Η τελευταία δεκαετία έχει φέρει δραματικές αλλαγές στο στάτους του ΠΑΟΚ, από την έλευση του Ιβάν Σαββίδη και έπειτα. Δεν έγινε μεγαλύτερος σύλλογος ο ΠΑΟΚ, γιατί το μέγεθός του δεν εξαρτήθηκε ποτέ από το πόσο γεμάτη ήταν η τροπαιοθήκη του, αλλά από το τι αντιπροσώπευε, ποιους εκπροσωπούσε, από ποιους ιδρύθηκε και τι συμβολίζει.
Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβουν οι φίλαθλοι που διάλεξαν την ομάδα τους, επειδή τους γυάλισαν τα τρόπαιά της και δέθηκαν μαζί της σε φιέστες και πανηγυρισμούς, πως γίνεται ένας Σύλλογος να αυξάνει την οπαδική του βάση για 90 χρόνια μέσα από εκκωφαντικές τραγωδίες. Δεν είναι ούτε το μέσο, ούτε η ώρα να κάνω ιστορικές αναλύσεις για το πόσες φορές ο ΠΑΟΚτσής έμεινε αποσβολωμένος να απορεί για την γυρισμένη πλάτη της τύχης.
Η τελευταία δεκαετία -και οι Ιβάν Σαββίδης, Ραζβάν Λουτσέσκου- έμαθαν στον ΠΑΟΚ να είναι νικητής. Άρα ένας αποκλεισμός, όσο ηρωικά ή άδικα και αν ήρθε, όταν προέρχεται από μια χειρότερη ομάδα, είναι αποτυχία. Και μόνο αν την αντιληφθούμε ως τέτοια, θα προχωρήσουμε μεγαλώνοντας.
Στα μάτια μου ο ΠΑΟΚ ήταν εξαρχής το φαβορί των διπλών αναμετρήσεων με τον Παναθηναϊκό. Όχι γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είχε να διαχειριστεί ένα πρόγραμμα-Γολγοθά, ή γιατί δεν δικαιούται και 3-4 κακά παιχνίδια μέσα στην σεζόν. Αλλά γιατί ο Παναθηναϊκός ήδη έχει ξεπεράσει την αναμενόμενη περίοδο που μια ομάδα μπορεί να προχωράει με τύχη και πέναλτι εκτός περιοχής, χωρίς κανένα ποδοσφαιρικό σχέδιο, μόνο με ατομικές αναλαμπές ενός πολύ ποιοτικού ρόστερ.
Δεν δικαιώθηκα και η ρέντα των πρασίνων συνεχίζεται, πήραν όλες τις στιγμές με το μέρος τους και ακόμη αν ντροπιάστηκαν με ποδοσφαιρικούς όρους στον αγωνιστικό χώρο, με κάποιον μεταφυσικό τρόπο πέρασαν στον τελικό κατά πάσα πιθανότητα με τον Άρη. Ίσως βιαστική η κρίση μου, αλλά θεωρώ ότι ανάμεσα στις δυο αυτές ομάδες θα παίζεται το τελευταίο εισιτήριο του Europa Conference League, και ο ηττημένος του τελικού θα μείνει και εκτός Ευρώπης.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του στη Λεωφόρο, προκάλεσε ενθουσιασμό και έκανε τους θεατές να περιμένουν το μοιραίο, όσο είχαν αρχίσει να ασχολούνται με τα διοικητικά και όχι τα αγωνιστικά της ομάδας τους. Κακώς άφησε το ματς «ζωντανό» ως την παράταση και κακώς δεν είχε την ίδια απόδοση και στο πρώτο ματς στην Τούμπα, όπου όπως φάνηκε μια ισοπαλία θα του αρκούσε. Και πιθανόν να ερχόταν, αν ο Τάσος Μπακασέτας δεν φρόντιζε να χαλάσει το παιχνίδι στο τέλος του.
Όταν μια ονειρεμένη εμφάνιση δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δεν είναι λόγος πανηγυρισμού, όσο μοναδικές στην ιστορία κι αν είναι οι συγκυρίες που χρειάστηκαν για να αποκλειστείς. Όμως ας επιστρέψουμε λίγο στην αρχή του κειμένου. Την τελευταία δεκαετία ο ΠΑΟΚ άλλαξε το στάτους του. Νίκες στην Αθήνα έχει κάνει ουκ ολίγες, κατεβαίνοντας συχνά πια ως φαβορί. Τίτλους πήρε, όσους στα προηγούμενα 90 χρόνια ζωής του. Δέκα χρόνια είναι πολλά όμως για να έχει γαλουχήσει μια γενιά πιτσιρικάδων που αγαπούν τη νίκη περισσότερο από το σύμβολο στη φανέλα.
Και μέρες σαν την προχθεσινή μέσα στην πίκρα τους, έχουν και κάτι διδακτικό, που καταλαβαίνει κανείς αν διαβάσει την ανακοίνωση των οργανωμένων. Η περηφάνεια δεν έρχεται με το αποτέλεσμα, αλλά με τον τρόπο που προσπαθείς να φτάσεις σ αυτό. Και ο φετινός ΠΑΟΚ, είτε κατακτήσει τους εναπομείναντες δυο τίτλους που κυνηγάει, είτε όχι, κάνει περήφανο τον κόσμο του, γιατί από αουτσάιντερ για τα πάντα, φτάνει σε λίγους μήνες να αναγκάζει τον Παναθηναϊκό να παίζει ανταρτοπόλεμο. Και όχι ως εξαίρεση, αλλά ως κανόνα την τελευταία δεκαετία τα ματς αυτά έχουν τον ΠΑΟΚ κυρίαρχο.
Ε καμιά φορά το γάτα - ποντίκι μπορεί να βγει και διπλό!
ΥΓ Προσπάθησε η ΠΑΕ Παναθηναϊκός να κάνει χιούμορ επιπέδου «θείου που κάθεται με τη νεολαία» υπονοώντας ότι, η πρόκριση αφαιρεί λίγο από τον πόνο που τους έχει προκαλέσει ο Ραζβάν Λουτσέσκου. Βέβαια αν ρωτήσεις σήμερα -μετά την πρόκριση- 10 σοβαρούς Παναθηναϊκούς, από τους πολλούς που έχουν ζήσει πραγματικά μεγαλεία με την ομάδα τους, αν θα αντάλλαζαν προπονητές με τον ΠΑΟΚ, θα σου απαντούσαν και οι… 12, ναι, χωρίς δεύτερη σκέψη.
