Το ημερολόγιο έδειχνε 3 Φεβρουαρίου. Το Λαύριο υποδεχόταν τα Τρίκαλα για την 15η αγωνιστική της Basket League. Η αναμέτρηση έμοιαζε με μια υποχρέωση σαν όλες τις... άλλες για την ομάδα του Χρήστου Σερέλη. Το ταμπλό έγραφε 40-26 υπέρ του Λαυρίου και 7’32’’ για το τέλος του πρώτου μέρους. Και κάπου εκεί τα πάντα σκοτείνιασαν στο κλειστό.
Όχι, δεν έπεσε η τάση του ρεύματος, αλλά ένας από τους παίκτες της ομάδας τραυματίστηκε σοβαρά. Ο λόγος για τον Δημήτρη Λεγκίκα, ο οποίος στην προσπάθειά του να διεκδικήσει ένα ριμπάουντ έπεσε άτσαλα στο έδαφος τραυματίζοντας το γόνατό του. Ήταν τέτοιος ο πόνος που ο νεαρός άσος σφάδαζε στο παρκέ, ενώ κατά την αποχώρησή του έβαλε τα κλάματα, σε μια από τις πιο έντονες στιγμές των τελευταίων ετών.
Η «ζημιά» στο γόνατο τον κράτησε εκτός δράσης για 10 μήνες και 12 μέρες! Συνολικά 315 μέρες!
Τόσο χρειάστηκε μέχρι να πατήσει και πάλι παρκέ. Απέναντι στην ΑΕΚ ο νεαρός άσος επέστρεψε στη δράση, αποδεικνύοντας πως είναι πραγματικός μαχητής. Στην πιο σημαντική δοκιμασία της –μέχρι ώρας- καριέρας του όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά βγήκε και πιο δυνατός!
Κατάφερε μάλιστα, να πετύχει και τους πρώτους πόντους του, γράφοντας το 76-57, σε ένα σημείο όπου τα πάντα είχαν κριθεί. Κανείς στο Λαύριο, όμως, δεν κοιτούσε το αποτέλεσμα. Όλοι ήταν χαρούμενοι για τον 23χρονο φόργουορντ. Χαίρονταν με την χαρά του. Μαζί, άλλωστε, πέρασαν όλο αυτό το... μαρτύριο της αποκατάστασης, καθώς η ομάδα του Λαυρίου από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό του νεαρού άσου με κάθε τρόπο.
Ο άσος της ομάδας του Χρήστου Σερέλη, έχοντας αφήσει όλες τις δυσκολίες στο παρελθόν, ανοίγει την καρδιά του στο SDNA και μιλά για όλα όσα βίωσε τους τελευταίους 10 –έντονους- μήνες. Στάθηκε στην αγάπη που εισέπραξε από το Λαύριο, χαρακτηρίζοντας την ομάδα ως οικογένειά του, αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές, αλλά και της σκέψεις που έκανε ώστε να τα παρατήσει και δηλώνει πιο δυνατός από ποτέ!
Το παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΚ βρίσκεται στην τέταρτη περίοδο και ο κόουτς Σερέλης σου δίνει εντολή να μπεις στο παρκέ. Τι σκέψεις και τι συναισθήματα έχεις εκείνη τη στιγμή;
«Τι να πω; Αυτό που έζησα δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά θα προσπαθήσω να το περιγράψω όπως μπορώ. Δεν νομίζω ότι έχω αισθανθεί τόσο ωραία και τόσο περήφανος στη ζωή μου! Μετά από τόσο πόνο και τόσα που πέρασα. Πραγματικά, δεν ξέρω. Αισθάνθηκα ένα ρίγος. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν το είχα ξανανιώσει στη ζωή μου. Ανατριχίλα!»
Πέτυχες και ένα καλάθι, το οποίο πανηγυρίστηκε από τους συμπαίκτες και τους προπονητές σου σαν καλάθι νίκης...
«Ισχύει αυτό! Μου το είπαν και στα αποδυτήρια μετά το παιχνίδι. Εκεί δίπλα μου ήταν άνθρωποι, όπως ο φυσιοθεραπευτής, ο γιατρός και όλοι όσοι με έβλεπαν στο γήπεδο και ήξεραν από την πρώτη στιγμή πόση δουλειά έχω ρίξει και τι έχω κάνει για να επιστρέψω πιο δυνατός. Γι’ αυτό το πανηγύρισαν έτσι και τους ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά».
Ήταν... αφόρητο όλο αυτό που ζούσα
Αυτοί οι 10 μήνες πόσο δύσκολοι ήταν για σένα; Και πόσο δύσκολο ήταν το γεγονός πως έβλεπες τους συμπαίκτες σου να παίζουν και εσύ έκανες ατομικές προπονήσεις, με σκοπό να επιστρέψεις;
«Ήταν.... αφόρητο όλο αυτό! Πραγματικά! Από την πρώτη μέρα, από το χειρουργείο και μετά και στις ατομικές που έκανα ένιωθα ένα βάρος και μια στεναχώρια. Προσπαθούσα να ακούσω όλους με συμβούλευαν να κάνω υπομονή και να συνεχίσω να δουλεύω σκληρά. Προσπαθούσα, αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ευτυχώς είχα ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου, όπως είναι το επιτελείο του Λαυρίου, όλος ο κόσμος, οι γονοίς μου φυσικά, οι φίλοι μου και όλοι όσοι ήταν δίπλα μου. Από την πρώτη μέρα ως και χθες, μού στάθηκαν τρομερά. Δεν έχω ξανανιώσει τόση αγάπη. Το Λαύριο είναι σίγουρα μια δεύτερη οικογένεια. Στάθηκε όπως και η οικογένειά μου. Και μετά από τόσα που πέρασα μου στάθηκε πολύ».
Όλο αυτό το διάστημα των 10 μηνών υπήρξαν... σκοτεινές μέρες; Σκέφτηκες καθόλου να τα παρατήσεις;
«Ναι, το είχα σκεφτεί! Δεν το σκεφτόμουν συνέχεια. Κάποιες φορές ήμουν αρνητικός, αλλά είχα φτάσει και σε σημείο να πω πως τα παρατάω. Πόναγα τόσο πολύ και σωματικά και ψυχικά, που με έκανε να σκεφτώ να τα παρατήσω. Ευτυχώς, για καλή μου τύχη, στην ατυχία μου στάθηκα τυχερός που το έπαθα σε μια τέτοια ομάδα, που ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και σε μια τέτοια οικογένεια που πάντα ήταν δίπλα μου και στέκεται ακόμα σε μένα. Χρωστάω πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους που με βοήθησαν. Τους χρωστάω πολλά. Με στήριξαν από την πρώτη στιγμή».
Πέραν της αγάπης της ομάδας και των δικών σου ανθρώπων, τι άλλο ήταν αυτό που σε... κράτησε και είπες πως δεν θα έπρεπε να τα παρατήσεις;
«Με κράτησε το ίδιο το μπάσκετ! Δηλαδή, για μένα το μπάσκετ είναι ζωή. Δεν είναι ούτε χόμπι, ούτε κάτι να περνάω την ώρα μου. Είναι η δουλειά μου, είναι η ζωή μου, είναι κάτι που κάνω και με βοηθάει να ξεχνάω όποια προβλήματα έχω. Για μένα το μπάσκετ είναι ζωή και δεν γίνεται να παρατήσεις μια ζωή έτσι. Και αυτός ήταν και ένας επιπλέον λόγος να πω πως δεν τα παρατάω.
Αυτό μου αρέσει να κάνω, αυτό είναι η ζωή μου. Δεν γίνεται να παρατήσω τη ζωή μου! Οπότε, συνέχισα και με τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου. Συνέχισα να πιστεύω και να λέω ότι θα συνεχίσω αυτή τη ζωή που κάνει να νιώθω υπέροχα. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου».
Όταν είχε φτάσει η ώρα να μπεις και πάλι στο παρκέ, πέρασαν καθόλου από... μπροστά σου οι τελευταίοι 10 μήνες;
«Ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα! Δεν ξέρω γιατί, έφυγαν... όλα! Με το που πάτησα το πόδι μου στο παρκέ και μπήκα, ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έφυγαν τα πάντα και οι στεναχώριες και οι δυσκολίες. Έφυγαν σε μια στιγμή. Γι αυτό λέω πως το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Έχω αυτό και τους δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!»
Φαντάζομαι πως για σένα η επιστροφή στα παρκέ ήταν και το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο...
«Αυτό θα ήταν το καλύτερο δώρο, όχι μόνο Χριστουγέννων, αλλά και γενικά! Το Σάββατο ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου! Δεν νομίζω να την ξεχάσω ποτέ».
Ένιωσες πως... ξαναγεννήθηκες;
«Πραγματικά. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν έχω ξανανιώσει έτσι στην ζωή μου. Πραγματικά, δεν έχω λόγια να το περιγράψω».
Ο τραυματισμός αυτός και το διάστημα αποκατάστασης τι... μάθημα σου έδωσαν; Πόσο πιο δυνατό σε έκαναν;
«Σίγουρα με έκαναν πολύ πιο δυνατό απ’ ότι ήμουν. Με έκανε να σκεφτώ ποιοι άνθρωποι είναι δίπλα μου και ποιοι με αγαπάνε πραγματικά. Με έκανε να σκεφτώ ποιο καθαρά για τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά και ποιοι είναι δίπλα μου και μ’αγαπάνε. Μετά απ’ αυτό που πέρασα, στην ατυχία μου να στάθηκα... τυχερός, ίσως! Αυτός ο τραυματισμός ίσως με κάνει να δω τα πράγματα με άλλο μάτι. Πλέον είμαι πιο δυνατός και βλέπω ποιοι είναι πραγματικά δίπλα μου. Όχι μόνο στον τραυματισμό, αλλά και στην ζωή μου γενικότερα. Δεν θέλω κάτι άλλο. Μόνο να ξέρω ποιοι άνθρωποι είναι δίπλα μου και με αγαπάνε».
Η πιο δυνατή συμβουλή που σου έδωσαν κατά το διάστημα της αποκατάστασης ποια ήταν;
«Ήταν πολλές, από τους ανθρώπους που ήταν δίπλα μου. Μου είπαν να μην τα παρατάω και πως ό,τι κι αν γίνει θα το περάσουμε μαζί. Ήταν η αγάπη τους. Η συμβουλή και η συμβολή τους ήταν η αγάπη. Η αγάπη τους με έκανε να μην τα παρατήσω και να συνεχίσω. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη συμβουλή. Το μόνο που με κράτησε ήταν η αγάπη και όσοι με στήριξαν. Και πως υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μου, που με στηρίζουν ό,τι κι αν γίνει.
Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη... συμβουλή που θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος. Μόνο με τα λόγια δεν γίνεται, θέλει και πράξεις. Και όλο αυτό το διάστημα είδα πολλές πράξεις από δικούς μου ανθρώπους. Οπότε, αυτή ήταν η μεγαλύτερη συμβουλή απ’ όλες».
Τώρα έρχεται εντός έδρας παιχνίδι για το Λαύριο, κόντρα στον Προμηθέα. Νιώθεις έτοιμος για την επανεμφάνισή σου στο κλειστό του Λαυρίου, μπροστά στον κόσμο της ομάδας;
«Το προηγούμενο Σάββατο, κόντρα στον ΠΑΟΚ, ήμουν στην 12άδα αλλά δεν έπαιξα. Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ο προπονητής ξέρει πως είμαι πάντα εκεί και είμαι πάντα έτοιμος να κάνω ό,τι χρειαστεί για να βοηθήσω την ομάδα με όσα μου πει. Θεωρώ πως αν ξαναπαίξω και νιώσω πάλι όλα αυτά, θα... λυγίσω! Και δεν το θέλω η αλήθεια είναι. Βέβαια, όλος ο κόσμος με έβλεπε στο γήπεδο την στιγμή που χτύπησα, πριν 10 μήνες και το να με βλέπουν να ξαναπαίζω μπροστά τους, θα με... λυγίσει και δεν το θέλω αυτό».