Δεν θα το πούμε ακριβώς απίστευτο και όμως ελληνικό. Αλήθεια, όμως, είναι ότι ο Ιούλιος φεύγει και ο Παναθηναϊκός σχηματοποίησε το ρόστερ του για την επόμενη σεζόν. Είναι κάτι, που μάλλον δεν έχει ξαναγίνει. Λύθηκε έτσι και η αγωνία των φίλων του «τριφυλλιού» για την θέση «4» με την γνωστοποίηση της απόκτησης του ΝτεΣόν Τόμας. Ο κόσμος ήθελε Αντονι Ράντολφ, Ντέρικ Μπράουν, Οκάρο Ουάιτ. Στη ζωή, όμως, δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα. Και ο Παναθηναϊκός, πριν την απόκτηση του Τόμας, είχε ήδη τρυπήσει το οικονομικό του ταβάνι. Είχε ήδη ξεπεράσει τον προϋπολογισμό, που είχε βάλει στην αρχή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Το μπάτζετ είχε ξεπεραστεί εκτός των άλλων με την εκτός αρχικού προγράμματος μεταγραφή του Γιώργου Παπαγιάννη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσάβι Πασκουάλ είχε πρώτο στόχο για την θέση «4» τον Οκάρο Ουάιτ. Δεν μπορούσε, όμως, να περιμένει μέχρι τις 5 Αυγούστου. Δεν μπορούσε να περιμένει, γιατί εκτός των άλλων ο Τόμας ήταν πιθανό στο μεσοδιάστημα να υπέγραφε αλλού. «Και ο Τόμας είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου;» θα πείτε. Οχι βέβαια. Για κανέναν δεν ισχύει αυτό. Αλλά ο πρώην Αμερικάνος της Μακάμπι είναι αυτός, που ταίριαζε απολύτως την δεδομένη στιγμή στο «τριφύλλι». Και αγωνιστικά και οικονομικά.
Αγωνιστικά γιατί έχει το πρώτο στοιχείο, που έψαχνε ο Παναθηναϊκός: το τρίποντο. Την περυσινή σεζόν στην Ευρωλίγκα με την Μακάμπι είχε 11.5 πόντους ανά ματς με 42.5% έξω από την γραμμή των 6,75 εκατοστών. Την ίδια ώρα έχει μεγάλη εμπειρία από την Ευρωλίγκα. Δεν είναι μεγάλος, είναι 27 ετών, αλλά έχει παίξει ήδη τέσσερα χρόνια στη κορυφαία διοργάνωση. Θέλετε κι άλλο πλεονέκτημα; Γνωρίζεται άριστα με τον Πασκουάλ, από την συνεργασία τους στην Μπαρτσελόνα. Γενικά ο Τόμας είναι ένας παίκτης, που καταλαβαίνει πολύ καλά το παιχνίδι και ειδικά στο επιθετικό κομμάτι θα του την κάνει την δουλειά του Παναθηναϊκού. Στην άμυνα δεν είναι και ο καλύτερος του κόσμου, αλλά με κάτι παραπάνω από 500.000 δολλάρια δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Και άλλωστε το άθλημα είναι ομαδικό. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Γνωστά αυτά.
Είπαμε ότι ο Οκάρο Ουάιτ ήταν ο πρώτος «πράσινος« στόχος. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι το πιο πιθανό είναι να τον αφήσουν ελεύθερο οι Καβς στις 5 Αυγούστου. Και να γίνει αυτό, πόσο σίγουρο είναι ότι θα ερχόταν στον Παναθηναϊκό; Καθόλου. Και αυτό γιατί εκτός των άλλων το κασέ του δεν είναι κάτω από 800.000 δολλάρια. Και οι «πράσινοι» δεν έδιναν τέτοια χρήματα για την θέση «4».
Ο κόσμος ήθελε επίσης, απολύτως δικαιολογημένα, κάποιον εκ των Ράντολφ, Μπράουν. Και ποιος δεν θα ήθελε στην ομάδα του τέτοιους παίκτες; Δύο από τους καλύτερους πάουερ-φόργουορντ της Ευρωλίγκας; Οι περιπτώσεις τους, όμως, ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Αλλο άλλωστε τι θέλουμε και άλλο τι μπορούμε. Αμφότεροι έχουν συμβόλαιο με Ρεάλ και Εφές αντίστοιχα. Με αμοιβές, που έχουν επταψήφιο νούμερο. Καθώς, όμως, αναφέρει το ρεπορτάζ οι δύο ομάδες τους έχουν πει να βρουν άλλη στέγη. Εκεί περιπλέκεται το θέμα και περιπλέκεται, γιατί εκτός των άλλων δεν γνωρίζουμε τι γίνεται με το κεφάλαιο της αποζημίωσης. Είπαμε ότι τα νούμερα είναι μεγάλα και ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα μπορούσε να κάνει κάτι ουσιαστικό.
Για όλους αυτούς τους λόγους, έκανε το αυτονόητο και πήγε στην ασφαλή λύση του Τόμας. Ενός παίκτη, από τον οποίο ξέρεις πάνω, κάτω τι να περιμένεις. Ενός παίκτη, που δεν έχει την ποιότητα του Σίνγκλετον (του οποίου παίρνει την θέση), αλλά μπορεί να έχει μεγαλύτερη συνέπεια.
Στο μπάσκετ και γενικότερα στις δουλειές (και όχι μόνο) η συνέπεια είναι τεράστιο προτέρημα. Ποιος δεν θέλει παίκτες με μεγάλο ταλέντο; Αλλά αν ρωτήσετε τους μεγάλους προπονητές, θα σας πουν ότι θα ήθελαν καλύτερα έναν παίκτη, που να ξέρεις τι να περιμένεις, παρά έναν πιο ταλαντούχο, που τη μία μέρα θα είναι έτσι και την άλλη αλλιώς.
Καλοκαίρι ποτέ δεν βγάζουμε συμπεράσματα, τουλάχιστον ασφαλή, αλλά με παραχώρηση Ντένμον, ερχομό Τόμας και παραμονή Λοτζέσκι λέμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει κινηθεί λογικά. Ουσιαστικά. Μεστά. Ισορροπημένα. Θεωρούμε καλύτερη τη μεταγραφή Παπαγιάννη και περιμένουμε με αγωνία να δούμε την επιστροφή στην Ευρωλίγκα του Κιθ Λάνγκφορντ. Από τον Παππά ξέρουμε τι να περιμένουμε. Αυτά, που είναι να δώσει, θα τα δώσει και ίσως και κάτι παραπάνω, από την στιγμή, που του δίνεται εμπιστοσύνη.
Ο Λάνγκφορντ είναι το θέμα πως θα πάει. Τα 35 του χρόνια δεν λένε τίποτα. Και ο Σπανούλης είναι 36 και ο Ρέγιες με τον Κάρολ, που πήραν την Ευρωλίγκα, είναι μεγάλης μπασκετικής ηλικίας. Η ταυτότητα δεν λέει τίποτα. Αλλά ο Λάνγκφορντ ταλαιπωρήθηκε πέρυσι και μένει να δούμε αν θα ανακτήσει τον καλό του εαυτό. Τον πολύ καλό του εαυτό, γιατί είναι γκαρντ με τεράστια προσόντα και δη επιθετικά, κάτι, που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία στις σημαντικές ομάδες, που έπαιξε.
Κλείνοντας πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι το τέλος είναι εκείνο, που μετράει και ειδικά μετά τον Ιανουάριο οι ομάδες κάνουν αλλαγές και προσθήκες, που μπορούν να αλλάξουν πολλά. Οπως ο Παναθηναϊκός, που πέρυσι πήρε Τζέιμς και Πέιν, και στις λεπτομέρειες δεν μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση, να ξεπεράσει την Ρεάλ και να πάει στο φάιναλ-φορ. Αυτός είναι ο βασικός του στόχος πλέον: να πάει στο φάιναλ-φορ της Βιτόρια: «Θα νιώσω άδειος αν δεν πάμε του χρόνου στο F4» είχε πει στη συνέντευξή του στο SDNA ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Μία δήλωση, που μιλάει από μόνη της.
