Δεν είναι απαραίτητα οι 10 καλύτεροι παίκτες / προπονητές που υπηρέτησαν τον μπασκετικό ΠΑΟΚ. Είναι οι 10 πιο εμβληματικοί. Αυτοί που σημάδεψαν την ιστορία του τμήματος, το οποίο για περισσότερο από μία δεκαετία χάρισε αλησμόνητες στιγμές. Πάμε να τους θυμηθούμε…
ΜΠΡΑΝΙΣΛΑΒ «ΜΠΑΝΕ» ΠΡΕΛΕΒΙΤΣ
Δεν γεννήθηκε Παοκτσής. Έγινε όμως! Το σύνθημα «Ω, Μπάνε, Μπάνε» δονεί καρδιά και νου ακόμα και τώρα. Ο «τίγρης», ο «ηγέτης», ο «αρχηγός», ο άνθρωπος που ζητούσε την μπάλα όσο κανείς, όταν αυτή έκαιγε, το απόλυτο σύμβολο του μπασκετικού τμήματος του ΠΑΟΚ, αυτός που το άλλαξε επίπεδο και το διατήρησε στην ζωή με τεχνητές αναπνοές όταν τα μεγαλεία πέρασαν, άλλοτε ως προπονητής (2002-05) κι άλλοτε ως πρόεδρος (από το 2011). Ο πρώτος σκόρερ του στην Α1, αυτός με τα περισσότερα τρίποντα, αυτός που έζησε από κοντά πρωτάθλημα (1992), κύπελλο (1995), αυτός που σημάδεψε τα ευρωπαϊκά σε Γενεύη και Τεργέστη, αυτός που πήγε να πάρει μόνος του άλλο ένα στην Ναντ. Μπάνε the tiger. Μόνος του δημιούργησε και μεγάλωσε μία ολόκληρη γενιά παοκτσήδων…
ΤΖΟΝ ΚΟΡΦΑΣ
Ο «κοντορεβυθούλης», ο Τεν-Τεν, ο άνθρωπος με το πιο περίεργο στιλ στον κόσμο, ο οποίος σούταρε χρησιμοποιώντας μόνο το ένα χέρι! Αυτός με το χέρι αλφάδι. Ο άνθρωπος που ήρθε από το Άκρον του Οχάιο και το πανεπιστήμιο του Πέπερνταϊν το 1986 και «κλείδωσε» σχεδόν για μία δεκαετία (ως το 1995) την θέση του πλέι-μέικερ στην μεγαλύτερη μπασκετική ομάδα, που εμφάνισε ποτέ ο Δικέφαλος. Αυτός με το μυαλό ξυράφι (έγινε ο πρώτος που έφτασε τις 1000 ασίστ στην Α1) κι αυτός που έπαιρνε τις επικίνδυνες αποστολές στην άμυνα παρά το μικρό του δέμας (1.78). Αυτός με την τεράστια ψυχή (ένα κερδισμένο τζάμπολ από τον δίμετρο Μορέτι έστειλε τον ΠΑΟΚ στο Final-4 του 1993), αυτός με τα τεράατια… καρύδια (θρυλική η μπουνιά του στον Γιάνκοβιτς σε ένα ματς με τον Ερυθρό Αστέρα) και την ιώβειο υπομονή, παίζοντας για πρώτη φορά ως Έλληνας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1992!
ΠΡΕΝΤΡΑΓΚ «ΠΕΤΖΑ» ΣΤΟΓΙΑΚΟΒΙΤΣ
Ένας δίμετρος (και βάλε) ανήλικος ξερακιανός πιτσιρικάς φτάνει στην Θεσσαλονίκη (μαζί με δύο πατριωτάκια του, τους Νεστέροβιτς και Ρέλιτς) ψάχνοντας να βρει διέξοδο από τα δεινά του εμφυλίου στην Σερβία. Η φήμη του έχει ήδη εξαπλωθεί από τα όργια που κάνει στα παιδικά του Ερυθρού Αστέρα και το καλοκαίρι του 1994 ο ΠΑΟΚ τον δένει χειροπόδαρα. Μπορεί να βγάζει κανονικά ελληνικό διαβατήριο (με το όνομα Κίνης) αλλά για μία διετία αδυνατεί να παίξει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Παρότι βιώνει δύο πολύ σοβαρούς τραυματισμούς καταφέρνει να γίνει αυτό που όλοι προβλέπουν: ο διάδοχος του Μπάνε. Καθιέρωσε το σύστημα σταυρός (η μπάλα στον Πέτζα και οι άλλοι κάνουν τον σταυρό τους), ως 21χρονος υπέγραψε με το αξέχαστο τρίποντο buzzer beater στο ΣΕΦ το σπάσιμο της αυτοκρατορίας του Ολυμπιακού (1997) και μετά από 4 χρόνια μαγείας έφυγε για το ΝΒΑ, όπου καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους σουτέρ όλων των εποχών.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Ο τελευταίος των Μοϊκανών. Ο τελευταίος των... αυθεντικών. Ο τελευταίος που συνδύασε την ταμπέλα του οπαδού με αυτή του επαγγελματία. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ΠΑΟΚ του σήμερα και τον ΠΑΟΚ του χθες. Ο νυν αρχηγός του Δικεφάλου του Βορρά ζει την τρίτη του θητεία στο σύλλογο (2000-2006, 2008-09, 2015-…) στον οποίο επέστρεψε για συναισθηματικούς λόγους, με συμβόλαιο πολύ χαμηλότερο της τρέχουσας χρηματιστηριακής του αξίας. Ένας φαρμακερός σουτέρ, ένας σεσημασμένος killer, που στα 32 του είναι ο μπροστάρης της φετινής ομάδας και το παράδειγμα προς μίμηση για την επόμενη γενιά.
ΜΑΝΘΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
Ένας γίγαντας μιας παλιάς, ξεχασμένης εποχής. Μίας εποχής χωρίς δόξα, χρήμα και γυαλιστερών ξύλινων παρκέ. Ο Μάνθος Κατσούλης επί 14 χρόνια (1974 ως 1988) υπήρξε η κολόνα του ΠΑΟΚ, με τον οποίο πανηγύρισε μόνο ένα κύπελλο Ελλάδας στον τελικό των «ξυρισμένων κεφαλιών» (1984). Ένας από τους ελάχιστους (αν όχι ο μοναδικός) που φόρεσε τις φανέλες ΠΑΟΚ, Άρη και Ηρακλή, υπήρξε επί μία δεκαετία βασικό στέλεχος της Εθνικής (1976-86), ένας από τους ελάχιστους ψηλούς της εποχής με έφεση στο σκοράρισμα και τεχνική πάνω από τον μέσο όρο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
Μπορεί να μην είχε το τεράστιο ταλέντο, αλλά η ψυχή του έφτανε και περίσσευε. Ο «Μπαλού» ήρθε στον ΠΑΟΚ εν έτει 1992 και μπορεί να ήταν η μόνιμη ρεζέρβα του Στογιάκοβιτς (μέχρι την φυγή του στις Η.Π.Α.) και του Γαλακτερού, όμως σταδιακά εξελίχθηκε σε (συναισθηματικό) ηγέτη της ομάδας, με φαρμακερό τρίποντο και εκρηκτικό στυλ. Τα δικά του χέρια σήκωσαν πρώτα το τελευταίο τρόπαιο του τμήματος μέχρι σήμερα (κύπελλο Ελλάδας το 1999, όπου ήταν MVP του Final-4), με τον Μπαλογιάννη να τιμά την ασπρόμαυρη στολή για 8 χρόνια (1992-2000) και να επιστρέφει για να κλείσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ την σεζόν 2004-05.
ΚΕΝΕΘ ΜΠΑΡΛΟΟΥ
Είχε προλάβει να αγαπηθεί από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ πολύ πριν έρθει στον Δικέφαλο του Βορρά, αφού παρέα με τους Μαγκί και Τζάμσι είχε κόψει τον δρόμο του Άρη προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Final-4 του 1989. Στον ΠΑΟΚ ήρθε μάλλον από σπόντα αφού η «κοπάνα» της μεγάλης φίρμας της εποχής Τέρι Μιλς και η άθλια επιλογή του Ίρβινγκ Τόμας έφεραν τον Μπάρλοου ως λύση ανάγκης τον Σεπτέμβριο του 1990. Στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στην Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός φόργουορντ έζησε τα πάντα. Ήταν ίσως ο MVP (20 πόντοι) στον τελικό της Γενεύης, ήταν εξαιρετικός τόσο στον χαμένο τελικό της Ναντ με την Ρεάλ και τον ημιτελικό του Final-4 με την Μπενετόν και υπήρξε ένα τέρας σταθερότητας στην θέση του φόργουορντ, συνθέτοντας ένα μυθικό δίδυμο με τον Κλιφ Λέβινγκστον.
ΣΟΥΛΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορεί να μην πέρασε ποτέ ως παίκτης από τον ΠΑΟΚ, αλλά είναι ο απόλυτος ρέκορντμαν σε ότι αφορά την παρουσία του στον πάγκο του συλλόγου, όπου παραμένει από το 2009, κάτι που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία του συλλόγου! Συνδέθηκε για πρώτη φορά με τον ΠΑΟΚ το καλοκαίρι του 1993, όταν συμφώνησε να γίνει βοηθός του Ντούσαν Ίβκοβιτς, όμως η φυγή του «Ντούντα» τον έφερε στο τιμόνι, με τον Σούλη να πανηγυρίζει στο τέλος της χρονιάς την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς στους τελικούς με την Στεφανέλ και την πρόκριση στον τελικό του πρωταθλήματος. Βαθύς γνώστης του αθλήματος, ρομαντικός, πράος, ένας αληθινός τζέντλεμαν που όχι μόνο κράτησε όρθιο τον ΠΑΟΚ στα δύσκολα χρόνια, αλλά τον διατήρησε στον αφρό με πενιχρά μέσα.
ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ήταν τέτοιο το έμφυτο ταλέντο του στα… ζογκλερικά που πήρε το παρατσούκλι Μάτζικ, όταν ακόμα τα μαγικά του αυθεντικού Μάτζικ Τζόνσον ήταν σχετικά άγνωστα στα μέρη μας. Ο Λαρισαίος γκαρντ μετακόμισε στον ΠΑΟΚ το 1994 και στα 8 χρόνια που φόρεσε τα ασπρόμαυρα έζησε την μετάβαση από τα πέτρινα χρόνια σε αυτά της κυριαρχίας. Συνέδεσε το όνομα του και με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987, ήταν βασικό γρανάζι στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1991 και αποτέλεσε το alter ego του Τζον Κόρφα στην θέση του πλέι-μέικερ. Εδώ και μερικά χρόνια κάνει τα… μαγικά του από την θέση του Τεχνικού Διευθυντή με ειδικότητα στην αλιεία άγνωστων και πάμφθηνων Αμερικανών (Όντουμ, Κούπερ κτλ.) που αποδεικνύονται λαβράκια.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ
Αιρετικός, διχαστικός, μοιραίος, αποδιοπομπαίος εδώ και πολλά χρόνια, αλλά κομμάτι της ιστορίαςτου μπασκετικού ΠΑΟΚ. Στον ΠΑΟΚ οφείλει το μπασκετικό του (και όχι μόνο) ευ ζειν αφού υπήρξε ο σύλλογος με τον οποίον ταυτίστηκε από το 1979 ως το 1993, με μία μικρή διακοπή ενός έτους, όπου φοίτησε στο αμερικανικό κολέγιο North Carolina State. Με τον ΠΑΟΚ σήκωσε ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο Ελλάδας, αλλά κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, το οποίο από την φούρια του να το σηκώσει στο «Πατινουάρ» της Γενεύης το έσπασε κιόλας! Υπήρξε ο μοιραίος στον χαμένο τελικό της Ναντ, τα δικά του 5 φάουλ ίσως κόστισαν ένα τελικό πρωταθλητριών σε εκείνο το καταραμένο ματς στο ΣΕΦ με την Μπενετόν, με την «αράχνη» να έχει (άλλοτε δίκαια κι άλλοτε άδικα) τον ρόλο του βασικού υπαίτιου για κάθε εγχώρια ή ευρωπαϊκή αποτυχία του ΠΑΟΚ.
ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ
Ευθύμης Ρεντζιάς (Το αιώνιο ταλέντο)
Νίκος Μπουντούρης (Το κομπιούτερ)
Γιάννης Γιαννούλης (Ο τίμιος γίγαντας)
Λάζαρος Παπαδόπουλος (Κολόνα σε δύσκολα χρόνια)
Νάσος Γαλακτερός (Η μεταγραφή του έβγαλε ένα λαό στους δρόμους)
Γουόλτερ Μπέρι (Αυτό το κάτι σαν σουτ...)
Ζόραν Σάβιτς (Ο κορυφαίος χαμάλης πολυτελείας ever)
Μπιλ Βάρνερ (Σεσημασμένος σκόρερ)
Κλιφ Λέβινγκστον (Ακόμα κουνιούνται οι μπασκέτες)
Ντιλέινι Ραντ (Ο Αμερικανός Γκάλης)
