Μια μικρή περιοχή στο δυτικό μέρος της Θεσσαλονίκης δύσκολα μπορεί να βρει πολλά να περηφανεύεται. Ένας μικρός σύλλογος που ιδρύθηκε για να συγκεντρώνει τα παιδιά που θέλουν να αθληθούν, δύσκολα μπορεί να ελπίζει σε υστεροφημία μέσα από τις καριέρες του. Η Ένωση Καλαθοσφαίριση Σταυρούπολης σε καλωσορίζει στο μπλογκ της. Σε ταξιδεύει στην ιστορία της, σου παρουσιάζει τις καλύτερες στιγμές της και με περηφάνια σου συστήνει τα εξέχοντα πρώην μέλη της. Ο Κώστας Βάθης, ο οποίος έχει σήμερα αποσυρθεί. Ο Μιχάλης Λιάπης, που παίζει στη Ρουμανία. Ο πολύς Λάζαρος Παπαδόπουλος, ο οποίος δε χρειάζεται περισσότερες συστάσεις και ο Θόδωρος Ζάρας. Ο άνθρωπος που σημάδεψε χθες το ντέρμπι στη Θεσσαλονίκη και ο οποίος χάρισε τη νίκη στον ΠΑΟΚ.
Δε θα μπορέσεις να τη διαβάσεις εξ αρχής, αλλά κάπου ανάμεσα στα δεκάδες λογοπαίγνια που προκαλεί το όνομά του, υπάρχει η αλήθειά του. Εκείνη που έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες παιδιά, που τους έλεγαν ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Που έμοιαζαν ότι δε θα τα καταφέρουν. Που έβγαιναν πιο δυνατά από την κάθε δυσκολία. Κι αυτά τα παιδιά πρέπει να τα σεβόμαστε λιγάκι παραπάνω. Να τα αγαπάμε λίγο περισσότερο. Να τα βάζουμε συχνότερα στη βιτρίνα. Γιατί, αυτά τα παιδιά ̇εκείνα που είναι μακριά από το σταριλίκι, τα εκατομμύρια, τα social media μοιάζουν περισσότερο με όσα έχουν τη διάθεση να παλέψουν για το όνειρό τους. Όπως πάλεψε και ο Θόδωρος Ζάρας για να φτάσει να κάνει αξιοσημείωτη καριέρα πλησιάζοντας τα πρώτα –άντα.
Σκίσε με ν’ αλλάξω ράφτη!
Ας είμαστε ειλικρινής. Όσο κι αν είναι κλισέ τα λογοπαίγνια με το όνομά του, είναι κρίμα να μην τα χρησιμοποιήσουμε. Ο Θόδωρος Ζάρας δεν ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ το 2018, όταν και οδήγησε τον ΠΑΟΚ στη νίκη μέσα στο «Nick Galis Hall», ούτε το 2017 όταν πήρε μεταγραφή στον δικέφαλο, ούτε καν το 2015 όταν υπέγραφε στον Άρη. Ήταν, όμως, τότε ή σχεδόν τότε που όλοι άρχισαν να αναφέρουν το όνομά του. Επιτεύγματα είχε να επιδείξει πολλά από τα προηγούμενα χρόνια. Για τέσσερις σερί σεζόν στη Δράμα αποδείκνυε ότι θα ήταν ένας παίκτης, τον οποίο οι Αμερικάνοι θα χαρακτήριζαν ως «overachiever». Οι Έλληνες, σε μια απόπειρα μετάφρασής, μάλλον θα τον χαρακτηρίζαμε ως… πρώτο στο χωριό.
Τι έκανε στο χωριό (εκτός από το να γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του); Αυτό που κάθε παίκτης του βεληνεκούς του μπορεί. «Στόχος μου είναι να δουλεύω, ώστε να είμαι κάθε χρόνο και καλύτερος», απαντούσε στις λιγοστές συνεντεύξεις που έδινε ως ταπεινός αθλητής του ΚΑΟΔ. Το 2011 στη Δράμα βρήκε λύτρωση από μια άσκοπη περιπλάνηση ανά την Ελλάδα (Λάρισα, Ρόδο, Καβάλα) και το 2014 ξεκινούσε χωρίς να το γνωρίζει και ο ίδιος ο δρόμος προς την καταξίωση. Είχε φτάσει, ήδη τότε, τα 27 του χρόνια.
Την 1η Νοεμβρίου, ο Άρης ταξιδεύει να παίξει στη Δράμα. Θα φύγει νικητής με 74-70 απέναντι στον ΚΑΟΔ του Θόδωρου Ζάρα. Ο Θεσσαλονικιός γκαρντ θα έχει πετύχει 26 πόντους εκείνο το απόγευμα, προσωπικό ρεκόρ καριέρας μέχρι και σήμερα στην Α1. Ο Δημήτρης Πρίφτης θα τον πλησιάσει μετά το τέλος και του πει κάτι ψιθυριστά. Το τι του είπε, το αποκάλυψε ο ίδιος μερικούς μήνες μετά, ενώ θα το αποδείκνυαν και οι πράξεις, αφού το καλοκαίρι θα έπαιρνε την πρώτη σπουδαία μεταγραφή στην καριέρα του και θα υπέγραφε στον Άρη.
«Και στα δύο παιχνίδια του ΚΑΟΔ με τον Άρη φέτος μου εκμυστηρεύτηκε ότι με θέλει στην ομάδα και αυτό για μένα έπαιξε καθοριστική σημασία. Είναι πολύ σημαντικό για έναν παίκτη να ξέρει ποιος θα είναι ο ρόλος και τα κίνητρα που του δίνουν. Για μένα είναι η ευκαιρία της ζωής μου να παίξω σε μια ομάδα με την ιστορία και τον κόσμο του Άρη».
Η ευκαιρία της ζωή του ερχόταν με την ανατολή της εποχής του Νίκου Λάσκαρη στην ομάδα της Θεσσαλονίκης και ενδεχομένως να είναι καρμικό ότι ο Θόδωρος Ζάρας έβαλε υπογραφή και σε μια εποχή που μοιάζει με τη δύση του γνωστού επιχειρηματία. Για τον Έλληνα γκαρντ, φυσικά, εκείνη τη στιγμή δε μετρούσε τίποτα απ’ όσα τώρα αναφέρουμε. Για εκείνον μετρούσε ότι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Μετρούσε ότι επιβραβευόταν η επιμονή του να μην τα παρατήσει παρά τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς, ούτε παρά τις συνεχείς αποτυχίες στη μεγάλη κατηγορία.
Κουστούμι στα μέτρα του!
Το καλοκαίρι του 2015 πήρε μεταγραφή στον Άρη. Είχε μόλις ολοκληρώσει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, ήταν δεύτερος Έλληνας σκόρερ του πρωταθλήματος πίσω από τον Δημήτρη Μαυροειδή και είχε κατορθώσει να καθιερωθεί, πλέον, στην Α1. Η κατηγορία, όμως, δεν έμοιαζε πάντα να είναι στα μέτρα του. Το 2008-09, στην πρώτη του απόπειρα στα… σαλόνια παίζει με τη Λάρισα 17 λεπτά μέσο όρο και με 6,05 πόντους ανά αγώνα θεωρείται χρήσιμος για πρωτάρης. Ακόμα, εξάλλου, είναι 21 ετών. Η συνέχεια έρχεται να προδώσει τα όνειρά του.
Στον Κολοσσό Ρόδου του Γιάννη Σφαιρόπουλο θα μειωθούν ο μέσος όρος του σε 11 λεπτά και 3,9 πόντους και στην Καβάλα του Δημήτρη Πρίφτη δε θα παίξει λεπτό λόγω του σοβαρού τραυματισμού του (σ.σ. ρήξη χιαστών) στο ξεκίνημα της σεζόν. Το καλοκαίρι του 2011 θα είναι κομβικό για το μέλλον του. Γιατί ήταν τέτοια η απογοήτευση που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε χαμηλότερο επίπεδο ή ακόμα και σε χειρότερες σκέψεις.
«Ήταν μία συνειδητή επιλογή και μπορώ να πω ότι η Δράμα είναι δεύτερο σπίτι μου. Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε η υγεία στο σωματείο. Ο ΚΑΟΔ είναι μια μεγάλη οικογένεια, δέθηκα με όλους. Κάθε χρόνο ανανέωνα, γιατί ένιωσα ωραία και πίστευα ότι είναι η καλύτερη συνέχεια της καριέρας μου». Κι ακριβώς έτσι ήταν! Γιατί το ωραιότερο ή το ακριβότερο ρούχο μπορεί να μην αναδεικνύεται αν δεν σου ταιριάζει και το φτηνότερο κουρέλι να μοιάζει με μοδάτο brand αν είναι στα μέτρα σου. Το πάντρεμα ήταν τέτοιο στη Δράμα και η καριέρα του Θόδωρου Ζάρα εκτοξεύτηκε.
Ξεκίνησε με 13 λεπτά μέσο όρο και 4,7 πόντους ανά αγώνα. Εξελίχθηκε σε 6,2 πόντους σε 14 λεπτά συμμετοχής. Βελτιώθηκε σε 7,1 πόντους και 19 λεπτά και απογειώθηκε στους 13,2 πόντους και στα 25 λεπτά ανά αγώνα. Το 2015 ονειρευόταν το επόμενο βήμα, ένιωθε έτοιμος για το επόμενο βήμα και θα μπορούσε από τότε να ήταν ο ΠΑΟΚ αυτό, αν δεν αργούσε μερικές μέρες. Ο δικέφαλος του βορρά μπήκε στο παιχνίδι της απόκτησής του καθυστερημένα, όμως ποτέ δεν έπαψε να ενδιαφέρεται. Και όταν το καλοκαίρι ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Ηλίας Παπαθεοδώρου, ήξερε σε ποιο συρτάρι υπήρχε κρατημένο το όνομα του Θόδωρου Ζάρα.
Η φετινή σεζόν δεν είναι από τις καλύτερες στην καριέρα του Έλληνα γκαρντ. Είναι διαφορετικός ο ρόλος του και διαφορετικό και το επίπεδο της ομάδας στην οποία αγωνίζεται. Συνεχίζει, όμως, να νιώθει δικαιωμένος. Συνεχίζει να είναι από εκείνα τα παιδιά που τα κατάφεραν ακόμα και όταν όλοι τους έλεγαν ότι δεν μπορούν.
«Ο σωστός τρόπος για να εξελιχθείς είναι η δουλειά και η υπομονή. Δε μου έχει δοθεί τίποτα εύκολα, όπως και η επιτυχία είναι ένα αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων. Δουλειά, υπομονή, εμπιστοσύνη και κυρίως να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που θα σου έρθει χρονικά. Δε μου χαρίστηκε τίποτα, δυο φορές τραυματίστηκα σοβαρά και ποτέ δεν τα παράτησα. Αυτό είναι το πιο ωραίο συναίσθημα για μένα, αυτή είναι η επιβράβευσή μου».
Και γι’ αυτά τα παιδιά πρέπει να χαιρόμαστε περισσότερο…