Οι μεταγραφές κινήσεις των «ευρωλιγκάτων» ομάδων κινούνται σε δύο δρόμους, που κατά βάση έχουν κοινό παρανομαστή. Χαρακτηρίζουν πάντως δύο φιλοσοφίες που φαίνεται ότι θα είναι εντελώς διαφορετικές, με τον Ντέιβιντ Μπλατ -όντας άλλωστε ο «νεοφερμένος»- να εισαγάγει «καινά δαιμόνια» στον Ολυμπιακό.
Αυτό μιλώντας για το αγωνιστικό μέρος. Προηγείται, η φιλοσοφία της κάθε διοίκησης που εκτός από ότι ορίζει το μπάτζετ, επιλέγει πως θα διατεθούν τα χρήματα μέσως της επιλογής που κάνει για τον προπονητή. Ύστερα από τον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός εφέτος, αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη επένδυση (σε χρήμα και ελπίδες) στην άκρη του πάγκου, προσλαμβάνοντας έναν εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρώπης και χωρίς αμφιβολία τον καλύτερο από όσους είχε να επιλέξει!
Ακολούθως, αμφότεροι, ενθουσίασαν το κοινό ανανεώνοντας τα «βαριά όπλα» τους. Ο Ολυμπιακός κράτησε τον Βασίλη Σπανούλη και τον Κώστα Παπανικολάου. Ο Παναθηναϊκός σκόρπισε αισιοδοξία στον κόσμο με την (πραγματικά) δύσκολη και κατόπιν νέας (οικονομικής) υπέρβασης, ανανέωση του Νικ Καλάθη και φυσικά με τη μεταγραφική κίνηση της χρονιάς, την… αρπαγή του ωραίου Ιωάννη (Παπαπέτρου).
Από εκεί και πέρα… έπεσε γκρίνια, απογοήτευση, τουλάχιστον προβληματισμός στις τάξεις των οπαδών των δύο ομάδων. Ουίλιαμς-Γκος, Λιντέι, Τουπάν, Τίμα, Βεζένκοφ δεν είναι «μεταγραφές-αεροδρομίου» όπως λέγαμε παλιά, ούτε μπορούν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες του κόσμου ως «ονόματα». Ειδικά ως συνέχεια της πρόσληψης Μπλατ, της παραμονής των Σπανούλη, Παπανικολάου και της απώλειας του Παπαπέτρου. Λάνγκφορντ, Λάσμε και Παπαγιάννης (σε συνδυασμό της παραμονής των Ντένμον, Λεκάβιτσιους) δεν δημιουργούν τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η παραμονή του Καλάθη και η απόκτηση του Παπαπέτρου.
Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό από όλους ότι οι «παχιές αγελάδες» έχουν φύγει σαν αποδημητικά πουλιά. Δεν μένουν πια εδώ. Μένουν στην Τουρκία, τη Ρωσία και την Ισπανία. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι μπορούν να κάνουν κάποιες υπερβάσεις, αλλά δεν γίνεται, ούτε μπορεί κανείς να ζητά (πολλώ δε μάλλον να απαιτεί) υπερβάσεις για όλο το ρόστερ.
Όρθα -κατά την ταπεινή γνώμη μου- έχουν «επενδύσει» πρωτίστως στον προπονητή, έχοντας δυο από τους TOP5 προπονητές της Ευρωλίγκας, μετά στον «κινητήριο μοχλό» της ομάδας (Καλάθης και Σπανούλης) και στη δημιουργία καλού ελληνικού κορμού και από εκεί και πέρα οι προπονητές πρέπει να βρουν τη «χημεία», τους παίκτες με κίνητρο, όλα όσα χρειάζονται για να υπάρχει ανταγωνιστικό ρόστερ.
Με τα χρήματα που έχουν να διαθέσουν οι ομάδες μας, οι προπονητές είχαν να διαλέξουν δύο δρόμους, όπως προείπα. Από τη στιγμή που τα ράφια που μπορούν να επιλέξουν ξένους δεν είναι τα πάνω-πάνω, έπρεπε να διαλέξουν από εκείνο που γράφει «λαβράκια» και από εκείνο που γράφει «βετεράνοι». Είτε συνδυαστικά, είτε από ένα εξ αυτών.
Ο Ολυμπιακός με τον Ντέιβιντ Μπλατ, που έχει αποδείξει πως μπορεί να βρίσκει παίκτες με κίνητρο που εκτοξεύουν στις ομάδες του την καριέρα και το κασέ τους, πήγε στο πρώτο. Ο Παναθηναϊκός με τον Τσάβι Πασκουάλ να προτιμά safe επιλογές και να αποφεύγει «ρίσκα», πήγε και «ψώνισε» από το δεύτερο…
«Στοιχήματα», διαφορετικού είδους, έχουν να κερδίσουν και οι δύο. Όσο ενδιαφέρον θα έχει να δούμε την κόντρα του κορυφαίου δίδυμου προπονητών που έχει να επιδείξει μια λίγκα, αλλά και να παρακολουθήσουμε τη νέα φιλοσοφία που επιβεβαίωσε και από τις επιλογές παικτών ότι φέρνει ο Μπλατ, αλλά τόσο ενδιαφέρον θα έχει να δούμε ποια θα αποφέρει άμεσα, αλλά και στο σύντομο μέλλον- καλύτερα αποτελέσματα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ
Από όλες τις μεταγραφικές κινήσεις, εκείνη που διαφέρει και αξίζει ξεχωριστής αναφοράς είναι η τελευταία του Παναθηναϊκού, που έφερε πίσω στο ΟΑΚΑ τον 21χρονο Γιώργο Παπαγιάννη. Δεν κατανοώ την «γκρίνια» όσων επικρίνουν τη μεταγραφή, βάζοντας στην εξίσωση και τους υπόλοιπους ψηλούς που κάθε ένας εξ αυτών έχει τα συν και τα πλην του. Από την άλλη δεν συμμερίζομαι και τον υπέρμετρο ενθουσιασμό εκείνων που χάρη στην επιστροφή του Παπαγιάννη κάνουν λόγο για 7ο αστέρι. Για την Ελλάδα, είναι άλλο πράγμα… και δεν το προσεγγίζω από αυτή την οπτική γωνία, όπως πιστεύω και οι περισσότεροι από τους «καλομαθημένους» από τους έξι τίτλους οπαδούς του ΠΑΟ.
Οκ, αγωνιστικά, ο Έλληνας σέντερ, παρόντων των Γκιστ, Λάσμε, Βουγιούκα, δεν ήταν απαραίτητος για τον Παναθηναϊκό. Επ’ ουδενί μάλιστα! Αλλά όπως ο Ολυμπιακός, αν και είχε επενδύσει στον Παπαπέτρου, τον Ιανουάριο του 2016 πήρε τον Κώστα Παπανικολάου για να μην πάει από το ΝΒΑ στον Παναθηναϊκό, έτσι και ο Παναθηναϊκός όφειλε να επενδύσει στις ικανότητες, τα προσόντα και τα 21 χρόνια του Παπαγιάννη και επ’ουδενί να έχανε τον παίκτη. Η σύγκριση μάλιστα των δύο παρόμοιων περιπτώσεων, δείχνει πως ο ΠΑΟ κινήθηκε ακόμη πιο σωστά, αν κρίνουμε από τη στιγμή της επιλογής των Ερυθρόλευκων και το αποτέλεσμα της δυο χρόνια αργότερα, σε σχέση με την επιλογή των Πράσινων τώρα.
Γιατί ο Ολυμπιακός πρόσθεσε μπροστά τον 26χρονο, τότε, Παπανικολάου μπορστά στον 22χρονο, τότε, Παπαπέτρου τον οποίο τώρα έχασε. Ο Παναθηναϊκός προσθέτει τον 21χρονο Παπαγιάννη ενώ έχει τον 33χρονο Βουγιούκα. Φυσικά δεν είναι τρεις το λάδι, δύο το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο, αλλά έχει πιο λογική…
Ως προς τα αγωνιστικά προσόντα του Παπαγιάννη, είναι δεδομένο ότι το μπάσκετ στην Ευρώπη έχει αλλάξει. Είναι επίσης όμως πασιφανές ότι εξακολουθεί να παίζεται άλλο μπάσκετ στο ΝΒΑ και άλλο στα μέρη μας. Τα βαριά «σκαριά» σαν του Γιώργου Παπαγιάννη για να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ, χρειάζονται πολλά στοιχεία και πολλή, σκληρή, δουλειά προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του κορυφαίου πρωταθλήματος.
Στην «άγουρη» ηλικία των 19 χρόνων ο «PapaG» δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις (γενικώς και ειδικώς για τον σωματότυπο του) του ΝΒΑ, με αποτέλεσμα να μην καθιερωθεί. Ενδεχομένως αν παρέμενε στον ΠΑΟ, «ψηνόταν» με τον χρόνο συμμετοχής που θα έπαιρνε, γέμιζε εμπειρίες το μυαλό και το κορμί του, γενικώς αν ωρίμαζε στο ΟΑΚΑ ως παίκτης και προσωπικότητα, σε 1-2 χρόνια να ήταν έτοιμος για το άλμα και να έκανε σοβαρή καριέρα στο ΝΒΑ.
Για το ευρωπαϊκό μπάσκετ ο Παπαγιάννης είναι «ταμάμ»! Ο Παναθηναϊκός επενδύει ξανά στο ταλέντο του, για μια 5ετία και του προσφέρει ισχυρό κίνητρο να δουλέψει και να παίξει μπάσκετ αντάξιο των προσδοκιών και των ικανοτήτων του.
Οι Πράσινοι, μολονότι ο «PapaG» δεν έκανε όσα περίμενε στο ΝΒΑ και παρότι στο ρόστερ η θέση του σέντερ είναι «γεμάτη», έκαναν μια κίνηση που μπορεί για κάποιους να μοιάζει εκ του περισσού αλλά είναι σπουδαία, γιατί ο Παπαγιάννης έχει τις δυνατότητες να προσφέρει και στο παρόν, αλλά σίγουρα και στο μέλλον. Στο χέρι του είναι να δικαιώσει τον Παναθηναϊκό για την εμπιστοσύνη που του δείχνει και να δικαιωθούν οι Πράσινοι για την υπέρβαση που έκαναν με γνώνομα την ισχυροποίηση του ελληνικού κορμού. «Έπρεπε» να γίνει και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος την έκανε!
ΥΓ: Η παραμονή του Καλάθη, η «αρπαγή» του Παπαπέτρου, η παραμονή του Παππά και η επιστροφή του Παπαγιάννη ανεβάζουν επίπεδα τον πάντα πολύτιμο για κάθε ομάδα, κορμό γηγενών παικτών. Κάνω την πρόβλεψη ότι σε αυτό θα συνεισφέρει πολλά, πολλά περισσότερα από όσα περιμένουμε, ο Ντίνος Μήτογλου που ύστερα από μια σεζόν προσαρμογής, από όσα όλα δείχνουν, ο Πασκουάλ θα του δώσει αναβαθμισμένο ρόλο και ο «μικρός» έχω την εντύπωση πως είναι έτοιμος και ώριμος για να ανταποκριθεί. Θα πόνταρα πάνω για την «ευχάριστη έκπληξη».
