Οραματιστής, ουδείς. Οραμα, ουδέν. Εκ του ελάσσονος λοιπόν, το μείζον. Πώς αντιμετωπίζουμε εδώ τη βία, πώς αντιμετωπίζονται τα μεγάλα και τα σημαντικά στις λεγόμενες "δυτικές κοινωνίες". Πάντοτε τρέχοντας, ασθμαίνοντες και κάθιδροι, πίσω από τα γεγονότα. Πίσω από τα ζητήματα που, λόγω των γεγονότων, ανακύπτουν. Ποτέ, μπροστά από αυτά. Μοιραίοι κι άβουλοι. Ενας κλόουν όπως ο Ουκρανός ας πούμε, εύκολα τους σέρνει βόλτα, όλη την Ενωμένη Ευρώπη, στη στράτα του. Καθόλου παράξενο, αφού κι εκείνος επί της ουσίας με κλόουν, ασχέτως dress code, συνδιαλέγεται. Οι δυτικές κοινωνίες καταλήγουν να μοιάζουν με τα φρούτα που, μέρα-μέρα, σαπίζουν όλο και πιο βαθιά στο δέντρο επάνω.
Ασθμαίνουσα και κάθιδρη, η ελληνική κυβέρνηση "κυνηγάει" τη βία. Μία κακή κυβέρνηση. Ασθμαίνον και κάθιδρο, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο τρέχει πίσω από τα εξτρά προβλήματα που η κυβέρνηση δημιούργησε...για να λύσει το πρόβλημα. Μία επικίνδυνη κυβέρνηση. Ανακοινώθηκαν μέτρα, και η αμέσως επόμενη ημέρα ήταν ημέρα απογραφής της εκ των μέτρων (αναμενόμενης) ζημίας του κάθε κλαμπ. Του κάθε κλαμπ, αδιακρίτως. Επιζήμια μέτρα προς πάσα κατεύθυνσιν, επί δικαίων και αδίκων, δύσκολα μπορεί να είναι ωφέλιμα μέτρα.
Πρόκειται για κυβέρνηση η οποία, να πω μονάχα ένα παράδειγμα ενόψει της αγωνιστικής που έρχεται στη Β' Εθνική, κλείνει το γήπεδο σε ματς ΑΕΚ Β-Αναγέννηση Καρδίτσας και αφήνει ανοιχτό το γήπεδο σε ματς Ηλιούπολη-Ολυμπιακός Β. Ποιο από τα δύο είναι, δυνητικά, το επισφαλές; Από κυβέρνηση που παίρνει τέτοια μέτρα δε, έρχονται κι οι απειλούμενοι διαιτητές και προσβλέπουν σε ικανοποιητικές λύσεις προστασίας. Απαιτούν, ραντεβού και εγγυήσεις. Είναι...σίγουροι; Εγώ θυμάμαι πως όταν ο Ντέμης ένιωσε να απειλείται από τον μακαρίτη Ψωμιάδη, δεν βασίστηκε στο Κράτος. Βασίστηκε, στην προσωπική ασφάλεια του Βαρδή Βαρδινογιάννη. Και εκείνοι ήταν που, πράγματι, απέτρεψαν μακελειό τη νύχτα που ο Ψωμιάδης "επισκέφτηκε" τον Ντέμη στη Φιλοθέη.
Η απογραφή ζημιών, επίσπευσε εξελίξεις στη Σούπερ Λιγκ. Φυσιολογικά. Είναι εταίροι, δεν είναι φίλοι ούτε εχθροί. Τα κέρδη, συσπειρώνουν εταίρους. Οι ζημίες, αποδομούν. Ο,τι τρέφει τον κύριο Μαρινάκη ιδιοσυγκρασιακά, το να μαλώνει συνεχώς με τους πάντες και για τα πάντα λες και παίζεται ένα ολόδικό του (και κανενός άλλου) παιγνίδι, αυτό έφτασε να τον απομονώσει. Προκύπτει εκ των πραγμάτων, ο πόλος-Αλαφούζος. Αυτή τη στιγμή ο κύριος Αλαφούζος είναι η καλύτερη ρεαλιστική πιθανότητα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, για διάλογο με (αυτή) την Κυβέρνηση. Διότι, εάν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ευρισκόμαστε στο σημείο όπου η Σούπερ Λιγκ χρειάζεται να νουθετήσει, να λογικέψει, την Κυβέρνηση. Αντί να νουθετεί η εποπτεύουσα Κυβέρνηση, τη Σούπερ Λιγκ. Τραγικό!
Η ελπίδα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, είναι τώρα η ευθύνη του κυρίου Αλαφούζου. Η ευθύνη συνίσταται, στο να χρησιμοποιήσει ο κύριος Αλαφούζος την καταφανώς προνομιακή (και εννοείται πως επ' ουδενί δεν την ενοχοποιούμε) σχέση του με την Κυβέρνηση, όχι δι' ίδιον Παναθηναϊκό μικροσυμφέρον, αλλά για το γενικό όφελος. Αυτό είναι που θα κάνει την άμεση, την απτή, διαφορά. Σε τούτη τη φάση, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν ψάχνει κέρδος. Ψάχνει, μείωση της ζημίας. Η λεγόμενη limiting-the-damage άσκηση. Σε αυτή την άσκηση, ζητείται εποικοδομητικότητα. Πρακτικότητα, επίσης. Υπ' αυτή την έννοια συνεπώς, η πρόταση του Μάκη Γκαγκάτση, και πρακτική και εποικοδομητική, δίνει μία αληθινή προοπτική διεξόδου. Τέτοια μυαλά, έχει ανάγκη το ποδόσφαιρο στη χώρα για μια φυγή προς τα εμπρός.
Η ίδια η χώρα βέβαια, έχει ανάγκη άλλα πράγματα για να μη τρέχουμε διαρκώς σε limiting-the-damage στίβους μάχης. Εχουμε ανάγκη, βασική παιδεία. Η παιδεία είναι κάτι το πολύ ανώτερο από την εκπαίδευση. Αν δούμε πώς καταρρέει στη χώρα η εκπαίδευση που είναι κάτι το πολύ υποδεέστερο από την παιδεία, τότε εύκολα σκεφτόμαστε πού ευρίσκεται στη χώρα το επίπεδο της παιδείας. Το αγγίζουμε, στην καθημερινότητα. Εξω, στην κοινωνία. Και σε αυτό επίσης, για την όποια αναβάθμιση δεν είναι έξυπνο να βασιζόμαστε στο Κράτος. Ο μόνος στον οποίον έχει νόημα να βασιζόμαστε, είναι ο (καλύτερος) εαυτός μας. Αρχίζοντας, από τα μικρά. Οσα δεν παίρνουν, ούτε χρήμα ούτε κόπο. Τα ανέξοδα και τα ανώδυνα. Οσα θέλουν, μόνο τρόπο.
Ιδέα. Για μια φορά, ας ξεκινήσουμε μία ημέρα της ζωής μας στον δρόμο...παραχωρώντας, στη διασταύρωση, τη δική μας προτεραιότητα στον απέναντι. Με ένα νεύμα. Πέρνα εσύ, μετά θα περάσω κι εγώ. Ενα είναι, πώς μονομιάς θα νιώσουμε εμείς οι ίδιοι. Προσδοκώμενο μπόνους είναι, ότι επιπλέον θα πάρουμε πίσω (πιθανόν) ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ. Δεν θα κοστίσει κάτι, στην τσέπη μας. Δεν θα κουράσει, το σώμα μας. Βεβαιώ όποιον ενδιαφέρεται, πως είναι ένας ωραιότατος τρόπος για να ξεκινήσουμε μία ημέρα της ζωής μας.
