Ξεκινάμε με μια αληθινή ιστορία. Έβλεπα το παιχνίδι του μπάσκετ σε ένα καφενείο, όπως κάνω τις περισσότερες από τις φορές που δεν είμαι «μέσα». Τίγκα στον κόσμο και φυσικά όλοι δικοί μας, μιας και μιλάμε για μια ανάσα από τη Λεωφόρο. Τελειώνει το ματς, κάποια ολιγόλεπτα πανηγύρια και… «καληνύχτα». Εντάξει, δεν έγινε ακριβώς έτσι, αλλά… κάπως έτσι. Καταλαβαινόμαστε…
Θέλω να πω δηλαδή και προφανώς είναι και αυτονόητο ότι δεν υπήρχε καμία σχέση με το προ διμήνου σκηνικό. Εκεί όπου είχαμε καπνογόνα ακόμη και μέσα στο μαγαζί! Λογικό και επόμενο θα πει κανείς. Τότε παιζόταν ένα πρωτάθλημα, τώρα σχεδόν τίποτα. Έχανες ή κέρδιζες στο τέλος θα τον ξύριζαν τον γαμπρό και εκτός απρόοπτου θα το ‘παιρνες κιόλας. Τότε είχες μετά τη λήξη στο ΟΑΚΑ 20 χιλιάδες λαού και τώρα 20… άτομα. Αλλά τι να λέμε, εδώ τώρα ακούς μέχρι και το «έλα μωρέ, τους έχουμε κερδίσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, τους έχουμε πια βαρεθεί».
Βεβαίως η αλήθεια είναι πως ανεξάρτητα από την πλάκα ΚΑΝΕΙΣ δεν βαριέται τέτοιες νίκες και δεν τις χορταίνεις ακόμη κι αν τους τις κάνεις κάθε μέρα. Το αντίθετο ισχύει και ίσα – ίσα που τις έχουμε και μεγάλη ανάγκη. Όχι τόσο στο μπάσκετ – εκεί άλλωστε τους κάνεις πλάκα εδώ και χρόνια – αλλά γενικότερα ως σύλλογος καθώς διανύουμε μια περίοδο μόνιμης κατάθλιψης. Μια περίοδο που δεν χαμογελάς ποτέ και που όταν δεν κλαις και δεν σιωπάς απλά (τους)… σιχτιρίζεις. Την πιο σκληρή περίοδο στη σύγχρονη ιστορία μας, ίσως και γενικότερα.
Το τμήμα μπάσκετ λοιπόν του τριφυλλιού ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ το καμάρι του συλλόγου και αυτή τη στιγμή λειτουργεί και ως «παυσίπονο» για να γλυκάνει λίγο ο πόνος στις πληγές μας. Ναι, δεν θα κρατήσει και πολύ, δεν φτάνει για να σβήσει ο πόνος που είναι μεγάλος. Το ξέρετε και το ξέρουμε. Το έχουμε όμως και μεγάλη ανάγκη ρε αδερφέ. Εστω κι αυτό το «λίγο». Που μόνο λίγο δεν είναι, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται το συγκεκριμένο τμήμα που κάνει πάντα το καθήκον του. Που κρατάει ψηλά την πράσινη σημαία.
Με άλλα λόγια και με τόσα που έχουμε στο κεφάλι μας σκεφτείτε να είχαμε χάσει ΚΑΙ στο μπάσκετ για τι μαυρίλα θα μιλάγαμε. Έστω και στο «αδιάφορο». Δεν είναι ωραία τώρα που τους κάνεις την πλακίτσα. Που πήγες με άλλη διάθεση στη δουλειά σου και έψαχνες/ψάχνεις κάποιον να πειράξεις; Που ανοίγεις τα social media και αντί για μιζέρια και «κατάρες», αντικρίζεις κόκκινους σβέρκους, τρολαρίσματα και τον Δημήτρη να τους βάζει Τζανετάκο και «πελάτες μου» από Βέγγο; Που να μην είχαμε ΟΥΤΕ κι αυτά λοιπόν…
Για τα υπόλοιπα δυστυχώς δεν έχω κάτι φρέσκο να πω. Κι αυτό μόνο καλό δεν είναι. Παρακολουθώ τον καθημερινό διασυρμό του συλλόγου, που χρωστάει ακόμη και στον… μανάβη, παρακολουθώ την γενικότερη αδράνεια/απάθεια που επικρατεί και προσπαθώ να δω που θα πάει το πράγμα. Ελπίζοντας φυσικά όχι εκεί που… φαντάζονται όλοι, δηλαδή για φούντο και μάλιστα με ΣΧΕΔΙΟ. Θέλω να πιστέψω τα «Παναθηναϊκός είμαστε, δεν θα χαθούμε», τα ακούω που και που ακόμη και από στόματα που εμπιστεύομαι, πλην όμως αν δεν δω «φως» δεν πείθομαι, δεν εφησυχάζω, δεν ηρεμώ. Καλά ξεμπερδέματα…
