«Η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της και οι ιστορικοί επαναλαμβάνουν ο ένας τον άλλο» υποστήριζε ο μεγάλος Βρετανός νομικός και ιστορικός, Φίλιπ Γκουεντάλα. Δεν συμμερίζομαι απολύτως την άποψη γιατί η ιστορία και τα γεγονότα έχουν πολλαπλές αναγνώσεις και εξαρτώνται άμεσα και έμμεσα και από εκείνον που τα μεταφέρει και από τον δέκτη που ερμηνεύει κατά το δοκούν.
Υπάρχουν όμως ορισμένες στιγμές που ο συνειρμός είναι αδύνατον να μη γίνει, που τα ίδια τα γεγονότα εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μας και είναι αδύνατον να τα αγνοήσουμε. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος το 1973 ήταν 44 ετών. Γεννήθηκε σαν σήμερα, 20 Αυγούστου του 1929 και αν ζούσε θα έκλεινε τα 90 του χρόνια.
Τότε ακόμη μόλις είχε πρωτοϊδρύσει τη ΒΙΑΝΕΞ, τον κολοσσό που αντικατέστησε την ομόρρυθμη εταιρεία «ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ» (Φάρμακα Γιαννακόπουλου) μια οικογενειακή επιχείρηση που πάλι ο Παύλος είχε ξεκινήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Ευυπόληπτο μέλος της Αθηναϊκής κοινωνίας, δραστήριος επιχειρηματίας και Παναθηναϊκός.
Όχι ακριβώς στα ντουζένια του Παναθηναϊκός όπως πιθανόν θεωρούν οι περισσότεροι λόγω Wembley, αλλά παρακμάζων Παναθηναϊκός, με οικονομικά προβλήματα, χρέη και μακριά από τους τίτλους. Ο Παύλος σπανίως επέλεγε να «βγει μπροστά» που λέμε. Τον γνώριζαν πολύ καλά όσοι ασχολούνταν ενεργά με τον σύλλογο, κάποια μέλη της διοίκησης και ο κόσμος που ήταν πολύ κοντά στην ομάδα, στο ευρύ κοινό όμως ήταν μια άγνωστη φιγούρα που πολύ αργότερα θα παγιωνόταν στο «παναθηναϊκό» γίγνεσθαι.
Μέσα στον ορυμαγδό ειδήσεων – μην λησμονούμε και την ταραχώδη περίοδο στην οποία αναφέρεται το κείμενο – και πολιτικής και αθλητικής φύσεως, εμφανίστηκε λοιπόν για πρώτη φορά σε πηχυαίο τίτλο μια μίνι συνέντευξη αυτού του ανθρώπου, με αντικείμενο τη σωτηρία του συλλόγου. Είναι ανατριχιαστικό πόσο μοιάζει εκείνη η εποχή με τη σημερινή, πόσο ίδια είναι τα επιχειρήματα, οι προτάσεις, οι ίδιες οι λύσεις.
Αντιγράφω από το θέμα του Γιώργου Δόγα: «Τόν τελευταίο καιρό στό «παναθηναϊκό προσκήνιο» έκανε τήν έμφάνισί του χωρίς νά τό έπιδιώξη ένας άγνός. ανιδιοτελής, φλογερός, εμπνευσμένος καί «σωστός» φίλος τον Συλλόγου: Ό κ. Παύλος Γιαννακόπουλος, επιτυχημένος έπιχειρηματίας. δραστήριος καί οξυδερκής. Ό ένθουσιώδης αυτός φίλος τού Ιστορικού συλλόγου έδωσε τελευταία αυθόρμητα «παρών» σε σχετικές έκκλήσεις τής Διοικήσεως καί εξυπηρέτησε τόν Παναθηναϊκό τά μέγιστα.
Λίγοι γνωρίζουν τήν προσφορά τών υπηρεσιών τού κ. Παύλου Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό ίσως γιατί ό ίδιος αποφεύγει νά γίνεται θόρυβος γύρω άπό τό όνομά του. Ό κ. Γιαννακόπουλος είναι άπό τούς λίγους «άντι-παραταξιακούς» Παναθηναϊκούς. Είναι Παναθηναϊκός γιά τόν Παναθηναϊκό, όχι γιά πρόσωπα. Τόν ένδιαφέρει ό Σύλλογος πάνω άπ’ όλα. Είναι πάντα πρόθυμος νά ενίσχυση τήν Διοίκησι — τήν κάβε Διοίκησι – σέ κάθε ζωτικό θέμα πού τήν άπασχολεί.
Μέ τόν κ. Παύλο Γιαννακόπουλο είχαμε χθες μιά σύντομη άλλα τόσο ενδιαφέρουσα συζήτησι γύρω άπό φλέγοντα θέματα τού Παναθηναϊκού, γιά τά όποια πάντα ένδιαφέρεται, καί ζωηρά μάλιστα, ό ένθερμος αύτός φίλος τού Ιστορικού Συλλόγου. Χρειάστηκε μεγάλη έπιμονη γιά νά δεχθή νά μιλήση. («Αποφεύγω κάτι τέτοια», είπε χαρακτηριστικά).
—Κύριε Γιαννακόπουλε, έχουμε πληροφορηθή ότι έχετε προσφέρει σημαντικώτατες υπηρεσίες στόν Παναθηναϊκό. Νομίζουμε ότι το να τις μάθη καί νά τις πληροφορηθή ό κόσμος τού Παναθηναϊκού δεν κινδυνεύετε νά χαρακτηρισθήτε ώς κομπορρήμων. Νομίζουμε αντίθετα ότι αύτά τά γεγονότα πρέπει νά βλέπουν τό φώς τής δημοσιότητος γιά νά γίνωνται παραδείγματα γιά τούς φίλους τού Παναθηναϊκού.
—Μπορεί νά έχετε δίκαιο, άλλα θά σάς παρακαλούσα νά μή γράφετε τίποτα. Άλλωστε ό.τι καί νά κάνη, ό.τι καί νά προσφέρη κανείς στόν Παναθηναϊκό, είναι λίγο. Αξίζει νά δίνη κανείς καί τήν ψυχή του γιά ένα σύλλογο τόσο τρανό.
—Τόσο πολύ λοιπόν αγαπάτε τόν Παναθηναϊκό. κύριε Γιαννακόπουλε;
—Ναί, αυτό είναι αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός έχει μπεί στήν ζωή μου, στήν καρδιά μου, έχει γίνει ένα πάθος. Ίσως γιατί πήρε θέσι στά νεανικά όνειρα καί ιδανικά. Τώρα έχει γίνει ένα πάθος, μία μεγάλη αδυναμία.
—Είναι αλήθεια ότι ταξιδέψατε κάποτε από την άλλη άκρη της γής για να προλάβετε έναν αγώνα του Παναθηναϊκού;
—Ναι. Πολλές φορές. Την μιά φορά γύρισα άπό το Τόκιο, για νά προλάβω έναν διεθνή αγώνα τού Παναθηναϊκού. Άλλη φορά γύρισα άπό τό Λονδίνο, είδα τό ματς καί ξανάφυγα.
—Κύριε Γιαννακόπουλε, πού νομίζετε ό,τι βρίσκεται ή λύσις τού μεγάλου και αγχώδους οικονομικού προβλήματος του Παναθηναϊκού;
—Ας μη αύταπατώμεθα. Κατά την γνώμη μου μόνο τό νέο στάδιο, μέ 50.000 τουλάχιστον θέσεις θά δώση οριστική λύσι και φώς στό μεγάλο καί δυσχερέστατο οίκονομικό πρόβλημα. Είμαι βέβαιος ότι τό Στάδιο θά γεμίζη σχεδόν κάθε φορά, διότι υπάρχουν πολυάριθμοι όπαδοί τού Παναθηναϊκού πού μένουν έξω άπό τό γήπεδο κάθε Κυριακή. Πιστεύω λοιπόν ότι τό νέο Στάδιο θά ανορθώση τόν Παναθηναϊκό οικονομικά. Έπρεπε μάλιστα ή Πολιτεία νά είχε πρό πολλών έτών δωρήσει στάδιο στον μεγαλύτερο, ιστορικώτερο καί πλέον ένδοξον Σύλλογον τής χώρας. Είναι άπαράδεκτον νά ύπάρχη σήμερα Σύλλογος που νά έχη γήπεδο μεγαλύτερο άπό τό γήπεδο τού Παναθηναϊκού, τού Συλλόγου που έτίμησε τήν χώρα διεθνώς καί έκανε ύπερηφάνους όλους τούς Έλληνας. Ό Παναθηναϊκός δυστυχώς δεν έχει τύχει τής δεούσης μεταχειρίσεως.
—Διά τήν έγγραφήν τών 10.000 μελών τί έχετε νά πήτε;
—'Εφ’ όσον άποδειχθή ότι συμφέρει στον Σύλλογο καί τό κρίνει έτσι ή Συνέλευσις. καλόν θά ήτο νά έγγραφούν μέλη του Συλλόγου όλοι οί φίλοι τού Παναθηναϊκού. Αυτό θά έχη πολλά όφέλη. Πάντως γνωρίζω ότι το θέμα παρουσιάζει ώρισμένες δυσχέρειες πού όμως μπορούν νά ξεπερασθούν.
—Κύριε Γιαννακόπουλε. γνωρίζουμε ότι είσθε Ιδιαίτερα άγαπητός τόσο είς τήν Διοίκησιν, όσον καί μεταξύ τών ποδοσφαιριστών. Έχετε καμμιά Ιδιαίτερη συμπάθεια σέ κάποιον παίκτη;
—Αγαπώ καί έκτιμώ όλους τούς Παναθηναϊκούς καί έπομένως καί τούς παράγοντας καί τούς ποδοσφαιριστάς.
—Πώς σάς φάνηκε ή Ισοπαλία τού Παναθηναϊκού στον Βόλο;
—Με λύπησε άφάνταστα. Σκεφθήτε ότι άκουγα τόν άγώνα άπό ένα τρανζίστορ, το όποιο όταν ό άγων έτελείωσε, τό έσπασα...»
Υπενθυμίζω: μόλις έχει μπει το 1973, ο Παύλος είναι 44 και ο Παναθηναϊκός έχει μπει σε μια δίνη χρεών και ανυποληψίας για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Τι προτείνει ο «οικουμενικός» Παύλος; Πρώτον και κύριον γήπεδο. Όχι απλό γήπεδο, αλλά μια έδρα 50 χιλιάδων θεατών που θα ανορθώσει οικονομικά και αγωνιστικά το σύλλογο, ο οποίος «δεν έτυχε της ίδιας μεταχείρισης με τους άλλους». Για την εγγραφή μελών είναι πιο φειδωλός και λιγότερο ένθερμος, τονίζει τις δυσχέρειες, αισιοδοξεί ωστόσο ότι μπορούν να ξεπεραστούν.
Έχει περάσει μισός αιώνας από εκείνη τη συνέντευξη. Ο Παύλος όχι απλώς παρέμεινε στα κοινά του Παναθηναϊκού, αλλά με τη διαρκή βοήθειά του στο σύλλογο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του. Και ο ίδιος και η οικογένειά του. Η πορεία του στα διοικητικά δρώμενα του Παναθηναϊκού υπήρξε αλματώδης και παράλληλη με τη φρενήρη πορεία της ΒΙΑΝΕΞ. Παρέμεινε νουνεχής και συνετός, πιστός στην ανατροφή και τις αρχές του, παρόλο που πλήρωσε την κόντρα των επικεφαλής διοικητικών ηγετών Κίτσιου και Μαντζεβελάκη. Ο σύλλογος μετά την επιτυχία του Wembley βυθίστηκε στην εσωστρέφεια, χωρίστηκε σε παρατάξεις, η ομάδα έφθινε, υπολειπόταν σαφώς έναντι του σαρωτικού Ολυμπιακού του Γουλανδρή και του καλύτερου ΠΑΟΚ όλων των εποχών, εκείνον της δεκαετίας του ΄70.
Σε μια παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και ο σημερινός Παναθηναϊκός. Υπολείπεται αγωνιστικά του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ και αντιμετωπίζει και πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Τι προτάσσεται ως λύση; Η ανέγερση γηπέδου στο Βοτανικό και η άπαξ εγγραφή μελών στο σύλλογο μέσω του PAOalive, μιας προσπάθειας που ξεκίνησε και πρότεινε ποιος; Ο γιος του Παύλου, ο Δημήτρης. Με έναν χρόνο διαφορά, ο έχων την ίδια ηλικία Δημήτρης, ο οποίος διαβάζοντας την συνέντευξη του πατέρα του, μάλλον γίνεται αντιληπτό (από την ιστορία με το τρανζιστοράκι) από που κληρονόμησε το ταμπεραμέντο.
Ο Παύλος μετά από εκείνη τη μίνι-συνέντευξη στον Γιώργο Δόγα, μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε απαραίτητος στον Παναθηναϊκό. Σιγά σιγά τον έμαθαν και τον αγάπησαν οι αθλητές, τα μέλη, ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Τον Ιούνιο του ’73 σε μια από τις ιστορικότερες συνελεύσεις του συλλόγου, πρώτευσε σε σταυρούς παρά το γεγονός ότι δεν είχε θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία. Ενόχλησε εκείνη η πρωτιά και εκείνη η πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Παναθηναϊκού, σε τέτοιο βαθμό που έφτασαν στο σημείο να τον διαγράψουν από το σύλλογο.
Αποχώρησε πικραμένος, αλλά όντας πάντοτε φειδωλός και ενωτικός, έκανε μια τελευταία δήλωση υποστηρίζοντας ότι προέχει η καλή πορεία του Παναθηναϊκού και επιστρέφει στην κερκίδα, μαζί με τους απλούς φίλους της ομάδας που την αγαπούν και τη στηρίζουν ανιδιοτελώς. Όταν έπεσε η χούντα επέστρεψε, διατέλεσε Γενικός Γραμματέας, βοήθησε όλα τα τμήματα, ενδιαφέρθηκε και για την υπό σύσταση ΠΑΕ όταν η κυβέρνηση Καραμανλή εισήγαγε τον νόμο περί ανωνύμων εταιρειών.
Η πορεία του μετά είναι γνωστή και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Και όσον αφορά τη γιγάντωση του τμήματος του μπάσκετ και για την αρωγή στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Το μέγεθος του συλλόγου είναι τόσο μεγάλο που ούτε ο Παύλος θα μπορούσε να το σηκώσει. Όλα τα πολυαθλητικά σωματεία έχουν την «κατάρα» να παράγουν χρέη και μόνο δια της εκτόξευσης των εσόδων τους έχουν πιθανότητες επιβίωσης και κατά περιόδους ευζωίας. Οι «λαϊκές βάσεις» και γενικότερα τέτοιου είδους εγχειρήματα ανέκαθεν με έβρισκαν αντίθετο, έχω όμως την αίσθηση ότι αν ο Παναθηναϊκός αφήσει κι αυτό το τραίνο του Βοτανικού να περάσει, το επόμενο θα αργήσει πολύ και τα δεδομένα θα είναι πολύ διαφορετικά.
