Θα μπορούσε να είναι γιος του. Κυριολεκτικά θα μπορούσε να είναι γιος του. Την ημέρα που γεννήθηκε ο Κιριάνι Σέμπε λίγο μετά το λυκόφως του 2005, ο Τάισον ήταν προ των πυλών της ανδρικής ομάδας της Ιντερνασιονάλ του Πόρτο Αλέγκρε, ήταν έτοιμος να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο.
Όταν ο 19χρονος Βέλγος μπακ σανίδωσε το πόδι στο γκάζι, στο 33ο λεπτό ο Βραζιλιάνος δεν μπόρεσε να ακολουθήσει. Στα 36, τα καλά του σπριντ τα φυλάει για τις επιθετικές μεταβάσεις.
Ο μικρός που δεν είχε πρόβλημα να ανεβοκατεβαίνει όλο το βράδυ την πλευρά σε full speed, έφυγε υπέροχα στο ανοιχτό γήπεδο, ακόμα πιο υπέροχα έβγαλε την παράλληλη σέντρα μαχαιριά απέναντι και με το 0-1 όλα είχαν τελειώσει.
Ποτέ άλλοτε μία φάση δεν φωτογράφιζε σε τόσο απόλυτο βαθμό την διαφορά δύο ομάδων στο γήπεδο. Την διαφορά σε αθλητικό επίπεδο, σε φιλοσοφία, σε ατομικά χαρακτηριστικά, σε φιλοσοφία.
Είναι λίγο μπακαλίστικο, αλλά καμιά φορά είναι το πιο αξιόπιστο τεστ. Κλείνεις τα μάτια και επιλέγεις στην τύχη οποιονδήποτε παίκτη της Μπριζ. Ξέρεις ότι έχει την υποδομή να σταθεί στην ενδεκάδα οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας.
Πόσους από τους παίκτες του ΠΑΟΚ θα κοιτούσαν οι Φλαμανδοί; Πόσοι από αυτούς ταιριάζουν στην φιλοσοφία της; Σίγουρα ο Ντέλιας. Οπωσδήποτε ο Κουλιεράκης. Μάλλον, ο Κοτάρσκι. Από εκεί και μετά, ας είμαστε ειλικρινείς, η Μπριζ δεν θα κοιτούσε κανέναν άλλον.
Διότι κανείς από τους υπόλοιπους δεν της κάνει σε ηλικιακό, αθλητικό, σωματικό υπόβαθρο. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο σε top επίπεδο παίζεται σε άλλες ταχύτητες, απαιτεί άλλα σώματα, άλλες αντοχές, άλλες εκρήξεις, άλλες αθλητικές υποδομές. Κι αυτό λέει σχεδόν τα πάντα για αυτό το ζευγάρι που αποδείχθηκε τελικά άνισο.
Η Μπριζ με τον ετήσιο τζίρο των 176 εκατομμυρίων ευρώ έχει την άνεση να χτυπάει την πόρτα της Μπαρτσελόνα για να αγοράσει με 6-7 εκατομμύρια τον πολυχρηστικό Φεράν Ζουτγκλά στα 23 του. Ο Καταλανός έπαιζε τότε στους Καταλανούς. Υπολογιζόταν.
Αυτός που έπαιζε μπροστά στον ΠΑΟΚ στην ίδια ακριβώς θέση ήρθε ως ελεύθερος από την Μαγιόρκα της Segunda τότε Division.
Αυτού του είδους το χάσμα έπρεπε να γεφυρωθεί.
Οι Βέλγοι ήταν (τουλάχιστον) μία ταχύτητα πάνω σε κάθε φάση. Πιο σβέλτοι, πιο γοργοπόδαροι, πιο σπιντάτοι. Με γρήγορες αποφάσεις και παιχνίδι με την μία. Τουτέστιν; Ακόμα πιο γρήγοροι.
Χάρη σε αυτή την αθλητικότητα ακύρωσαν κάθε όπλο του ΠΑΟΚ. Η μπάλα δεν πέρασε ποτέ στο τελευταίο τρίτο, δεν πέρασε τα μεσοδιαστήματα.
Ο Δικέφαλος δεν πάτησε περιοχή. Δεν έκανε φάση. Δεν έκανε τελική. Δεν θυμάμαι ποτέ να ακυρώθηκε ποτέ τόσο πολύ από αντίπαλο και στην Τούμπα έχουν έρθει πολλά θεριά. Δεν ακούστηκε ούτε «αχ».
Ο ΠΑΟΚ είναι μία ποιοτική ομάδα, με παίκτες που έχουν ατομική κλάση και έχουν σωστές αποφάσεις στο γήπεδο. Πνίγει τον αντίπαλο που θα ταμπουρωθεί πίσω, όμως δεν είναι τυχαίο ότι μπουκώνει όταν θα βρει απέναντι του αθλητικότητα, τρεξίματα, ανοιχτωσιές στο γήπεδο και υψηλό ρυθμό. Είναι γεμάτος από βαριά κορμιά.
Οι Βέλγοι -γενικά- έχουν ξεφύγει σε αυτό το επίπεδο, το ποδόσφαιρο τους δεν μας πάει. Το καλοκαίρι, η Αντβέρπ έσβησε όλα τα τρεξίματα της πιο αθλητικής ελληνικής ομάδας, της ΑΕΚ, την έκανε να μοιάζει μία νορμάλ ομάδα. Ένα μάθημα για την μεταγραφική στόχευση στο μέλλον.
Το φινάλε ήταν πικρό, αλλά όχι άδικο. Προκρίθηκε η καλύτερη ομάδα στο ζευγάρι. Η πιο έτοιμη. Η πιο «ψημένη». Πέρασε καθαρά και δίκαια.
Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να ακυρώσει το συναρπαστικό ταξίδι του ΠΑΟΚ, μιας ομάδας που το καλοκαίρι κανείς δεν θα πόνταρε ένα ευρώ πάνω του πως θα μπορούσε να περάσει το πρώτο εμπόδιο, μετά το εντός έδρας 0-0 με την Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ
Η Μπριζ είναι ομάδα επιπέδου ομίλων Champions League. Τα προηγούμενα πέντε σερί χρόνια εκεί έπαιζε άλλωστε. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει παίξει ποτέ του.
Εντούτοις από το καλοκαίρι ως σήμερα, με τρομερή δουλειά κάλυψε μία χαοτική απόσταση που τον χώριζε από τους Φλαμανδούς. Φάνηκε ότι ακόμα υστερεί. Έχει δρόμο να διανύσει, μέχρι να θεωρηθεί ισοϋψής.
Μπορεί κάθε χρόνο να βρίσκεται εκεί γύρω;
Μπορεί να κλώθωγυρνάει κάθε φορά εκεί στα ανοιξιάτικα νοκ-άουτ;
Κάποια στιγμή θα του καθίσει και το βήμα παραπάνω.
