Αν εξαιρέσουμε εκείνη την ταπεινωτική ήττα από την Νιγηρία στο Καράκας, η οποία είχε στερήσει από την Εθνική Ανδρών την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, η επονομαζόμενη και Επίσημη Αγαπημένη δεν έχει υποπέσει σε άλλα «θανάσιμα» αμαρτήματα στη σύγχρονη εποχή του ελληνικού μπάσκετ. Κάποιοι θα θυμηθούν την ήττα από την Φινλανδία στο Ευρωμπάσκετ 2013, αλλά τουλάχιστον σε νοκ άουτ ματς την πρόκριση είχαν στερήσει από την Εθνική ισχυρές δυνάμεις του μπάσκετ όπως οι Ισπανία, Σερβία, Κροατία, Γαλλία.
Υπό αυτή την έννοια, η σημερινή (31/8) πρεμιέρα με την αναιμική Ισλανδία στο 40ό Ευρωμπάσκετ θα πρέπει να θεωρείται τυπική διαδικασία για τους διεθνείς του Κώστα Μίσσα, οι οποίοι καλούνται να είναι συγκεντρωμένοι και αποφασιστικοί, ώστε να σημειώσουν την πρώτη πειστική νίκη, που θα τους δώσει δύναμη για τα δύο ντέρμπι του Α’ Ομίλου με την Γαλλία και την Σλοβενία το Σαββατοκύριακο.
Δεν μπλέκω σε ποδοσφαιρικά χωράφια, αλλά από την άλλη δεν μπορώ και να ξεχάσω τα δύο χαστούκια που είχε δεχτεί η Εθνική Ανδρών από τις Νήσους Φερόες τον Νοέμβριο του 2014 και (στο καπάκι) τον Ιούνιο του 2015. Γίνονται αυτά; Και όμως γίνονται, αν το μυαλό σου ταξιδεύει αλλού, αν οι σχέσεις είναι τραυματισμένες, αν ο προπονητής δεν πείθει, αν δεν υπάρχει ψυχολογία.
Στην Εθνική Μπάσκετ κάποια από αυτά (όχι όλα φυσικά) έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, με αποκορύφωμα τον άγριο καβγά Παππά - Μπουρούση, που μετέτρεψε το εστιατόριο του Divani Caravel σε… σαλούν του Far West. Θέλουμε να πιστεύουμε, ωστόσο, ότι το συμβάν κλειδώθηκε στη λήθη και τα τραύματα που προκάλεσε έχουν επουλωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι διεθνείς να αντιμετωπίζουν το Ευρωμπάσκετ με την πραγματική μορφή του.
Ποια (πρέπει να) είναι αυτή; Το 40ό Ευρωμπάσκετ δεν είναι μόνο το Ευρωμπάσκετ των μεγάλων απουσιών (Αντετοκούνμπο, Τεοντόσιτς, Γιουλ κ.α.), αλλά και των μεγάλων ευκαιριών. Ιδού κύριοι η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Αρπάξτε την ευκαιρία σας και αν το λέει η καρδιά σας, γράψτε ιστορία. Το αν θα τα καταφέρετε, είναι άλλο ζήτημα και δεν είμαστε το Μαντείο των Δελφών. Το βέβαιο είναι ότι απέναντι σε μια ομάδα… Subbuteo, η οποία διαθέτει οκτώ (!) γκαρντ, δύο σμολ φόργουορντ, έναν πάουερ φόργουορντ, έναν σέντερ και μεταξύ αυτών μόλις δύο παίκτες με ύψος πάνω από τα 2,00 μ., η Εθνική καλείται να μπει όχι μόνο σε τροχιά πρόκρισης, αλλά και καλού πλασαρίσματος εν όψει της δεύτερης φάσης.
Για όσους δεν έχουν μελετήσει τις… επόμενες πίστες του Ευρωμπάσκετ, αν η Εθνική κατακτήσει μια από τις δύο πρώτες θέσεις, θα αντιμετωπίσει έναν θεωρητικά βατό αντίπαλο από τον Β’ Όμιλο (Λιθουανία, Ουκρανία, Ισραήλ, Γεωργία, Ιταλία, Γερμανία) και θα αποφύγει λογικά την Ισπανία στα προημιτελικά, ωστόσο εκεί ως δεύτερη του Α’ Ομίλου μπορεί να συναντήσει την Σερβία. Αν βγει τέταρτη, οι δυσκολίες θα φανούν από τον πρώτο νοκ άουτ αγώνα (π.χ. Λιθουανία) και αν βγει πρώτη, χαράζει πιο προσιτή διαδρομή προς την τετράδα. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο, αφού στο παρκέ τα πάντα ανατρέπονται.
Και όλα κρέμονται από μια κλωστή. Η συγκέντρωση, οι ρόλοι, η αυταπάρνηση, το ομαδικό πνεύμα, τα υγιή αποδυτήρια, η επαρκής ανάλυση, οι παρεμβάσεις του προπονητή, η τύχη, η σωματική υγεία των αθλητών είναι έννοιες, που θα καθορίσουν με το καλησπέρα την πορεία της Εθνικής σε μια μακρά διοργάνωση 18 ημερών. Σε τελική ανάλυση, είναι έννοιες και αρχές, πάνω στις οποίες η Εθνική θα οικοδομήσει τον χαρακτήρα της και θα επιβάλει την κυριαρχία της στην πρεμιέρα ενθυμούμενη ότι η Ισλανδία από τις Νήσους Φερόες απέχει μόλις… 260 ναυτικά μίλια (420 χλμ.)! Στο χέρι των διεθνών είναι να μην ξαναγίνει της Βενεζουέλας!
