Η άνοιξη είναι στο δεύτερο μήνα της. «Καυτή» περίοδος για το μπάσκετ. Καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τύχη κάθε ομάδες για την κατάληξη της σεζόν. Στην περίπτωση που υπάρχει χαλαρότητα γιατί κάποιοι θεωρούν πως η... δουλειά έγινε, ο φόβος είναι τεράστιος. Γιατί δεν γίνεται με έναν διακόπτη να αφήνεις στην άκρη τη χαλαρότητα και να προχωράς με το... μαχαίρι στα δόντια.
Κόντρα σε αυτόν τον «εχθρό», στάθηκε ο Εργκίν Αταμάν μετά το παιχνίδι με τον Κολοσσό Ρόδου. Διότι εκεί υπήρξαν σημάδια χαλαρότητας. Δεν το πλήρωσαν τελικά οι «πράσινοι», όμως ακολουθεί η Άλμπα Βερολίνου σε τελικό για τη 2η θέση -όσο εύκολο ματς κι αν φαντάζει- και καπάκι το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό όπου με ήττα όπως φάνηκε και στη Ρόδο, γίνεται επίφοβο το πλεονέκτημα έδρας στην Basket League.
Ο Τούρκος ξέρει καλά πως η χαλαρότητα αποτελεί νούμερο ένα εχθρό αυτή τη στιγμή. Έτσι ήρθε και η έκρηξή του. Βγήκε αυθόρμητα, ήταν ταυτόχρονα και μια προσπάθεια αφύπνισης προς όλους. Περιθώρια λάθους δεν υπάρχουν, ούτε για επιλογή παιχνιδιών από κάποιους. Ο Αταμάν αναφέρθηκε στον Βιλντόζα, κάτι που ξένισε αρκετούς. Στο SDNA διαβάσατε κριτική όταν χρειαζόταν, τώρα θα τονίσουμε το αυτονόητο: Έχει δίκιο ο προπονητής του Παναθηναϊκού.
Κανείς Βιλντόζα δεν μπορεί να έχει το συγκεκριμένο όνομα στο μπάσκετ και να παρουσιάζει αυτή την εικόνα παίζοντας για 22 λεπτά κόντρα στον Κολοσσό Ρόδου. Ειδικά ο Αργεντινός που σε τέτοιο ματς, έπρεπε να το δει ως ευκαιρία να αποδείξει πως του αξίζει περισσότερος χρόνος και στην Euroleague. Αντ’ αυτού, έδειξε να αγωνίζεται λες και ήταν κάποια αγγαρεία.
Την στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο προπονητής άφησε και πάλι εκτός τον Γκραντ, ανοίγοντας χώρο στον Βιλντόζα. Σαν να του λέει «δείξε μου κάτι». Και η «απάντηση» να είναι αυτά που -δεν- έκανε ο Αργεντινός στο παρκέ.
Δεν τίθεται θέμα πως ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται. Αν δεν τον χρειαζόταν, δεν θα είχε καμία πρεμούρα κι ο Αταμάν να του σκουντήσει τον εγωισμό, μπας και πάρει μπρος με κάποιο τρόπο. Απλά θα τον άφηνε στην άκρη του πάγκου και τέλος.
Απομένουν 2 μήνες στη σεζόν, οι δύο βασικοί στόχοι. Ως αντιμετώπιση της ομάδας απέναντί του, ο Βιλντόζα δεν μπορεί να έχει κανένα παράπονο. Προφανώς και δεν θα γίνει ξαφνικά καλύτερος του Σλούκα. Όμως οφείλει όταν τον χρησιμοποιεί ο προπονητής, σε όποιο ματς κι αν το κάνει, όσο κι αν το κάνει, να είναι «εκεί».
Φυσικά το ίδιο ισχύει για όλους. Απλά η χαλαρότητα και η επιλογή έντασης που βγάζει ο καθένας, δεν είναι αποδεκτά στοιχεία. Ο Λεσόρ που παίζει τόσο χρόνο σε ματς φουλ στην ένταση, ο Σλούκας που... τραβάει κουπί τις τελευταίες εβδομάδες, ίσως να είχαν μια δικαιολογία να παρουσιαστούν χωρίς την απαιτούμενη ενέργεια σε μια αναμέτρηση όπως αυτή της Ρόδου.
Θα είχε μια επιπλέον δικαιολογία ο Βιλντόζα, αν έβλεπε τους υπόλοιπους να έχουν ίδια στάση. Ο Γκριγκόνις πώς μπορεί και είναι πάντα εκεί, χωρίς να διαλέγει ματς; Ο Ναν πώς μπορεί να «σκυλιάζει» για το αποτέλεσμα; Ο Λεσόρ γιατί κουβαλάει με το απόλυτο σε δίποντα (4/4) και βολές (7/7), δίνοντας παράλληλα μάχες με τον Μπραΐκοβιτς και τον Σίτου;
Σαν να λέμε πως ο Βιλντόζα αποτελεί το αντί-παράδειγμα. Απλά πέρασε ο καιρός, η σεζόν είναι στην κρισιμότερη καμπή της και έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Έτσι ο Αταμάν είπε όσα είπε, χωρίς κανείς να μπορεί να τον θεωρήσει υπερβολικό. Ίσα-ίσα απαιτήσεις έχεις και είσαι αυστηρός, απ’ αυτόν που ξέρεις πως αξίζει. Αρκεί να το δείξει ο ίδιος πλέον. Τα πάντα εξαρτώνται απ’ τον Αργεντινό.
Κι ο Αταμάν έχει δείξει, μόλις πρόσφατα με τον Χουάντσο στο Μόναχο, ότι είναι δίκαιος, αν αξίζεις θα παίξεις. Για αυτό και επέλεξε να βάλει μπροστά ένα μεγάλο όνομα, όχι τον Μπαλτσερόφσκι για να χτυπήσει καμπανάκια.
