Από το 2004 μέχρι το 2014 η Εθνική Ελλάδας έζησε τις ενδοξότερες ποδοσφαιρικά στιγμές της. Στηριζόμενη σε έναν κορμό ποδοσφαιριστών, για τους οποίους από ένα σημείο και μετά υπήρχε αρκετή συζήτηση. Αναφορικά με την ηλικία τους, το αν έχουν συμμετοχές στους συλλόγους τους. Αυτοί διέψευδαν τους πάντες και μπράβο τους.
Η τωρινή Εθνική ομάδα δεν έχει φτάσει σε καμία περίπτωση εκείνα τα επίπεδα. Είναι η ώρα να αρχίσει να το κάνει, έχοντας το μεγάλο ματς με τη Γεωργία για την πρόκριση στο Euro 2024. Δεν παύει όμως, να είναι ένα ματς. Ευκαιρία, υποχρέωση, ο καθένας το χαρακτηρίζει όπως θέλει. Αλλά είτε προκριθεί είτε-χτύπα ξύλο-αποκλειστεί η Εθνική μας, έχει κάτι σπουδαίο αυτή η φουρνιά: Την ελπίδα!
Η όλη τοξικότητα και η σχεδόν εχθρική συμπεριφορά από κάποιους σε οτιδήποτε αφορά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν πρέπει να κρύβει την πραγματικότητα. Είτε μείνει είτε όχι ο Πογιέτ, είτε επιβραβευτούν άμεσα οι κόποι των παιδιών με συμμετοχή στο Euro της Γερμανίας, είτε όχι.
Η Ελλάδα έχει μια ποδοσφαιρική οικογένεια στην Εθνική ανδρών, που δεν γίνεται παρά να τη χαίρεσαι. Ταυτόχρονα όμως, έχει ταλέντο. Μια φουρνιά παιδιών που σε νεαρή ηλικία έχουν απίστευτες παραστάσεις στους συλλόγους τους. Είτε έχουν βγει στο εξωτερικό, είτε διεκδικούν πράγματα εντός συνόρων με «βαριές» φανέλες. Άρα ξέρουν από πίεση, απαιτήσεις και δεν είναι… χαϊδεμένα παιδάκια ποδοσφαιρικά.
Ο αγώνας με τη Γεωργία, είναι τελικός. Είναι τεράστιο δέλεαρ για κάθε ποδοσφαιριστή, για κάθε φίλαθλο που «διψά» να δει ξανά τη γαλανόλευκη σε μεγάλα ραντεβού. Παράλληλα όμως, είναι η αρχή. Γιατί τώρα που αυτή η ομάδα έγινε οικογένεια, «έδεσε» και απέκτησε έναν ποδοσφαιρικό κορμό ποιότητας και εμπειριών σε σούπερ ηλικίες μάλιστα, ξεκινά το δρόμο της και δεν τον τελειώνει στην Τιφλίδα ή στο Euro αν με το καλό βρεθούμε εκεί.
Ο Βλαχοδήμος είναι 29 ετών, για τερματοφύλακας έχει μπροστά του μια «καθαρή» πενταετία. Ο Μαυροπάνος είναι 26, ο Κουλιεράκης 20, ο Χατζηδιάκος 27 και ο Ρέτσος 25. Τσιμίκας 27, Σάλιακας το ίδιο, Ρότα 26.
Ο Κωνσταντέλιας είναι μόλις στα 21, ο Τζόλης που έχει φύγει εξωτερικό μαζεύοντας εμπειρίες είναι ακόμη 22. Ο Ιωαννίδης που δείχνει να μην… χαμπαριάζει τίποτα, είναι στα 24, ενώ ο Παυλίδης που σκοράρει ασταμάτητα είναι στα 25.
Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που ίσως τώρα να μη σκέφτονται πολλοί, όπως ο Βαγιαννίδης, ο Αλεξανδρόπουλος, ο Μανδάς, όλοι τους στα 22 χρόνια.
Η Ελλάδα έχει την τύχη να διαθέτει μια εξαιρετική φουρνιά παικτών. Παιδιών με βλέψεις να μεγαλουργήσουν όχι απλά να έχουν καλές καριέρες. Ποδοσφαιριστές που θέλουν μια πενταετία όχι για να γίνουν βετεράνοι, αλλά για να πιάσουν το επίπεδο που μπορούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.
Ταλέντα που ήδη έχουν γίνει προσωπικότητες. Παίκτες που οδηγούν τις ομάδες τους και δε θα «μασήσουν» όποια κι αν είναι η περίσταση που θα συναντήσουν μπροστά τους με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Η Ελλάδα ποδοσφαιρικά μετά από πολλά χρόνια, ακουμπά σε καλά χέρια. Γι’ αυτό και ο τελικός με τη Γεωργία είναι απλά η αρχή της πορείας.
