Τη μία φταίει η υποτίμηση ομάδων όπως η Λαμία και η Κηφισιά, την άλλη φταίει πως άργησες να μπεις στο ματς κόντρα στον ΟΦΗ, τώρα φταίνε οι επιλογές σε ενδεκάδα και διάταξη. Όλο κάτι φταίει και το κακό γίνεται. Όπως κι έγινε για τον Παναθηναϊκό. Μπορούσε να χάσει απ’ τον ΠΑΟΚ παίζοντας και με νορμάλ ενδεκάδα, χωρίς να έρθουν τα πάνω κάτω. Δεν υπήρχε όμως κανένας μα κανένας λόγος να πάει ο Φατίχ Τερίμ και να πει στον αντίπαλο «καλώς ήρθες, να σε τρατάρω τρεις βαθμούς;».
Απ’ τη στιγμή που έγινε αυτό, δεν είναι βλάκας ο ΠΑΟΚ να πει όχι. Στο πιο κρίσιμο ματς, σε αυτό που είχες το ρόστερ σου διαθέσιμο, πας και παίζεις με διάταξη που δεν έχει χρησιμοποιηθεί ξανά, βάζεις δύο επιθετικούς που στο παρελθόν έχει φανεί πως δεν «βγαίνει», γυρίζεις τον Κώτσιρα αμυντικό χαφ και προτιμάς στα μπακ τους δύο χειρότερους ανασταλτικά αμυντικούς σου. Παίζοντας απέναντι στην ομάδα που απ’ τις πτέρυγες «σκοτώνει», είναι η δύναμή της. Μαζί με τις μεταβάσεις, στις οποίες απλά… κοιτούσαν τα τρένα να περνούν οι Πράσινοι.
Χάσε, αλλά πάλεψέ το με τρόπο που έχεις δει πως σου ταιριάζει. Αν κάτι είχε αυτή η ομάδα, ήταν σταθερές. Και αντί να επιδιώξει ο Τερίμ να βρει έστω ελάχιστες, μόλις είδε κάνα δυο, τις γκρέμισε. Εμφανίζοντας σε εντός έδρας ματς αυτή την εικόνα, ενώ ξέρει πως οτιδήποτε άλλο πέραν της νίκης, ουσιαστικά ψαλιδίζει τις όποιες ελπίδες σου για τίτλο.
Το πλέον στενάχωρο, είναι ο τρόπος με τον οποίο δέχτηκε ο Παναθηναϊκός τα γκολ. Πραγματικά θύμιζε άσκηση για τελειώματα φάσεων σε προπόνηση, ειδικά το δεύτερο τέρμα. Εκεί που υποτίθεται είχε και την ψυχολογία το Τριφύλλι μετά την ισοφάριση. Στο 1-2 ουσιαστικά τελείωσαν όλα, γιατί όσο κι αν το προσπάθησε με επιστροφή στα φυσιολογικά στο δεύτερο μέρος, θα ήταν… παράλογο ο Παναθηναϊκός που θέλει 10 ευκαιρίες για να σκοράρει, να το κάνει στις πρώτες 1-2. Σε παιχνίδι θυμίζουμε που και η ισοπαλία δεν ευνοούσε. Απλά θα κρατούσε πιο κοντά τον ΠΑΟΚ, τον οποίο όμως έπρεπε να νικήσουν οι Πράσινοι.
Μπαίνοντας στα πλέι οφ με τέτοιο μειονέκτημα, το ελάχιστο που χρειαζόταν ήταν νίκες στη Λεωφόρο με τις ομάδες που ήταν πάνω απ’ αυτόν. Κι ενώ κουβαλά «προίκα» το διπλό στο Φάληρο, παρουσιάζει αυτή την εικόνα «τρέλας» κόντρα στον ΠΑΟΚ. Στο -4 λοιπόν και έχοντας να παίξεις και στη Θεσσαλονίκη. Όπου και να νικήσεις δεν αρκεί, πρέπει να κάνεις ένα καλύτερο αποτέλεσμα περισσότερο απ’ το συγκεκριμένο αντίπαλο.
Ταυτόχρονα και στο -6 απ’ την ΑΕΚ, η οποία ακόμη και με ισοπαλία στη Λεωφόρο σου… τελειώνει τη σεμνή τελετή ουσιαστικά. Όχι πως τώρα υπάρχουν πολλές πιθανότητες. Τέτοιες διαφορές δεν καλύπτονται και μάλιστα με δύο ομάδες από πάνω.
Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε που έχει 14 χρόνια να πάρει πρωτάθλημα. Πώς μπορεί κανείς να ελπίζει σε θαύματα; Όπως τα κατάφεραν οι Πράσινοι αναζητούν θαύματα από εδώ και μέρα. Τις ερχόμενες μέρες είναι το εντός με την ΑΕΚ και το εκτός με τον Άρη. Δε συζητιέται τίποτα λιγότερο από 6 βαθμοί, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι αρκετό.
Αυτή η «τρέλα» στην αντιμετώπιση των αγώνων απ’ τον προπονητή, σε συνδυασμό με τον εγωισμό που έπρεπε να είναι λίγο μεγαλύτερος για όλους, δεν επιτρέπουν ελπίδα. Μέσω αυτής της αντιμετώπισης, θα κάνεις μια νίκη μεγάλη κάπου, θα παίξεις καλά, αλλά μετά θα… δώσεις μία και θα τη χύσεις την καρδάρα με το γάλα και πάλι.
Το κακό είναι πως αυτό το συνεχόμενο σκωτσέζικο ντους, «παγώνει» και τον κόσμο. Κοινώς τα πάντα αυτή τη στιγμή οδηγούν στο συμπέρασμα πως ο τίτλος χάθηκε. Μακάρι να πέφτουμε έξω και να μας εκπλήξουν οι πάντες. Μέσα σε 8 αγωνιστικές αν καταφέρουν να ανατρέψουν την κατάσταση, όπως δεν το έκαναν εδώ και 14 χρόνια, το καπέλο θα τους βγάλουμε. Απλά το χειρότερο είναι πως με το που δίνει η ομάδα ελπίδα, έρχεται η ίδια και την αφαιρεί βίαια.
