Ο Ολυμπιακός εφέτος δεν βλέπεται. Είμαι μια ομάδα ο Θεός να την κάνει ομάδα, είναι ένα σύνολο που μόνο συνολικά δε «δουλεύει» μέσα στο γήπεδο, δεν έχει ποδοσφαιρικό πλάνο ούτε για δείγμα, αλλάζει προπονητή και τεχνικό διευθυντή κάθε... εβδομάδα, είναι με λίγα λόγια ό,τι χειρότερο έχει παρουσιάσει η διοίκηση των ερυθρολεύκων από το 2010 που ανέλαβε τα ηνία.
Όλα τα παραπάνω τα έχουμε δει πολλές φορές στο πρωτάθλημα που «τρέχει». Τα είδαμε στις Σέρρες, τα είδαμε με ακόμα χειρότερο τρόπο στο Περιστέρι κόντρα στον Ατρόμητο, τα είδαμε και στην Τρίπολη που έσωσε την παρτίδα ο Φορτούνης, τα είδαμε στην Αγιά Σοφιά που μετά το 1-1 γύρισε πίσω για να πάρει το αποτέλεσμα, τα είδαμε στο Γεώργιος Καραϊσκάκης που ήρθε η ξεφτίλα της χρονιάς από τον ΠΑΟΚ με την τεσσάρα.
Όλα αυτά, λοιπόν, είναι γνωστά. Τα έχουμε γράψει, μπορεί όχι όλοι, αλλά τα έχουμε γράψει. Κι επίσης κάποιοι από εμάς έχουμε γράψει ότι δεν είναι δυνατόν να ζητάς τρία πέναλτι στο Περιστέρι, αλλά και ούτε είναι δυνατόν να μην ολοκληρώνονται τα παιχνίδια στο γήπεδο και μόνο στο γήπεδο και να διακόπτονται οριστικά όπως έγινε στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Αρκετά έχουμε ακούσει για χάρτινες νίκες, για νίκες στα δικαστήρια και χάρτινους πρωταθλητές και πρωταθλήτριες.
Τα βαρεθήκαμε, τα σιχαθήκαμε οι «υγιείς» άνθρωποι, οι κανονικοί που πολύ θα θέλαμε να υπάρχει ένα πιο κανονικό πρωτάθλημα. Ενα πρωτάθλημα που απαγορεύονται οι δυσφημιστικές δηλώσεις για διαιτητές, ένα πρωτάθλημα που να έχει διαιτησία άξια και όχι ανάξια με αποτέλεσμα να φέρνουν διαιτητή από το κάθε χωριό της Ευρώπης, όπως ο Μαρέφκα, για να σφυρίξει ένα τέτοιο ντέρμπι. Μια διοίκηση της ΕΠΟ και μια ΚΕΔ που να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών -ειδικά μετά τον θάνατο του παλικαριού από τα επεισόδια στο Ρέντη, το θάνατο του Αλκη κλπ.-, που με τις επιλογές τους να επιδεικνύουν την ανάλογη σοβαρότητα και όχι το ακριβώς αντίθετο.
Χθες στο Καραϊσκάκη έγινε κανονική σφαγή. Κανονική κλοπή, ο ορισμός της αλλοίωσης. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο εμφανίστηκε στο 44', λεπτό που ο Μασούρας μείωσε σε 1-2. Μέχρι τότε υπάρχουν κάτι ερυθρόλευκες φανέλες που ούτε τα βασικά είναι ικανές να κάνουν στον αγώνα. Με αποκορύφωμα τη συμπεριφορά στα στημένα της ΑΕΚ στο 32' και στο 74'. Ολομόναχοι Λιβάι, Τσούμπερ και τέρμα το παραμύθι. Εκεί καταλαβαίνεις ότι όχι μόνο σοβαρή δουλειά δεν γίνεται από τον Καρβαλιάλ, αλλά απορείς πώς επιλέχθηκε προπονητής για τον Ολυμπιακό ένας άνθρωπος που σε 25 χρόνια καριέρας έχει αλλάξει περίπου 30 ομάδες.
Από όλα αυτά, όμως, μέχρι το να ακυρώνεται καθαρό γκολ και να μη δίνεται πέναλτι-μαρς υπάρχει απόσταση. Ο Ολυμπιακός εδικαιούτο κάτι παραπάνω από το 1-2 όχι επειδή έπαιξε μπάλα περιοπής, αλλά επειδή σε αυτά τα 25 λεπτά που έπαιξε σαν ομάδα (46'-71') έπρεπε να ισοφαρίσει και στη συνέχεια να του δοθεί η ευκαιρία να περάσει μπροστά στο σκορ.
Για να είμαι ειλικρινής, στο πέναλτι σκέφτηκα τον κόσμο που λείπει από το γήπεδο. Νομίζω όλοι αυτό σκεφτήκαμε. Φυσικά και καταδικάζω κατηγορηματικά την οποιαδήποτε πράξη βίας ή απόπειρα βίας. Επειδή, όμως, άλλο τα... βιβλία, το... savoir vivre και άλλο η ζωή με τον ρεαλισμό της, εάν το ντέρμπι είχε κόσμο τότε μάλλον δεν θα τελείωνε. Και υπό αυτό το πρίσμα, «μια χαρά» έκανε η ανίκανη κυβέρνηση και έβαλε λουκέτο στις εξέδρες. Κι αυτό ομολογία ανικανότητας είναι...
