Την περασμένη Πέμπτη, ο ΠΑΟΚ πνίγηκε απέναντι σε μία ομάδα με κορμιά και εντάσεις. Πνίγηκε όχι σε φάση άμυνας, αλλά ουσιαστικά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει το παραμικρό μέχρι το 87΄, όταν και έγινε για πρώτη φορά απειλητικός. Τελειώνοντας το παιχνίδι, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν πως το ίδιο ακριβώς θα κάνει και ο Άρης, άρα θα πρέπει ο ΠΑΟΚ να παρουσιάσει μία διαφορετική εικόνα.
Ο Μάντζιος βούτυρο στο ψωμί του. Δύο εξάρια, κοντινά οι γραμμές, πίσω από τη μπάλα όλοι και έχει ο θεός. Και πως να μην έχει όταν ζήσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας στα κοντινά 50 έναν χαφ να προτιμά να κόψει την γωνία της πάσας από την γωνία της εστίας. Το έκανε ο Μάρκος Αντόνιο στο μοναδικό γκολ της ημέρας.
Βέβαια για να φτάσουμε στο 31΄, έπρεπε να ζήσουμε με δύο επιλογές που δεν είχαν κανένα νόημα. Ο Μπράντον δεν έχει καμία χρησιμότητα σε ομάδες με μεγάλα κορμιά που είναι πίσω από την μπάλα και δεν κάνουν μπιλντ απ. Ο Μάρκος Αντόνιο που γενικά ήταν τίμιος στη κυκλοφορία της μπάλας, δεν είναι Σβαμπ που αν μη τι άλλο και κορμί είναι και περιοχή πατάει και το απρόβλεπτο μπορεί να κάνει.
Προφανώς και ο Άρης είδε τον ΠΑΟΚ να κάνει ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Κανένα άγχος να επιτεθεί με πέντε και έξι παίκτες. Ένας Σαβέιρο, ήταν αρκετός για να δημιουργήσει τα ένα δύο ρήγματα που χρειαζόταν για να βρεθεί η άμυνα του ΠΑΟΚ εκτεθειμένη.
Τα φώτα της άρνησης θα πέσουν στον Κεντζιόρα για τη λάθος πάσα, όμως μιλάμε για ένα παιδί που έχει δέκα παιχνίδια σερί, χωρίς αλλαγή και το ένα 120λεπτό. Προφανώς και θα σκάσει, θα έχει και τις κακές του στιγμές. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτός.
Αφήνοντας στην άκρη τις λάθος – κατ εμέ – επιλογές ενδεκάδας, είναι και το πνευματικό. Αλήθεια, πως δικαιολογείται αυτός ο φόβος για μία ομάδα που πριν το παιχνίδι ήταν πρώτη; Δηλαδή αν ήταν τέταρτος ο ΠΑΟΚ, θα έμπαιναν στο γήπεδο για την παρουσίαση ο καθένας χέρι – χέρι με τον ψυχολόγο;
Δεν βάζω στη κουβέντα τον Ντέλια γιατί ήμουν σίγουρος πως χρειαζόταν φρεσκάρισμα λόγω Πέμπτης. Δεν γινόταν να ξεκινήσει σήμερα αλλά και να ξεκινούσε, ο ΠΑΟΚ το είχε πάρει λάθος από την αρχή. Θα παρασυρόταν και αυτός.
Ο ΠΑΟΚ γενικά, έχει μία κατάρα να τον κυνηγάει. Όλα τα λάθη του, θα τα βρει μπροστά του. Δεν θα υπάρξει μισό που θα περάσει και δεν θα ακουμπήσει.
Έκανε κακή επιλογή φορ το καλοκαίρι, εγκλωβίστηκε από την παρουσία του Τζίμα, δεν πήρε άλλον φορ και εννοείται πως ξέμεινε από φορ.
Έκανε κακή επιλογή στόπερ, με αποτέλεσμα ο Κεντζιόρα να μη παίρνει ανάσα, με δεδομένο πως ο Έκονγκ επέλεξε να παίξει τραυματίας κάτι εξαιρετικά αντιεπαγγελματικό για την ομάδα που σε πληρώνει.
Και μέσα σε όλα, ο ΠΑΟΚ ανέχεται να παίζει σε άδειο γήπεδο επειδή ένας άσχετος πιστεύει πως θα σώσει τον κόσμο. Και εντάξει, δεν μπορεί να πάει κόντρα στους νόμους του κράτους, αλλά δεν γίνεται να έχει απωλέσει εντελώς και το στοιχείο της αντίδρασης που είναι στο φινάλε στο dna του κλαμπ.
Με λίγα λόγια, ο ΠΑΟΚ δεν φτάνει που παίζει με συνθήκες χειρότερες από αυτές που θα έπρεπε, ανέχεται να λύνονται οι δεσμοί με το κοινό του χωρίς να βγάζει κιχ. Το καταγράφω, γιατί βλέπω να επηρεάζεται κόσμος από αυτή την ιστορία. Αρνητικά.
Τέλος, θα αναφερθώ στον διαιτητή που μας έφερε ο Φροιλάινεν – πως τον λένε δεν θυμάμαι – στη Τούμπα, ο οποίος πριν το παιχνίδι πρέπει να άκουγε καλά στο τηλέφωνο, όπως και ο VARίστας. Πρώτον γιατί έπαιξε έξοχα το παιχνίδι των καθυστερήσεων και των διακοπών του αγώνα που επιδίωκε ο Άρης και δεύτερον γιατί δεν γίνεται να μην πάει έστω στο VAR ο διαιτητής να το δει.
Γιατί ναι μεν οι οδηγίες της ΟΥΕΦΑ για πρόσκρουση σε σώμα – χέρι του ίδιου είναι κατά του πέναλτι, αλλά ο παίκτης του Άρη με την κόντρα έχει ανοίξει τα χέρια που σημαίνει πως αποκτά όγκο. Και βέβαια το χέρι είναι εντελώς σε αφύσικη θέση όταν γίνεται η πρόσκρουση.
Αλλά ακόμα πιο αφύσικη, ήταν η μη αντίδραση του πάγκου στη φάση.
Όταν λοιπόν είσαι παθητικός σε όλα τα επίπεδα, η κατάληξη θα είναι κακή.
Είναι τόσο απλό…
