Το αν θα περάσει o Παναθηναϊκός στο Final Four, είναι άγνωστο. Η σειρά μεταφέρεται στο Βελιγράδι, η Μακάμπι έδειξε πως είναι μια πολύ καλή ομάδα. Είτε προκριθούν οι «πράσινοι», είτε δεν προκριθούν, κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίσει το γεγονός των πλέι οφ μέχρι τώρα: Η... παράσταση του Κώστα Σλούκα.
Το άδικο για τον έμπειρο γκαρντ, είναι η κατάληξη του πρώτου ματς. Εκεί όπου έκανε ματσάρα. Έχοντας ρεκόρ ασίστ στην Euroleague (13), τώρα «έσπασε» το ρεκόρ του σε πόντους (29). Δε μιλάμε για κάποιο παιδάκι που τώρα «χτίζει» καριέρα, ή για κάποιον με 30-40 ματς στη διοργάνωση. Ο τύπος αυτός είναι ήδη απ’ τους θρύλους της διοργάνωσης και έχει μπροστά του χρόνια ώριμου και ποιοτικού μπάσκετ.
Πλέι οφ με 20,5 πόντους, 8,5 ασίστ, 83,3% δίποντο, 50% τρίποντο. Έχει πάρει απ’ το χεράκι τον Παναθηναϊκό και θέλει να τον πάει στο Final Four. Γιατί έτσι νιώθει. Στα 34 του βρήκε την... Ιθάκη του. Βρήκε την ατμόσφαιρα που του δίνει «φτερά» στα πόδια.
Κι αλλού τον αγάπησαν, τον σεβάστηκαν, τον εκτίμησαν, τον θεώρησαν απ’ τους ηγέτες της ομάδας. Πουθενά όμως δεν είχε τη λατρεία που βρήκε στο ΟΑΚΑ. Η οποία στην αρχή της σεζόν και την περίοδο που είχε τους τραυματισμούς, ήταν εκεί! Για αυτό κι ο ίδιος πιέστηκε να ανταποδώσει. Τώρα το κάνει στο μέγιστο βαθμό για την καριέρα του.
Έχει έναν προπονητή που του είπε έλα εδώ να είσαι ηγέτης. Έχει συμπαίκτες που παρά τα μεγάλα τους συμβόλαια και το δικό τους βιογραφικό, δεν το συζητούν πως αυτός είναι ο αρχηγός, αυτός πάει μπροστά και ακολουθούν. Έχει έναν ιδιοκτήτη που τον στήριξε στα δύσκολα και πλέον φτάνει στο σημείο να τραγουδά το όνομά του την ώρα που κάνει δηλώσεις!
Καταστάσεις πρωτόγνωρες ακόμη και για έναν 34χρονο αθλητή που έχει τέτοια πορεία στην καριέρα του και τέτοια σπουδαιότητα για τις ομάδες που αγωνίστηκε. Κυρίως όμως, έχει τον κόσμο που του χαρίζει τα... φτερά στα πόδια. Ο αυθορμητισμός και η συγκίνηση στο ευχαριστώ που είπε με υπόκλιση και σηκώνοντας τα χέρια, δείχνοντας την καρδιά του, είναι ενδεικτικά.
Ίσως να ήταν το πεπρωμένο του που άργησε να ακολουθήσει. Ο Κώστας Σλούκας όμως, είναι ο παίκτης που ταιριάζει… γάντι με τον Παναθηναϊκό. Επειδή εκεί έχουν μάθει να εκτιμούν τις αξίες, να τους δίνουν τη λατρεία που τους αρμόζει, να περιμένουν στις κακές τους μέρες το... γύρισμα του διακόπτη.
Κανείς δεν τον περιμένει με το χρονόμετρο στο χέρι, κανείς δεν του μειώνει την μπασκετική ύπαρξη για το rotation, κανείς δεν βάζει κάποιον άλλο πάνω απ’ αυτόν. Κι όταν αυτό συμβαίνει σε μια ομάδα που έχουν περάσει σχεδόν όλοι οι θρύλοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ, από τον Γκάλη μέχρι τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη, τότε η αξία είναι πολύ μεγαλύτερη.
