Η χαρά του κράτησε δυστυχώς ελάχιστα δευτερόλεπτα. Όταν πλέον είχε περικυκλωθεί από τους ανθρώπους που είναι επιφορτισμένοι με την ασφάλεια των θεατών, αφού πρώτα σήκωσε τα χέρια σε φάση «παραδίνομαι», τελικά οδηγήθηκε με το ζόρι εκτός αγωνιστικού χώρου.
Η κερκίδα των φανατικών παρακολούθησε όλο το σκηνικό και ξέσπασε σε έντονες αποδοκιμασίες. Και ορθώς, μιας και επρόκειτο για έναν άκακο πιτσιρίκο, ο οποίος απλώς ζούσε το όνειρό του. Δεν κράδαινε και κανένα όπλο, ούτε συνοδευόταν από ευτραφείς μπράβους για να του ανοίξουν τον δρόμο, διευκολύνοντάς του την είσοδο...
Οι άνθρωποι της ΠΑΕ, δόξα τω Θεώ, αντιλήφθηκαν το περιστατικό. Με το που ο απογοητευμένος μικρός πήρε τη θέση του ξανά στη θύρα που καθόταν, ο Σπύρος ο Βλάχος και -αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό λάθος- ο Νικόλας Βασιλαράς πλησίασαν το σημείο και έκαναν νεύμα στον μπόμπιρα να μπει ξανά στο χορτάρι.
Εκείνος, φυσικά, δεν έχασε την ευκαιρία... Έτρεξε στην πλευρά που βρίσκονταν οι ποδοσφαιριστές και αυτή τη στιγμή, αφού τη διηγηθεί αύριο στους συμμαθητές του, δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Η κερκίδα, τούτη τη φορά, πανηγύρισε μαζί του. Τον ακολούθησαν και άλλα παιδάκια (και αυτό της φωτογραφίας, παρεμπιπτόντως). Η αντίσταση των αυστηρών και άκαρδων σεκιουριτάδων είχε πια καμφθεί. Και η Λεωφόρος ήταν... μια ωραία ατμόσφαιρα. Με τα γκολ της, τις οσμές της, τα τραγούδια της, τα vibes της, την άποψή της.
Αυτό ήταν το τρίτο γκολ του Παναθηναϊκού, σίγουρα το πιο όμορφο της βραδιάς. Και ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια όσο πιο πλήρη περιγραφή του γινόταν, δίνοντας παράλληλα ένα ζεστό «μπράβo» σε όσους διόρθωσαν αυτή τη μικρή ανορθογραφία. Γιατί, πολύ απλά, πρέπει να αναφέρουμε και τα καλά, όταν αυτά γίνονται. Και να τα επικροτούμε.
Τα λέμε στο Περιστέρι, τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου. Στήριξη στον Ιβάν και στους ποδοσφαιριστές μέχρι το τέλος, ό,τι και αν γίνει.
