Το ρολόι είχε χτυπήσει προ πολλού, ο ίδιος όμως δεν ήθελε να το ακούσει. Έπαιρνε το χρόνο του, «μάζευε» εικόνες, εμπειρίες, τίτλους, διακρίσεις ατομικές κι ομαδικές. Έφτασε η χρονιά όμως που ο Μίλος Τεόντοσιτς δεν θα μπορούσε πια να «αγνοεί» τις σειρηνές, να προσποείται πως δεν καταλαβαίνει ότι το ταλέντο πρέπει να μεταφερθεί πέρα από τον Ατλαντικό γιατί ανήκει σε έναν κόσμο διαφορετικό, «μαγικό» όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί.
Ο Σέρβος «μάγος», έπειτα από μία γεμάτη 10ετία στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ με Ολυμπιακό, ΤΣΣΚΑ και Εθνική Σερβίας κι έχοντας πια εκπληρώσει το «απωθημένο» της κατάκτησης της Euroleague (2016) καταστάλαξε και αποφάσισε πως η ώρα είναι κατάλληλη και οι συνθήκες ώριμες για το μεγάλο, μα διόλου... μετέωρο βήμα προς το ΝΒΑ. Οι «μνηστήρες» πολλοί, οι διαπραγματεύσεις πολύωρες κι αγχωτικές. Ο επόμενος προορισμός του Μίλος όμως είναι δημοφιλής και μπασκετικός.
Ο Τεόντοσιτς δεν θα παίξει στην πιο ιστορική ομάδα του Λος Άντζελες, αλλά στους Κλίπερς που έχουν εσχάτως εδραιωθεί στην ελίτ και τον κάλεσαν, ώστε να αποτελέσει μέρος της προσπάθειας να καλυφθεί το κενό που άφησε πίσω του, με την αποχώρησή του, ο Κρις Πολ. Τα 12 εκατομμύρια δολάρια για δύο χρόνια δεν είναι ποσό... ιλιγγιώδες, αλλά έτσι κι αλλιώς τα χρήματα δεν θα ήταν το παν, ούτε ο παράγοντας «Χ» σε αυτή την απόφαση ζωής που πήρε.
Το sdna.gr «ξεπροβοδίζει» τον 30χρονο Μίλος που ετοιμάζεται να «take his talents» (μτφρ. μεταφέρει το ταλέντο του) στις ΗΠΑ, με ένα αφιέρωμα στο οποίο δίνει το λόγο σε προσωπικότητες που συνεργάστηκαν μαζί του, συνετέλεσαν στην ωρίμασή του ως προσωπικότητας κι ως παίκτη, βρέθηκαν κοντά του σε στιγμές αποθέωσης αλλά και «κατακραυγής».
Βλάντα Βουκόισιτς, Νίκος Λώτσος, Πίνι Γκέρσον, Σκούνι Πεν και Στέφαν Μάρκοβιτς παίρνουν την... πάσα του SDNA -ακόμη κι αν αυτή δεν είναι τόσο ευφάνταστη, όσο αυτές που συνηθίζει να δίνει ο Μίλος- και την αξιοποιούν βάζοντας στο «τραπέζι» παρελθούσες εικόνες, ανέκδοτες ιστορίες, ανείπωτες συγκρίσεις και κομμάτια που αν μπουν το ένα δίπλα στο άλλο βοηθούν στη σκιαγράφηση του προφίλ ενός εκ των πιο ταλαντούχων παικτών που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στα ευρωπαϊκά παρκέ.
Βλάντα Βουκόισιτς (πρώτος προπονητής του Μίλος Τεόντοσιτς στην FMP Ζελέζνικ, καθώς και στην Εθνική U20)
Η ζωή και η καριέρα του Μίλος Τεόντοσιτς έχει περάσει από πολλές φάσεις και οι άνθρωποι που τον έχουν ζήσει έχουν δει διαφορετικές πτυχές του εαυτού του. Ο Βλάντα Βουκόισιτς, νυν υπεύθυνος των ακαδημιών της Μέγκα Λεκς, ήταν ο πρώτος που έπιασε στα χέρια του τη θαυματουργή, μπασκετική «πρώτη ύλη» από το Βάλιεβο της Σερβίας. Βουκόισιτς και Τεόντοσιτς συνεργάστηκαν στην Εθνική Νέων της Σερβίας, καθώς στην Ζελέζνικ που ήταν η ομάδα από την οποία ο Μίλος κατέληξε στον Ολυμπιακό.
Ο Σέρβος προπονητής είχε ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθεί, εξήγησε γιατί δεν πρέπει ο Μίλος να μπαίνει σε καλούπι, θυμήθηκε την ημέρα που του την... είπε, όταν δεν είχε κλείσει καν τα 16, και παραδέχθηκε πως έμαθε πολλά από τον παίκτη των Λος Άντζελες Κλίπερς.
«Κόουτς, είδες ότι μπορώ να το κάνω;»
«Tώρα είναι πολύ εύκολο να φανείς έξυπνος, λέγοντας πως ήταν φανερό το τί θα γίνει ο Μίλος. Η αλήθεια όμως είναι ότι έβλεπες πάνω του ταλέντο, συγκέντρωση, αλλά όχι τόση αθλητικότητα. Το ότι είχε δυνατότητες ήταν φυσικά προφανές. Κανείς όμως δεν μπορούσε να είναι σίγουρος ότι θα γίνει ο καλύτερος. Το κεφάλι του, το μυαλό του είναι κάτι το μοναδικό, είναι σίγουρα το πιο ταλαντούχο μέρος πάντω του. Χρόνο με το χρόνο έβαζε κάτι καινούργιο στο παιχνίδι του, αλλά κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το μεγαλείο αυτού που... ερχόταν. Ένιωθε κι έβλεπε το παιχνίδι διαφορετικά απ' ο, τι οποιοσδήποτε άλλος.
Ο Μίλος άνηκε σε μία γενιά που θεωρήθηκε και ήταν πολύ ταλαντούχα. Είχε μαζί του τους Nεμάνια Αλεξάντροφ και Ντράγκαν Λάμποβιτς που γεννήθηκαν την ίδια χρονιά. Με τον Λάμπροβιτς, ήταν δύο από τα μεγαλύτερα ταλέντα των τελευταίων δεκαετιών στη Σερβία. Οι παίκτες που είχαμε στην ομάδα της FMP ήταν κατά βάση αυτοί που αποτελούσαν και την Εθνική Νέων της χώρας. Είχαν το feeling πώς να παίζουν μαζί.
Για τον Μίλος και την πορεία του ήταν και είναι πολυ σημαντικό ένα πράγμα. Προσπαθείς να διδάξεις πράγματα στους περισσότερους παίκτες, αλλά στον Μίλος αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να του δώσει ελευθερίες, να τον κάνεις να νιώσει αγωνιστικά αδέσμευτος. Πρέπει να αφήσεις αυτόν τον παίκτη να κάνει κάτι έξω από το σύστημα. Όταν έχει αυτή την ελευθερία, ξέρεις ότι κάτι μαγικό θα προκύψει απ' τα χέρια του.
Toν Φεβρουάριο του 2007 παίζαμε στην τελική φάση του Κυπέλλου, το οποίο τελικά κατακτήσαμε. Έπειτα από αυτό, ο Ολυμπιακός θα αντιμετώπιζε την Παρτιζάν στο Top 16 της Euroleague. Κάποιοι άνθρωποι του Ολυμπιακού ήρθαν στην Σερβία για να δουν την Παρτιζάν και τελικά είδαν τον Μίλος. Νομίζω πως ήταν μία από τις στιγμές που άρχισε να αρέσει πολύ στον Ολυμπιακό, ενώ το επόμενο καλοκαίρι που κατακτήσαμε και το Ευρωπαϊκό Νέων, ο Μίλος είχε λάβει κλήση από τον Ζόραν Σλάβνιτς και στην προετοιμασία της Εθνικής Ανδρών με την οποία αγωνίστηκε σε ένα φιλικό τουρνουά επί ελληνικού εδάφους.
Eίμαι κόουτς και ο καθένας θα πει ότι διδάσκει κάτι τους παίκτες. Οι παίκτες ομως μπορούν αντίστοιχα να διδάξουν κι εμάς. Στην ιστορία του μπάσκετ, κάποιοι παίκτες κάνουν κάτι στο ματς ή στην προπόνηση και τελικά το υιοθετούμε. Kανείς δεν μπορεί να διδάξει τον μίλος ή κάποιον αντίστοιχο. Δεν μπορείς να του πεις τι θα κάνει. αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να του δώσεις ελευθερία. Κάποιες φορές θα κάνει λάθος, αλλά αξίζει το ρίσκο.
Θυμαία ένα τουρνουά σε ηλικίες κάτω των 16 ετών που παίζαμε εναντίον του Ερυθρού Αστέρα. Ήταν πολύ σημαντικό παιχνίδι και για τις δύο ομάδες. Σε εκείνη τη στιγμή, έκανε κάποιες πάσες από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη. Του είπα να σταματήσει να το κάνει. Στην επόμενη επίθεση, έκανε το ίδιο πράγμα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μας έκλεβαν την μπάλα. Του είπα ξανά, σε έντονο ύφος: "Μην το κάνεις, είναι μεγάλη απόσταση, δεν μπορεί να περάσει αυτή η πάσα. Κάνε κάτι πιο ασφαλές".
Την τριτη φορά, το έκανε και βγήκε μία τρομερή ασίστ για ένα εύκολο καλάθι. Γύρισε και μου είπε: "Είδες ότι μπορώ να το κάνω;». Για έναν τέτοιο παίκτη, δίνω αυτή την ελευθερία. Άλλον πάικτη δεν θα τον άφηνα. Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα ιστορία για το court vision του. Δεν μπορείς να το προπονήσεις αυτό το πράγμα, δεν υπάρχουν κριτήρια για αυτό».
Νίκος Λώτσος (ατζέντης του Μίλος Τεόντοσιτς από το 2007 μέχρι σήμερα)
Ένας από τους πιο επιτυχημένος Ευρωπαίους ατζέντηδες, ο Νίκος Λώτσος έχει την «τύχη» να εκπροσωπεί τον Μίλος Τεόντοσιτς, από όταν ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Έχει βρεθεί στο πλευρό του σε όλα τα μεγάλα deals που έχει υπογράψει και ο Μίλος τον αισθάνεται πρώτα φίλο και μετά εκρπόσωπό του.
Μιλώντας στο SDNA, ο Έλληνας ατζέντης γύρισε το χρόνο πίσω, στις πρώτες μέρες του Τεόντοσιτς στην Ελλάδα, στάθηκε στον παρεξηγημένο χαρακτήρα του, εξέφρασε την άποψη ότι μπορεί να βαδίσει στα χνάρια του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στην προπονητική και εξήγησε γιατί θεωρεί πως ο Σέρβος γκαρντ μοιάζει με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Παράλληλα, αποκαλύπτει τις συζητήσεις που είχε με τον πελάτη του, όταν ανανέωσε για τελευταία φορά το συμβόλαιό του με την ΤΣΣΚΑ και... περίμενε στην γωνία η Φενέρμπαχτσε.
Τότε κατάλαβα ότι το παιδί είναι... περίπτωση
«Με τον Μίλος άρχισα να συνεργάζομαι όταν τον φέραμε στον Ολυμπιακό. Μόλις είχε γίνει 20 χρονών. Είχε βγει MVP στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων. Εκείνο το καλοκαίρι, ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να πάρει τον Σάρας, αλλά κατέληξε στον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός είχε δώσει 1.300.000 στη Ζελέζνικ και ένα καλό συμβόλαιο στον Μίλος. Ήρθε με τον πατέρα και την μητέρα του, ενώ έχει εξαιρετική σχέση και με τον αδερφό του.
Γνωριστήκαμε εδώ, στην Ελλάδα. Δεν μιλούσαν καθόλου αγγλικά, ενώ εγώ δεν μιλάω σέρβικα. Μας βοηθούσε λίγο η γυναίκα μου στη συνεννόηση, ενώ είχαμε έναν κοινό φίλο, τον Νίκο Κότσιαρη που μας εξυπηρετούσε. Ο Μίλος δεν ήξερε καθόλου Αγγλικά. Είδα κάτι που δεν είχα και δεν έχω ξαναδεί ποτέ. Έμαθε όμως σε δύο μήνες. Και μάλιστα καλά αγγλικά, όχι απλώς τα βασικά για να τον καταλαβαίνουν. Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι το παιδί ήταν... περίπτωση σε όλα ήταν αυτή. Λειτουργούσε σαν να ήταν 27-28 ετών, γιατί είχε περάσει από δύσκολες καταστάσεις. Παρά τα πολλά χρήματα, παρέμεινε χαμηλών τόνων και κάνει πολύ συντηρητική ζωή. Ειδικά όταν ήταν σε νεαρή ηλικία και αυτό το εκτιμώ πάρα πολύ.
Στεναχωριέμαι ιδιαίτερα για όσα μπορεί να ακούγονται για τον χαρακτήρα του. Τις προάλλες άκουσα έναν δημοσιογράφο που, όταν κάτι έγινε μέσα σε ένα παιχνίδι -όχι κάτι ιδιαίτερο-, είπε πως ο Τεόντοσιτς δεν είναι και το καλύτερο παιδί. Πώς το λες αυτό;. Φυσικά, μπορεί να υπάρχουν και καλύτερα παιδιά. Πρέπει να ξέρεις όμως για ποιον άνθρωπο μιλάς. Μόνο εμείς εδώ τα λέμε αυτά. Όπου έχω πάει στο εξωτερικό, δεν λέει κανείς κάτι τέτοιο για τον Μίλος.
Βλέπω ομοιότητες ανάμεσα στον Μίλος και τον Ζοτς
Τρομερή εντύπωση μου έχει κάνει το πώς συμπεριφέρεται στους προπονητές του. Τού είχα πει να το λέει στον προπονητή του, αν κάτι δεν του φαίνεται σωστό. Μου είπε "Νίκο, δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο". Στους συμπαίκτες θα κάνει παράπονα, αλλά δεν θα μιλήσει ποτέ άσχημα. Δεν μπορείς να καταλαβείς το τί αντιλαμβάνεται στο παιχνίδι. Κάνω αυτή τη δουλειά 27 χρόνια και μπορώ να έχω άποψη. Δεν είμαι προπονητής, αλλά έχω άποψη. Στις κουβέντες μας για το μπάσκετ, μπορώ να τον ακολουθήσω μόνο μέχρι ενός σημείου. Είναι ξεχωριστός. Δεν μου έκανε καμία έκπληξη αυτό που καταφέρνει ο Γιασικεβίτσιους ως προπονητής και μπορώ να το δω και στην πορεία αυτό που έρχεται. Πιστεύω πως ο Τεόντοσιτς θα μπορούσε να κάνει απίστευτη καριέρα προπονητή. Μου αποδεικνύει πως συνέχεια ωριμάζει όλο και πιο πολύ: βλέπω κάποιες ομοιότητες -όχι στο τεχνικό- στο στίλ ανθρώπου του Ομπράντοβιτς. Προέρχεται από την ίδια χώρα, μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Έχει αυτή τη νοοτροπία του ανθρώπου του "δρόμου", αλλά με την καλή έννοια: του καλού "μάγκα". Τους χαρακτηρίζει και τους δύο.
Την αγάπη του για το μπάσκετ την συναντάς σπάνια. Θυμάμαι μία κουβέντα που είχα παλιότερα με τον Αλφόνσο Φορντ. Όταν πλησίαζε το τέλος του, μου έλεγε συχνά "boss, ένας χρόνος ακόμη και θα σταματήσω". Τότε υπογράφαμε συμβόλαιο κοντά στο 1 εκατομμύριο. Του έλεγα: "Δεν μπορείς να σταματήσεις, γιατί αν σταματήσεις θα πεθάνεις". Κάπου, το βλέπω και στον Μίλος αυτό. Είδες τι έκανε στις αρχές της σεζόν: βγήκε και έπαιξε με Μπαρτσελόνα και Χίμκι, γιατί δεν μπορούσαν οι Τζάκσον και Ντε Κολό. Έβλεπε ότι η ομάδα του είχε δύο μεγάλες απώλειες. Τον βασανίζει το να μην παίζει.
Παλιότερα είχαν κάνει μία ερώτηση στον Μεσίνα και είπε πως ο Τεόντοσιτς έχει αλλάξει. Δεν κάνει λάθος. Τον ξέρω από 20 χρονών, έχω αντιληφθεί την αλλαγή. Κάποια στιγμή, είχε γυρίσει ο Ζοτς από ένα ταξίδι του στη Σερβία και είχε πει: "Είδα έναν παίκτη απίστευτο (σ.σ. όταν είχε δοθεί δανεικός στην Μπόρας Τσάτσακ) και τον λένε Τεόντοσιτς". Δεν τον είχα δει τότε, αλλά το είχα πάντα στο νου μου αυτό που είπε. Αρκετός κόσμος ήταν αρνητικός παραπάνω από όσο έπρεπε και βλέπω ότι όλοι αυτοί κάνουν μία τεράστια στροφή. Το υπέρμετρο ταλέντο του ήταν πάντα ένα θέμα, γιατί ποτέ δεν τον συγκρίναμε με άλλους τους ηλικίας του. Οι άλλοι ήταν projects και αυτός συγκρινόταν με τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά. Αυτό ήταν άνισο. Τώρα που και αυτός φτάνει σε μία πιο ώριμη ηλικία, ταιριάζουν τέτοιες συγκρίσεις. Έχει προσπαθήσει κι αυτός, έχω προσπαθήσει κι εγώ. Ολοι οι μεγάλοι γκαρντ είναι συγκρίσιμοι, αλλά ο Μίλος είναι μία διαφορετική περίπτωση. Τον θεωρώ κάτι μεταξύ καλλιτέχνη και αθλητή. Μπορεί να είναι χειρότερος στο overall παιχνίδι από κάποιους, γιατί το παιχνίδι παίζεται αντίστοιχα σε επίθεση και άμυνα. Τον παίκτη πρέπει να τον κρίνεις έτσι. Αν τα βάλεις κάτω, κάποια παιδιά έχουν κάνει περισσότερα πράγματα από τον Μίλος. Θεωρώ πως στην επίθεση είναι πολύ πιο χαρισματικός από άλλα παιδιά. Ακους και για καλλιτέχνες που είναι ιδιόρρυθμοι. Εκεί μπαίνει πλέον και η ιδιοφυϊα. Για το μπάσκετ, την πάσα, ο Μίλος είναι καλλιτέχνης. Τώρα αρχίζει να έρχεται σε μία ισορροπία ως perfomer.
Θεωρώ πως πολύ μεγάλο μερίδιο στην αλλαγή του έχει και ο Ιτούδης. Θεωρώ πως είναι κάτι ξεχωριστό στον χώρο του. Έχει ταλέντο τρομερό σε αυτό που κάνει, αλλά έχει και την καλύτερη μόρφωση. Πήγε στα καλύτερα πανεπιστήμια. Ο Ιτούδης ήταν τυχερός να του δοθεί η ευκαιρία να δουλέψει μαζί του τη στιγμή που πλησίαζε η ωρίμαση. Ο Τεόντοσιτς ήταν στην ΤΣΣΚΑ έξι χρόνια και κέρδισε κάτι μεγάλο τον πέμπτο. Περιμέναν όλους τους παίκτες για πέντε χρόνια. Εδώ έχουμε ξεκινήσει και μετράμε πόσα F4 έχει χάσει. Μετράμε και αυτά με τον Ολυμπιακό που ήταν 22 χρονών και σε κάποια δεν έπαιζε καν. Ξεκινάμε και το λέμε τον Απρίλιο και σταματάμε τον Σεπτέμβριο. Όταν η ομάδα του Τεόντοσιτς χάνει, έχασε ο Μίλος. Όταν η ομάδα κερδίζει, κέρδισε η ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός κ.ο.κ. Όταν καταλογίζεις σε κάποιον τη μοιραία ήττα, ουσιαστικά αποδέχεσαι την αξία του.
«Δεν μπορώ να φύγω χωρίς να έχω κερδίσει κάτι»
Στο δρόμο έμαθε πάρα πολλά. Θυμάμαι πως όταν ξεκινούσε του έλεγα να δουλεύει σκληρά. Του έλεγα, κάποια στιγμή, αυτό το πράγμα και μου είπε: "Ξέρεις πόσο έχω δουλέψει για να έρθω εδώ 20 ετών;". Και τότε θυμήθηκα τον Βαγγέλη Αγγέλου που είχε πει: "Στην Ελλάδα στέλνουμε τα παιδιά στον αθλητισμό, στο σχολείο, στις καφετέριες. Οι Σέρβοι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ασχολούνται με το μπάσκετ. Έτσι, όλα αυτά τα παιδιά προχωράνε πολύ πιο γρήγορα". Αυτό που είχα δει με τον Μίλος και τον Έρτσεγκ είναι ότι δουλέψαν πάρα πολύ ως μικροί. Αυτό συνήθως φέρνει αποτέλεσμα, αλλά μπορεί να βγάλει και κάποια προβλήματα. Ο Μίλος, στα 23 του, ήταν ο νεότερος MVP της Euroleague. Μετά έκανε μία κοιλιά. Πιστεύω πως κάθε αθλητής την κάνει. Είναι όπως οι ομάδες μέσα στη σεζόν. Μία καριέρα είναι ένα γκρουπ σεζόν. Τώρα βλέπουμε τον Ντόντσιτς. Καταπληκτικό ταλέντο, εννοείται. Αν προοδεύει κάθε χρόνο, το αποτέλεσμα θα είναι τρομακτικό. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Κάποια στιγμή οι μηχανές θα χαμηλώσουν.
Αυτούς τους δύο τους θεωρώ ιδιοφυίες. Είναι πολύ πιο natural αυτό που κάνει, του βγαίνει φυσικά. Κάθε στιγμή, από όταν πήγε στην Φενέρ, και κάθε φορά που υπήρχε η πιθανότητα να φύγει από την ΤΣΣΚΑ μονίμως ήταν στο τηλέφωνο και με κρατούσε ώρες, για να μου πει πόσο καλά θα μπορούσε να παίξει ο Μίλος μαζί. Όταν τελείωσε το πρώτο συμβόλαιο, ήταν να μείνει στην ΤΣΣΚΑ ή να πάει στην Φενέρ. Τα χρήματα ήταν πάρα πολλά. Μετά από τρεις αποτυχημένες σεζόν, του πρότεινα να σκεφτεί σοβαρά τη προοπτική της Φενέρ. Υπήρχε ο Ζοτς και θα μπορούσε να χρεωθεί ΚΑΙ αυτός την επιτυχία. Αν έχανε ξανά στην ΤΣΣΚΑ, το βάρος θα έπεφτε μόνο στον Μίλος. Εκείνος, όμως, επέλεξε να μείνει στη Ρωσία: "Δεν μπορώ να φύγω από εδώ, έχοντας πάρει τόσα λεφτά χωρίς να έχω κερδίσει κάτι. Δεν μπορώ να φύγω. Πρέπει να στηρίξω αυτούς που συνεχίζουν να μου κάνουν τέτοιες προτάσεις" έλεγε. Έβλεπα το ρίσκο, αλλά καταλάβαινα και τη θέση του».
Πίνι Γκέρσον (προπονητής του Μίλος Τεόντοσιτς στον Ολυμπιακό από το 2007 μέχρι το 2008)
Ο πρώτος προπονητής που εμπιστεύτηκε τον Τεόντοσιτς στο επίπεδο της Euroleague ήταν ο Πίνι Γκέρσον. Τότε, ο Ισραηλινός κόουτς είχε στα χέρια του το «τιμόνι» του Ολυμπιακού και δεν δίστασε να δώσει χρόνο συμμετοχής στον 20χρονο, τότε, Σέρβο. Ο Γκέρσον ήταν ο καταλληλότερος για να συγκρίνει το ταλέντο του Μίλος με αυτό του «Σάρας» και δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον πρώην παίκτη του Ολυμπιακού και της ΤΣΣΚΑ «χορευτή» με ταίρι του την μπάλα.
«Ο Σταύρος Ελληνιάδης ήταν ο πρώτος που μου είπε για εκείνον. Είδα ένα παιδί 1.95, που έπαιζε πόιντ γκαρντ και είχε μεγάλο ταλέντο. Αμέσως αποφασίσαμε να τον πάρουμε. Ήταν ακόμη παιδί, συμπεριφερόταν σαν παιδί που όμως ήξερε ότι πρόκειται να γίνει ένας σπουδαίος παίκτης.
Στο μπάσκετ όλοι έχουν αδυναμίες. Οι καλοί επιθετικοί στην άμυνα και αντίθετα. Μόλις τον είδα, συνειδητοποίησα πως είναι ένα από τα μεγαλύτρα ταλέντα που έχει συνεργαστεί μαζί μου. Περίμενα ότι θα γίνει κάτι σαν τον Μποντιρόγκα. Έφτασε σε έναν τέτοιο δρόμο. Πήρε τίτλους στην Ευρώπη, όπως και ο Μποντιρόγκα, αν και αυτός δεν κατέληξε στο ΝΒΑ. Ξέρει το παιχνίδι πολύ καλά. Η γνώση του στο μπάσκετ είναι κάτι που ακόμη και οι κορυφαίοι κόουτς δεν μπορουν να διδάξουν.
Την πρώτη χρονιά ήξερε 4 λέξεις στα αγγλικά. Δεν ήξερε να πει δυο-τρεις προτάσεις μαζί. Η επικοινωνία ήταν πολύ δύσκολη, αλλά βρήκαμε τον τρόπο σύντομα.
Για να φτιάξεις έναν παίκτη, πρέπει πρώτα να του δώσεις αυτοπεποίθηση δείχνοντας πως τον πιστεύεις. Δεν είναι μόνο ο χρόνος συμμετοχής. Ακόμη και αν κάνει λάθη, το θέμα είναι να του τα επιτρέπεις. Δεν είναι ο τρόπος να τον κανεις παίκτη, αν δεν παίζει στα κρίσιμα παιχνίδια. Οφείλεις ως προπονητής να του δείξεις ότι μπορεί να παίξει με τους καλύτερους. Να νιώσει μέρος της επιτυχίας. Δεν ήταν εξαρχής ένας βασικός παίκτης που του συμπεριφέρεσαι όπως σε αυτούς, γύρω από τους οποίους έχεις δομήσεις την ομάδα. Για να χτίσεις ένα project πρέπει να του δίνεις χρόνο και να τον αντιμετωπίζεις σαν μεγάλο παίκτη. Ο Μίλος πάντως δεν ήταν ποτέ ένα απλό ταλέντο.
Όταν κάποιοι αμφέβαλαν για το αν είναι winner, ήξερα ότι αυτά είναι ανοησίες. Παίζει μαζί με άλλους 4 παίκτες στο παρκέ. Δεν μπορείς να ρίχνεις την ευθύνη σε έναν μόνο. Είχε τα αρχ@@ να παίρνει μεγάλα σουτ. Κάποια τα έβαζε, κάποια τα έχανε. Ποτέ δεν έπαιξε τοσο ασχημα για να πεις ότι έχασε ένα ματς μόνος του.
Σπάνια βλέπεις έναν παίκτη να "χορέυει" στο παρκέ, με ταίρι την μπάλα. Ο Μίλος το έκανε. Για να γίνεις star, πρέπει να είσαι σπουδαίος στην προσωπικότητα. Οι stars δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Για να είσαι πρωταθλητής, πρέπει να είσαι λίγο τρελός. Δεν είναι ακριβώς τρελός, αλλά έχει κάτι που μόνο οι stars έχουν στην ψυχοσύνθεσή τους.
Δεν μπορείς ΠΟΤΕ να προετοιμαστείς όταν παίζεις μαζί του ή όταν προετοιμάζεσαι να τον αντιμετωπίσεις. Δεν νομίζω ότι μπορεί να προβλέψει ούτε ο ίδιος τι πρόκειται να κάνει. Θα του δώσεις αριστερή ντρίμπλα, θα σουτάρει μπροστά στο χέρι σου. Παίρνει ακριβώς αυτό που του δίνεις.
Ο Σάρας ήταν ένας παίκτης που πάσαρε όπως κανείς άλλος. Αυτοί οι δύο απότελούν την τέλεια σύγκριση και είμαι ευλογημένος που δούλεψα μαζί τους».
Στέφαν Μάρκοβιτς (συμπαίκτης του Μίλος Τεόντοσιτς στην Εθνική Σερβίας από το 2009 μέχρι το 2016)
Το alter ego του Μίλος στο backcourt της Εθνικής Σερβίας την τελευταία επταετία. Ο νέος γκαρντ της Χίμκι, Στέφαν Μάρκοβιτς, αποτελούσε το back up του Μίλος στη θητεία του Σάσα Τζόρτζεβιτς στον πάγκο των «πλάβι», αλλά αυτό δεν τον κάνει να βλέπει με... άσχημο μάτι τον Μίλος. Στάθηκε στην συνεισφορά του Δημήτρη Ιτούδη στο παιχνίδι του νέου NBAer και τόνισε πως όταν παίζεις μαζί του πρέπει να είσαι πάντα σε «επιφυλακή».
«Έπαιζα απέναντι στον Μίλος, όταν εκείνος ήταν στην FMP και εγώ στην Χέμοφαρμ. Ήταν προφανές πως έχει ταλέντο και το μαρκάρισμά του, μιας και παίζαμε στην ίδια θέση, ήταν μία δύσκολη... εμπειρία. Η γενιά με τους 87άρηδες, με τον Μίλος, τον Λάμποβιτς και τον Τέπιτς, θεωρήθηκε ανίκητη στην Σερβία. Ο Μίλος ξεκίνησε ως ηγέτης αυτής της "φουρνιάς" και κατέληξε σε αυτό που είναι σήμερα.
Η αγάπη του για την Εθνική ομάδα είναι τεράστια. Ακόμη κι όταν είχε τραυματισμούς, προσπάθησε να έρθει, να επανέλθει στάνταρ του. Για εμάς φυσικά, είναι όλα πιο εύκολα όταν τον έχουμε μαζί μας. Ξέρουμε ο ένας τον άλλον καλά και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Είχα το προνόμιο να είμαι backup του στην Εθνική και να βλέπω πώς αντιλαμβάνεται το παιχνίδι. Πλέον, δεν χρειάζεται καν να μιλάμε. Ειδικά όταν ήρθε ο Τζόρτζεβιτς και μας έβαλε σε ορισμένες περιπτώσεις να παίζουμε μαζί, η συνεργασίας μας έγινε ιδανική.
Στην προπόνηση τα πράγματα ήταν πάντα δύσκολα (γέλια). Το πώς έπαιζε, με ωθούσε να προσπαθήσω να τον σταματήσω. Όταν ανταγωνιζεσαι με ένα τέτοιο αστέρι, γίνεται καλύτερος. Είναι ακομη πιο δύσκολο για τους ίδιους τους συμπαίκτες του. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το πού και πότε θα πασάρει. Νομίζεις ότι δεν μπορεί να σε βρει σε κάποιο σημείο και ξάφνικα κάνει μία πάσα που περνά ανάμεσα από τρεις παίκτες και οδηγεί την μπάλα στα χέρια σου. Πρέπει να είσαι μονίμως σε κατάσταση... επιφυλακής.
Γνωρίζω τον Ιτούδη από την συνύπαρξή μας στην Μπάνβιτ. Αγαπά το μπάσκετ, ξόδεψε περίπου 15 χρόνια με τον Ζέλικο Ομπράντοβτς. Είναι άνθρωπος που καταλαβαίνει πώς να πλησιάσει τους παίκτες. Το παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ ήταν δομημένο πάνω στον Μίλος και τον Νάντο, είναι το καλύτερο περιφερειακό δίδυμο. Ο Ιτούδης βοήθησε τον Μίλος να οδηγήσει την καριέρα του στον... ουρανό και του ανήκει ένα μέρος της επιτυχίας».
Σκούνι Πεν (συμπαίκτης του Μίλος Τεόντοσιτς στον Ολυμπιακό τη σεζόν 2009/2010)
Στις ΗΠΑ ετοιμάζεται να μετακομίσει ο Μίλος, άρα η γνώμη ενός Αμερικανού που παρακολουθεί επισταμένα την επικαιρότητα του ΝΒΑ ήταν σημαντική. Ο Σκούνι Πεν έπαιξε μαζί τον Τεόντοσιτς στο δεύτερο μισό της σεζόν 2009/2010 και δεν έκρυψε ότι «ερωτεύτηκε» το παιχνίδι του Σέρβου. Με τρόπο γλαφυρό και πειστικά παραδείγματα, εξήγησε γιατί κανείς δεν πρέπει να τον αποκαλεί loser, ενώ δεν είχε πρόβλημα να τον τοποθετήσει στην ίδια πρόταση με «ιερά τέρατα» του ΝΒΑ.
«Φυσικά, ήξερα τον Μίλος πριν συνυπάρξουμε στον Ολυμπιακό το 2010. Όταν επέστρεψα εκείνη τη χρονιά για να παίξω ξανά στην ομάδα, εντυπωσιάστηκα από την πρώτη προπόνηση που έκανα μαζί του. Ήταν νεαρός (σ.σ. 23 ετών), αλλά ο τρόπος που "έβλεπε" το γήπεδο και το πώς πάσαρε, ήταν κάτι που τράβηξε το βλέμμα μου από την πρώτη στιγμή. Έχει τεράστια αυτοπεποίθηση, δεν τον είδα ποτέ να αμφιβάλει για τον εαυτό του και την ομάδα του. Σιχαίνεται την ήττα και είναι προφανώς πως είναι μοναδικός.
Δεν μπορώ να ξεχάσω τον τελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό. Ο Μίλος είχε τόσο μεγάλη σιγουριά, έβαλε τόσο δύσκολα σουτ. Ήξερε ότι δεν θα χάσει. Οι στιγμές που θυμάμαι όμως περισσότερο από τον Μίλος δεν είχαν να κάνει μόνο με αγώνες, αλλά κυρίως με προπονήσεις όπου έβλεπες τι μπορεί να "σκαρφιστεί" αυτό το παιδί. Τότε ήταν απλώς η αρχή για την τεράστια καριέρα του.
Ο καλύτερος πασέρ στον πλανήτη!
Όταν είσαι πόιντ γκαρντ και πρέπει να ηγηθείς μίας ομάδας, η πίεση που έχεις στους ώμους σου είναι πολύ μεγάλη. Όλοι περιμένουν πράγματα από σένα, σου ζητούν την μπάλα σε συγκεκριμένα σημεία, θέλουν να κινηθείς με βάση τις δικές τους κινήσεις. Ο Μίλος όμως, αν και ήταν νεαρός, δεν άφησε ποτέ αυτή την πίεση να τον καταβάλει. Ερχόταν κάθε μέρα στις προπονήσεις, δούλευε σκληρά και είχε μία καλή συμπεριφορά απέναντι στους συμπαίκτες του. Είμαι σίγουρος πως τώρα, ως μεγαλύτερος και πιο ώριμος, θα είναι ένας ακόμη καλύτερος συμπαίκτης.
Όπως έχω γράψει και στο twitter, ο Μίλος είναι ο καλύτερος πασέρ που έχω δει ποτέ μου. Είμαι όλη μου τη ζωή στο μπάσκετ. Δεν με νοιάζουν τα ονόματα. Ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζόν Στόκτον, ο Αϊζάια Τόμας, ο Στιβ Νας είναι όλοι απίστευτοι πασέρ. Και ο Μίλος όμως είναι εκεί, σε αυτό το επίπεδο. Δεν με νοιάζει που είναι Ευρωπαίος, δεν με νοιάζει αν είναι γνωστός ή όχι. Ο τρόπος που βλέπει το παρκέ, ο τρόπος που πασάρει είναι κάτι απίθανο. Εγγυώμαι ότι αν ρωτήσεις οποιονδήποτε άλλο παίκτη που έχει αγωνιστεί μαζί του, θα σου πει το ίδιο. Αυτό όμως που τον κάνει ακόμη μεγαλύτερη απειλή είναι ότι μπορεί και να σουτάρει καλό. Επομένως, πρέπει να τα προσέχεις όλα. Δεν είναι πολύ αθλητικός, δεν είναι γρήγορος, δεν έχει κορμί που σε τρομάζει. Μετά όμως μπαίνεις στο παρκέ και τον αντιμετωπίζεις. Εκεί τα καταλαβαίνεις όλα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές είπα "wow" βλέποντάς τον.
Δεν γίνεται να αμφιβάλεις για το αν ο Μίλος είναι νικητής. Ερώτηση: Πώς μπορείς να λες κάποιον loser, όταν αυτός ο άνθρωπος είναι συνέχεια εκεί, στο σημείο που κρίνονται οι πιο μεγάλοι τίτλοι. Μου θυμίζει κάτι που συζητάμε και στις ΗΠΑ. Οι Buffalo Bills δίνουν συνεχώς το παρών στο Superbowl τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν κατακτούν ποτέ τον τίτλο, γιατί έχουν απέναντί τους σπουδαίες ομάδες. Άλλο παράδειγμα. Ο Τζον Στόκτον και ο Κάρλ Μαλόουν. Έφταναν στους τελικούς κι έπρεπε να νικήσουν τον Μάικλ Τζόρνταν. Πώς μπορείς να τους πεις losers; Έχαναν από τον κορυφαίο όλων των εποχών. Ένας loser δεν επιστρέφει στις μεγάλες "μάχες". Ο Μίλος όμως, με τις ομάδες του, πάντα επέστρεφε στον τόπο όπου κρίνονταν όλα. Αυτό το καταφέρνει μόνο κάποιος με μεγάλη καρδιά, με έντονη επιθυμία να δουλέψει σκληρά».
