Οταν το 2013, τον Ιούλιο, είχα ταξιδέψει στην Εσθονία για να καλύψω την πορεία της πρώτης Αντετοκούνμπιας Εθνικής στο Πανευρωπαίκό Νέων, ακόμα περισσότερο κι από τον Γιαννάκη, σε ένα σύνολο με εγγενείς αδυναμίες κι ευπάθειες, μου είχε κάνει εντύπωση αυτός ο αριστερόχειρας με militaire κούρεμα. Ως παίκτης, αλλά κυρίως ως χαρακτήρας. Ως προσωπικότητα. Ηταν 19 ετών τότε, παίκτης του Αρη, αλλά δε χασκογελούσε (όπως ίσως θα όριζε η ηλικία του), δεν μιλούσε πολύ, αλλά λιγοστά κι όταν έπρεπε και το βλέμμα του ήταν πάντα βλοσυρό. Αρχηγός! Και μέσα στο γήπεδο… Δεν ήταν σούπερ, αλλά η παρουσία του επιβαλλόταν των πάντων. Μου αρέσουν αυτά τα τυπάκια, που είναι ευφυέστατοι σαν δαίμονες και κυρίως ξέρουν το range της προσωπικότητάς τους. Με τον Μποχωρίδη που ένα χρόνο μετά, κατέβηκε στην Αθήνα για να αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό μπορώ να είμαι πολύ αντικειμενικός. Διότι αισθάνομαι ότι υπάρχει πιθανότητα να με προδώσει. Να μη φτάσει στο ταβάνι του, όποιο κι αν είναι αυτό. Και το χειρότερο απ΄’όλα; Οτι μπορεί να χάσει τη μάχη, στο πεδίο βολής που θεωρητικά θα έπρεπε να παίζει μπάλα μόνος του, να κάνει one man show: Στο πεδίο της προσωπικότητα και της ισχύος του χαρακτήρα. Ακριβώς για αυτό το λόγο, ήταν ο μοναδικός που ήθελα να μιλήσω στη διάρκεια της media day του Παναθηναϊκού…
“Αισθάνομαι ότι με προδίδεις” του είπα, αν και ήταν η δευτερότριτη φορά που μιλήσαμε…
“Η περσινή ατυχία με πήγε πολύ πίσω” μου απάντησε έτοιμος να βάλει τη μασέλα των κλισέ, την οποία όμως, προς τιμήν του και χωρίς να έχω δύναμη να κάνει αλλιώτικα, πέταξε πολύ σύντομα…
“Αμα παίξω και δεν είμαι καλός, τότε να έρθεις να μου το πεις αυτό” συνέχισε… Ο Μποχωρίδης είναι ένας πανέξυπνος σαλονικιός, πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία του, με μέγεθος, ποιότητα σκέψης και μία ιδιαίτερη mentalite, που σε πείθει από την αρχή ότι απέναντί σου έχεις έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο κι αν δε γουστάρει δε θα υπαινιχθεί. Θα στο πει, ή θα στο δείξει. Οχι τώρα… Από τότε που ήταν ανήλικος (που φερόταν σαν ενήλικος).
- Ελα, πές την αλήθεια… Δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό δεν έχεις επιβάλλει την παρουσία σου επειδή τραυματίστηκες πολύ σοβαρά (πέρσι), ή μήπως επειδή έτσι κι αλλιώς δεν ήσουν έτοιμος;
“Πέρσι είχα τραυματισμό που με πήγε πολύ πίσω… Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης σεζόν υπήρχε ένα χώρος για εμένα στο rotation, πριν χτυπήσω. Η προοπτική ήταν να έχω αρκετό χρόνο. Δυστυχώς, είχα αυτή την κακή στιγμή του τραυματισμού και δεν το λέω, ούτε ως δικαιολογία, ούτε ως άλλοθι. Οταν επέστρεψα, είχε γυρίσει ο Νίκος (Παππάς), ενώ η ομάδα είχε πάρει ακόμα έναν παίκτη. Φυσικά δεν κατηγορώ κανένα, ούτε βέβαια την ομάδα, ή τον προπονητή. Δεν το έκαναν επειδή δεν ήθελαν εμένα. Ασφαλώς και δεν ήμουν έτοιμος. Και καλά να ήμουν, δε θα γινόμουν ο παίκτης που θα στηριζόταν πάνω του η ομάδα. Είμαι ένας ρολίστας που παλεύει να βρει το χρόνο του. Οταν έρχεται λοιπόν ο τραυματισμός, στοιχίζει περισσότερο στην προσπάθεια που γίνεται. Πραγματικά προσπάθησα πάρα πολύ, όσο μπορούσα περισσότερο να κάνω ό,τι καλύτερο στην προπόνηση. Δεν ήμουν έτοιμος για κάποιο διάστημα και μετά από τραυματισμό σίγουρα έχεις ανάγκη να σου δοθεί χρόνος για να βρεις τον αγωνιστικό ρυθμό σου, να παίξεις. Ομως ο Παναθηναϊκός δεν είναι μία ομάδα χωρίς στόχους, που παίζει απλά για τη συμμετοχή. Είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και θέτει πάντα υψηλότατους στόχους. Ο προπονητής ήταν πολύ σωστός απέναντί μου. Εκανε αυτό που έκρινε ότι είναι καλό για την ομάδα. Σε χρησιμοποιούσε όποτε σε χρειαζόταν. Δε σου έκανε ποτέ χάρη. Κι αυτό είναι πολύ τίμιο για εμένα. Κι αυτός προσπάθησε λοιπόν να κάνει το καλύτερο για την ομάδα ώστε να τη βοηθήσει, κι εγώ από την πλευρά μου έκανα ό,τι καλύτερο για να τη βοηθήσω όποτε θα με χρειαζόταν. Δεν είχα ποτέ παράπονα. Από κανένα. Είτε έπαιζα, είτε όχι για εμένα ήταν το ίδιο στο μυαλό μου. Προσπαθούσε να είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή”.
- Υπάρχουν τέσσερις Μποχωρίδηδες… Αυτός που έχω εγώ στο μυαλό μου, αυτός που έχεις εσύ, αυτός του Αρη κι αυτός του Παναθηναϊκού… Πως θα γίνει αυτοί οι τέσσερις “διαφορετικοί” Λευτέρηδες να συναντηθούν;
“Σίγουρα ο Μποχωρίδης του Αρη είχε άλλον ρόλο σε εκείνη την ομάδα κι άλλο ρόλο έχει στον Παναθηναϊκό. Από εκεί και πέρα, ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις, το δείχνεις καθημερινά στην προπόνηση. Δεν είναι για να το σκορπάμε στα λόγια. Κι ο προπονητής κρίνει και αποφασίζει. Μπορείς να ακούσεις δέκα διαφορετικές γνώμες για έναν παίκτη. Ο προπονητής όμως είναι αυτός που τελικά αποφασίζει τι μπορεί κι αν μπορεί να πάρει κάτι από τον παίκτη του”.
- Ακριβώς επειδή για κάθε παίκτη, ακούγονται τόσες διαφορετικές γνώμες, πρέπει να σου πω ότι αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι υπάρχουν πολλοί που σέβονται το ταλέντο σου, αλλά αμφιβάλλουν για την καρδιά σου… Και σε ρωτάω…
Το λέει η καρδιά σου;
“Εγώ θα σου απαντήσω;”
- Εσένα ρωτάω και είσαι αυτός που ξέρω καλύτερα από όλους…
“Δεν έχω απάντηση… Δεν ξέρω…
(…σιωπή… Τον κοιτάω και περιμένω διότι διακρίνω ότι σκέφτεται)
...εγώ για τον εαυτό μου μπορεί να πιστεύω πολλά, αλλά δε θέλω να τα πω. Προτιμώ να τα δείχνω. Δε θα πω ποτέ ότι θα κάνω, ότι θα δείξω ότι, ότι, ότι… Εγώ πιστεύω πολλά… Να σου πω τι πιστεύω; Πιστεύω ότι θα μείνω πολλά χρόνια εδώ… Δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο. Δε θα είμαι εγώ αυτός που θα αρχίσω τα ηρωικά. Δε θέλω απλά να πω τίποτα. Ο,τι είμαι, κι αν είμαι, θα το δείξω στο γήπεδο. Εκεί κρινόμαστε κι όχι αν τα λέμε ωραία στα μικρόφωνα. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει για εμένα. Δεν έχω κανενα πρόβλημα”.
- Το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν φόρτωσε την περιφέρεια με παίκτες, είναι κάτι που το εκτιμάς και θεωρείς ότι έγινε για να σου δοθούν ευακιρίες ή ότι απλά έτυχε;
“Δεν το σκέφτομαι καν. Περιμένω να αρχίσουν τα ματς και να δείξω τι μπορώ να κάνω. Ούτε σκέφτομαι ποιους παίκτες έχει το ρόστερ, ούτε τίποτα σχετικό. Θέλω μόνο να μπω μέσα, να βοηθήσω την ομάδα μου και να προχωρήσει αυτή, κι εγώ μαζί της”.
- Τι έχει να προσφέρει ο Μποχωρίδης στον Παναθηναϊκό;
“Δεν ξέρω. Ο προπονητής ξέρει… Ρωτήστε τον. Σοβαρά μιλάω. Δεν το κάνω επίτηδες. Ο κόουτς ξέρει καλύτερα από όλους τους παίκτες και τι μπορούν να προσφέρουν”.
- Τι πρέπει να βελτιώσεις;
“Πολλά… Τα πάντα, τι να σου πω;”
- Εγω μπορώ να σου πω τι πρέπει να βελτιώσεις. Να γίνεις killer. Να πιστεύεις ότι κάθε σουτ που κάνεις, αποκλείεται να μην καταλήξει στο καλάθι…
“Αυτό ακριβώς που λες το πιστεύω από πέρσι. Οπότε σουτάρω λέω μέσα μου ότι αποκλείεται το σουτ να μην καταλήξει στο καλάθι. Τα νούμερα το επιβεβαιώνουν, αλλά δεν είναι μόνο τα νούμερα, είναι η πίστη μου. Εχω δουλέψει πάρα πολύ και το πιστεύω το σουτ μου”…
Θεωρητικά είχε απαντήσει, αλλά δεν είχε τελειώσει. Είχε και κάτι άλλο να προσθέσει
“…αυτό που πρέπει να βελτιώσω ε; Θα σου πω ένα πράγμα: Πρέπει να γίνω πιο πολύ άσος! Είναι κάτι που μου το λέει συνέχεια και ο κόουτς”.
- Ξέρω καλά ότι έχεις πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Κατάφερες ποτέ να τη βγάλεις στο γήπεδο, να την επιβάλλεις; (πρέπει και λόγω θέσης)
“Δεν έχω δείξει ποιος είμαι και τι μπορώ να κάνω…”.
- Μήπως ψάρωσες; Επειδή ήρθες να παίξεις στον Παναθηναϊκό;
“Οχι, καθόλου. Η πρώτη μου χρόνια ήταν μία χαρά. Είχα πολύ καλή συνεργασία με τον κόουτς Ιβάνοβιτς κι εν συνεχεία με τον κόουτς Μανωλόπουλο και τον Λυκογιάννη. Την επόμενη σεζόν είχα την ατυχία του τραυματισμού και τώρα, στην τρίτη χρονιά μου, πιστεύω ότι είμαι έτοιμος. Αυτό”.
- Τι σημαίνει ο Διαμαντίδης για τον Μποχωρίδη;
“Αυτά που σημαίνει πραγματικά, ούτε μπορώ, ούτε θέλω να στο πω. Δυστυχώς”.
- Γιατί;
“Δε μου βγαίνει να το πω”
- Το εκτιμώ να ξες αυτό…
“Δε μου βγαίνει… Απλά θα σου πω ότι πλέον σημαίνει πολλά περισσότερα ως Δημήτρης παρά ως Διαμαντίδης. Ημουν πραγματικά ευτυχισμένος που τον έζησα δύο χρόνια. Αυτό. Χάρηκα που τον γνώρισα ως Δημήτρη”.
- Τι σημαίνει για τον Μποχωρίδη το κενό που αφήνει ο Διαμαντίδης;
“Θα σου δώσω την ίδια απάντηση όπως και πριν σε μία άλλη ερώτηση. Δε σκέφτηκα ότι φεύγει ο Δημήτρης και πρέπει να καλύψουμε το κενό του. Δεν έχει περάσει από το μυαλό μου. Ισως να είμαι εγώ διαφορετικός και η σκέψη μου αλλιώτικη. Το κοιτάω με το δικό μου μάτι”.
- Πως;
“Δεν σκέφτομαι ποιος έφυγε, ποιος ήρθε, ποιοι είναι στα γκαρντ, ποιοι είναι οι ψηλοί… Οχι! Περιμένω απλά να ξεκινήσει η χρονιά, να αρχίσουν τα παιχνίδια και να δείξω εκεί μέσα τι γίνεται”,
- Μπορείς να προσαρμοστείς σε όλα τα παιχνίδια και τις φιλοσοφίες που μπορεί να έχει ο κόουτς στο μυαλό του και θα ζητήσει;
“Δεν ξέρω… Ο κόουτς το ξέρει”,
- Αυτή η απάντηση δε μου άρεσε. Αν δεν ξέρεις εσύ, ποιος ξέρει;
“Ο κόουτς, στο είπα. Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου πω ότι μπορώ να παίξω ακόμα και πεντάρι. Πραγματικά το πιστεύω. Κι αν παίξω στο πέντε κι έρθει το θηρίο από απέναντι να το μαρκάρω, θα το σπρώξω και δε θα ακουμπήσει στη ρακέτα. Στο λέω εγώ!”.
- Να σου πω… Σίγουρα δεν ψάρωσες στον Παναθηναϊκό;
“Σίγουρα. Απλά είχα ένα θεματάκι με την προσαρμογή μου, το ξεπέρασα κι όλα καλά πια. Δεν είναι εύκολο να προσαρμοστείς όταν μετακινείσαι από τόπο σε τόπο. Λογικό είναι. Ημουν τυχερός που είχα μαζί μου τον αδελφό μου στην περίοδο του τραυματισμού, αλλά και δυο τρεις φίλους, που σε μία τόσο δύσκολη στιγμή, φάνηκε ότι είχαν την διάθεση να είναι δίπλα μου και να με βοηθήσουν. Οι φίλοι μου στα δύσκολα ήταν εκεί”.
- Το βίντεο γιατί το ανέβασες;
“Γιατί το ανέβασα ε; Χμμ… Κοίτα, το είχα από την αρχή, από τις πρώτες μέρες του τραυματισμού. Δεν μπορούσα όμως, ούτε καν να το δω. Κι όχι μόνο όταν ήμουν τραυματίας. Ακόμα κι όταν έγινα καλά, για ένα εξάμηνο περίπου δεν είχα τη δύναμη να το δω. Μετά, στην πορεία, επειδή αισθανόμουν πολύ καλύτερα και πλέον αυτές οι εικόνες του τραυματισμού ήταν απλά και μόνο μία ανάμνηση, το ξεπέρναγα. Ας πούμε ότι την ημέρα που το ανέβασα, ήταν by the way η …επέτειος του τραυματισμού μου, το είχα αφήσει οριστικά πίσω μου. Ηταν κάτι που πλέον δεν με φόβιζε”.
- Εγινες πιο σκληρός άνθρωπος αυτό το διάστημα;
“Πιστεύω ότι έγινα και πιο σκληρός, αλλά κυρίως εκτίμησα πολλά πράγματα. Εκτίμησα πάρα πολύ την υγεία. Πραγματικά όμως. Τι να σου πω… Αν τώρα δω κάποιον με πατερίτσα θέλω να τον πάρω αγκαλιά και να τον περάσω στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Είναι κάτι που αν δεν το περάσεις, δεν είναι απλό να το εκτιμήσεις. Το έλεγα βέβαια. Πάντα έλεγα ότι η υγεία είναι το βασικό μας αγαθό, αλλά δεν το ένιωθα τόσο. Δεν το έλεγα με την καρδιά μου. Τώρα όμως, είναι αλλιώς…
-Και η αγαπημένη μου ερώτηση… Αν ήσουν εσύ δημοσιογράφος και είχε απέναντί σου τον Μποχωρίδη, τι θα τον ρώταγες;
“Αυτή η ερώτηση είναι παγίδα… Τι θα τον ρωτούσα, ξέρω ‘γω;”
- Ξέρεις πολύ καλά…
“Θα τον ρώταγα… Τι θα κάνεις; Θα παίξεις μπάσκετ ρε μαλάκα;”.
