμα κι όταν κόντρα στην ροή του ματς, ο Βίντα σκόραρε με την μπάλα να έρχεται στρωμένη σαν μάννα εξ’ ουρανού, ο Δικέφαλο είχε ακόμα σφυγμό, αντοχές, κουράγια. Δεν είχε αφήσει την τελευταία του πνοή.
Πως μπορεί μία άνευρη, ακούνητη, ανέπμνευστη, flat ομάδα της Τετάρτης, να βγάζει τρεις μέρες αργότερα τόση οργή, τόσο θυμό, τόση τσαντίλα, τέτοια σκληράδα;
Καμία φορά, αρκεί να σηκωθεί το καπάκι της χύτρας. Ο ατμός κάνει θόρυβο, τρομάζει, φοβάσαι ότι η κουζίνα θα τιναχθεί στον αέρα σε οποιοδήποτε λάθος χειρισμό, όμως στην πραγματικότητα αυτό είναι το σινιάλο πως το φαΐ είναι έτοιμο.
Από την στιγμή που αποσυμπιέστηκε ο ατμός που ήταν συσσωρευμένος στην χύτρα, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ θα έβγαιναν με το μαχαίρι στα δόντια για μία μάχη δίχως αύριο.
Αυτή η ΑΕΚ δεν αντιμετωπίζεται με πίσω βήματα, αλλά με πέτρα στην πέτρα.
Αυτή η ΑΕΚ δεν αντιμετωπίζεται με ταμπούρι, αλλά με ένταση στην ένταση.
Κι όπου κάτσει η μπίλια.
Ακόμα κι αν ο ΠΑΟΚ έχανε στο φινάλε, κανείς δεν θα μπορούσε να έχει παράπονο από την προσπάθεια, την διάθεση, την αυταπάρνηση, το πάθος, τον ιδρώτα.
Δεν υπήρχε κάποιος που να μην στράγγιξε, που να μην τέντωσε, δεν υπήρχε κανείς που δεν έβαλε τα πόδια του στην φωτιά σε κάθε φάση.
Αν αυτό γινόταν από την αρχή των πλέι-οφ, τα δεδομένα στην κορυφή ίσως και να ήταν διαφορετικά.
Είδαμε τις δύο καλύτερες ομάδες από την αρχή της σεζόν. Αυτές με την πιο παγιωμένη φιλοσοφία. Δύο αντίρροπες ποδοσφαιρικές δυνάμεις.
Την ΑΕΚ της έκρηξης, του ανοιχτού γηπέδου, του ποδοβολητού, της ατομικής ποιότητας.
Τον ΠΑΟΚ της οργάνωσης, του ποδοσφαίρου σε μικρούς χώρους, της μελέτης, της σκληρής δουλειάς, της εργατικότητας, της λεπτομέρειας, της μιας επαφής.
Είδαμε, πιθανώς το κορυφαίο παιχνίδι της σεζόν, ένα υπερθέαμα, μία υψηλού επιπέδου μάχη, ένα ελληνικό clasico, ακόμα και μερικές μουτζούρες στο τέλος, δεν μπορούν να λερώσουν όσα έγιναν στο χορτάρι.
Η ΑΕΚ εξακολουθεί να κρατάει στα χέρια της το πρωτάθλημα. Κέρδισε αυτό το δικαίωμα από την Τετάρτη, χάρη στην Λαμία και τον μοναδικό βαθμό που έχει πάρει σε αυτή την διαδικασία των πλέι-οφ…
