Η απορία μου είναι ειλικρινής και όχι προβοκατόρικη. Ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της αθλητικής βίας (το οποίο ψηφίζεται την Πέμπτη 1η Φεβρουαρίου) αλλά και κατά τη διάρκεια της σχετικής συζήτησης ξεκαθάρισε ότι από την Τετάρτη 6 Μαρτίου τίθενται σε ισχύ οι διατάξεις για τις νέες , σγχρονες κάμερες σε όλα τα γήπεδα και από την Τρίτη 9 Απριλίου τίθενται σε ισχύ οι διατάξεις για το νέο σύστημα ταυτοποίησης των κατόχων εισιτηρίων των ποδοσφαιρικών αγώνων μεταξύ ομάδων της Super League. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την απόφαση για το κλείσιμο των γηπέδων, μέχρι το άνοιγμα τους (στις 12 Φεβρουαρίου), αν κατάλαβα καλά όσα είπε ο κ. Βρούτσης, έγιναν συζητήσεις με όλες τις ΠΑΕ και κάτι σαν αυτοψία στα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας, όπου λειτουργούν κάμερες μεν, όχι σωστά δε και τέλος πάντων όχι στο επίπεδο που θα έπρεπε.
Εντάξει, κατανοητό. Εκείνο που παραμένει για μένα ακατανόητο και εδώ φτάνουμε στην ειλικρινή απορία είναι γιατί έπρεπε να κλείσουν τα γήπεδα; Εφόσον ξανανοίγουν χωρίς ιδιαίτερα λειτουργικές κάμερες και χωρίς ικανοποιητικό σύστημα ηλεκτρονικού εισιτηρίου, ποιο ήταν το κέρδος από το “λουκέτο”;
Ότι ο υπουργός είχε χρόνο να συζητήσει με τις ΠΑΕ;
Ότι πραγματοποιήθηκαν αυτοψίες;
Ότι πιέστηκαν κάπως οι διοικήσεις των ομάδων; Με εξαίρεση το αμφίβολο τελευταίο επιχείρημα, όλα τα άλλα θα μπορούσαν φυσικά να γίνουν και με τα γήπεδα ανοιχτά, όχι;
Για να το θέσω αλλιώς, αν ακόμα δεν έχουν διασφαλιστεί οι καλύτερες δυνατές συνθήκες ενός αγώνα, τότε γιατί ξανανοίγουν;
Ας μην παρεξηγηθεί το τελευταίο ερώτημα: δεν εννοώ φυσικά να μην ανοίξουν. Εννοώ ότι όσοι πιστεύαμε και γράφαμε από την πρώτη στιγμή ότι η απόφαση της κυβέρνησης ήταν ακατανόητη και άδικη, μάλλον επιβεβαιωθήκαμε. Οι αυστηρές προειδοποίησεις ότι κανένα γήπεδο θα λειτουργήσει χωρίς κάμερες και ηλεκτρονικό εισιτήριο, έγιναν ωραίες εξαγγελίες για υπερσύγχρονα συστήματα και νέο πλαίσιο τιμωριών.Α ναι, και για την αναβάθμιση της Διαρκούς Επιτροπής Αντιμετώπισης της Βίας που θα έχει πλέον καίριο ρόλο και λόγο στην επιβολή ποινών, όταν προκύψουν επεισόδια. Αν δεν έχει οριστικοποιηθεί η σύνθεσή της, να προτείνω την κ. Μαρούπα;
Για να επαναλάβουμε τα βασικά: η βία στα γήπεδα είχε έτσι κι αλλιώς μειωθεί και είχε μεταφερθεί κατά κύριο λόγο στους δρόμους των πόλεων. Ως εκ τούτου είναι ζήτημα πολυπαραγοντικό και κατά βάση κοινωνικό, σχεδόν άμεσα συνδεδεμένο με την βία στα σχολεία, την ρατσιστική βία ή ακόμα και την ενδοοικογενειακή βία. Δεν αναλύτεται εύκολα και σίγουρα όχι στο πλαίσιο ενός άρθρου. Από εκεί και πέρα, σαφώς κάποια από τα μέτρα του νομοσχεδίου κινούνται προς στην σωστή κατεύθυνση και μακάρι να έχουν αποτέλεσμα, με την συνεργασία και των ΠΑΕ. Αλλά εξακουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί έπρεπε ο σχεδιασμός του νομοσχεδίου να υλοποιηθεί με άδειες εξέδρες.
Νιώθω δηλαδή ότι το κλείσιμο των γηπέδων, έβγαλε τόσο νόημα όσο π.χ. η αποχή των Ελλήνων διαιτητών για μία αγωνιστική (επέστρεψαν στη συνέχεια και όλοι συνέχισαν να τους βρίζουν, να τους απειλούν και να τους τραμπουκίζουν, ατιμώρητοι) ή άλλες αντιδράσεις που εμπίπτουν στην κατηγορία “θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω”.
Παρεμπιπτόντως ξέρετε τι άλλο θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της βίας; Η σύλληψη και η τιμωρία όσων επιτίθενται σε διαιτητές και κυρίως όσων τους βάζουν να το κάνουν. Ως προς αυτό άραγε, υπάρχει πρόθεση να γίνει κάτι;
Αφήστε, δεν χρειάζεται απάντηση. Τούτη ναι, είναι όντως μια προβοκατόρικη απορία.
