Η είδηση της απόφασής του να αποχωρήσει από την τεχνική ηγεσία της Φράιμπουργκ στο τέλος της φετινής σεζόν μάλλον πέρασε στα… ψιλά της ροής των αθλητικών ιστοσελίδων.
Είναι πια δώδεκα χρόνια στον πάγκο της γερμανικής ομάδας, σχεδόν μια ποδοσφαιρική ζωή την υπηρετεί από διάφορες θέσεις τρεις δεκαετίες πια. Είχε πει πριν από μερικούς μήνες ότι όταν νιώσει πως αρχίζει να εξαντλείται η ενέργειά του και όταν αντιληφθεί πως θα έπρεπε να δοθεί η ευκαιρία σε νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με την ομάδα θα αποσυρθεί.
Σχεδόν από την ημέρα που ανέλαβε να «φτιάξει» την Φράιμπουργκ, χωρίς να γνωρίζει ότι θα γινόταν τελικά ο δεύτερος μακροβιότερος προπονητής της μετά τον Φόλκερ Φίνκε (1991-2007) το πλάνο της αποχώρησής του «δουλευόταν» στο μυαλό του.
Για έναν άνθρωπο, όπως ο Στράιχ, που ήταν γιος χασάπη και πήρε το απολυτήριο λυκείου μετά τα 20 του και που ανακάλυψε κάπως μεγάλος την… δίψα του για μάθηση, ειδικά για την ιστορία, το κατάλληλο τάιμινγκ για την απόσυρση ήταν εξίσου σημαντικό με την πορεία ως αυτό το σημείο.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2011 όταν ανέλαβε να κρατήσει την ομάδα στη μεγάλη κατηγορία μέχρι τον Μάιο του 2024 όταν θα παραδώσει μια Φράιμπουργκ την οποία «έχτισε» με σκληρή δουλειά, χωρίς τα εκατομμύρια ευρώ των ακριβών μεταγραφών, καθώς ο σύλλογος δεν έχει την υποστήριξη κανενός δισεκατομμυριούχου ή κάποιοι οικονομικού κολοσσού, ο Στράιχ κατάφερε να γίνει ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου, εκμεταλλευόμενος τα δύο μεγάλα πλεονεκτήματα της ομάδας: το πρώτο ήταν η συνέχεια και η σταθερότητα καθώς τα περισσότερα μέλη της διοίκησης είναι στις θέσεις τους επί δεκαετίες. Το δεύτερο ήταν ο ίδιος ο Στράιχ.
Ένας προπονητής που δίδαξε τους παίκτες του μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος, ο οποίος έβρισκε, μέσω του ποδοσφαίρου, την ευκαιρία για μιλά για όσα ζει κάθε κοινωνία έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Το 2015, με τη μεγάλη κρίση στη Μέση Ανατολή, στήριξε την απόφαση της Γερμανίας να ανοίξει τα σύνορά της και σε συνέντευξη τύπου πριν από ένα παιχνίδι ανέλυσε τη θέση του για το μεταναστευτικό σε έναν οκτάλεπτο μονόλογο. «Δεν είπαμε πολλά για το ποδόσφαιρο σήμερα, αλλά υπάρχουν και πιο σημαντικά θέματα» είπε στους δημοσιογράφους ολοκληρώνοντας.
«Αρχίζει να γίνεται δύσκολο να βρούμε μια χώρα να διοργανώσει το Μουντιάλ και να μην βασανίζει ανθρώπους» δήλωσε για την ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 από το Κατάρ.
«Ο θεός του χρήματος μεγαλώνει συνεχώς και στο τέλος θα καταβροχθίσει τα πάντα. Οι περισσότεροι όμως δεν θα το αντιληφθούν μέχρι να συμβεί αυτό» ήταν τα λόγια του για τη μεταγραφή του Νεϊμάρ στην Παρί Σεν Ζερμέν το 2017.
«Συμβαίνουν πράγματα στο ποδόσφαιρο που ξεπερνούν όλα τα όρια. Οι αγοραστές εμπλέκονται σε μια σειρά καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανήκω στους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα με αυτό» είπε για την εξαγορά της Νιούκαστλ από τους Σαουδάραβες.
«Για χρόνια το ποδόσφαιρο βρίσκεται στην κόψη ενός μαχαιριού. Είναι ένα προϊόν το οποίο μπορείς να το στύψεις σαν λεμόνι. Μπορείς να συνεχίσεις να το στύβεις και θα βγάζει χυμό. Και ακόμα έχει χυμό προς το παρόν, αλλά το ερώτημα είναι το εξής: Για πόσο καιρό οι άνθρωποι που το αγαπούν θέλουν να το βλέπουν να στύβεται βάρβαρα και να παραμορφώνεται;» θα εκφράσει τον προβληματισμό του για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο αγαπημένο του άθλημα.
Και κυρίως δεν θα διστάσει να μιλήσει για τους πρόσφυγες λέγοντας ότι «πίεση δεν είναι να παλεύεις για να μην υποβιβαστεί η ομάδα σου, αλλά να πρέπει να στοιβάξεις σε μια βάρκα τα παιδιά σου για να σωθείς διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Πρέπει να στον κόσμο ότι όλοι καταλήξαμε στον τόπο μας ξεκινώντας από κάπου αλλού εξαιτίας ενός πολέμου ή ενός λιμού, κάτι τέτοιο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με κάθε άλλον πρόσφυγα του "σήμερα". Η Ευρώπη εκμεταλλεύτηκε την Αφρική επί δεκαετίες, τώρα πρέπει να ανταποδώσουμε το κακό που ίσως τους κάναμε», αλλά και για την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γερμανία. ]
Καθώς τους προηγούμενους μήνες είχαν ενταθεί οι μαζικές διαδηλώσεις εναντίον της AfD, που κερδίζει συνεχώς έδαφος στη ώρα, ο 58χρονος προπονητής μίλησε δημόσια κάνοντας κάλεσμα σε όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου να ενώσουν τη φωνή τους μαζί του. «Αν δεν ξεσηκωθούμε τώρα, σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Είμαστε πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα. Κάθε πολίτης αυτής της χώρας πρέπει να πάρει ξεκάθαρη θέση, να μιλήσουμε όλοι στις οικογένειές μας, στους χώρους εργασίας μας. Eίναι ταραχοποιοί, είναι εγκληματίες, που αναζητούν τρόπους για να κερδίσουν δύναμη».
Πριν από κάποια χρόνια ένας δημοσιογράφος ζήτησε την άποψή του για τις πολλές απολύσεις προπονητών στην Μπούντεσλιγκα. Και η απάντηση ήταν μια ακόμη φιλοσοφική διάλεξη από τον Στράιχ…
«Η πίεση στους προπονητές είναι τεράστια, αλλά αυτό συμβαίνει και στην κοινωνία. Τα πάντα αφορούν το άτομο, οι συνδέσεις έχουν χαθεί. Ζούμε σε έναν κόσμο μεγάλων εταιρειών, όπου οι μικροί δυσκολεύονται να επιβιώσουν, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με πνευματικά προβλήματα, πνιγμένοι, χωρίς ζεστασιά.
Η κοινωνία μας περνά κρίση και αυτή αντικατοπτρίζεται στην πολιτική, την οικονομία το ποδόσφαιρο. Αυτή είναι η κατάσταση. Αυτός είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ζούμε σε αυτόν. Και ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει. Αυτή είναι η άποψή μου φυσικά. Είμαι ένας απλός προπονητής ποδοσφαίρου και αφού με ρώτησες, σου έδωσα την απάντησή μου».
Κάθε φορά που βγαίνει για έναν περίπατο στο Φράιμπουργκ είτε με τα πόδια είτε με το ποδήλατό του, γίνεται αποδέκτης εκδηλώσεων λατρείας και αγάπης από τον κόσμο που τον συναντά. Δεν είναι ότι δεν του αρέσει η αναγνωρισιμότητα, αν και ουδέποτε την επεδίωξε. Και την αντιμετωπίζει πάντα με μεγάλη συγκίνηση, σχεδόν με υγρά μάτια βλέποντας την ανταπόκριση που έχει η δουλειά του στους ανθρώπους της πόλης.
«Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα είναι τα πράγματα, όταν δεν θα είναι πια εδώ. Χωρίς τον Στράιχ, η Φράιμπουργκ, κατά κάποιο τρόπο, δεν θα είναι η Φράιμπουργκ» έχει πει ο επιθετικός Νιλς Πέτερσεν και είναι λογικό.
Είναι ένα τέλος εποχής. Της εποχής ενός ανθρώπου που μπορεί να μην απόλαυσε την δόξα διάσημων συναδέλφων του και να μην… έπαιξε με όρους μάρκετινγκ, δεν ήταν κάτι που ήθελε άλλωστε, αλλά παρέμεινε ένας ταπεινός δάσκαλος, ένας απλός άνθρωπος.
