Ο όρος «bullying» είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος κι αφορά πολύ σοβαρότερες καταστάσεις στη ζωή, όχι το ποδόσφαιρο. Διαφορετικά θα τον χρησιμοποιούσαμε για να περιγράψουμε ιδανικά τι έκανε ο Φώτης Ιωαννίδης σε όλη την άμυνα της ΑΕΚ και ειδικά στον Μουκουντί. Ο οποίος απλά ήταν ο άτυχος της υπόθεσης, γιατί αν είχε βάλει το γκολ ο Μπερνάρ θα βάζαμε στην εξίσωση και τον Βίντα.
Ο τύπος αυτός δεν είναι απλά μεγάλο ταλέντο. Είναι σέντερ φορ κλάσης ευρωπαϊκού επιπέδου και θα είναι ευτύχημα για τον Παναθηναϊκό αν τον κρατήσει μερικά χρόνια ακόμη. Δεδομένα πάντως θα… ανοίξει τα φτερά του και υγεία να έχει το παλικάρι θα μας κάνει να λέμε πως τον ζήσαμε στην ομάδα και να καμαρώνουμε. Στενάχωρη σκέψη, οπότε ας μείνουμε στο τώρα και τη χαρά του να διαθέτει ο Παναθηναϊκός έναν Έλληνα φορ τέτοιου επιπέδου. Ίσως ο κορυφαίος συμπατριώτης μας στη θέση του την τελευταία 15ετία.
Το είχαμε αναφέρει και μόλις ανέλαβε ο Τερίμ τον Παναθηναϊκό και φαίνεται πλέον ξεκάθαρα. Αλλάζοντας τη ροή των πραγμάτων στην ομάδα, θα χρειαστεί πολύ περισσότερο η επίδειξη ποιότητας και προσωπικότητας κάποιων παικτών, προκειμένου να έρχονται τα αποτελέσματα. Αυτό συνέβη με την ΑΕΚ, όπως είχε συμβεί και με τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα. Κοινός παρονομαστής ο Ιωαννίδης που κάνει «μαγικές» βραδιές σε αυτά τα δύο αποτελέσματα.
Διόλου τυχαία η ανάδειξη του Μπερνάρ αυτή την περίοδο, διόλου τυχαία και η «κατάρρευση» με τον ΠΑΟΚ όταν ατομικά δεν βρέθηκαν κάποιοι να τραβήξουν το πράγμα, οπότε φάνηκε περισσότερο η έλλειψη της ομαδικής συνέπειας ειδικά ανασταλτικά.
Κόντρα στην Ένωση, ο Παναθηναϊκός φανέρωσε κάτι ακόμη. Έχει αφήσει πίσω του τις μέρες που η αντίπαλος τον «είχε». Άλλαξε αυτό, το είδαμε απ’ τη Νέα Φιλαδέλφεια τον Ιανουάριο, «σφράγισε» στη Λεωφόρο. Και στις δύο περιπτώσεις ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω, γύρισε το ματς, άξιζε τη νίκη. Μην επιτρέποντας στην ΑΕΚ να κάνει το συνηθισμένο παιχνίδι της, κάτι που φυσικά δεν μπορεί να οφείλεται επαναλαμβανόμενα στην «κακή βραδιά».
Από τις 14 Ιανουαρίου έπρεπε να έχει «σπάσει» αυτό το σερί της αντιπάλου των Πράσινων, από εκείνους φυσικά. Η διαφορά είναι πως τότε είχε γίνει ένα χέρι στο 90φεύγα, ενώ τώρα δεν υπήρξε κάτι. Κατά τα άλλα λίγο πολύ ίδια εικόνα. Ανατροπή, προβάδισμα και μετά διαχείριση περισσότερο. Χωρίς όμως να έχει… κρεμαστεί κανείς απ’ τα δοκάρια και τις μπάλες να σφυρίζουν δίπλα απ’ την εστία. Έχει διαφορά το έχω κλειστεί με το κάνω προσευχές να μην δεχτώ γκολ.
Το… κρατούμενο, είναι πως ο Παναθηναϊκός την «έχει» αυτή την ΑΕΚ. Όπως «έχει» και τον Ολυμπιακό. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τον ΠΑΟΚ απ’ την άλλη. Οπότε ο δρόμος παραμένει μεγάλος για την ανατροπή της κατάστασης αναφορικά με τον τίτλο. Οι Πράσινοι έμειναν ζωντανοί, παίρνοντας νίκη αυτοπεποίθησης. Διατηρώντας τον εαυτό τους στην επιφάνεια, υπενθυμίζοντας πως δεν είναι ομάδα για να κάνει τον ρυθμιστή σε κούρσα των δύο.
Βέβαια κάθε αγωνιστική το μαχαίρι παραμένει στο… λαιμό. Ειδικά τώρα που έρχεται ο Άρης στη Θεσσαλονίκη. Αγώνας που μπορεί να γυρίσει το διακόπτη, γιατί μετά υπάρχουν τα δύο ματς με τη Λαμία και συγχρόνως το ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Το οποίο αν νικήσει ο Παναθηναϊκός, τον βολεύει όποιο αποτέλεσμα κι αν έρθει. Η δυσκολία άλλωστε είναι πως κυνηγά το Τριφύλλι δύο αντιπάλους.
Για αρχή κρατάμε την ίδια την απόδειξη πως ο Παναθηναϊκός μπορεί. Απέναντι στην ΑΕΚ με την ψυχολογία στα ουράνια, η οποία έπαιζε με το μίνιμουμ του άγχους, οι Πράσινοι ήξεραν πως και η ισοπαλία τους «τελειώνει». Βρέθηκαν να χάνουν μόλις στο 5’. Δεν το λες και απλή υπόθεση να γίνει αυτό που έγινε.
Τώρα θέλει συνέχεια. Η Κυριακή είναι πλέον αυτή που κρίνει τα πάντα. Είτε βάζει ξανά για τα καλά στο κόλπο τον Παναθηναϊκό, ή θα μιλάμε για νέο πισωγύρισμα το οποίο θα είναι και το τελειωτικό αν έρθει.
