Αυτά τα λίγα εκατοστά κάτω που σε κάνουν «μάγκα», λίγα εκατοστά πάνω που σε κάνουν «αποτυχημένο» είναι μια πολύ εύκολη ανάγνωση, ειδικά όταν θέλεις να «φτιασιδώσεις» την πραγματικότητα με μια ωραία δικαιολογία.
Ναι, αλήθεια είναι πως αν στην κεφαλιά του Μαυροπάνου η μπάλα είχε πάει λίγα εκατοστά πιο κάτω και αντί για δοκάρι «έγραφε» 0-1 στο 102’ η Ελλάδα θα έπαιρνε την πρόκριση μέσα στην Τιφλίδα και τώρα θα ψάχναμε όλοι εισιτήρια για Γερμανία. Και θα συζητούσαμε για το ματς της 18ης Ιουνίου με την Τουρκία. Στο οποίο όμως ραντεβού έκλεισε η παρέα του Κβαραχτσέλια.
Η αλήθεια όμως για τον αποκλεισμό δεν αποτυπώνεται σε ένα δοκάρι, σε μια άτυχη στιγμή 120 λεπτών αγώνα και διαδικασία πέναλτι. Αλλά στο γεγονός ότι η Εθνική Ελλάδος «επέτρεψε» να πάει το ματς στη ρώσικη ρουλέτα. Εκεί πλέον τα δεδομένα αλλάζουν, όλοι είναι στην ίδια αφετηρία, η πνευματική ετοιμότητα ξεπερνάει το ταλέντο και μπορεί εσύ να «φας» την πιστολιά και να τελειώσεις. Όπως συνέβη, δηλαδή…
Το βασικό ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ η Εθνική του Πογιέτ «επέτρεψε» να πάει το παιχνίδι τόσο μακριά, γιατί δεν έπραξε όσα έπρεπε νωρίτερα, εξαντλώντας τις δυνατότητές της να το «καθαρίσει» στα 90 λεπτά αλλά περιορίστηκε σε μία «παθητική κατοχή μπάλας» δίχως να δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία. Με 5 λεπτά κανονικό επιθετικό ποδόσφαιρο κι αυτό στο α’ ημίχρονο της παράτασης, σπανίως γίνεται η δουλειά. Πόσο μάλλον αν δεν φανείς τυχερός στην κρίσιμη στιγμή.
Ο Σανιόλ έπραξε το προφανές. Εδωσε μπάλα και γήπεδο στην Ελλάδα περιμένοντας να βρουν χώρο ο Κβαραχτσέλια και οι συμπαίκτες του για να χτυπήσουν στην κόντρα. Ο σπουδαίος Γεωργιανός σταρ μόνο μία φορά βρήκε την ευκαιρία αλλά τον σταμάτησε ο Βλαχοδήμος.
Το θέμα είναι τι ΔΕΝ έκανε η Ελλάδα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν παράλογο να σεβαστεί τη Γεωργία στο γήπεδό της, απέναντι σε ένα κοινό «κρεμασμένο» στις εξέδρες για τον ιστορικό θρίαμβο. Λέω όμως ότι ο πολύ σεβασμός… βλάπτει.
Δεν γίνεται η ομάδα που 5 ημέρες πριν δημιουργούσε τη μία φάση μετά την άλλη, να φτιάχνει την πρώτη ευκαιρία της στο… 100’! Να μη «φωνάζει» με την επιθετικότητά της ότι είναι το «αφεντικό», ότι είναι καλύτερο-πληρέστερο σύνολο, να μην παίζει για να δημιουργήσει αλλά να κρατιέται σε μια «φοβική κατοχή» σε μέτρα ώστε να μην πάθει κανένα κακό. Οκ, γλίτωσε το κακό στα 120 λεπτά και το έπαθε στα πέναλτι. Αποτέλεσμα το ίδιο…
Ας έπαιζε η Εθνική το ποδόσφαιρό της κι ας έχανε. Ας αποκλειόταν σε 90 ή 120 λεπτά. Μέσα στη ζωή είναι κι αυτό. Όμως δεν «έπαιξε» όπως μπορεί, με βάση τις δυνατότητές της. Το άλογο δεν έφυγε ποτέ στην κούρσα. Δεν πλαγιοκόπησε, δεν άνοιξε την άμυνά τους, δεν τους ανάγκασε να πιεστούν, να αγχωθούν, δεν έπαιξε με το μυαλό τους.
Ούτε όταν μπήκε στο ματς ο ορεξάτος «Ντέλιας» η ομάδα επένδυσε όσο έπρεπε επάνω του. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο Μπακασέτας και ο Μασούρας δεν ήταν στο καλύτερο βράδυ τους. Το γιατί αντικαταστάθηκε ο Ιωαννίδης μπορεί να το αποδώσω μόνο σε κόπωση, όχι σε τακτική επιλογή…
Θεωρώ όμως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας δεν ήταν στα πρόσωπα αλλά στη νοοτροπία. Λάθος του προπονητή; Λάθος των παικτών; Λάθος όλων μαζί; Η ουσία είναι ότι η Εθνική έπαιζε στην Τιφλίδα το μπαράζ, όχι στο… Παρίσι! Απέναντι σε μία ομάδα «κατώτερή» της ως σύνολο. Είχε δημιουργήσει στον εαυτό της την πολυτέλεια να παίξει αυτό το παιχνίδι της 10ετίας απέναντι σε αντίπαλο που δεν είναι φόβητρο. Ε, διάολε, ας το έπαιζε όπως έπρεπε κι ας έχανε. Όχι όμως έτσι. Όχι με «τσούκου τσούκου» μέχρι να πάμε στα πέναλτι και μετά… ο θεός βοηθός.
Δυστυχώς ο αποκλεισμός αποτελεί βαριά ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Τεράστια χαμένη ευκαιρία να ξορκίσει η ομάδα τη μαύρη 10ετία. Και η ειρωνεία είναι ότι η αρχή του «εφιάλτη» ήταν ξανά με αποκλεισμό στα πέναλτι: το 2014 στη Βραζιλία. Αλλά τότε στους «16» του Μουντιάλ (από την Κόστα Ρίκα), όχι σε μπαράζ στη Γεωργία. Ουδεμία σύγκριση…
Τούτη την ώρα δεκάρα δεν δίνω αν θα φύγει ο Πογιέτ, ποιος προπονητής θα έρθει κλπ κλπ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι ακόμα μια φουρνιά ταλαντούχων Ελλήνων ποδοσφαιριστών θα δει τα τελικά του Euro από την τηλεόραση. Και θα μπει κι αυτή στη δίνη της εσωστρέφειας και της εγχώριας ισοπέδωσης. Καθώς, όπως είναι γνωστό, όταν η Εθνική αποτυγχάνει δεν έχει «οπαδικές» ασπίδες. Πόσο μάλλον όταν αυτή η αποτυχία προστίθεται σε τόσες άλλες και είναι, δυστυχώς, η πιο απογοητευτική. Προσγείωση με το κεφάλι…
