Στην Ελλάδα άλλωστε είμαστε, αυτοί που πριν από δύο - τρία 24ωρα υβρίζονταν και τους απαγορεύονταν η... έξοδος από το σπίτι, τώρα είναι οι μάγκες που θα διεκδικήσουν το πρωτάθλημα κι έχουν πάλι το δικαίωμα να βγαίνουν στα ίδια μέρη που διασκεδάζει και ο κατά τα άλλα στεναχωρημένος φίλαθλος του Παναθηναϊκού.
Βλέπετε σ' αυτή τη χώρα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο κάθε αθλητής τα πράγματα θα πρέπει πάντα είναι σύμφωνος με τη λογική του όχλου, τη λογική του οπαδού που ντε και καλά πρέπει να ορίζει το πώς θα στεναχωριέται, το πώς θα χαίρεται και το πώς θα διασκεδάζει ο ακριβοπληρωμένος αθλητής.
Οι... ξενύχτηδες λοιπόν επιστρέφουν στο ΣΕΦ για να διεκδικήσουν το break και ποιος μπορεί να τους στερήσει το όνειρο, με δεδομένο πως είναι μια ομάδα ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Προφανώς, σαν ομάδα ο Παναθηναϊκός είναι ένα σκαλί πίσω από τον αντίπαλό του, αλλά όσο κλείνει η σειρά κι όσο οι νίκες πάνε ανά έδρα, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες της... μιας βραδιάς για την ομάδα που ψάχνει μια καλή εκτός έδρας εμφάνιση.
Τα κομβικά σημεία του αγώνα:
1) Μπορεί το σκορ να πήγε ψηλά, ο ρυθμός να βόλευε το στυλ παιχνιδιού του Παναθηναϊκού, αλλά αυτή η άμυνα των «πράσινων» σε όλο το γήπεδο έκανε αισθητή την απουσία του Σπανούλη. Ηταν ξεκάθαρη η επιλογή του Πασκουάλ να κουράσει τον Μάντζαρη, τον μοναδικό αξιόπιστο πόιντ γκαρντ που διαθέτει ο Σφαιρόπουλος, και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε. Μπορεί οι 80 πόντοι του Ολυμπιακού να μην είναι λίγοι, αλλά η πίεση δημιουργεί κι άλλες παρενέργειες που σε ένα κλειστό παιχνίδι μπορούν να αποδειχτούν καθοριστικές. Ετσι, ο Σφαιρόπουλος αναγκάστηκε να εμπιστευτεί περισσότερο απ' όσο άξιζε τον Ουότερς, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που η μπάλα περνούσε στο όριο από το κέντρο με αποτέλεσμα να περιορίζεται ο χρόνος για σωστή επίθεση.
2) Η συνεισφορά του Γιάννη Μπουρούση ήταν αποφασιστική. Αυτό το τρίλεπτο με τους 6 σερί πόντους και τη μία ασίστ για το τρίποντο του Ρίβερς, αλλά και ο πρωτοβουλίες που πήρε με την αποχώρηση του Μιλουτινοφ ήταν τα σημεία - κλειδιά που έκριναν το παιχνίδι. Πολύ σωστά, από την στιγμή που είχε στην πλάτη του τον κοντύτερο Μπιρτς, πήρε την εντολή να εκτελέσει επιθέσεις και το έκανε με σωστό τρόπο στο σωστό timing. Αν και ο Παππάς απείλησε να του «κλέψει» το βραβείο του MVP, νομίζω πως ο Μπουρούσης είχε αποφάσεις που ήταν πιο καθοριστικές στο παιχνίδι.
3) Ο Παναθηναϊκός είχε ρυθμό, αλλά χρειαζόταν έναν παίκτη για να του δώσει το εύκολο καλάθι. Στον Παππά ταιριάζουν αυτά τα παιχνίδια, ο Πασκουάλ τον εμπιστεύτηκε την κατάλληλη στιγμή και οι «πράσινοι» πήραν αυτό το κάτι παραπάνω που χρειάζονταν για να φτάσουν στο 1-1. Σε αντίθεση με τον αγώνα του ΣΕΦ, αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός είχε τεράστια βοήθεια από τους δύο γκαρντ του. Μπορεί ο Καλάθης να κινήθηκε πάλι σε ρηχά νερά επιθετικά, αλλά αυτή τη φορά οι Τζέιμς και Παππάς πρόσφεραν συνολικά 30 πόντους, όχι με 4/20 εντός πεδιάς, αλλά με 7/11 και 15/17 βολές! Και για να μην αδικούμε τον Καλάθη, μπορεί να είχε 5 λάθη, να μην πήρε προσπάθειες, αλλά το γεγονός ότι ήταν πρώτος ριμπάουντερ του Παναθηναϊκού αποδεικνύει πόσο μεγάλη συμβολή είχε. Επίσης, δύο φορές σημαδεύτηκε από τον Ολυμπιακό για να εκμεταλλευτεί ο αντίπαλος του το μις - ματς, δύο φορές κατάφερε να κλέψει την μπάλα από πολύ ψηλότερους αντιπάλους, αναγκάζοντας τον Σφαιρόπουλο να πάρει ταιμ άουτ μόνο και μόνο γι αυτό.
4) Η έδρα παίζει πάντα το ρόλο της, ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα ρυθμού και... σουτ κι όταν αυτά μπαίνουν τότε αυτόματα έχει το πάνω χέρι για να φτάσει στη νίκη. Με πάνω από 50% στα τρίποντα, πολύ καλά ποσοστά - σε σχέση με το πρώτο ματς - στις βολές και νορμάλ ποσοστά στα δίποντα, οι «πράσινοι» έφτασαν στους 84 πόντους και συνήθως μια ομάδα που φτάνει σ' αυτό το νούμερο δύσκολα μπορεί να χάσει σε τελικό της Α1.
Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλός δεδομένων των προβλημάτων που αντιμετώπισε. Σίγουρα ο Σφαιρόπουλος θα ήθελε να έχει έναν ακόμη πόιντ γκαρντ, είδε τον Μιλουτίνοφ να κάνει δύο ανόητα φάουλ στο τέλος που θα μπορούσε να τα έχει αποφύγει, ενώ με το ομαδικό πνεύμα και τη χημεία κατάφερε να καλύψει επιθετικά την απουσία του Σπανούλη. Είναι ενδεικτικό πως οι «ερυθρόλευκοι» τελείωσαν με 16 ασίστ έναντι 11 του «γεμάτου» Παναθηναϊκού, είχαν έναν εκπληκτικό Γκριν, αλλά στερήθηκαν βοήθειες από τους δύο ψηλούς (Μπιρτς, Γιανγκ) που πέρασαν και δεν ακούμπησαν στο ματς.
Βάσει της εικόνας των δύο αγώνων και με δεδομένο το πλεονέκτημα έδρας, ο Ολυμπιακός παραμένει το φαβορί. Και οι δύο ομάδες εμφανίστηκαν βελτιωμένες σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι, κάτι που σημαίνει ότι οι «ερυθρόλευκοι» φόρτωσαν μπαταρίες και συσπειρώθηκαν με την απουσία του Σπανούλη, ενώ οι «πράσινοι» επιβεβαίωσαν για πολλοστή φορά πως είναι ομάδα μέρας, άλλοτε μπορούν να αυτοκαταστραφούν κι άλλοτε να νικήσουν τον οποιονδήποτε. Θεωρώ πως ο τρίτος τελικός θα είναι καθοριστικής σημασίας για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Φτάνει ο κρετινισμός με τα ξενύχτια! Φτάνει!
Και για να σοβαρεύτουμε όσον αφορά στο γνωστό θέμα, η γελοιότητα με την έκταση που δίνεται στα «ξενύχτια» και τις «εξόδους» των παικτών του Παναθηναϊκού πρέπει να σταματήσει. Εγινε το λάθος να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για τις κακές εμφανίσεις και γέμισαν τα social media με ιδιωτικούς ντεντέκτιβ και δήθεν καλοπροαίρετους οπαδούς που βρήκαν το πάτημα για να... παράσχουν δήθεν δημοσιογραφική ενημέρωση.
Αυτή η ιστορία με τα ξενύχτια μας τέλειωσε, συγκεκριμένα μας έχει τελειώσει από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 2000 και μαζί τέλειωσαν τα άλλοθι, οι δικαιολογίες και οι... εξυπηρετήσεις σε μορφή ρουφιανιάς για το καλό της ομάδας. Αυτού του είδους οι γραφικές δικαιολογίες παραπέμπουν σε εποχές που οι προπονητές απομόνωναν τους παίκτες σε... κατσάβραχα για να είναι δήθεν συγκεντρωμένοι και τους απαγόρευαν να δουν τις γυναίκες και τις συντρόφους τους για να μην χάσουν την αυτοσυγκέντρωσή τους! Ευτυχώς, είμαστε στο 2017 και ευτυχώς πάλι που έχουν περάσει προπονητές από τον Παναθηναϊκό που μας έχουν δείξει το δρόμο...
Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά:
1. Αν ο παίκτης έχει αντιεπαγγελματική συμπεριφορά τότε ΚΑΚΩΣ αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό. Δεν είδε φως και μπήκε, κάποιοι τον επέλεξαν, αρα δεν φρόντισαν να μάθουν τι και πώς.
2. Αν οι παίκτες αποφάσισαν να γίνουν... ξενύχτηδες στα γεράσματα, ήρθαν δηλαδή καλά παιδιά κι έγιναν κωλόπαιδα, τότε ας το δούμε λίγο πιο διεξοδικά για να αντιληφθούμε τι (καλό) γινόταν στις προηγούμενες ομάδες τους που δεν γίνεται στον Παναθηναϊκό.
3. Ξενύχτια στον Παναθηναϊκό υπήρχαν και στις καλές μέρες, τότε που σάρωνε το ένα ευρωπαϊκό μετά το άλλο. Σε κάποια ήταν μαζί και ο ίδιος ο προπονητής, σε άλλα τα μάθαινε την επόμενη ημέρα και το έλυνε με το δικό του τρόπο στην προπόνηση. Ούτε οπαδούς «για το καλό της ομάδας» χρειαζόταν, ούτε βεβαίως λάμβανε υπόψη το τι έλεγε ή έγραφε ο κάθε πικραμένος...
Συμπέρασμα: Για τις νίκες και τις ήττες ΔΕΝ φταίνε τα ξενύχτια, ούτε αν κοιμήθηκαν καλά, ούτε αν έφαγαν καλό πρωινό την ημέρα του αγώνα. Για τη νίκη ή την ήττα ασχοληθείτε με τη «χημεία», την προπόνηση, τους τραυματισμούς, τη φιλοσοφία, τον σεβασμό, την πειθαρχεία στην προπόνηση και στο παιχνίδι, την συγκέντρωση κι άλλα τέτοια... ασήμαντα μπροστά στα ξενύχτια!
