Όσα συμβαίνουν σε αυτή τη σειρά αγώνων Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού είναι αδιανόητα. Τι περιμέναμε να δούμε; Μια ομάδα παρατημένη από άποψη τακτικής εδώ και 8 μήνες, με κλίμα "και τι έγινε που χάσαμε 3-0 από τη Λαμποράλ, πάμε Αστέρα να πιούμε σφηνάκια", με τους Έλληνες παρκαρισμένους στο πουθενά θα έβρισκε απέναντι της μια καλοκουρδισμένη μηχανή, με αυτοματισμούς, με σαφείς ρόλους, με δημιουργούς, εκτελεστές, προσωπικότητες και με πλεονέκτημα έδρας. Μια καλύτερη ομάδα πώς θα μπορούσε να χάσει αυτόν τον τίτλο με τα συγκεκριμένα δεδομένα; Την ερώτηση τη διατύπωσα υπό μορφή απορίας και στον αέρα του ΣπορΦΜ 94,6 πριν τους τελικούς.
Περιμέναμε, εκτός των άλλων, να δούμε έναν «πόλεμο» στις εξέδρες και αντ΄αυτού, φτάσαμε να κάνουμε θέμα δυο χοντρά μπινελίκια στους διαιτητές και καμία κερκίδα οργανωμένων να μην ξεπερνά τα όρια ενός «τελικού Α1» σαν των προηγούμενων ετών.
Και τι βλέπουμε τελικά; Όλα τα απίθανα μαζεμένα. Θα ήθελα να προειδοποιήσω καλόπιστους και. κακόπιστους αναγνώστες, ότι τα δικά μου συμπεράσματα δεν προέρχονται από τα τελικά σκορ των αγώνων.
Ας δούμε ένα-ένα τα στοιχεία που διαπιστώνουμε μετά από τρεις αγώνες:
Τον Παναθηναϊκό να κυριαρχεί τακτικά. Να μην έχει επιτρέψει μετά από 120 λεπτά στον Ολυμπιακό να πάρει προβάδισμα μεγαλύτερο των 6 πόντων σε δύο περιστασιακές στιγμές. Να ελέγχει απόλυτα τον ρυθμό των αγώνων.
Τον Παναθηναϊκό να είναι καλύτερος δύο φορές στο ΣΕΦ. Στο τρίτο ματς ήταν ακόμα καλύτερος κι απ' το πρώτο που επικράτησε. Με εκπληκτικές αποστάσεις στην επίθεση, με τον Πεδουλάκη να δίνει νέο ρόλο στον Φελντέιν που κάνει παπάδες σαν δημιουργός-εκτελεστής (15π., 6 ασίστ, 1 λάθος στο Game 1 και 17π., 3 ασ, 2 λ. στο Game 3) και τον Καλάθη να χρίζεται ηγέτης και να παίζει με αυτοπεποίθηση... Ουέστμπρουκ στην επίθεση (16+15 στα δύο ματς του ΣΕΦ).
Τον Ολυμπιακό εγκλωβισμένο δημιουργικά, να μην βρίσκει λύσεις από συνεργασίες αλλά κυρίως από προσωπικές ενέργειες και να τα σπάει στα τρίποντα (8/26, 5/27, 8/23) Παρ' όλα αυτά, να κερδίζει τα ματς από το τρίποντο, τόσο στο ΟΑΚΑ, όσο και στο ΣΕΦ με τα σουτ του Σπανούλη και των Παπαπέτρου, Σπανούλη (δις) στο φινάλε που ήταν σχεδόν όλα αποτέλεσμα ατομικής ποιότητας.
Τους Έλληνες του Παναθηναϊκού από... θεατές μέχρι τον Μάιο να εμφανίζονται απόλυτα καθοριστικοί στο παιχνίδι. Φώτσης, Παππάς, Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης. Και φυσικά Καλάθης, Διαμαντίδης. Οι ξένοι; Πλην του Φελντέιν όλοι έχουν ρόλο βοηθητικό ή... καθόλου. Και Ουίλιαμς και Χέινς και Ραντούλιτσα. Ο δε Γκιστ είναι από μέτριος, κακός ως υποφερτός, ίσα ίσα για να αντιμετωπίσει σαν πεντάρι τον Χάντερ, ενώ στην επίθεση δημιουργεί ζητήματα στην ομάδα του γιατί αποτελεί ξεκάθαρο στόχο του Ολυμπιακού να πιάσει τη μπάλα.
Την πλειοψηφία των ξένων του Ολυμπιακού να μην βρίσκονται σε καλό φεγγάρι και τον Λοτζέσκι να είναι ο μοναδικός που πέτυχε διψήφιο αριθμό πόντων, απειλώντας σε σταθερή βάση το αντίπαλο καλάθι.
Τον Ολυμπιακό να είναι προβληματικός στην άμυνα, που υποτίθεται πως είναι το δυνατό του όπλο, παρ΄ότι το σημείο αναφοράς του Παναθηναϊκού στην επίθεση (Ραντούλιτσα) έχει παροπλιστεί. Μετά τους 83 πόντους στο πρώτο ματς, χθες δέχθηκε 21, 23, 18 πόντους στα τρία δεκάλεπτα και 10 μόνο στο τελευταίο με τους πράσινους να έχουν σωρεία άστοχων βολών και λέι απ.
Τι είχε όμως, ο Ολυμπιακός που δεν έχει ο Παναθηναϊκός; Έναν παίκτη! Ο Σπανούλης αποφάσισε δύο φορές για τον νικητή. Με σχεδόν ίδιους τρόπους. Ποτέ με διεισδύσεις τις οποίες αποφεύγει συνήθως στο φινάλε των αγώνων, αλλά με τρίποντα και κερδισμένα φάουλ. Ο δικός του «Σπανούλης», ο Διαμαντίδης πριν δύο χρόνια, στην ηλικία του Vspan αναδείχθηκε MVP των τελικών κάνοντας όργια. Σαν αυτά που κάνει τώρα ο Σπανούλης. Αυτόν τον παίκτη δεν έχει ο Παναθηναϊκός. Αν τον είχε, χθες βράδυ θα βρισκόταν στα μπουζούκια ή θα έκλεινε τραπέζι για την Κυριακή.
Ο Ολυμπιακός από τα έξι ημίχρονα των τελικών, ήταν καλύτερος στο ένα. Στο β' μέρος του ΟΑΚΑ. Έχει όμως, έναν που κάνει για πολλούς. Ο Παναθηναϊκός έχει την προσωπικότητα (3D), αλλά όχι τις αντοχές. Στο τελευταίο τρίλεπτο που η μπάλα καίει δεν υπάρχει ο άνθρωπος που θα πάρει τις αποφάσεις αυτές, με τη σιγουριά, την αυτοπεποίθηση, το τσαγανό και κυρίως την ικανότητα του Σπανούλη.
Το μπάσκετ δικαιώνει σχεδόν πάντα την καλύτερη ομάδα, ειδικά σε σειρές αγώνων. Ο Παναθηναϊκός τα κάνει όλα καλύτερα, αλλά ο Ολυμπιακός έχει τον Σπανούλη που αποφασίζει ΜΟΝΟΣ του ως τώρα για το προβάδισμα της σειράς. Αν πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός, θα έχουμε να κάνουμε τον ορισμό της φράσης «να πάρει την κούπα σπίτι του». Κανένας άλλος τίτλος τα τελευταία χρόνια δεν κρίθηκε από έναν παίκτη, όπως συμβαίνει στο Game 2 και 3.
Το οξύμωρο είναι πως μέσα από τους τελικούς που πιθανόν να στέψουν πρωταθλητή τον Ολυμπιακό, δεν αποκλείεται να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τον Παναθηναϊκό. Διότι ο Πεδουλάκης παρέλαβε μια καμμένη γη, με παίκτες κατεστραμμένους, με τους Έλληνες να ψάχνουν την έξοδο διαφυγής και τους νέους τελειωμένους ψυχολογικά, να συζητάνε αν θα πάνε δανεικοί στο... Λαύριο ή στο ντραφτ. Τα μπασκετικά εγκλήματα του Τζόρτζεβιτς με την παγκόσμια πρωτοτυπία να έχει τρεις βραδυκίνητους σέντερ 2μ.15, την περιθωριοποίηση Παππά, τον Φώτση σε αχρηστία, αλλά και την χρησιμοποίηση Κούζμιτς-Πάβλοβιτς αντί Παπαγιάννη-Χαραλαμπόπουλου δεν διορθώνονται σε ένα μήνα.
Κι όμως, ο Πεδουλάκης τόλμησε, ανακάτεψε την τράπουλα, έριξε νέους στη φωτιά και έβγαλε εικόνα κανονικής ομάδας κρύβοντας τις ολοφάνερες αδυναμίες της. Με βασικό σέντερ τον Γκιστ μετέτρεψε το «εύκολο 3-0» του Απριλίου σε αληθινό ντέρμπι. Κι αν η κλάση του Σπανούλη και ορισμένες συγκυρίες δεν του γύριζαν την πλάτη, θα μιλούσαμε σήμερα για το προπονητικό θαύμα της χρονιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η ιστορία όμως δεν γράφεται με αν, αλλά με παίκτες σαν τον Vspan...
ΥΓ1. Η απουσία του Πρίντεζη λειτούργησε... ευεργετικά για τον Ολυμπιακό χθες γιατί στη θέση του μπήκε ο Παπαπέτρου και σκόραρε πέντε πόντους-χρυσάφι. Ωστόσο αν ο «Πρι» λείψει από το Game 4 & 5, οι ισορροπίες διαταράσσονται σοβαρά! Τα πλέι οφ πολλές φορές κρίνονται από μια κλωστή, μια ίωση, ένα απρόοπτο. Για τη δε Εθνική, η σχεδόν σίγουρη πια απουσία του, μαζί με αυτή του Λουκά, του Ζήση, του Σπανούλη, αποτελεί καταστροφή.
ΥΓ2. Κι άντε τώρα να προτείνεις νέο συμβόλαιο με μειωμένη ετήσια αμοιβή στον Σπανούλη επειδή είναι 34.
ΥΓ3. Ο Διαμαντίδης γίνεται πιο μεγάλος στα μάτια μου για τον χρόνο που επιλέγει να σταματήσει.
ΥΓ4. Μπορεί να πέσω έξω, αλλά στο επόμενο ματς που θα κριθεί στο τελευταίο τρίλεπτο, ο Παναθηναϊκός θα έχει άλλη αντιμετώπιση στον Σπανούλη. Αυτή που είχε ξανακάνει στο παρελθόν και πέτυχε.
