Τώρα που τέλειωσε το Ευρωμπάσκετ μπορούμε χαλαρά να κάνουμε τους –μετά Χριστό - προφήτες! Ας πιάσουμε δουλειά λοιπόν:
Γκαζόλ. Τίποτα άλλο. Μια λέξη που τα λέει όλα. Θα μπορούσαμε εύκολα να τελειώσουμε εδώ το κείμενο, αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα πιάσει το υπονοούμενο ο Βασίλης (όχι ο Σπανούλης).
Η Ισπανία έστειλε στον κουβά όλους όσους έβαζαν λεφτά και δεν μπορούσαν να διαλέξουν ποια ομάδα ανάμεσα από Γαλλία και Σερβία θα έπαιρνε το χρυσό.
Γιατί νίκησαν οι Ισπανοί; Ηταν τυχεροί βασικά. Εκαναν δύο ήττες, πήραν δύο ματς στην παράταση και άλλα δύο στο τελευταίο σουτ. Αν το έβαζε ο Αντετοκούμπο από το κέντρο εκείνο το απίθανο (και φαινότανε ότι πήγαινε μέσα) τότε η Ελλάδα δεν θα κατόρθωνε να βγει πέμπτη ανάμεσα σε τέσσερις.
Γιατί νίκησαν οι Ισπανοί; Γιατί φαινόταν από χιλιόμετρα ότι ήταν αληθινή ομάδα, η πιο ομάδα από όλους, που από παιχνίδι σε παιχνίδι οι δεσμοί ανάμεσα στα μέλη της γινόντουσαν ισχυρότεροι, ο τρόπος που έπαιζαν σχεδόν αυτόματος και το επίπεδο της ενέργειας πάντα στο κόκκινο!
Οι Ισπανοί νίκησαν γιατί ήταν οι πάντες στην ίδια σελίδα και υποστήριζαν όλοι το μοναδικό στόχο με την ψυχή τους, το πνεύμα τους και το σώμα τους. Νίκησαν γιατί ο Γκαζόλ ξεπέρασε τον μοναδικό αντίπαλο που θα μπορούσε να έχει, τον εαυτό του. Επαιξε για τους άλλους, για την ομάδα ακόμη και την βραδιά που πέτυχε 45 πόντους. Και υποχρέωσε τύπους σαν τον Ρούντι να κάνουν το ίδιο. Και ήταν έμπνευση για παίκτες σαν τον Ρέγιες και τον Γιουλ, τον Ροντρίγκεζ που έκαναν τα παιχνίδια της ζωής τους.
Η Ρεάλ κατέκτησε τα πάντα την σεζόν 2014-15 στην Ισπανία και την Ευρώπη. Οι παίκτες της έπαιξαν σχεδόν 100 παιχνίδια πέρυσι και ήταν βασικός κορμός της εθνικής ομάδας. Κανένας δεν δήλωσε κουρασμένος. Για όλους ήταν τιμή και προνόμιο η συμμετοχή στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα μιας χώρας με τρομακτικά θέματα συνοχής (Καταλανοί, Βάσκοι κ.λ.π)
Η τηλεοπτική εικόνα με τον Ναβάρο να φοράει την φόρμα της εθνικής Ισπανίας να παρακολουθεί τον τελικό με την Λιθουανία, επίσης λέει πολλά για το κλίμα ανάμεσα στους παίκτες του (απαξιωμένου από όλους μας στην Ελλάδα) Σκαριόλο. Δεν είχε τηλεόραση στο σπίτι του ο Χουάν Κάρλος να δει το παιχνίδι; Να στείλει μετά και ένα SMS στον Γκαζόλ με συγχαρητήρια για την κούπα και να καθαρίσει; Γιατί να τρέχει από την Βαρκελώνη στην Λιλ; Προφανώς επειδή γούσταρε να το κάνει! Μήπως τελικά εκεί βρίσκεται το σημείο κλειδί για τις επιτυχίες –ειδικά στις εθνικές ομάδες -;
Οι Λιθουανοί πήραν το ασημένιο γιατί (και στο μπάσκετ) υπάρχει θεός, ο οποίος τιμώρησε τους Γάλλους, τους Σέρβους και τους Ελληνες για τις αμαρτίες τους. Ετσι οι πέμπτοι (σε δυναμικότητα ρόστερ) της διοργάνωσης, πήραν το ασημένιο μετάλλιο μπας και καταλάβουν οι υπόλοιποι, ότι αν δεν κατεβάσεις μια ομάδα -σφιγμένη μπουνιά δεν πρόκειται να πετύχεις τους στόχους σου.
Ο Γιόνας Εξυπνάουσκας και όχι Υπνάουσκας με την σοβαρότητα του κατάφερε να παρουσιάσει μια ομάδα που τα έδινε όλα στο παρκέ και εξάντλησε κάθε ίχνος ταλέντου και ενέργειας που είχε στο γήπεδο. Στον ημιτελικό με την Σερβία ακολουθήθηκε ένα ξεκάθαρο επιθετικό πλάνο πάνω στις αμυντικές αδυναμίες των Σέρβων, στην άμυνα τσάκισαν κόκκαλα και έφτασαν ως τον τελικό, όπου απλά δεν μπορούσαν.
Κορυφαίος της Λιθουανίας ένας ακόμη παίκτης της Ρεάλ, ο καθόλου κουρασμένος Γιόνας Μασιούλις (που από την Ελλάδα έφυγε σαν «χρησιμόμπαζο» - σύνθετη μπασκετική λέξη που παράγεται από το «χρήσιμος» και το «μπάζο» και σημαίνει ότι καλός είναι αλλά όχι και τίποτα ιδιαίτερο).
Οι Γάλλοι δεν διαχειρίστηκαν σωστά τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης και μπήκαν στην εξαιρετικά δυσάρεστη γι’ αυτούς θέση να χειροκροτούν τους Ισπανούς να σηκώνουν την κούπα μέσα στο σπίτι τους. Το κοινό, βέβαια, δεν μπήκε στην διαδικασία να μουντζώνει τον Πάρκερ και τους συμπαίκτες του για το χάλκινο μετάλλιο. Η εθνική Γαλλίας αποθεώθηκε από 25.000 θεατές και αυτό έκανε τους παίκτες να νιώσουν ότι την επόμενη φορά οφείλουν να διορθώσουν τα λάθη τους και να φέρουν στην πατρίδα ότι τους αξίζει. Γι’ αυτό και ξεκαθάρισαν σε όλους τους τόνους πως όλοι οι παίκτες –με πρώτο τον σελίγοφτάνωτα40 Πάρκερ- ότι θα είναι παρόντες στο προολυμπιακό με στόχο το Ρίο!
Τι έκαναν λάθος οι Γάλλοι; Ξάπλωσαν περισσότερο καιρό από όσο έπρεπε πάνω στις δάφνες του πρωταθλητή. Νόμισαν ότι θα ήταν εύκολο να το ξανακάνουν. Και παρουσίασαν μια ομάδα με λιγότερη ενέργεια, με λιγότερο πάθος και τελικά χειρότερο μπάσκετ σε σχέση με το 2013. Ο Πάρκερ δεν ήταν σε θέση να ηγηθεί και ο Ντε Κολό δεν μπόρεσε να κάνει μόνος του την δουλειά.
Οι Σέρβοι παρουσίασαν τα ίδια προβλήματα που είχαν οι Γάλλοι. Πέρα από την έλλειψη συγκέντρωσης και το γεγονός ότι σε όλο του τουρνουά οι ρόλοι δεν ήταν διακριτοί, η απόδοση της Σερβίας ήταν μέτρια στα μεγάλα ματς. Στον ημιτελικό με την Λιθουανία απέτυχαν να προστατεύσουν το καλάθι τους, δέχθηκαν σκορ μέσα από την ρακέτα τους καθώς απουσίαζε ένας rim protector σαν τον Μαριάνοβιτς και για πολλοστή φορά δεν είχαν εναλλακτική λύση δημιουργίας στα γκαρντ μετά τον Μίλος. Με την Γαλλία στο ματς για το μετάλλιο έμειναν και από ενέργεια.
Οι Σέρβοι έχουν στις μικρές ηλικίες μεγάλα ταλέντα στους γκαρντ (Ρέμπιτς, Γιάμαραζ, Γκούντουριτς, Ζάγκορατς) και είναι θέμα χρόνου να λύσουν τα αγωνιστικά προβλήματα τους αρκεί να μην μπουν ζητήματα νοοτροπίας και συμπεριφοράς στην ομάδα. Ο Τζόρτζεβιτς, πάντως, δείχνει ικανός να κρατήσει με στιβαρά χέρια τα ηνία και αν χρειαστεί να βάλει στην θέση τους εκείνους (τους παίκτες) που θέλουν να κάνουν την πλάκα τους τα καλοκαίρια με την εθνική…
Για την Ελλάδα τα είπαμε αναλυτικά σε προηγούμενο σχόλιο. Μπορούμε να προσθέσουμε ότι τώρα που ολοκληρώθηκε το τουρνουά είναι σαφές ότι η εθνική μας ανήκε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Ευρωμπάσκετ, αλλά το γεγονός ότι πέσαμε πάνω στην Ισπανία στον προημιτελικό, ήταν καταλυτικό. Φάνηκε εκεί ότι Γκαζόλ και σία ήταν καλύτεροι από εμάς σε βασικούς τομείς, όπως την χημεία, τις προσωπικότητες, την ψυχολογική προετοιμασία. Η δήλωση αποχώρησης από τον Σπανούλη μέσα σε ένα κλίμα που θυμίζει την αντίστοιχη κίνηση που είχε κάνει ο Διαμαντίδης το 2010 στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας δείχνει ότι υπάρχουν λόγοι –πέρα από την κούραση και την ηλικία- οι οποίοι σπρώχνουν αυτά τα παιδιά να μην θέλουν να συμμετέχουν σε κάτι που για τους Ισπανούς και τους Γάλλους είναι γιορτή και προνόμιο! Αν δεν βρεθεί λύση σε αυτό το θέμα, αν το να είσαι στην εθνική Ελλάδος σταματήσει να είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί στην καριέρα σου, τότε θα αργήσουν να έρθουν καλύτερες μέρες…
Αντί επιλόγου αξίζει να πούμε δύο κουβέντες παραπάνω για τον Γκαζόλ (που κάποιοι νάνοι στην Ελλάδα τον λένε φλώρο) μπας και καταλάβουμε πόσο πίσω είμαστε σε θέματα αθλητικής παιδείας. Ο Πάου στα 35 του, ύστερα από μια δύσκολη χρονιά με τους Μπουλς στο ΝΒΑ, κατέβηκε στο Ευρωμπάσκετ και έπαιξε το μπάσκετ της ζωής του. Ηταν παντού. Στην επίθεση, στην άμυνα, στα αποδυτήρια, στις συνεντεύξεις Τύπου, στην καλύτερη πεντάδα, ο ξεκάθαρος MVP. Ποιο ήταν το κίνητρο του; Το ίδιο που έφερε τον Ναβάρο από την Βαρκελώνη στην Λιλ. Η αγάπη του για το παιχνίδι. Το συναίσθημα που του δίνει η αίσθηση της φανέλας της εθνικής ομάδας πάνω στις πλάτες του! Η θέληση του να κάνει ευτυχισμένους τους συμπατριώτες του. Το γεγονός ότι όσοι ήταν δίπλα του ήταν και μαζί του, άνευ όρων…
Αυτά! Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε! (Τελικά, ούτε το να κάνεις τον μετά Χριστό προφήτη είναι εύκολη δουλειά, ειδικά αν θέλεις να κάνει το μαύρο άσπρο…)
