Αναλυτικά το σχετικό αφιέρωμα από την ιστοσελίδα της Elite League:
Ο ΠΑΟΔ του «γιατρού» Χρήστου Χρηστάκη, που αγωνίστηκε χωρίς τον μπόμπερ του Παναγιώτη Μπουρλίβα, επικράτησε με 74-67, αλλά το ματς έμεινε στην ιστορία για άλλο λόγο: Ο 15χρονος τότε Νίκος Οικονόμου πέτυχε τους πρώτους του πόντους στο ανδρικό τμήμα του Ιωνικού Νίκαιας. Με δύο εύστοχες βολές κι ένα καλάθι λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου ο νυν κόουτς του Ερμή Σχηματαρίου «έγραψε» τους πρώτους πόντους μιας πολύ μεγάλης καριέρας. Και σε διάρκεια και σε διακρίσεις. Στο πρωτάθλημα της Α2 (Elite League Ερρίκος Ντυνάν), το οποίο υπηρετεί και σήμερα ως προπονητής.
Αναζητήσαμε το φύλλο αγώνα της αναμέτρησης εκείνης, που συνδέει το παρόν με το παρελθόν, με διάρκεια 35 χρόνων. Ο Νίκος Οικονόμου μας εξέπληξε, καθώς θυμήθηκε όλους ανεξαιρέτως τους συμπαίκτες που είχε τότε στην ομάδα του Ιωνικού! «Δεν γίνεται να τους ξεχάσεις. Αυτές οι στιγμές, οι πρώτες συμμετοχές στην ανδρική ομάδα, και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία, σου μένουν σε όλη σου τη ζωή, όσα κι αν ζήσεις αργότερα. Είχαμε παίκτες που ήταν στολίδια για τον Ιωνικό και την κατηγορία, θα μπορούσαν να παίξουν και υψηλότερα, όπως ο Αλεξανδρίδης, ο Περτέσης… Και φυσικά τους νεότερους, τον Λαζάρου, τον Χατζησμάλη. Είχαμε ακόμα τον Λαουτάρη, τον Μπίλια, τον Αναστασιάδη, τον Αντωνίου, τον Γιαννόπουλο. Όλοι οι παίκτες έπαιζαν κι όλοι βοηθούσαν».
Ο Οικονόμου σκαλίζει ακόμα περισσότερο τη μνήμη του και αποκαλύπτει πώς μεταπήδησε στην ανδρική ομάδα του Ιωνικού από τα τμήματα υποδομής της ομάδας, που αγωνιζόταν τότε. «Θυμάμαι ότι ξημεροβραδιαζόμουν στο ανοιχτό γήπεδο έξω από το κλειστό του Πλάτωνα, στη Νίκαια. Τότε δεν υπήρχαν ατομικές προπονήσεις, κάναμε μόνοι μας, αλλά ιδρώναμε πολύ. Με έβλεπαν οι παίκτες από το ανδρικό του Ιωνικού όταν έρχονταν στο γήπεδο για προπόνηση, τους χαιρετούσα, ήταν τα είδωλά μου τότε. Με έβλεπαν και όταν έφευγαν, εγώ ακόμα εκεί, στο γήπεδο. Κάποια στιγμή ο Λάκης Περτέσης είπε στον Μπολάτογλου: «Αυτός ο μικρός είναι ούτως ή άλλως κάθε μέρα εδώ. Ψηλό παιδί είναι, ασχολείται, γιατί δεν τον παίρνουμε μέσα στο κλειστό να κάνει προπόνηση μαζί μας»; Έτσι ο προπονητής, ο Θόδωρος Μπολάτογλου, με επέλεξε και παράλληλα με τους παμπαίδες έκανα προπόνηση με τους άνδρες».
Άλλες εποχές τότε. Πιο σκληρές σαφώς, αλλά και πιο «ανοιχτές» σε ευκαιρίες στα νέα παιδιά. «Όχι, δεν ήταν πιο ανοιχτές. Δεν ήταν καθόλου έτσι. Μπορεί ο Ιωνικός να’ χε παράδοση στο να βάζει νεαρούς να παίζουν, άλλωστε πριν λίγα χρόνια είχε βγάλει τον μεγάλο Γιαννάκη, αλλά το χρόνο σου τον κέρδιζες, δεν σου τον χάριζαν. Προφανώς ο Μπολάτογλου πήρε ρίσκο βάζοντας εμένα και τον Χατζησμάλη στην ομάδα. Και δεν μας έβαλε για να συμπληρώνουμε την αποστολή. Μας έδωσε ρόλο. Σημαντικό ρόλο. Μου είπε «μικρέ, πρέπει να παίξεις καλά για να κερδίσουμε». Αυτομάτως αυτό σε γεμίζει ευθύνη. Αλλά σου δίνει και δύναμη. Δείχνει ότι πιστεύει σ’ εσένα».
Αυτή η υποστήριξη ερχόταν και από όλους τους συμπαίκτες του, όχι μόνο από τον προπονητή. «Θυμάμαι πολλούς συμπαίκτες μου από τότε να με βοηθούν πολύ. Όλοι το έκαναν. Μου έλεγαν μάλιστα «μπορείς να μας βοηθήσεις να νικήσουμε, έχεις δυνατότητες, δείξε τις». Είχαν απαιτήσεις από εμένα από το πρώτο παιχνίδι που μπήκα. Με αντιμετώπισαν σαν ισότιμο. Απαιτούσαν να συμβάλλω στην ομαδική προσπάθεια. Αλλά και παράλληλα μου έλεγαν να μη φοβάμαι τίποτα. Αυτή είναι η μεγαλύτερή μου ανάμνηση από τον Ιωνικό εκείνης της χρονιάς. Ότι έπεφτε ο ένας στη φωτιά για τον άλλο. Κι εγώ πράγματι δεν φοβόμουν τίποτα. Ήξερα τις δυνατότητές μου, αλλά είχα και συμπαίκτες που με έσπρωχναν προς τα πάνω. Δεν θυμάμαι να υπήρχαν τότε πράγματα που έζησα αργότερα, ποιος θα κάνει τα σουτ, ποιος θα βάλει τα περισσότερα καλάθια και τέτοια. Η προσπάθεια ήταν ομαδική. Κανείς δεν νοιαζόταν όταν τελείωνε το ματς πόσους πόντους έβαλε. Νικούσαμε, ήμασταν χαρούμενοι. Χάναμε, στεναχωριόμασταν. Η ατομική απόδοση δεν μας ένοιαζε».
Αυτή την εμπειρία της πρώτης ομάδας την εξαργύρωσε ένα χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1989, όταν η εθνική Παίδων στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης μ’ εκείνον και τον Χατζησμάλη μεγάλους πρωταγωνιστές. «Νικήσαμε δύο φορές την τότε ενωμένη Γιουγκοσλαβία, και στον όμιλο και στον τελικό. Νικήσαμε τους Ισπανούς στην έδρα τους και τους αποκλείσαμε από την τετράδα. Το ξαναλέω, τέτοιες εμπειρίες σου δίνουν τρομερή αυτοπεποίθηση. Έπαιξα όλη τη χρονιά αντίπαλος με άνδρες, που δεν μου χαρίζονταν, παρ’ ότι με έβλεπαν πιτσιρικά. Σπρωξίματα, αγκωνιές, όλα μέσα ήταν. Έγινα κι εγώ σκληρότερος σαν παίκτης, από πολύ μικρός, για να ανταπεξέλθω. Γι’ αυτό δεν έβλεπα κανέναν μπροστά μου». Πράγματι, τελείωσε πρώτος σκόρερ εκείνο το θριαμβευτικό τουρνουά με μ.ο. 25 πόντους ανά ματς.
Ερώτηση-τρολάρισμα: Αν ήταν προπονητής και σήμερα του παρουσιαζόταν στον Ερμή Σχηματαρίου ένας 15χρονος με τα στοιχεία που είχε ως παίκτης τότε, θα τον έβαζε στην ανδρική ομάδα; «Τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά τώρα, αλλά θα απαντήσω αλλιώς. Η ηλικία δεν έχει τόση σημασία, όση η διάθεση του παιδιού να μάθει και να γίνει άνδρας, μπασκετικά πάντα. Έχει διάθεση να δουλέψει; Να γίνει καλύτερος; Σου μιλάω ειλικρινά, εγώ σε καφετέρια δεν κάθισα ποτέ ως έφηβος. Απ’ έξω περνούσα μόνο. Αλλά δεν ζήλευα. Το αντίθετο. Είχα έναν στόχο, να γίνω καλύτερος. Δούλευα πολλές ώρες. Είχα και ανθρώπους πρόθυμους να με βοηθήσουν, όπως ο Μπολάτογλου, κι αργότερα ο Απόστολος Κόντος, στη θητεία του οποίου στον Ιωνικό έγινα πρωταγωνιστής και πρώτος σκόρερ. Και οι συμπαίκτες μου, όπως είπα προηγουμένως, όλοι με συμβούλευαν, με βοηθούσαν».
Έχει διαπιστώσει, δηλαδή, έλλειψη ενδιαφέροντος από τους νεότερους σε ηλικία παίκτες; «Δεν υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος, υπάρχει διαφορά αφοσίωσης. Η δική μου η γενιά έλιωνε στην προπόνηση. Με τις ώρες ασχολούμασταν. Και μας άρεσε! Το επιδιώκαμε να προπονηθούμε, να μάθουμε πιο πολλά, να παίξουμε σε πιο πολλά ματς. Βλέπουμε πολλά παιδιά που ξεκινούν με τις καλύτερες συνθήκες, σε πολύ καλύτερες υποδομές, με προπονητές και γυμναστές από πάνω τους, να μην εκμεταλλεύονται στο 100% τα όπλα τους για να γίνουν καλύτεροι. Και να διεκδικήσουν τα δεκαπλάσια, τα εικοσαπλάσια ποσά απ’ αυτά που παίρνουν τώρα. Βλέπω, όμως, πολλά παιδιά να προτιμούν να είναι μέλη μιας ομάδας Basket League και να ανεβάζουν στο Instagram το ζέσταμα και να παίζουν μία στο τόσο, παρά να έχουν σημαντικό ρόλο σε μια ομάδα Elite League ή να είναι πρωταγωνιστές σε ομάδα National League».
Μήπως αυτή η βιασύνη της καλής μεταγραφής αποβαίνει τελικά σε κακό των παιδιών; «Απολύτως. Εγώ μπορεί να πήρα μεταγραφή στα 18 μου στον Παναθηναϊκό, όμως ήμουν ήδη δύο χρόνια πρωταγωνιστής στην Α2. Όλα τα παιδιά της τότε ηλικίας πριν κάνουν την μεταγραφή τους σε ομάδα με υψηλές φιλοδοξίες είχαν περάσει χρόνια σε χαμηλότερο επίπεδο και πήγαιναν ως πρωταγωνιστές. Τώρα τα παιδιά κάνουν μεταγραφή με κάποια καλά μας σε επίπεδο εφηβικού ή παιδικού και φυσικά, όταν έχεις 6-7 ξένους στη Basket League, δεν βρίσκουν χρόνο να παίξουν. Στην Elite League είναι διαφορετικά τα πράγματα, υπάρχει πολύς περισσότερος χώρος για να αναδειχτεί ένας Έλληνας παίκτης και να διεκδικήσει καλό συμβόλαιο και σοβαρό ρόλο. Αλλά όταν ένας παίκτης είναι ρολίστας στην ομάδα του, έστω στην Ευρωλίγκα, πώς γίνεται να απαιτούμε να γίνει πρωταγωνιστής στην εθνική; Δεν γίνεται».
