Γνωρίζαμε πως η νίκη ισοδυναμεί με θαύμα. Όταν πήγαμε στο μείον 18 φοβηθήκαμε μη γίνει κανένα αρνητικό ρεκόρ. Η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου, έφτασε και στο συν 3. Το θαύμα έγινε, αλλά δεν ολοκληρώθηκε.
Ο μπασκετικός ΠΑΟΚ για εμένα είναι ένα τμήμα που τα έχει όλα εκτός από λεφτά. Έχει βάσεις, υποδομή, κουλτούρα, μέταλλο, αύρα, γήπεδο, αλλά για έναν λόγο που είναι μία μίξη αδυναμίας του συλλόγου να προσεγγίσει χρηματοδότη και δύσκολης αγοράς, δεν έχει καταφέρει να βρει τη λύση.
Η ομάδα παρότι απλήρωτη, όχι όσο ο Ολυμπιακός αλλά απλήρωτη, κρατάει και τιμά τον σύλλογο. Έφτασε μία ανάσα από το τρόπαιο αλλά το έχασε από μία πληρέστατη ομάδα.
Το παιχνίδι ήταν στα ίσια και αν σε κάποια κρίσιμα σημεία είχαμε πιο καθαρό μυαλό, μπορεί και να τα είχαμε καταφέρει. Διαιτητικά, εκτιμώ πως ήταν όλα άψογα, αν εξαιρέσουμε το σφύριγμα της Τσαρουχά στο φάουλ υπέρ του Παπαπέτρου που πήγε την διαφορά στους 4 στα 30΄΄ .
Θα μπορούσε να πάει το παιχνίδι στο σουτ, αλλά αυτή είναι προβληματική και απορώ γιατί την σπρώχνουν. Και το χειρότερο είναι πως το έχει και είναι προβληματική. Οι άλλοι δύο ήταν άψογοι και δεν μπορώ να πω κουβέντα.
Είδαμε ένα εξαιρετικό παιχνίδι, είδαμε πλάνα να εφαρμόζονται εντός γηπέδου, είδαμε και τις δύο ομάδες εγκλωβισμένες ανά διαστήματα, είδαμε πρωταγωνιστές, είδαμε μοιραίους. Αυτός είναι ο αθλητισμός και αυτός θέλουμε να βλέπουμε.
Αθλητισμό είδαμε και στο Καραϊσκάκη, εκεί που για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός κέρδισε με ξένο διαιτητή. Αρχίζει και προσαρμόζεται με αυτή την πραγματικότητα και αυτό φάνηκε στη φάση του δευτέρου γκολ όπου και ο Φορτούνης έμεινε όρθιος, τελειώνοντας τη φάση.
Με Έλληνα θα είχε πέσει και δεν θα είχε καταγράψει ένα παλικαρίσιο γκολ. Και αναφέρομαι στον Φορτούνη, όχι για να μειώσω την εικόνα του, αλλά αντιθέτως να καταγράψω πως ένας τοπ ποδοσφαιριστής, είναι ηλίθιο να προσαρμόζεται σε αντιποδοσφαιρικές πρακτικές. Σήμερα έκρινε ένα ντέρμπι και κανένας δεν μπορεί να του πει τίποτα. Μπορεί να αποθεωθεί από το κοινό της ομάδας του.
Ο Ολυμπιακός δικαίως βγαίνει δεύτερος. Είναι η δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ένα καινούργιο πρότζεκτ που πιέστηκε να κάνει πράγματα που δεν είναι της ώρας του, αλλά πρότζεκτ. Σε αντίθεση με αυτό της ΑΕΚ, που απέδειξε πως είναι δικαίως στη 3η θέση.
Εδώ θα σταθώ στο κυνήγι που έφαγε ο Ουζουνίδης. Διάβαζα μετά από ήττες το πόσο κακό χειρισμό έκανε. Δεν διάβασα μία φορά πουθενά, για την αδιάφορη παρουσία του Λιβάγια που ξεκάθαρα έφερνε προβλήματα στην ομάδα και τακτικά και ψυχολογικά.
Αναρωτιέμαι πως μπορεί να φταίει ο Ουζουνίδης που έμεινε χωρίς εξτρέμ, χωρίς κεντρικά χαφ, χωρίς γρήγορο στόπερ, χωρίς ηγέτη.
Στο ποδόσφαιρο πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Ο Ουζουνίδης έφταιγε που ανέχτηκε όλες αυτές τις απώλειες ενώ ήταν επιβαρυμένος και με την παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το ότι ανέχτηκε, δεν σημαίνει πως αυτός τα έκανε. Και μπορεί ο Δανός να γλίτωσε το τρίμπαλο στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟΚ να παίζει με παίκτη λιγότερο 65 λεπτά, αλλά σήμερα το τετράμπαλο έγραψε. Και ήταν ποδοσφαιρικά ορθό.
Στην εποχή λοιπόν που βαδίζουμε, αφού παραμερίσαμε δικαστές και επιτροπές, το πρωτάθλημα κρίνεται στο χορτάρι. Ο πρώτος είναι δίκαια εκεί που είναι, ο δεύτερος επίσης, ο τρίτος το ίδιο.
Η παρουσία των ξένων διαιτητών στα ντέρμπι έδωσε μία πιο ποδοσφαιρική αύρα. Μακάρι να μπορούσαν να τα παίξουν όλα ή να παίξουν οι Έλληνες χωρίς να έχουν δεύτερες σκέψεις. Όμως έχουν και όσο η υπόθεση Τζήλου μένει στον αέρα, θα έχουν.
Του χρόνου, με την παρουσία – ελπίζω – του VAR, θα γίνει λίγο πιο εύκολη η ζωή τους. Ελπίζω και η δική μας. Και αφού καταφέραμε να περάσουμε μία χρονιά που μιλάει το χορτάρι, ας ελπίσουμε πως θα ακολουθήσουν κι άλλες.
