«Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου, ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα, είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. Έχετε γειά!
Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν’ ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμαι στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο, δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ’ αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα το κόσμου λες: Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω, μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει:
Στάσου ακόμα!» *
Ο Ολυμπιακός έβαλε το δικό του κόκκινο πετραδάκι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου το βράδυ της Πέμπτης, στην Πόλη (του). Στη δική του ιστορία. Έκαμε το χρέος του και τώρα μπορεί ήσυχος να προετοιμάσει το... επόμενο πετραδάκι. Αφού στέκεται ακόμη, δεν τελείωσε εδώ το όνειρο. Εδώ φαίνεται πως ξεκίνησε. Και όπως περιγράφει ο Νίκος Καζαντζάκης στο πνευματικά αυτοβιογραφικό «Αναφορά στον Γκρέκο» * κατά τη στιγμή που κοίταξε πίσω για να δει αν έκανε περήφανο τον «παππού του», ετοιμάζεται να φτάσει όπου δεν μπορεί: «Άκουγα μέρα νύχτα την προσταγή σου, μαχόμουν, όσο μπορούσα, να φτάσω όπου δεν μπορούσα, αυτό είχα βάλει χρέος μου, αν έφτασα ή δεν έφτασα, εσύ θα μου πεις».
Ο Ολυμπιακός έχει ήδη καταφέρει να φτάσει όπου δεν μπορεί αποδεδειγμένα να φτάσει πια ελληνική ομάδα κατά τη σύγχρονη εποχή του σπορ. Σε μια τετράδα ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Το αν θα φτάσει ακόμη παραπέρα, στο απίθανο, το τρελό, το... παρανοϊκό σενάριο ενός ευρωπαϊκού τελικού -εν έτει 2024- θα το ξέρουμε σε... 180 λεπτά, με ενδιάμεσο σταθμό το μουντό Μπέρμιγχαμ.
Και αλήθεια, πόσο ολυμπιακό είναι να παίζει ευρωπαϊκό ημιτελικό σε μια χρονιά που δίκαια θα συγκαταλέγεται ως μια από τις χειρότερες -αν όχι η χειρότερη- της 99χρονης ιστορίας του σε επίπεδο σχεδιασμού και προγραμματισμού, αλλά και ποδοσφαιρικής εικόνας για το μεγαλύτερο διάστημα της; Πόσο... ολυμπιακό είναι όλο αυτό το έπος να γράφεται πάλι στην Πόλη; Την Πόλη του; Το δεύτερο «σπίτι» του συλλόγου; Πόσο ολυμπιακό είναι να ακούς μια τριετία νωρίτερα τον Κριστιάν Καρεμπέ να λέει ότι «στόχος είναι ένας ευρωπαϊκός τελικός» και να τον αντιμετωπίζεις σαν τον... καφετζή της γειτονιάς; Πόσο ολυμπιακό είναι να ζητάς το κεφάλι του Μεντιλίμπαρ στο πιάτο μετά το 1-4 από τη Μακάμπι και ενάμιση μήνα μετά να σε οδηγεί στους «4»; Πόσο ολυμπιακό είναι να είσαι στην τετράδα της Ευρώπης και τέταρτος στην Ελλάδα; Πόσο ολυμπιακό είναι να αποτυγχάνεις ξανά και ξανά και ξανά προσπαθώντας να παίξεις άμυνα για να κρατήσεις αποτελέσματα και τελικά να φτάνεις επιτέλους σε έναν ημιτελικό παίζοντας μέσα στην Τουρκία 4-2-2-2 με δύο κλασικά σέντερ φορ, δύο δημιουργικούς μεσοεπιθετικούς και έναν μόνο καθαρό αμυντικό χαφ; Και όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα επιπέδου Champions League, με υπεριδπλάσια χρηματιστηριακή αξία και ένα τσούρμο παιχταράδες; Πόσο ολυμπιακό είναι να είσαι... τελευταίος τον Οκτώβρη, οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες να απολαμβάνουν ανούσιες κορυφές και τελικά να θυμίζεις σε όλους στο κατάλληλο σημείο ότι είσαι ο Θρύλος;
Ο Καζαντζάκης έμαθε στον Έλληνα μέσα από τα έργα του ότι πρέπει πάντα να είσαι προετοιμασμένος για τα δύσκολα. Να μην προσπαθείς να τα αποφύγεις γιατί θα εκπαιδευτείς στην άνεση και τη στασιμότητα, τον δρόμο προς την αποτυχία. Ο Ολυμπιακός ενός άλλου Κρητικού, του Μαρινάκη, μας... επιβεβαιώνει φέτος, ότι τίποτα καλό δεν έρχεται «αναίμακτα» στο ποδόσφαιρο!
Μετά από μια σεζόν που μέχρι πριν λίγους μήνες θύμιζε αυτοκαταστροφική διαδικασία, που εντός γηπέδου ο Ολυμπιακός ήταν στην καλή του μέρα επιεικώς μέτριος και στην κακή του μια θλιβερή καρικατούρα του εαυτού του, ένα κάτι παραπάνω από ρισκαδόρικο αλλά και γενναίο -δεύτερο- restart της διοίκησης μέσα στην ίδια αγωνιστική περίοδο, τώρα αποδίδει καρπούς. Όταν όλοι ψάχνουν τι και πώς και καταναλώνονται ατελείωτες ώρες σάλιου και μελανιού για το τι φταίει, όταν όλα περιπλέκονται χωρίς λόγο, αποδεικνύεται πως το ποδόσφαιρο παραμένει ένα απλό σπορ. Το μόνο που χρειάζεται για να πάρει μπρος και πάλι η μηχανή του συλλόγου, είναι ένας «απλός» Ισπανός ποδοσφαιράνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δεν δίνει δεκάρα για το τι λέγεται, τι γράφεται, τι νομίζεις, τι νομίζω. Ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει ποδόσφαιρο και που αναλαμβάνει πρώτα απ' όλα να ξανακάνει τους παίκτες του να θυμηθούν ποιοι είναι.
«Το μόνο που έχω πει είναι να πιστεύουν στον εαυτό τους, να μην επηρεάζονται και να μη σκέφτονται αν παίζουμε εντός ή εκτός έδρας και το μόνο που τους έχω πει είναι να πιστεύουν στον εαυτό τους. Η βασική μας ιδέα θα είναι ίδια, να κυριαρχήσουμε και να νικήσουμε. Ήρθαμε εδώ να προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα καλό παιχνίδι να πάρουμε τη νίκη και την πρόκριση», δήλωνε ο Βάσκος λίγες ώρες πριν τη ρεβάνς του «Σουκρού Σαράτσογλου».
Fast forward λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης, ο Ολυμπιακός του είναι στους «4» του Europa Conference League. Μετά την τρίτη του μόλις παρουσία σε ευρωπαϊκό προημιτελικό και πρώτη μετά από 25 ακριβώς χρόνια, είναι για πρώτη φορά σε ημιτελικό. Ένα θρυλικό, ένα μοναδικό επίτευγμα που δεν έχουν καταφέρει ομαδάρες και ομαδάρες στην ιστορία του συλλόγου. Η Ιστορία όμως γράφεται στο παρόν. Από αυτούς που είναι εδώ. Και ο Ολυμπιακός του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, είναι εδώ. Μετά από ένα ματς που θύμισε... πεταχτάρι Πρίντεζη στην Πόλη, οι «ερυθρόλευκοι» πήραν στο φινάλε μια ανεπανάληπτη πρόκριση, έχοντας ιδρώσει, έχοντας ματώσει, έχοντας πολεμήσει. Εντυπωσίασαν; Όχι. Θα το θυμάται κανείς αυτό; Επίσης όχι. Το ποδοσφαιρικό ρητό λέει ότι «οι προκρίσεις και οι τελικοί κερδίζονται, δεν παίζονται» και ο Ολυμπιακός αυτό ακριβώς έκανε.
Με αυτή τη διαδικασία των πέναλτι στην Κωνσταντινούπολη, θαρρείς μάλιστα πως εξαργύρωσε ατυχίες και κακοτοπιές τριάντα ετών στην Ευρώπη. Με ένα σουτ, με μια απόκρουση. Το χρειαζόταν. Αρκετές αποτυχίες μέτρησε μέχρι να το πετύχει. Και αυτή η επιτυχία, ακόμη και αν μείνει ως εδώ, θα μείνει στη μνήμη και την ιστορία του, μαζί με όλες τις υπόλοιπες θρυλικές, ευρωπαϊκές βραδιές όλα αυτά τα χρόνια.
Η δουλειά όμως δεν έχει τελειώσει. Αυτό που τρία χρόνια πριν τόλμησε να ξεστομίσει ο κάτοχος δύο Champions League, ενός Euro και ενός Μουντιάλ, Κριστιάν Καρεμπέ και μέχρι πριν λίγες ώρες ήταν... λάβαρο γραφικότητας, τώρα είναι η μεγαλοπρεπής σφαλιάρα που γράφει πάνω «πραγματικότητα»: ο Ολυμπιακός είναι δύο ματς μακριά από έναν ευρωπαϊκό τελικό. Ανάμεσα στους δύο, η Άστον Βίλα. Σύλλογος με 150 χρόνια ζωής, κάτοχος 7 πρωταθλημάτων Αγγλίας και άλλων 7 Κυπέλλων. Α, ναι. Και Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1982. Με μια τωρινή ομάδα που έχει χρηματιστηριακή αξία περί τα 650 εκατ. ευρώ. Που είναι 4η στην Premier League, πίσω μόνο από Σίτι, Άρσεναλ, Λίβερπουλ. Με προπονητή τον Ουνάι Έμερι των τεσσάρων Europa League.
Το έργο του Ολυμπιακού δεν χρειάζεται καν να περιγραφεί ως δύσκολο. Είναι τόσο δύσκολο που αυτός είναι ο πραγματικός τελικός του. Εάν κάνει ένα ακόμη διπλό θαύμα και περάσει τους Άγγλους, ο πραγματικός τελικός δεν χάνεται από καμία Φιορεντίνα και καμία Μπριζ αυτού του κόσμου. Το σημαντικότερο (μέχρι το επόμενο) ματς της σύγχρονης ιστορίας του, ακολουθεί την Μεγάλη Πέμπτη. Μετά το πρώτο ματς στο «Βίλα Παρκ», θα γνωρίζουμε πόσο ρεαλιστικό θα είναι αυτό το «όνειρο τρελό» που τραγουδά ο κόσμος της ομάδας.
Και αυτό κι αν θα είναι το πιο ολυμπιακό από τα... απολύτως ολυμπιακά της φετινής σεζόν! Ο Θρύλος να σηκώσει το ευρωπαϊκό, μέσα στην «Αγιά Σοφιά»! Τρελό; Όχι και τόσο πια, έτσι;
