Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από την αρθρογραφία των σημερινών αθλητικών εφημερίδων...
ΠΑΝΟΣ ΛΟΥΠΟΣ - ΩΡΑ
Αλλά και όταν ήρθαν οι αποδείξεις, είτε μιλάμε για βίντεο, είτε για τηλεφωνικές συνομιλίες, είτε για χιλιάδες σελίδες δικογραφιών, είδα πολύ καλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Τα όσα είπε ο Βαγγέλης Μάντζιος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ένας δεν ήρθαν, ούτε να μας ταράξουν, ούτε να μας προκαλέσουν την παραμικρή εντύπωση.
Πράγματα που τα βλέπαμε και τότε και που θα αναφέραμε. Και όλα όσα είπε, αλλά και εκείνα που δεν είπε, εκείνη την περίοδο. Γιατί ναι μεν η ΑΕΚ έπεσε λόγω και δικών της λαθών, αλλά έπεσε και επειδή δεν συμβιβάστηκε ποτέ σε κανένα... άρμα κι ας ήταν πολύ αδύναμη.
Το γεγονός βέβαια ότι εμάς δεν μας τάραξαν, ούτε μας εντυπωσίασαν τα λεγόμενα του Βαγγέλη Μάντζιου, δεν σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να αφήσουν ασυγκίνητη την ΕΠΟ, την ΕΕΑ, κάποιον εισαγγελέα, βρε αδερφέ! Κι όμως. Και πάλι... δεν τρέχει κάστανο. Τι κι αν μιλάει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στο υψηλότερο επίπεδο για κρυφά συμβόλαια που υπογράφτηκαν, για δανεισμούς σε φίλα προσκείμενες ομάδες, για προσπάθεια συμφωνίας ενός προπονητή άλλης ομάδας; Δεν βαριέσαι! Μηδέν οξέα!
Στην Ελλάδα, ούτε οι αποδείξεις, ούτε τα χειροπιαστά στοιχεία, ούτε οι καταγγελίες των πρωταγωνιστών, μπορούν να νικήσουν τη σαπίλα που έχει διεισδύσει παντού και έχει μολύνει τα πάντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΕΓΓΛΙΔΗΣ - ΦΩΣ
Η επιχείρηση απόκτησης του Ροντινέι από τον Ολυμπιακό είναι ναι απαραίτητη καθώς για το δεξί άκρο μια τέτοια μεταγραφή είναι επιτακτική ζ με τον 30χρονο Βραζιλιάνο σίγουρα να αποτελεί τη δυναμική και ενεργή μονάδα που ψάχνει σε αυτήν τη την πλευρά η ελληνική ομάδα. Το μοναδικό ρίσκο έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχει εμπειρία εκτός της πατρίδας του, αλλά αν ο παίκτης είναι πράγματι καλός, τέτοιοι κίνδυνοι συνήθως περιορίζονται ή εξαφανίζονται από τα πρώτα παιχνίδια.
Και αν ο Ροντινέι έχει κληθεί στην προεπιλογή για το Μουντιάλ και απλώς μένει έξω για τιμητικούς προς τον Ντάνι Άλβες λόγους, καταλαβαίνει κανείς ότι θα πρόκειται για μια μεταγραφή εγγυημένης σε πολύ μεγάλο βαθμό επιτυχίας. Σε μια θέση όπου ο Ολυμπιακός έχει ταλαιπωρηθεί αφάνταστα έπειτα από την αποχώρηση του Ομάρ. Που δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να επιστρέψει κι αυτός...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΛΑΚΗΣ – SPORTDAY
Ο Μέσι που φεύγει και ο Εμπαπέ που έρχεται. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα μέχρι τώρα στο Μουντιάλ και μας δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσουμε προχθές. Ο 24χρονος Γάλλος, χωρίς να πιάσει μεγάλη απόδοση, μας έδωσε άλλη μία φορά να καταλάβουμε ότι είναι ένα ποδοσφαιρικό θαύμα. Στηριγμένος στην ταχύτητα μεγάλου σπρίντερ και τις απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, είναι πρακτικά αδύνατο να τον προλάβει αντίπαλος στο ανοιχτό γήπεδο. Παράλληλα βελτιώνοντας τις επαφές του και τα χτυπήματα στην μπάλα είναι δεινός σκόρερ. Έχει επίσης την τύχη να πλαισιώνεται από σπουδαίους παίκτες και στην εθνική Γαλλίας, που μπορούν να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή του στο γήπεδο...
Ο Μέσι είναι με διαφορά ο καλύτερος παίκτης του 21ου αιώνα. Στα 35 του δεν μπορεί να έχει τη διάρκεια που είχε στα νιάτα του, ούτε να κάνει τα σλάλομ που έκανε “καταπίνοντας” στη διαδρομή τους αντιπάλους του. Τα χτυπήματά του στην μπάλα εξακολουθούν να έχουν χειρουργική ακρίβεια... Υπό κανονικές συνθήκες, τα πρόσωπα του Μουντιάλ θα μπορούσαν να είναι τρία. Ανάμεσα στον Μέσι και τον Εμπαπέ, ένας παίκτης χωρούσε. Ο Κέβιν ντε Μπρόινε. Ωστόσο, ο Βέλγος παικταράς σέρνει βαριά κι αποσταμένα τα πόδια του στη διοργάνωση. Τον παρακολουθούσα με το Μαρόκο και δεν πίστευα στα μάτια μου. Άκεφος κι αργός, δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του να γλιτώσει το κάζο. Μία επιτάχυνση και πριν ούτε μία κάθετη πάσα που να πέρασε.
ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗΣ – LIVESPORT
Ο οπερατέρ που “κούμπωσε” την κάμερα στο πρόσωπο του Μέσι, από τη στιγμή που κοντρόλαρε την μπάλα έξω από την περιοχή του Μεξικού και σούταρε δυνατά στη γωνία του Οτσόα, πρέπει να πάρει το “άριστα” της τηλεοπτικής μετάδοσης και το “ευχαριστώ” του άγνωστου τηλεθεατή. Ο λόγος; Η πλήρης αποτύπωση των συναισθημάτων που διακατείχαν το μεγάλο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που βλέπει την μπάλα στα δίχτυα και τρέχει προς την κερκίδα, με μία έκφραση προσώπου μεταξύ κλάματος, συγκίνησης και ηδονής.
Ούτε ο ίδιος μπορούσε να κατανοήσει τα ακριβή συναισθήματα που κουβαλούσε πάνω του εκείνη τη στιγμή. Και όταν “ξεφόρτωσε” τα εκατό κιλά άγχους μπροστά στην κερκίδα των “τρελαμένων” Αργεντινών οπαδών, χρειαζόταν περισσότερα από τρία λεπτά για να βγάλει από μέσα του το ψυχολογικό βάρος που διακατείχε τον ίδιο, τους συμπαίκτες του, τον Σκαλόνι... Πριν από το Μουντιάλ, η Αργεντινή ήταν μεταξύ των φαβορί. Μετά την ήττα από τις... κελεμπίες, η ατάκα “τι να μας πεις ρε ηττοπαθή Μέσι, άντε πήγαινε σπίτι σου”, έδινε κι έπαιρνε. Μετά τη νίκη επί του Μεξικού, επανήλθε η πρόβλεψη: “Ο Μέσι θα το σηκώσει, γυαλίζει το μάτι του”! Τελικά ρε μάγκες, το ποδόσφαιρο είναι ο “βασιλιάς των σπορ”, ακριβώς επειδή αλλάζουν τα συναισθήματα τόσο εύκολα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ - METROSPORT
Την πρώτη φορά λοιπόν, που κάποιος, ο Ντι Μαρία, έκανε το αυτονόητο δίνοντας τη μπάλα στον Μέσι, εκείνος είχε τον τρόπο να στοπάρει, να στρώσει μπροστά του ιδανικά και να νικήσει τον Οτσόα σημαδεύοντας εκεί που τα δίχτυα στην εστία "πιάνουν" αράχνες.
Εν ολίγοις, ακόμη και μια απελευθερωμένη Αργεντινή, μια Αργεντινή χωρίς άγχος και με μεγάλη αυτοπεποίθηση, δεν βλέπω ότι έχει παίκτες ικανούς να το "σηκώσουν". Για να είμαι πιο ακριβής, βλέπω ότι δεν μπορούν μεσοεπιθετικά. Γιατί, κακά τα ψέματα. Και στα δύο ματς, η αμυντική λειτουργία ήταν πολύ καλή. Οι Σαουδάραβες είχαν τύχη βουνό με δύο στα δύο σουτ και οι Μεξικανοί απείλησαν μόνο... ελαφρώς και μόνο μια δυο φορές. Από τη μέση και μπροστά, όμως, η Αργεντινή είναι αργή, φλύαρη, προβλέψιμη. Και, το κυριότερο, ο όλος μηχανισμός της ανάπτυξης του παιχνιδιού δεν βοηθάει τον Μέσι. Αν το λύσουν αυτό, ίσως...
TA NEA
Είναι ξεκάθαρο πως αν ο Λιονέλ Μέσι θέλει να ανέβει στην κορυφή του κόσμου θα πρέπει να το κάνει έχοντας στο πλευρό του λίγους συμπαραστάτες. Τον Ντι Μαρία. Τον Λαουτάρο. Τον Άλβαρες. Ίσως και τον Οταμέντι από τη μέση και πίσω. Ό,τι έκανε δηλαδή και ο σπουδαίος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το 1986. «Μόνος του». Αυτό λένε όλοι όσοι αναφέρονται σε εκείνη την Αργεντινή. Μόνος το μοιάζει να είναι και ο Μέσι.
Αρκεί αυτό το μόνος του; Στο σημερινό ποδόσφαιρο δεν αρκεί. Όπως κι αν λέγεται ο ποδοσφαιριστής, ακόμα κι αν είναι ο Λιονέλ Μέσι. Η Αργεντινή έχει όλα τα συστατικά που θέλουμε να βλέπουμε σαν ποδοσφαιρόφιλοι σε ένα Μουντιάλ. Έχει παθιασμένοι κοινό και παθιασμένους παίκτες. Έχει ένταση σε γήπεδο και εξέδρα. Έχε γέλιο και κλάμα. Έχει κραυγή και προσευχή. Έχει φανέλα και αύρα. Έχει αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Αλλά ομάδα που να ανέβει στην κορυφή του κόσμου; Έχει; Μπορεί αυτή η ομάδα που είδαμε απέναντι στο Μεξικό να κοιτάξει στα μάτια την υπερπλήρη Βραζιλία, την αποτελεσματική Γαλλία ή τη... φαντεζί Ισπανία; Για να γίνει πρέπει ο Μέσι να βρει κι άλλους δίπλα του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ
*Για να διαβάσετε ολόκληρο ένα άρθρο θα πρέπει να απευθυνθείτε στο περίπτερο της γειτονιάς σας. Ενισχύοντας την εφημερίδα που εκτιμάτε περισσότερο, δίνετε πνοή στην πολυφωνία του Τύπου.
