MENU

Μέχρι και πριν από λίγο καιρό όταν άκουγες Μήτογλου το μυαλό σου κατευθείαν πήγαινε στον παλιό ποδοσφαιριστή της Δόξας Δράμας και του ΠΑΟΚ. Παίκτης όχι επιπέδου Εθνικής, αλλά πολύ δυνατός και χαρακτηριστική φυσιογνωμία της δεκαετίας του '80 και του ΄90.

Πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οχι ότι ξεχάσαμε τον Δημήτρη Μήτογλου. Και ούτε θα τον ξεχάσουμε, τουλάχιστον εμείς, που έχουμε ζήσει εκείνες τις δεκαετίες και βλέπαμε πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από σήμερα. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, τα φώτα εδώ και μερικούς μήνες πέφτουν στον γιο. Που ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής, αλλά ευτυχώς για τον ίδιο και το άθλημα γενικότερα συνέχισε και συνεχίζει ως μπασκετμπολίστας. Ο Κωνσταντίνος Μήτογλου είναι ένα από τα νέα μεγάλα αστέρια του ελληνικού μπάσκετ και το εμπεδώνουμε αυτό καλύτερα κάθε μέρα, που περνάει.

Εμπεδώνουμε επίσης την τεράστια προσπάθεια, που έκανε το προηγούμενο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός για να τον ντύσει στα «πράσινα». Ο 21χρονος πάουερ-φόργουορντ τα τρία προηγούμενα χρόνια σπούδαζε και έπαιζε μπάσκετ στο φημισμένο Ουέικ Φόρεστ του Τιμ Ντάνκαν και του Κρις Πολ, και στόχος του ήταν να ολοκληρώσει την εκεί του πορεία. Οι πρωταθλητές Ελλάδας, όμως, τον είχαν βάλει στο στόχαστρό τους. Τον ήθελαν. Και γιατί τον πίστευαν, αλλά και επειδή ήθελαν να εμπλουτίσουν το ελληνικό τους στοιχείο. Εκείνο το στοιχείο, δηλαδη, που τους έκανε να ξεχωρίζουν τα χρόνια της παντοκρατορίας τους.

Ο Μήτογλου επέμενε να κάνει και τα τέσσερα χρόνια στο κολλέγιο, αλλά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο τέλος κατάφερε να του αποσπάσει την υπογραφή. Εβαλε λίγο παραπάνω το χέρι στην τσέπη (εκτός των άλλων, γιατί δεν έπαιξε ρόλο μόνο το οικονομικό) και έτσι έφερε στην Αθήνα τον διεθνή πάουερ-φόργουορντ.

Ο περί ου ο λόγος στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Χαρακτηριστικό του στοιχείο; Η ατελείωτη δουλειά. Δεν θα κάνουμε συγκρίσεις, αλλά στη νοοτροπία μοιάζει όλων των μεγάλων παικτών, που έχει βγάλει το ελληνικό μπάσκετ: του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Παπαλουκά και πάει λέγοντας.

Αλλωστε μόνο έτσι πας μπροστά. Μόνο με δουλειά, αρκεί βέβαια να έχεις την ίδια ώρα και ταλέντο. Και ο Μήτογλου το έχει. Εχει κατ' αρχάς εξαιρετικό μακρινό σουτ. Για ένα παιδί στα 208 εκατοστά, το μακρινό σουτ είναι δώρο Θεού. Και ο μικρός το έχει για τα καλά. Την ίδια ώρα η ταχύτητά του είναι αξιοσημείωτη. Και μιλάμε κυρίως για την ταχύτητα στην εκτέλεση των πραγμάτων, που κάνει. Του σουτ, της πάσας, του κοψίματος στη ρακέτα. Πράγματα πολύ σημαντικά για το σύγχρονο μπάσκετ. Μειονεκτήματα; Ποιος δεν έχει; Οσο ζούμε, μαθαίνουμε. Το κορμί του είναι ένα από αυτά. Υπό την έννοια ότι για να πάει στο υψηλότερο επίπεδο, θα πρέπει να δυναμώσει περισσότερο. Η φάση χθες με τον Κρουμπάλι, που πήγε να τον καρφώσει και δεν τα κατάφερε, είναι χαρακτηριστική. Από κει και πέρα, τα άλλα του μειονεκτήματα, είναι και θέμα εμπειρίας. Πως να το κάνουμε; Στα 21 σου χρόνια δεν μπορείς να τα ξέρεις όλα. Αλλωστε ο Μήτογλου πρώτη φορά παίζει κανονικό μπάσκετ. Μπάσκετ Ευρώπης δηλαδή. Στον Αρη δεν πρόλαβε. Στο Ουέικ Φόρεστ και το NCAA είναι μία άλλη κατάσταση.

Είναι και τυχερός ο «Μήτο», αφού έμαθε τα βασικά από έναν δάσκαλο του μπάσκετ, τον Θόδωρο Ροδόπουλο, τον άνθρωπο με τις καλύτερες επαφές στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Τα έμαθε τα μυστικά στην Ακαδημία Αστέρια, που έχει ο Ροδόπουλος. Ο τελευταίος, πάντως, σε μία συνέντευξη, που μου παραχώρησε, πριν από 10 μέρες είπε ότι «εγώ ήμουν αντίθετος με την επιστροφή του Μήτογλου στην Ευρώπη. Επρεπε να μείνει στο Ουέικ Φόρεστ, να κάνει τον τέταρτο χρόνο, και από κει και πέρα θα υπήρχε και η προοπτική του ΝΒΑ». Κάθε προπονητής ξέρει καλύτερα από μας. Τουλάχιστον σε τέτοια θέματα. Αν θα δικαιωθεί ή όχι ο Ροδόπουλος, ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Το σίγουρο είναι ότι ο νεαρός πάουερ-φόργουορντ είναι στον σωστό δρόμο και στον Παναθηναϊκό έχουν έναν ακόμη περισσότερο λόγο να τον προσέχουν, αφού στο θέμα των Ελλήνων παικτών τα τελευταία χρόνια δεν έχουν πάρει και τον καλύτερο βαθμό.

Τον Μήτογλου και τα μάτια σας...