ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά και προσφυγιά σημαίνει ανείπωτος πόνος, αλλά και αστείρευτη δύναμη. Δύναμη για ζωή και δημιουργία. Τα 100 χρόνια ζωής της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι απλώς μία γιορτή, είναι ένα πανανθρώπινο μήνυμα προς τους ανθρώπους που αναγκάζονται να ξεριζωθούν έως και σήμερα. Διότι τα πιο αισιόδοξα μηνύματα γεννιούνται μέσα από τον απόλυτο θρήνο…
«Η μάνα έκρυψε το πρόσωπο στις χούφτες της κι έκλαιγε. Ύστερα σήκωσε απ’ την κούνια το μικρό, έφτιαξε έναν μπόγο και μόλις έγινε ησυχία, με πήρε και φύγαμε. Τοίχο με τοίχο, πόρτα με πόρτα, φτάσαμε με μύριες προφυλάξεις στην κρυψώνα του νεκροταφείου -φτιαγμένη για τέτοιες ώρες.
Μόλις βρεθήκαμε στη μισοσκότεινη υγρή κατακόμβη, που είχε για είσοδο έναν οικογενειακό τάφο, είδαμε πολύν κόσμο γονατισμένο να προσεύχεται σιγανά. Κανείς δε μιλούσε, κανείς δεν ανάσαινε. Μας κάνανε λίγη θέση να σταθούμε. Το μωρό μας βογκούσε πονεμένα και σε λίγο άρχισε να κλαίει δυνατά. Η μάνα το κουνούσε, του δώσε να πιπίλα το άδεια στήθος της, του φιλούσε τα ματάκια, το μέτωπο, τα μαλλιά, το βάλε μάλλινο σάλι της στην κοιλίτσα του, του τρίβε τα ποδαράκια να ζεσταθούνε. «Σπλάχνο μου! Καρδούλα μου, παιδί μου!» του λεγε και κοιτούσε ολόγυρα τον εξαγριωμένο κόσμο σαν να ζητούσε βοήθεια. «Θα προδοθούμε για ένα μωρό!», φωνάξανε μερικοί. «Αφιόνι, δεν έχει κανείς αφιόνι να το ποτίσουμε;» Ύστερα ακούστηκε μία βραχνή φωνή: «Πνίξτε το μωρέ! Πνίξτε το ογλήγορα! Τι περιμένετε;»
Η μάνα πισωπατώντας τρομαγμένη πήγε και κόλλησε στον τοίχο. Τα μάτια τούρλωσαν έγιναν τρομερά. Έριξε το παιδί στο στήθος της, το σκέπασε με την κουβέρτα. Μα εκείνο σπαρταρούσε, κλοτσούσε, τσίριζα. Τότες… πολλά μαζί χέρια απλωθήκανε να τ’ αρπάξουνε. Μία γερόντισσα στα γλήγορα σκέπασε το κεφάλι του μ΄ ένα μαξιλάρι. «Σφίχτ’ το άμοιρη, είπε στη μάνα μου, σφίχ’ το δυνατά να μην ακούγεται το κλάμα. Πιο δυνατά. Ακόμα! Ακόμα! Ακόμα. Να… ε… έτσι!» Άπλωσε το δικό της χέρι στο παιδί κι όταν τ’ αποτράβηξε, το κλάμα του μωρού σταμάτησε για πάντα». (Απόσπασμα από το βιβλίο Ματωμένα Χώματα της αιδώς Σωτηρίου).
Κάπως έτσι έφτασαν όσοι κατάφεραν να γλιτώσουν από τους Τούρκους. Σήμερα, τιμούμε τη μνήμη αυτών των ανθρώπων και γιορτάζουμε τον σύλλογο, που δημιούργησαν και μέσα από τον οποίο βρήκαν τη δύναμη, τα ψυχικά αποθέματα και την αλληλεγγύη για να ξαναστήσουν τις ζωές τους από την αρχή.
ΥΓ. Αυτό το βίντεο φτιάχτηκε με πολλή αγάπη και είναι το δώρο στην αγαπημένη μου ομάδα, την οποία θα τιμήσω για πρώτη φορά μαζί με την κόρη μου.
