Μοιάζει λίγο ειρωνικό. Τι δεν είναι, όμως, στη ζωή ειρωνικό; Στο πιο μεγάλο ματς της καριέρας του – τον τελικό κυπέλλου του 2014 - είχε αντίπαλο τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, φυσιολογικά τον κέρδισε! Την επόμενη σεζόν ήταν συμπαίκτες. Στον επόμενο τελικό του κυπέλλου ο 35χρονος γκαρντ του έκανε παρατηρήσεις στο γήπεδο και τον έπαιρνε αγκαλιά στ’ αποδυτήρια για να μιλήσουν μαζί. «Θα μιλήσω με τον φίλο μου τον Λευτεράκη», έλεγε στους δημοσιογράφους. Ο Λευτεράκης πάντα τον θαύμαζε… Μοιάζει, λένε, οι ειδικοί ο τρόπος παιχνιδιού τους. Στο χθεσινό ματς, ο Διαμαντίδης ήταν από τα τιμώμενα πρόσωπα. Ο Μποχωρίδης εκείνος που σημάδεψε αρνητικά το ματς. Έπεσε, χτύπησε, τραυματίστηκε, αλλά θα σηκωθεί. Γιατί γύρω του όλους όσοι από ένα περίεργο Σάββατο του 2010 τον συμβούλευαν για να είναι στο σωστό δρόμο. Κι επιπλέον έχει και τον φίλο του τον Δημητράκη.
Στις 25 Οκτωβρίου ήταν για πρώτοι φορά συνάδελφοι… Ο Δημήτρης είχε αγώνα στο ΟΑΚΑ με τον ΠΑΟΚ. Όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού αντίπαλοι μόνο με τους ξένους παίκτες του δικεφάλου. Είχε και ο Λευτέρης αγώνα. Ζούσε κι εκείνος ως απλός θεατής ένα παράλογο θέατρο που παιζόταν γύρο από την πρεμιέρα της Α1. Σκηνικά που είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν ήταν εκ νέου προ των πυλών. Παίκτες εναντίον παικτών, διοικήσεις εναντίον παικτών, αστυνομία σε μερικές περιπτώσεις εναντίον παικτών! Αν δεν ήταν όλα αυτά, το πρόγραμμα του Σαββάτου θα είχε προπόνηση με την εφηβική ομάδα και μετά «Αλεξάνδρειο». Στην κερκίδα, όπως είχε μάθει από μικρό παιδί.
Η μοίρα και η απεργία τα ήθελαν διαφορετικά και ο Λευτέρης Μποχωρίδης μπήκε στο παρκέ με τέσσερις ακόμα συνομήλικους του, τέσσερις ξένους και τον Λίνο Χρυσικόπουλο, που δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο. «Μέσα από κάθε κακή κατάσταση βγαίνει κάτι καλό. Ο Μποχωρίδης είναι πολύ ταλαντούχος, έχει κάνει προπονήσεις μαζί μας. Ως προπονητής προσπάθησα να τον κάνω να αισθανθεί ότι είναι ένας από μας. Τον ευχαρίστησα, έπαιξε σαν γενναίος και ώριμος άνδρας απέναντι σε μεγάλους παίκτες. Στο μέλλον θα βοηθήσει πολύ». Ο Σαρόν Μπούκερ έμεινε λίγο στον Άρη, όμως άφησε αυτή την κληρονομιά πίσω του. Ξαφνικά, μέσα από οκτώ πόντους σε 33 λεπτά και υπό το σύνθημα «με το έτσι θέλω, με το έτσι θέλω, καταντήσατε το άθλημα μπουρδέλο» οι κιτρινόμαυροι παρακολουθούσαν το μέλλον τους και ο Μποχωρίδης σκεφτόταν το παρελθόν.
«Από μικρό παιδί έμενα στη Χαριλάου δίπλα στο γήπεδο και από εφτά χρονών είμαι στον Άρη», διηγείται ο Λευτέρης που ξεκίνησε να κάνει ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ στη γειτονιά του, πριν δει τον αδελφό του να παίζει στον Άρη και ζηλέψει… «Μου άρεσε και ζήτησα από τον πατέρα μου να γραφτώ κι εγώ. Μέχρι μια ηλικία, έκανα και τα δύο αθλήματα ταυτόχρονα, μέχρι που πήρα τη μαύρη ζώνη και σταμάτησα. Μετά υπερίσχυσε η αγάπη μου για το άθλημα του μπάσκετ αφιερώθηκα σε αυτό. Ο αδερφός μου, πάντως, ήταν το κίνητρο και μου κόλλησε το μικρόβιο».
Ο Νίκος Μποχωρίδης δεν έκανε ουδέποτε σπουδαία καριέρα στον Άρη, αφού μπήκε στην κατηγορία των δανεικών και αγύριστων. Είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Λευτέρη, ετοιμάζεται κι εκείνος για μια δύσκολη σεζόν με τον Πανελευσινιακό και μέσα από την καθημερινή επικοινωνία με τον μικρό του αδελφό, έγινε η φωνή της συνείδησής του. «Μου έχει πει να δουλεύω πολύ. Δουλειά, δουλειά και σεμνά και ταπεινά. Και να έχω το μυαλό στο κεφάλι μου», θα πει ο νυν άσος του Παναθηναϊκού και ο Νίκος αφηγείται την ιστορία από τη δική του οπτική γωνία.
«Ο πατέρας μας ήταν αυτός που μας βοήθησε στο χώρο του μπάσκετ. Ξεκινήσαμε μαζί να παίζουμε μονά εδώ στο Χαριλάου και βάλαμε και τον αδερφό μου και στον ίδιο δρόμο. Είναι φυσιολογικό. Όλη η οικογένεια μας ασχολείται με το μπάσκετ. Μιλάμε όλη την ώρα για μπάσκετ. Κάναμε συνέχεια προπονήσεις μαζί και θεωρώ ότι από αυτό βγήκε ευνοημένος ο αδερφός μου. Επίσης από πολύ μικρός είχε πολλές παραστάσεις από τις προπονήσεις της αντρικής ομάδας του Άρη και αυτό τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Τα λάθη έκανα εγώ, του τα λέω και μέχρι στιγμής θεωρώ ότι τα πάω πολύ καλά σε αυτό τον τομέα».
Το επόμενο βήμα!
Είναι εύκολο να είσαι ο 16χρονος που μπαίνει με άγνοια κινδύνου σε έναν εκ των προτέρων χαμένο ματς και κοντράρει έστω και για ένα ημίχρονο τον Ολυμπιακό, που έχει σπάσει την απεργία! Το δύσκολο έρχεται όταν ο κόσμος αρχίσει να έχει απαιτήσεις από εσένα! Πίσω στο ευκαιριακό 2010, ο Λευτέρης Μποχωρίδης θα παίξει σε πέντε ματς, αφού κακά τα ψέματα δεν έβρισκε θέση σε ένα πλήρες ρόστερ. Την επόμενη σεζόν, ο Βαγγέλης Αλεξανδρής θα του δώσει κάποιες συμμετοχές, ακόμα και στην Ευρώπη, όμως ο χρόνος ήταν ελάχιστος για να δείξει το ταλέντο. Ήταν αρκετό, όμως, για να πάρει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο, αφού εκτός των άλλων σάρωνε με την εφηβική ομάδα του Άρη και τον κολλητό του, Αλέξανδρο Βεζένκοφ, στις μικρές ηλικίες.
Ο Λευτέρης Μποχωρίδης υπέγραψε μετά από ένα μικρό σίριαλ και στις 13 Σεπτεμβρίου του 2012 και δεσμεύτηκε με την ομάδα, που έτσι κι αλλιώς ήθελε να παίξει σε όλη του τη ζωή. «Είμαι πολύ χαρούμενος που υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Άρη, την ομάδα της καρδιάς μου. Είναι κάτι που το ονειρευόμουν από μικρό παιδί και είμαι ευτυχισμένος για το γεγονός ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί το παιδικό μου όνειρο». Η νεανική τρέλα έπρεπε σιγά-σιγά να μείνει πίσω και ο 18χρονος πλέον γκαρντ είχε την υποχρέωση να φανεί συνεπής απέναντι στο ταλέντο του. Τροχοπέδη αποτέλεσε ένας ύπουλος τραυματισμός στο πέλμα, ωστόσο η συμβουλή του αδελφού του τον συνόδευε σε κάθε επίσημο ή ανεπίσημο ρεπό!
Όταν δεν έπαιζε, ήταν στο γήπεδο και έκανε προπόνηση. Ακόμα και σε ημέρα αγώνα, όπως στις αρχές Φεβρουαρίου του 2013… Κόντρα στο Ρέθυμνο δεν πήρε χρόνο συμμετοχής και μόλις ολοκληρώθηκε το ματς, ο Λεωνίδας φόρεσε τα ρούχα της προπόνησης κι έμεινε μόνος του στο μικρό βοηθητικό να κάνει ατομική προπόνηση. Ανήκει, βλέπετε, σε εκείνη τη γενιά – όπως και ο Βεζένκοφ – που θέλει να πετύχει με τον σωστό τρόπο. Από μικρός ήξερε να ακούει τους μεγαλύτερους και κυρίως τον Νίκο Χατζηβρέττα και τον Χρήστο Ταπούτο που ανέλαβαν την εκπαίδευσή του, αλλά και τους προπονητές του. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής έχει εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για τον Μποχωρίδη, ενώ ο Αγγέλου τον είχε περιγράψει πολύ γλαφυρά στο τέλος της σεζόν 2012-13, όταν πλέον έπαιρνε ο νεαρός ένα μέσο όρο συμμετοχής 13 λεπτών…
«Ο Άρης ήταν ένα δάσος και το καλοκαίρι είχε καμένη γη. Ο Μποχωρίδης είναι το δέντρο της αναδάσωσης». Το δέντρο θα άνθιζε στους μήνες που ακολουθούσαν… Ο Άρης θα έκανε μια εξαιρετική σεζόν και όταν έφτανε η ώρα για τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, όλοι θα είχαν το βλέμμα τους στραμμένος σε μια ιδιότυπη μονομαχία. Ο Διαμαντίδης ενάντια στο νέο Διαμαντίδη… «Είναι πρόκληση και πολύ ωραίο να παίζεις απέναντι στο ίνδαλμά σου», δήλωνε ο κατά κόσμον Λευτέρης Μποχωρίδης, που πολλάκις είχε εκφράσει τον θαυμασμό του για τον άσο του Παναθηναϊκού. «Το να με συγκρίνουν με έναν τέτοιο παίκτη είναι κάτι το απίστευτο. Δεν ξέρω αν ισχύει και πρέπει να βελτιωθούν ακόμα πολλά. Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να φτάσω στην ικανότητα και τις επιτυχίες του».
Εκεί το τρόπαιο στο Ηράκλειο θα κατέληγε στα χέρια του αρχηγού του τριφυλλιού, αλλά το επόμενο θα το κατακτούσαν παρέα! Το προηγούμενο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός κατέθεσε πρόταση στον Άρη, κατέληξαν σε συμφωνία και ο Λευτέρης Μποχωρίδης ετοιμαζόταν για τη σπουδαιότερη πρόκληση της καριέρας του. «Στον Άρη πήρα κάποιες ευκαιρίες και με βοήθησαν να παίξω από μικρός στην ανδρική ομάδα. Ο Παναθηναϊκός είναι η συνέχεια για εμένα και φυσικά είναι μία ομάδα στην οποία δεν μπορείς να επαναπαύεσαι. Πρέπει να δουλεύεις και να είσαι πάντα έτοιμος, προκειμένου όποτε παίζεις να δείχνει πως μπορείς να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις».
Η βαριά κληρονομιά!
Την ώρα που αποχαιρετούσε στο «Nick Galis Hall», όπως είχε μετονομαστεί, ένιωθε μελαγχολία. Άφηνε την οικογένειά του, τους φίλους του, ακόμα και τον κολλητό του τον Αλέξανδρο Βεζένκοφ, με τον οποίο για δύο χρόνια έδιναν μάχη ποιος θα βγει καλύτερος νέος παίκτης στην Α1. Έβαζε στο συρτάρι τη φωτογραφία με τον ίδιο τον Νίκο Γκάλη να βραβεύει τον Λευτέρη και τον Νίκο στο camp του το 2005 και κολλούσε στον καινούργιο του τοίχο τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού δεν θα ένιωθε απειλή από τη νεαρότερη… φωτοτυπία του. Τουναντίον, τον είχε από κοντά, τον συμβούλευε, ακόμα και τον μάλωνε όταν έπρεπε, αλλά πάντα με στόχο να τον ετοιμάσει για το μέλλον. Ίσως εκείνον να σκεφτόταν μετά τον τελικό του κυπέλλου με τον Απόλλωνα Πατρών όταν έλεγε πως «σιγά-σιγά μπαίνουν και τα νέα παιδιά στο κλίμα της ομάδας και τέτοιων αγώνων». Εξάλλου, και ο Μποχωρίδης στην πορεία μιας δύσκολης σεζόν, αντιλήφθηκε πως ήταν διαφορετικό να το φαντάζεσαι και διαφορετικό να το ζεις.
«Έμαθα πώς είναι να βρίσκεσαι σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, να ζεις και να προπονείσαι με μεγάλους παίκτες. Η πρώτη μου χρονιά ήταν μεγάλο σχολείο και έμαθα πολλά πράγματα που θα μου φανούν χρήσιμα για τη συνέχεια. Έχω μεγάλο κίνητρο να δουλέψω σκληρά για να εμφανιστώ καλύτερος». Η χρονιά που ήθελε να κάνει το ξεπέταγμα ξεκινάει άσχημα για τον Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οποίος τον προηγούμενο Απρίλιο δήλωσε και εν συνεχεία απέσυρε τη συμμετοχή του στο ντραφτ. Στο παιχνίδι για να τιμηθεί – εκτός των άλλων – ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο νεαρός γκαρντ έπαθε κάταγμα περόνης.
Θα χρειαστεί επιμονή για να επιστρέψει, αλλά είναι όλοι στο πλευρό του. Ο αδελφός του για να τον συμβουλεύει, ο Παναθηναϊκός για να τον περιμένει και ο Δημήτρης Διαμαντίδης για να τον συστήνει ως «ο φίλος μου ο Λευτεράκης».
